Jak pozbyć się smutku?

[Gość]

  Cytat

rozbieranie różnych rzeczy

a umiesz to potem złożyć?

[diatas]

  kafka napisał(a):

  Cytat

rozbieranie różnych rzeczy

a umiesz to potem złożyć?

 

Raz składałem - nakręcany zegarek. Jakoś nie mogłem znaleźć miejsca na 2 zębatki.

Teraz już wiem że nie warto

[jasaw]

Dla mnie na smutki najlepsza jest muzyka...nie piosenki, a muzyka instrumentalna. Raz muzyka poważna, czasem elektroniczna lub chilliout.

[mojanati]

Ja nie wiem jak bym wytrzymała w ostatnich trzech miesiącach gdyby nie praca. Myślę, że nie dałabym rady. Wcale nie jest lekko, bo jest baaardzo stresująca. To korporacja i tak naprawdę nie wiem czy danego dnia przychodząc do pracy, nie będzie to mój ostatni tam dzień.

Czasem na smutek działa muzyka, czasem jedzenie, czasem udane zakupy, czasem pisanie na tym forum, ale to wszystko pomaga tylko na chwilę. I choć mam swoją ukochaną córcię, to czuję w sobie taką pustkę i samotność po tym co się stało i czasem boję się, że sobie z tym nie poradzę.

Chciałabym być wesoła, radosna dla swojego dziecka. Bo to ja powinnam być dla niej, a nie ona dla mnie.

[Gość]

  Cytat

Chciałabym być wesoła, radosna

też bym chciała, ale nie umiem

[mojanati]

no właśnie:(

Myślisz, że można się tego nauczyć?

[Gość]

mojanati, myślę że tak. Mam nadzieję że tak.

No wiadomo, nie zmienisz sobie temperamentu np, ale możesz nauczyć się innego stosunku do siebie i świata...

[Gość]

Też bym chciała... Chciałabym w końcu odpowiedzieć terapeucie na jego pytanie "jak się czujesz" tak stanowczo i z pełną satysfakcją, dumą ... "jestem bardzo szczęśliwa". Ale nie mam takich nawet momentów, w których byłabym przeogromnie szczęśliwa... Z matury chyba powinnam się tak cieszyć, tańczyć z radości, a ja nic. Wyszłam i poszłam do domu, choć byłam z przyjaciółką i powinnyśmy pójść na jakieś lody czy coś... Poszaleć. To mnie niepokoi. Bo kiedyś umiałam się cieszyć, z każdej błahostki, ale kiedy terapeuta mówił, że to przybieranie maski, to ją zaczęłam porzucać i już nic nie jest, takie jak dawniej.

[Gość]

Monar, no przeciez mówiłam ci żebyś świętowała! Niedobra Monia!

Też właśnie nie umiem sie cieszyć.

Jak dostanę prezent to niby się cieszę, ale tego okazać nie umiem np.

[Gość]

kafka, hymm dziwne to. bo ja zawsze często się uśmiechałam... nie wiem, co się ze mną dzieje.

[Gość]

Nie wiem, moze terapia nasila depresję i tyle?

[Gość]

nieeeee. ja czuję się teraz, jakbym depresji nie miała... może terapia w niektórych rzeczach mi pomaga, a w niektórych nie

[mojanati]

A ja byłam szczęśliwa, żyłam bez smutku. Tzn nie tak, że w ogóle nie bywałam smutna, bo oczywiście tak się zdarzało. Były różne problemy, stres, gorsze dni, ale ogólnie byłam szczęśliwa. Przez trzy pierwsze lata związku z moim mężem. Czasami płakałam ze szczęścia, czasami aż mnie przepełniało to szczęście. I z tego szczęścia, z tej miłości powstała nasza córka. A potem mojemu mężowi się odmieniło...

Teraz wystarczy sekunda, słowo bym nagle się rozpłakała. W ogóle taka jestem poważna, nerwowa, zmęczona, taka zamroczona tym smutkiem.

Nawet jak się uśmiecham do córeczki to w środku jest ten smutek.

[Gość]

  Cytat

A potem mojemu mężowi się odmieniło...

Tak się zastanawiam, czy faktycznie tak było?

Czy też może inaczej sie zachowywał bo był na etapie "zakochania"?

Albo może caly czas udawał i ty żyłaś w niewiedzy?

To tylko moje myśli, nie chcę ci nic narzucać, tylko zastanawiam się czasem jak to jest tak naprawdę w życiu...