Strach przed odejściem dziewczyny/chłopaka przez chorobę

[chlipek]

Cześć,

dziś rano czułam się lepiej, ale znów przeżywam załamanie i to dość poważnie, ciągle wstrzymuję się by nie płakać, aby nie zwracać na siebie uwagi rodziny w mieszkaniu.

Zaczęłam się zwierzać ze swoich problemów mojemu chłopakowi, ale bardzo ostrożnie dawkuję mu swoje zwierzenia. O "sednie sprawy" praktycznie nie wspominam..

I boję się, że gdy moja miłość pozna moją prawdziwą naturę (czyli przewrażliwionego introwertyka z ciężką depresją, który ciągle potrzebuje wsparcia aby przeżyć) w końcu nie wytrzyma. Ludzi pociągają radosne osoby, twardo stąpające po ziemi, a mi coraz trudniej jest przy moim chłopaku kogoś takiego udawać

Dziś znów wywołałam wymioty, nie mogłam się powstrzymać, zjadłam teraz małą garsteczkę żelek (które praktycznie z samym płynem z zupy i trzema jabłkami są jedyną rzeczą jaką zjadłam dziś) i już czuję, że się obżarłam (to absurdalne, ale nie wygram z tym).

 

Gdyby mój ukochany dowiedział się kim naprawdę jestem pewnie załamałby się. Nie wiem co robić, bo nie chcę go stracić, a zarazem jest mi coraz trudniej "trzymać się na wodzy".

A miałam taki piękny ranek, ale znów czuję mocny spadek nastroju i tę typową do mnie "nienawiść do siebie".

 

Jak niektórzy radzą sobie z tym, aby pomimo depresji być wciąż znośnym dla tych, których się kocha??

[nieboszczyk]

niestety to zawsze idzie w parze.jesteś chora?automatycznie zostaniesz sama.ludzie nie lubią i boją się chorych ludzi.bo są uciążliwi,upierdliwi i nie ma o czym z nimi rozmawiać.ludzie nie lubią gadać o szpitalach i amputacjach.ludzie cenią tylko wydajność i produktywność.uroda tu odgrywa rolę marginesową.ale to nie powód żeby rozpłaszczać się na klatce schodowej przed drzwiami i zapowiadać że tam umrzesz bo jesteś taaaaaaaaaaaaaaaaaaaka bidna i schorowana.tak patrzy na ten problem społeczeństwo.lepiej znajdz sobie interesującą pasje i zapomnij o gnoju.

[chlipek]

mój chłopak jest wspaniałą osobą i właśnie boję się kiedyś będzie miał dość takiego świra jak ja

[nieboszczyk]

ale nigdy nie oddawaj się 100% chłopakowi.niech troche zostanie dla ciebie.zawsze może coś ci sie stać i ci szczęka opadnie jak rozmowa z nim sie urwie i będziesz walić głową w ścianę.ty odpowiadasz za swoje życie a nie twój chłopak.zacznijmy od tego.

[chlipek]

mam swój świat, swoje pasje, które w twórczy sposób realizuję :)

ale nie można być do końca egoistą trzeba troszczyć się o ludzi, zwłaszcza tych, których się kocha

moja mama ma problemy ze swoimi furiami i bardzo źle na mnie to działa. I z kolei ja się boję, że moje dołki i ciągła potrzeba wsparcia stanie się męczące dla mojego kochanego. nie uzależniam się od niego, raczej bardzo mi na nim zależy :)

po prostu nie wiem gdzie jest granica między szukaniem wsparcia, a byciem ciężarem

[nieboszczyk]

póki nic cie nie boli jesteś dobra ciocia i troszczysz sie o tego kogo kochasz ale ty tez jesteś tylko człowiekiem i sama bedziesz potrzebowac pomocy a twój chłopak nawet nie bedzie ci chciał wynieśc śmieci,wkręcić żarówki,zrobic ci zakupów bo sie nie pohańbi.jak wyhaczysz algodystrofię będziesz wynosić śmieci w plecaku kuśtykając po schodach o 2 kulach.dajmy na to.

[marimorena]

chlipek, związek bez szczerości długo nie przetrwa, ile jeszcze chcesz wszystko ukrywać? to trochę oszukiwanie tej osoby. myślisz że on się nic nie domyśla?