Witam serdecznie

[vince_noir]

Hej, postanowiłam dołączyć do tego forum, bo nie do końca jest w stanie znaleźć rozwiązania na moje problemy. Napiszę może kilka słów o sobie. W ciągu ostatnich lat z towarzyskiej osoby zamieniłam się w przerażonego wszystkim pomruka. Nie jestem w stanie normalnie spotykać się ze znajomymi, chodzić na jakiekolwiek imprezy, bo jedyne, o czym myślę, to żeby schować się w jakimś kącie i żeby nikt broń boże na mnie nie patrzył. Odnoszę wrażenie, że każdy przeciwko mnie spiskuje, naśmiewa się ze mnie - nawet bliscy mi przyjaciele, ba, nawet moja mama. Logując się na to forum moją pierwszą myślą było to, że na pewno moi domniemani wrogowie jakoś się o tym dowiedzą. Od wielu miesięcy tak naprawdę nie miałam przespanej nocy, cały czas odtwarzam w głowie sytuacje z przeszłości, w których się skompromitowałam, popełniłam błąd i już mam pospane. Jadąc autobusem wydaje mi się, że współpasażerowie znają moją historię i się ze mnie śmieją. Nie muszę mówić chyba, co się dzieje gdy parę razy w ciągu dnia spotykam przez przypadek tę samą osobę. Odnoszę wrażenie, że w szkole i w pracy wszyscy ze mnie kpią. W pracy nie za dobrze przez to mi idzie i moim zdaniem to jest powodem żartów, a więc moje życie to jedna wielka samonapędzająca się maszyna strachu i złości.

Jako, że nie czuję się komfortowo wśród moich znajomych postanowiłam znaleźć sobie nowych, niestety nawiązanie jakiejkolwiek relacji nie jest w moim przypadku możliwe, o związkach nawet nie będę wspominać. Walczę z nieustannymi zmianami nastroju, od ekscytacji, jakbym wciągnęła co nieco, przez płacz i rwanie włosów, do zmęczenia i totalnej znieczulicy. Przez to, co się ze mną dzieje, czuję się oczywiście bardzo samotna, niezależnie od okoliczności: czy to jestem ze znajomymi na domówce, czy jestem sama w pokoju.

Ostatnio mojemu gorszemu samopoczuciu towarzyszyć zaczęły przykre objawy, jak np. kołatanie serca, drżenie rąk. Kiedy jestem w miejscu publicznym i zaczynam mieć moje myśli, potykam się, wywracam krzesła - wyglądam jak totalna sierota. Mam za sobą jedną wizytę u psychologa i jedną u psychiatry, obie wizyty jakością analogicznie mogę porównać do jakości życia ;d

 

Wiem, że to może brzmieć głupio i pewnie wielu tu obecnych ma większe problemy, niemniej myślę, że rozmowa z kimś dodałaby mi otuchy

Pozdrawiam

[Gość]

Witaj na forum

[lukk79]

Hej vince_noir

To o czym piszesz nie brzmi głupio i jest pewnie znajome dla sporej liczby osób zarówno na forum jak i poza nim, dla mnie w każdym razie jest. Może zaczyna się u Ciebie pewien proces związany z Tobą samą, a powiedz czy na przykład lubisz czytać na ten temat? Póki co staraj się tym nie zadręczać, a raczej uznać, że "coś się dzieje" i pomału szukać odpowiedzi, na pewno znajdzie się wielu, którzy będą chcieli podzielić się jak to u nich wygląda/wyglądało. Zawsze możesz też skorzystać z kolejnej wizyty u specjalisty - nie zawsze przynoszą one odpowiedzi od razu ale warto pytać i szukać. Ze swoich przeżyć mogę powiedzieć, że przede wszystkim nie należy traktować takiego samopoczucia jako czegoś czego nie można zmienić i nie walczyć na siłę z tym, że się źle czujesz a raczej próbować się dowiadywać skąd się to bierze. Potraktuj to jako etap w życiu, z którego można się czegoś nauczyć i dowiedzieć o sobie, depresja, nerwica, są nieprzyjemne i też niebezpieczne ale są też rozwojowe (w sensie rozwoju wewnętrznego).

[Mihau]

Cześć!