Samoocena, nie daje mi się cieszyć życiem.

[ememems]

Cześć.

 

Mam problem, który staje się uciążliwy. Najbardziej się taki stał kiedy zdałem sobie z niego sprawę. Problemy zaczęły się w wieku dojrzewania, mam teraz 17 lat. Strasznie chwiejną samoocene. A wynika na to ogólny problem z samoakceptacją wyglądu. Caly czas dąże do osiągnięcia obrazu swojego Idealnego JA. Czasami mi się to udaję, przez co niekiedy mam tak wysoką samoocene i pewność, że aż chce się żyć. Ale kiedy tak nie jest to automatycznie popadam w depresje. Skrajne stany emocjonalne mi towarzyszą najczęściej przez to.

 

To jest czasami straszne, natrętne dbanie o wygląd, częste chodzenie do fryzjera, dobieranie ubioru, żeby osiągnąć idealny stan... bo w innym wypadku cala samoakceptacje szlag trafi.

 

Przez to wszystko raz się sobie podobam, raz wręcz nie moge patrzeć. TAK jestem facetem...

 

Swego czasu próbowalem sie dopingować opinią zewnętrzną. Jest ona często bardzo pozytywna. Patrzac na swoje zycie, nie mam prawa miec niska samoocene, a jednak. Problem lezy w środku.

 

Nie wiem skąd to się bierze, ale jest to tak wstydliwy i uciazliwy problem, ze chcialbym się go pozbyć, choć nie wiem jak. Co myślicie?

 

Pozdrawiam.

Piotrek.

[klarunia]

Hmm. Ciekawa jestem, co mi odpowiesz na pytanie: Czemu akurat wygląd jest dla Ciebie taki ważny? Czemu nie masz obsesji na temat na przykład... pieniędzy, intelektu, powodzenia wśród dziewczyn... czemu akurat to?

[ememems]

Dobre pytanie, ale nie znajde na to odpowiedzi.

Może dlatego że wygląd przeklada się na relacje wśród dziewczyn, powodzenie i ogólnie ocenianą powierzchowność wśród innych ludzi, co często można zaobserwować? :/

 

Ogolem mam taką sytuacje, że ten problem przeszkadza mi w innych dziedzinach stanowiąc swoistą blokadę