Hej

[Sabina_x]

Hej, mam 23 lata na nerwice choruje jakieś 7 z momentami lepszymi i gorszymi, aktualnie jestem chyba w najgorszym momencie jaki był. 

Ciągły strach o zdrowie, o serce kołatanie, przeskakiwanie, kucie, bol w klatce, żebrach, przeskakiwanie serca przy głębokich wdechach, krecenie głowy przy wstawaniu jakby ciśnienie rosło w głowie nagle, od rana do nocy strach że dostanę zawału, że to arytmia, boję się zostawać sama w domu, mam dwoje małych dzieci, mąż pracuje na noc, mieszkam w Norwegi daleko od rodziców, rodzeństwa, boję się że coś mi się zacznie dziać jak będę sama i nikt mnie nie uratuje, a dzieci zostaną same, mąż każe mi się ogarnąć, mówi że sama to sobie robię, że już nie może patrzeć na to, że mam się zmienić, a ja nie umiem, a tak bardzo bym chciała się tak nie czuć i żyć znowu normalnie, codzinnie jest mi smutno ciągle chce mi się płakać, nic nie ma sensu, nic mi się nie chce, wsystsko jest szare i do duoy, chociaz mieszkam w pięknym miejscu, wydaje mi się że jestem brzydka, głupia, nic nie umiem, wsystsko psuje, ciągle wyszukuje wad u siebie i potem się tym zadręczam, boję się że jestem niewystarczajaca dla męża, że ktoś może być lepszy i mecze go tym i wiem że ma dosyć mojego gadania i ja też mam dosyć siebie, czuję się bardzo samotna, nie mam wsparcia w tym co się ze mną dzieje, codzinnie jest to samo, nie mam motywacji do niczego, ezystko wydaje mi się bez sensu, chce w końcu zacząć żyć