CZEŚĆ

[cutmyheadoff]

Cześć x 2

 

Myślę, że w moim przypadku zalążki nerwicy lękowej zaczęły objawiać się jak miałam 7-8 lat, ale zawsze kończyło się na krótkiej pogadance z lekarzem (pewnie interniście), który po wstępnych badaniach, zadawał pytania w typu: czy czymś się ostatnio stresuje i jak w szkole. Wtedy objawy wyglądały tak, że dusiłam się i wydawało mi się, że nie będę mogła wziąć następnego oddechu przez co dochodziło do hiperwentylacji.

 

Z czasem ustało aż do pierwszej kl. LO (16 lat), kiedy miałam mała przygodę z narkotykami i przesadziłam z amfetaminą, marihuaną i alkoholem naraz, wylądowałam w szpitalu, okazało się, że mam odmę opłucnową - dziurkę w płucu - która na szczęście się zrosła i nie doszło do jakichś większych komplikacji.

 

Do następnego przełomowego momentu w moim życiu doszło w tym roku przed wakacjami. Miałam kilka problemów, które mnie przerosły i zaczęłam więcej pić (trwało to jakiś tydzień), aż w końcu któregoś dnia, tuż po przebudzeniu niemalże zemdlałam, ciemno przed oczami, pogotowie. Podobno miałam jakąś znaczną ilość alko i organizm nie wytrzymywał. Chociaż z perspektywy czasu, zastanawiam się, czy nie był to zwykły atak paniki.

 

Od wyskoku z alkoholem działo się ze mną coraz gorzej, aż do zaprzestania wychodzenia z domu, z łóżka, ciągłej obawy o swoje zdrowie/życie. Na szczęście poznałam kogoś, kto odmienił moje życie. Wybrałam się do psychiatry, biorę leki po dziś dzień, a od miesiąca chodzę na terapię i nie uciekam od przyznania się przed samą sobą, że mam problem i, co więcej, nie boję się go nazwać.

 

Pozdrawiam,

K

[Gość]

cutmyheadoff, hej. To dobrze, że w końcu wyszłaś na prostą... Oby było tylko lepiej, czego życzę

[cutmyheadoff]

Na prostą chyba jeszcze nie wyszłam, ale dzięki. Tobie też najlepszego.

[Gość]

cutmyheadoff, no ale jesteś na dobrej drodze raczej...

[niepojęta]

Tak, na całkiem dobrej drodze. Oby tak dalej. Powodzenia :)