dystymia

[mandyn]

Ostatnio czytałam sporo o dystymii i zauważyłam że jej objawy idealnie do mnie pasują. Ciągłe obniżenie nastroju, zaburzenia snu, uczucie zmęczenia,niska samoocena, poczucie beznadziejności- wszystko to towarzyszy mi w życiu od bardzo dawna. Ostatnio jednak miałam kilka nieprzyjemnych sytuacji które bardzo na mnie wpłynęły i moje samopoczucie zepsuło się już całkiem. Nie mogę pozbyć się złych myśli, wszechogarniającej beznadziei, zauważyłam że coraz trudniej nawiązuję kontakty, już prawie w ogóle nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Czuję się taka jakaś inna, wyobcowana. Nawet moi znajomi czasem pytają się co jest nie tak bo bardzo mało mówię i jestem taka wyprana z sił. Czasem zastanawiam się jakby to było ze sobą skończyć, ale nie zamierzam tego zrobić. Po prostu czasem wyglądam przez okno i myślę że mogłabym skoczyć i nic już nie czuć. Ale nie miałabym odwagi. Dodatkowo ciągle mam poczucie jakiegoś takiego niedosytu, coś mnie dręczy i ciągle za mną chodzi ale nie wiem co. Wydaje mi się że marnuję sobie życie, czuję pustkę. Myślałam nad pójściem do psychologa ale kiedy byłam młodsza miałam okazję chodzić na terapię i było to dla mnie udręką, nie lubiłam tego, wstydziłam się pani psycholog i nie potrafiłam przed nią otworzyć. Nie wiem czy nie byłoby tak i tym razem. Ogólnie chodzi o to że strasznie trudno jest mi mówić o sobie, o swoich uczuciach, o problemach. Wiem co chce powiedzieć, mówię to w myslach ale nie potrafię powiedzieć tego komuś. Poza tym jestem nieletnia i psycholog musiałby też rozmawiać z moją mamą, a z nią nie mam najlepszych kontaktów i nie chciałabym żeby wiedziała z czego się zwierzam. Sama nie wiem już co mam robić.

[Gość]

U nieletniego bardzo trudno jest zdiagnozować dystymię. W każdym bądź razie musisz coś z tym zrobić, bo jeśli to rzeczywiście dystymia to nieleczona może trwać całe życie.

[linka]

mandyn, dystymia-leczenie-i-przebieg-waszej-chorob-t21448-98.html

Kosz.