acherontia styx

Głównie wyciszyło moją impulsywność, a ja serio potrafiłam działać impulsywnie mocno, np. rzucić pracę w ciągu 3 minut bo coś/ktoś mnie wkurzyło Lamotrygina musiała zostać odstawiona, bo moja lekarka kwalifikowała mnie do udziału w badaniu klinicznym nad nowym antydepresantem i branie jakichkolwiek stabilizatorów wykluczało z badania. Sam mój udział w badaniu bardzo szybko się zakończył (a raczej ja go zakończyłam odpowiadając celowo na wizycie kontrolnej na pytania w taki sposób, żeby zapadła decyzja o dyskwalifikacji) także nie pytaj mnie o działanie leku, bo 2 tyg. brania to za mało, żeby się wypowiadać, a dwa, jeśli w ogóle wejdzie do obrotu to i tak miną jeszcze z 2 lata minimum. Trzy, nie wiem czy w ogóle mogę ujawniać nazwę substancji, tym bardziej na forum, bo w zgodzie coś tam było o poufności. Ja w sumie nawet chciałam do lamotryginy wrócić, ale moja lekarka stwierdziła, że nie wracamy na razie. Za chwilę minie rok od odstawienia i w sumie na chwilę obecną nawet nie ma potrzeby wracania do tego leku.

Każda choroba/zaburzenie, poza cierpieniem, daje też jakieś korzyści. Może nieuświadomione, ale one są. Dalej rozwinę później, bo teraz nie mam czasu.

Może tak, może nie. Niekoniecznie.

To ja mogę sobie tłumaczyć swoje problemy ze snem genetyką, ale ja mam na to wyniki badań. Czy w związku z tym, że mam genetycznie zmniejszoną potrzebę snu lekarz z Poradni Leczenia Zaburzeń Snu odesłał mnie z niczym, bo jak sam to ujął "z genetyką się nie dyskutuje"?! Nie. Po prostu wszelkie leki nasenne odpadały na starcie, trzeba było zadziałać innymi metodami. Także tak, nadal uważam, że to jest "wygodne" tłumaczenie. To, że być może przodkowie przekazali Ci w pakiecie skłonność do zachorowania, nie znaczy od razu, że dana rzecz jest nieuleczalna.

Ale dziedziczymy skłonność do zachorowania, a nie samą chorobę. To jest różnica duża.

Psychodynamiczna.

Ale to są uroki terapii. Najpierw jest gorzej, żeby mogło finalnie być lepiej. I nie, pogorszenia nie trwają, tydzień, dwa czy miesiąc. Mogą trwać dłużej o wiele. Jak to mawiała moja terapeutka: "im gorzej tym lepiej" - i uprzedze Twoje stwierdzenie, że pewnie miałam lżejsze zaburzenia. Nie, bo nawet superwizor mojej terapeutki swego czasu powiedział jej, że u mnie przy tak utrwalonych (praktycznie moje zaburzenia osiągnęły pełnoletniość) i silnych zaburzeniach terapia może nie dać efektów w sensie osiągnięcia trwałej remisji. Dzisiaj, kilka lat później, ta sama terapeutka jest pod wrażeniem tego co udało się zrobić, jej superwizor nazywa to "cudem terapii" i powoli rozmawiamy o zakończeniu terapii. Kocham wycieranie sobie gęby genetyką. Podaj mi chociaż jeden gen odpowiedzialny za powstawanie lęków i powiedz jakie badanie wykonałeś w kierunku identyfikacji tego. w rzeczywistości jest to tylko wygodna wymówka na własną bezczynnośc.

W przypadku sertraliny to akurat się nie wypowiem, bo u mnie dobieranie dawki na początku wyglądało tak, że lekarz dał mi wolną rękę. Miałam zacząć od 50mg, jak będzie efekt, to zostać na 50mg, a jak nie to zwiększyć do 100. Z tym że mi lekarz ufa w kwestii oceny swojego samopoczucia i ja jestem w stanie, przeważnie trafnie ocenić kiedy wystarczy przeczekać dane pogorszenie, a kiedy trzeba coś zmienić. Zdziwiłbyś się jedną z ulubionych metod mojego lekarza na uciążliwe uboki na danym leku jest właśnie szybkie zwiększenie dawki. Zrobił mi tak na 2 lekach: duloksetynie i paroksetynie. W obu przypadkach zadziałało. Jak poczytasz temat np. o paro to ludzie przeważnie po miesiącu zwiększają do 30mg jeśli nie ma efektu. Ja 8 dnia już byłam na 40mg, bo mnie tak przeorała paroksetyna w ten sposób po niecałych 3 tygodniach po ubokach nie było śladu, zostało tylko docelowe działanie.

