Wyimagowany świat w mojej głowie

[Fancy110]

Mam 13 lat.

Dotychczas uważałam, że mam po prostu bujną wyobraźnię, ale ostatnio zaczęło mnie to martwić. Boję się, że jestem chora psychicznie, no odkąd pamiętam mam w swojej głowie jakiś wyimagowany świat. Zaczynało się niewinnie, bo gdy byłam bardzo mała. Do teraz mniej więcej pamiętam, że czasem byłam Olą i grałam coś sama dla siebie. Tak mi zostało. Może już nie Ola, ale mam w swojej głowie aż dwa takie światy. Moje dwa drugie życia. Szukałam już osób z podobnym urojeniem (?) i rzeczywiście nie jestem sama. Myślę, że rozumiecie na czym to polega. Nie ma dnia, w którym nie wyobrażałabym sobie swojej idealnej wersji... Nie wiem czy mam to zwalczać, próbować się od tego odciągnąć... Mam wrażenie, że przez to zaniedbuje swoje prawdziwe życie, a przecież mam tylko jedno... Nie wyobrażam sobie, żebym już jako dorosła cały czas zamyślała się i odlatywała. Robię to przynajmniej raz dziennie po szkole. Oprócz tego momentu zachowuje się całkiem normalnie. Nie chodzi to za mną cały czas tylko jakby z własnej woli. Podobno to przez nudę albo stres. W sumie moje życie jest trudne, ale przeze mnie samą, bo wszystkim się stresuję, załamuje się i po prostu za dużo się przejmuje...

[wiejskifilozof]

Nie widzę nic złego,takie ucieczki myślowe.Są czasem pomocne.Człek,nie może mysleć tylko o poważnych rzeczach.Bo zdurnieje

[Gość Reghum]

A mnie zawsze zastanawiało jak to się działo, iż przy słuchaniu muzyki czy układaniu kostki rubika moja wyobraźnia się wzmacniała a świadomość wyłączała. Mimo wszystko nadal kontynuowałem słuchanie czy układanie, pomimo iż nasilało to moje problemy.

 

Może to dlatego, iż logopedka kiedyś mi powiedziała że część mózgu odpowiedzialna za mowę jest koło odpowiedzialnej za rąk. A muzykę łatwo idzie wytłumaczyć słuchem fonematycznym, a od dziecka przejawiam zaburzenia centralnego przetwarzania słuchowego.