Z CHAD-em na dobre i złe

[Gość]

Hej!.

Od 18 roku życia choruje. Diagnozy były naprawdę przez lata różne - ostatecznie  CHAD w wieku lat czterdziestu.

Miałam przed trzydziestką długą remisję, jednak nieodpowiedzialny styl życia spowodował, że w 2009 choroba upomniała się o mnie. Ostatnie kilka lat był spokój i nagle w 2017 runął mi cały świat - tak silna była mania.

Obecnie zbieram się i składam kawałki rozbitego życia. Mam nadzieję, że się uda, bo konsekwencje choroby są tym razem bardzo bolesne.

Pozdrawiam. 

[Gość]

Dziękuję:)

[Asua]

Hej,

ja od kilku tygodni czuję się fantastycznie. Na początku roku miałam straszną depresję. Cały czas byłam zmęczona, męczyło mnie myślenie o czymkolwiek, to że ktoś do mnie mówił, a gdy miałam wstać i coś zrobić odczuwałam ból niemalże fizyczny. Powoli nie dawałam rady chodzić do pracy, w domu zrobiłam się krzykliwa. Sama wychowuję dziecko i nie mogłam sobie na to pozwolić. (Depresje miałam już w wieku 16lat, wtedy po nieudanej próbie samobojczej trafiłam na oddział zamknięty. A pierwszy raz samobójstwo próbowałam popełnić w wieku 13 lat). Poszłam więc do psychiatry. Stwierdził ciężką depresję, przepisał mi Sertagen i zalecił terapię u psychologa. U psychologa byłam 3 razy, próbowała dojść do tego co w moim życiu się stało, ale ja nie umiałam odpowiedzieć. W sumie to nie widziałam w niczym problemu, negatywne sytuacje były bardziej efektem depresji niż przyczyną. Zasugerowała wtedy Chad. I w sumie to na tym się skończyło, bo przed kolejnym spotkaniem depresja zupełnie mnie opuściła. Od kilku tygodni czuję się fantastycznie. Już dawno nie miałam tyle energii i radości w sobie. Cały czas chce mi się tańczyć, chodzić, gdzieś pojechać i powłóczyć się po obcym mieście. Gdyby nie to, że ta psycholog zasugerowała Chad   nie przejmowałabym się w ogóle moim stanem naćpane powietrzem i wszystkim dookoła. Smak i dotyk mam spotęgowany do granic euforii. Wszystko jest takie smaczne, kawa, kasza, owoce.... jakbym jadła po raz pierwszy w życiu.

 

Nie chcę żeby to mijało. W tej chwili nawet nie obchodzi mnie to ile osób ma dość mojego śmiechu i ciągle zadowolonej miny. 

 

Rozpisałam się bardzo, a w sumie to chciałam zapytać czy Wy też tak macie ze smakiem i dotykiem?