Znaczy się to, że mocno zwraca uwagę na bilans korzyści w odniesieniu do potencjalnego ryzyka jest na pewno jej dużym plusem, ale to nie znaczy, że nie zaliczała "fakapów" ona mnie zna od 8 lat, także miała całkiem sporo czasu na poznanie jak reaguje na leki, co się u mnie sprawdza, a z czym nie ma sensu nawet zaczynać. No i też ja mam do niej pełne zaufanie w kwestii farmakologii, bo np. 3 lata temu, wypuścili mnie ze szpitala na 3 stabilizatorach i 3 SSRI praktycznie - tak, wszystko w tym samym czasie moja lekarka jak to zobaczyła, to się za głowę złapała i sprzątała ten burdel sukcesywnie, że finalnie zostałam na 2 lekach: lamotryginie i sertralinie, a teraz już tylko na sertralinie.

To jest pytanie do lekarza.

Jest on znikomy, bo propofol działa 15-20 minut i człowiek się budzi.

Pewnie coś by pomogło, ale na chwilę. Każda kolejna stresująca sytuacja powodowałaby prędzej czy później powrót do punktu wyjścia. Tu raczej trzeba całościowo podejść i fizjoterapia ok, ale praca nad swoimi lękami na psychoterapii i ćwiczenia + relaksacja.

Propofolu nie podaje się podskórnie. Także propofol dostałeś pewnie do intubacji, ale na pewno nie na atak paniki/bólu. Chociażby dawkowanie tego leku nie pozwala na podaż podskórną, bo dla osoby dorosłej często idzie prawie cała 20ml ampułka. Dwa, że podawanie zbyt szybkie propofolu boli. Trzy, propofol +/- 20 sekund po podaniu często powoduje pobudzenie, które trwa kilka sekund (tak, delikwenci się zaczynają szarpać, ale nie pamiętają tego), dopiero później powoduje odcięcie. Inna sprawa, że on nie ma absolutnie działania p/bólowego czy p/lękowego. To jest typowy, krótko działający "śpioch"

Sam lek bez żadnych innych działań w kierunku poprawy samopoczucia i pracy nad sobą nigdy za długo "efektu wow" nie utrzyma. Ja jestem od lat na sertralinie i dawki były modyfikowane w każdą stronę i pomimo kryzysów w międzyczasie, czasem trwających i po 2 miesiące, nie zmieniałam leku ani dawkowania specjalnie i nadal można podtrzymać opinię też mojego lekarza z przed dobrych 5 lat, że to jest lek jakby stworzony dla mnie. Na żaden inny lek nie reaguje tak dobrze, a przerobiłam w międzyczasie wiele ale finalnie i tak wróciłam do sertraliny. No ale mój lekarz od początku wymagał ode mnie też działań psychoterapeutycznych, nawet bardziej kładł na to nacisk momentami, niż na farmakoterapię.

A jesteś pewien, że to był propofol? Biały jak mleko? Kwestia też tego ile Tobie go podali, bo mnie jak uspiali do bronchoskopii to też musieli dokładać, bo nie odpłynęłam po standardowej dawce

Ogólnie to jest zapewne mocno indywidualne, ale nie do końca się zgodzę. Dla mnie pogorszenia pojawiające się 2-4 tyg. po odstawieniu leku są normalne i ja je nie tyle ignoruje, co na pewno nie rozważam od razu powrotu do leku. Jeśli receptory przez ileś często i lat funkcjonowały na "wspomaganiu", to po wypłukaniu się leku całkowicie z organizmu oczywiste, że się upomną o swoje w postaci takich lub innych objawów, bo zmienia się sytuacja w szczelinie synaptycznej. Takie konkretne pogorszenie odczułam ponad pół roku temu po odstawce jednego z leków i trwało ono dobre 4-6 tyg., jak nie dłużej. Czy rozważałam powrót do leku? Momentami tak, ale tu moja lekarka wykazała się większym optymizmem i twardo mówiła, że do leku zawsze można wrócić, ale na razie czekamy i do niczego nie wracamy. Gdzie to przeważnie ja hamuję lekarza z dokładaniem leków i stwierdzam, że czekamy. Minęło bez interwencji farmakologicznej. Wiadomo, dużo zależy od indywidualnego przypadku, bo czasami to pogorszenie może być rzeczywiście nawrotem "choroby podstawowej" i jednak powrót do leku może być wymagany.

