Zazdrość i nieżyczliwość

[MPol]

Czy ktoś z Was spotkał się z czymś podobnym?

 

Jestem ogólnie mało życzliwy dla innych. Oczywiście, dobrze życzę najbliższej rodzinie, żonie, dzieciom, ale dalej jest już ciężko.

 

Nie umiem się cieszyć z sukcesów innych, jak wielu ludzi. Dowiem się, że znajomy dostał lepsza pracę i będzie sporo zarabiał, to nie umiem się z nim cieszyć. Widzę postępy dzieci znajomych o choć moim zupełnie nic nie brakuje, nie cieszę się, tylko mnie to emocjonalnie drażni (np. że któreś nauczy się szybciej jeździć na rowerze, itd.).

 

Oczywiście znam teorie i wiem, że nie da się z każdym porównywać, bo zawsze ktoś będzie miał lepiej. Mimo wszystko, nie umiem tego zmienić.

 

Oczywiście, mógłbym sobie wmówic, że się z innymi cieszę i że podziwiam ich/ich dzieci, ale to byłoby mocno na siłę. Oczywiście na pokaz to robię, bo wymaga tego rola społeczna, ale w środku mam swoje emocje/odczucia.

 

Może mieć to związek z dzieciństwem, nadmiernymi wymaganiami i porównywaniem z innymi, ale myślę też, że po prostu taki zawsze byłem.

 

Co można zrobić? Czy da się zupełnie zmienić swoją naturę? Nie chodzi mi o udawanie, ale realne odczucia.

 

Czemu większość ludzi na wieść "Zobacz, jaki znajomym urodził się słodki dzieciak!" reaguje czułością, a mnie to w najlepszym razie jakoś szczególnie nie rusza?

 

Gdy w innych dzieciach widzę cechy ich rodziców, jakoś mnie to podświadomie denerwuje, te podobieństwa. Nic nie poradzę.

 

Co uważacie, z czego to może wynikać?

[Dalila_]

Myślę że spokojnie większość ludzi też udaje (jak ja) zachwyty nad cudzymi dziećmi w takich sytuacjach. Myślę też (nie atakuje mężczyzn tylko usprawiedliwiam) u mężczyzn cechy wczulone na rywalizację są totalnie naturalne. Nie wiem czy charakter da się zmienić od tak od wewnątrz, ale na pewno zewnętrzne rzeczy mogą go zmienic

[Verinia]

Czy ten post nie był wcześniej publikowany ?

[Dalila_]

Wlasnie był, ale autor mógłby uzupełnić informacje stamtąd np. tu w komentarzu. To będzie pełniejszy obraz

[Mic43]

W dniu 27.10.2025 o 14:36, MPol napisał(a):

Czy ktoś z Was spotkał się z czymś podobnym?

 

Jestem ogólnie mało życzliwy dla innych. Oczywiście, dobrze życzę najbliższej rodzinie, żonie, dzieciom, ale dalej jest już ciężko.

 

Nie umiem się cieszyć z sukcesów innych, jak wielu ludzi. Dowiem się, że znajomy dostał lepsza pracę i będzie sporo zarabiał, to nie umiem się z nim cieszyć. Widzę postępy dzieci znajomych o choć moim zupełnie nic nie brakuje, nie cieszę się, tylko mnie to emocjonalnie drażni (np. że któreś nauczy się szybciej jeździć na rowerze, itd.).

 

Oczywiście znam teorie i wiem, że nie da się z każdym porównywać, bo zawsze ktoś będzie miał lepiej. Mimo wszystko, nie umiem tego zmienić.

 

Oczywiście, mógłbym sobie wmówic, że się z innymi cieszę i że podziwiam ich/ich dzieci, ale to byłoby mocno na siłę. Oczywiście na pokaz to robię, bo wymaga tego rola społeczna, ale w środku mam swoje emocje/odczucia.

 

Może mieć to związek z dzieciństwem, nadmiernymi wymaganiami i porównywaniem z innymi, ale myślę też, że po prostu taki zawsze byłem.

 

Co można zrobić? Czy da się zupełnie zmienić swoją naturę? Nie chodzi mi o udawanie, ale realne odczucia.

 

Czemu większość ludzi na wieść "Zobacz, jaki znajomym urodził się słodki dzieciak!" reaguje czułością, a mnie to w najlepszym razie jakoś szczególnie nie rusza?

 

Gdy w innych dzieciach widzę cechy ich rodziców, jakoś mnie to podświadomie denerwuje, te podobieństwa. Nic nie poradzę.

 

Co uważacie, z czego to może wynikać?

Heh, też tak trochę mam. Nie mam co prawda dzieci, ale porównuję się z innymi często, najczęściej pod względem tego w czym aktualnie jestem kiepski, czyli praca, zarobki. 

Z tym, że ja tego nie tłumię, więc trochę jestem jak socjopata. Staram się po prostu unikać ludzi, szczególnie mężczyzn, którym idzie w życiu subiektywnie lepiej. 

Też byłem wychowany w domu gdzie było porównywanie, rywalizacja etc, zapewne stąd się go bierze, plus oczywiście naturalne skłonności wszystkich ludzi. 

Też uważam, że jest trochę jak pisze @Dalila_-każdy to ma w jakimś stopniu i każdy trochę udaje przed innymi. Mnie wkurwiają mamusie z dziećmi, które jarają się, że ich nowy bobo się zesrał i myślą, że wszyscy chcą znać szczegóły. Na imprezach jak się pojawi jakaś mamusia z bachorem, to zaraz wianuszek piszczących kobiet, zawsze mnie to triggeruje. Tak samo zdjęcia jak chcą pokazywać, wszyscy chętni z niemalże wyrywają sobie telefon. Mi się nie chce zazwyczaj dupy ruszyć z miejsca wtedy Xd. 

Albo chwalenie się kto był gdzie na wakacjach, też mi się nie chce o tym /cenzura/ić za dużo. Po prostu ja minimalizuję liczbę takich płytkich, sztucznych relacji, wystarczy że muszę znosić jebanych warszawiaków na drodze, w wielkich Suvach - bo taka przecież moda, każdy musi mieć, /cenzura/, Suva z wielkimi felgami - pewnie większość posiadaczy kompensuje sobie kutasy po 14cm. Xd