Fluwo kiedyś mi chciała dać lekarka, ale później się wycofała z tego pomysłu i trafił na listę leków, których nigdy od niej nie dostanę co prawda ona nie ma nic do niej jako leku, ale uznała, że dla mnie ten lek poza ewentualnym działaniem przyniesie skutki uboczne i i tak trzeba będzie odstawić i że to gra nie warta świeczki (a że już zna mnie i moje reakcje na leki na tyle, że jest w stanie przewidzieć z czym nie ma sensu nawet zaczynać)

Czemu Wy odpowiadacie na temat z przed 4 lat? autor nawet nie był na forum od 2020 roku

No tu akurat duży błąd w myśleniu. Są reanimacje, które trwają ponad godzinę i kończą się sukcesem a widziałam też taką trwającą i 6 godzin, ale ta akurat to była porażka na całej linii, bo było wiadomo po dłuższej chwili, że z tego nic nie będzie.

Nie wiem skąd w ludziach przekonanie, że suplementy są remedium na wszystko. Znaczy się wiem - reklama dźwignią handlu. A prawda jest taka, że ja teraz mogę wziąć mąkę, opakować ją w kapsułki, zrobić dobrą reklamę i wcisnąć Wam kit, że to super suplement i zawiera wszystko co potrzebne. Witamy w świecie wprowadzania suplementów do obrotu - tak to mniej więcej wygląda. Każdy może sobie wypuścić swój suplement. A co tam jest w środku w rzeczywistości? Nie wiadomo. Wierzycie producentowi na słowo bo nikt tego nie sprawdza. Suplementy nie przechodzą badań klinicznych, biorąc je, nie wiecie co tak na prawdę bierzecie a raczej przechodzą, ale tylko wyrywkowo i po średnio 3 latach od wprowadzenia na rynek. A przez ten czas producent zarabia, bo nasze społeczeństwo zjada najwięcej suplementów w całej Europie.

Lubię tego gościa czytałam jego jedną książkę, kolejną mam w kolejce do przeczytania i oglądałam jego wykład Mądrość traumy. Moja terapeutka jest jego fanką. Dokładnie. Epilepsja, to nie jedyne wskazanie rejestracyjne do stosowania lamotryginy. Jest również stabilizatorem, i we wskazaniach rejestracyjnych ma profilaktykę epizodów depresji w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Poza tym jest bardzo często stosowana w zab. osobowości, zwłaszcza borderline (tu nie ma refundacji). Poza tym jeszcze w neuralgii i neuropatii w obrębie twarzy. Tu muszę się niestety nie zgodzić. Przy braku niedoborów nie suplementuje się danego pierwiastka! A jeśli ktoś nie uprawia sportu przez 30h tygodniowo, to spokojnie jest w stanie pokryć zapotrzebowanie z pokarmu.

1. adaptacyjne - w odpowiedzi na jakieś stresujące wydarzenie/nagłą, niespodziewaną zmianę sytuacji życiowej. Przejściowe, często niewymagające interwencji farmakologicznej. 2. lękowo-depresyjne - no tu to chyba wiadomo. 3. nerwicowe - tu nic nie wiadomo, co lekarz miał na myśli, bo zab. nerwicowe to potoczna nazwa zaburzeń lękowych. nie ma osobnej diagnozy o nazwie zaburzenia nerwicowe.

Tak, u mnie minęło po 3 tyg.

dzisiaj kiepsko, ale fizycznie

@Dryagan, to moim zdaniem lepiej nazwać dział po prostu zab. ze spektrum, bez rozróżniania czego, czy autyzmu czy ADHD czy czegoś tam. Tym bardziej, że nowe klasyfikacje też idą w tym kierunku.