johnn

Źle. Dziś była dziewczyna powiedziała, że będzie mniej pisać bo wywieram na nią presję w sprawie studiowania zadając kilkukrotnie pytanie : Jak tam nauka? lub podobne. Dziewczyna pracuje i studiuje zaocznie.

Ocena na podstawie jedynie skutku bez podania przyczyny może być niewłaściwa.

Zwykle rozwiązuje zadania matematyczne, wracam do wyznaczonych wcześniej zadań (zainteresowań), szukam przyczyny mojego nienajlepszego samopoczucia lub oglądam zabawne filmy.

Nic.

Bardzo dużo prezentów, mało w życiu zakrętów, Dużo bąbelków w szampanie, Kogoś, kto zrobi śniadanie, a na każdym kroku szczęścia w Nowym Roku!

1. W zeszłym roku nie dostałem prezentu od dziewczyny (kilkunastoletni związek) bo nie wiedziała co mi kupić. Często kupowała mi kosmetyki. Miałem ich wiele. Stąd jej trudność jak twierdzi. Nic nie dostałem:( Ponadto zakupiłem słodycze dla jej dorosłych sióstr oraz matki. Tylko matka dała mi prezent. 2. Od Mikołaja zwykle dostawałem słodycze. Myślę, że najważniejsze są uczucia. Z wiekiem łatwiej dostrzec najważniejsze rzeczy : przyjaźń, szczerość, rodzinę. Jakbyś się czuła gdyby bliska osoba nie była zadowolona z twojego prezentu?

Cześć @Ola_00, Rady powyżej wydają się słuszne. Ja miałem moją pierwszą dziewczynę w wieku 29 lat. Jak dotychczas to była moja jedyna dziewczyna. Po kilku latach okazało się, że mam zespół Aspergera, który przyczynia się do trudności z ludźmi:( Nie jestem osobą zbyt towarzyską. Życzę Ci powodzenia i miłego dnia:)

@Michu95 Czy sytuacja się poprawiła?

Proponuje konsultację lekarską. Takie zachowanie może być wywołane innymi czynnikami. Warto to sprawdzić. Zachęcam do wyboru lekarza na podstawie opinii i opisów. Życzę Ci miłego dnia:)

W środę jadę z bratem do WZON. Obaj mamy zespół Aspergera. Brat nie chce jeździć autobusami. Prawie zawsze muszę pokonać drogę pieszo. Niestety musimy przejść przez most na Wiśle :⁠-⁠( Proponuje zażycie tabletek ziołowych. Mój kolega dzięki nim wytrwał na szkoleniu stacjonarnym. Życze miłego dnia i powodzenia:⁠-⁠) johnn

Czy trudność polega na stawianiu diagnozy zespołu Aspergera? Mam zespół Aspergera oraz zaburzenia osobowości. Nikt nie jest zainteresowany ich weryfikacją!

Serdecznie witam obie Panie i życzę miłego dnia:)

Sąd nagrywał moje zeznania bez uzyskania ode mnie zgody. Jak udokumentować przebieg spotkania/spotkań z psychologiem? Zapytaj swojego psychologa czy przystanie na nagranie spotkania z Tobą? Potraktuj to jako sprawdzenie moich obaw. Czy zaufa Tobie? Gdy uzyskasz odpowiedź. Możesz mu wyjawić czemu to służyło. d

Nie twierdzę, że jest inaczej. Nagrywanie własnych rozmów, o ile informację padające w czasie rozmowy są skierowano do nagrywającego, co do zasady nie są karalne. Nagrywanie własnych rozmów służących ochronie własnych praw i interesów może stanowić o wyłączeniu bezprawności czynu. Oba przykłady łączy potrzeba ochrony własnych interesów a nie pełnione stanowisko i związane z nim przywileje i obowiązki.

To zależy. Nie twierdzę, że jest inaczej. Psycholog wykonuje zawód zaufania publicznego. Nie wiem. Co mi tego zabrania? @acherontia styx Raz zapytałem psychologa o możliwość nagrywania przebiegu spotkań. Zgodził się. Ponadto dodał, że nie będę miał do nich dostępu. Na piątym spotkaniu Pani psycholog odmówiła mi dalszych spotkań z uwagi na brak kompetencji. W dokumentacji nie było o tym wzmianki. Znajdowała się informacja, które przeczyła przekazowi ustnemu jakoby miał zdecydować o zmianie specjalisty. Nie była to prawda. Ustalenie czy specjalista ma odpowiednie kwalifikację nie służy mi? @Luna* Pierwszy psycholog zapisał w dokumentacji, że plan spotkań został wypełniony pozytywnie. Po około dwóch latach pozyskałem kopię dokumentacji. Powyższa informacja nie była prawdą. Spotkania zakończyły się na skutek braku mojej zgody na ultimatum specjalisty. Nie nastąpiła poprawa na żadnym poziomie. Ta informacja została przekazana do pracownika socjalnego o czym nie wiedziałem. Komu zawierzył pracownik socjalny? Jak udokumentować rzetelnie przebieg spotkania? Na spotkaniu z psychologiem mężczyzną doszło do niecodziennej sytuacji. Psycholog położył rękę na moim kolanie i zbliżał się do krocza jednocześnie do mnie mówiąc. Komu uwierzy Sąd, pracodawca lub przełożony? Szanowanemu specjaliście, który musi przestrzegać zasad moralnych czy pacjentowi wieloletnie bezrobotnemu, z trudnościami emocjonalnymi oraz nieznajomemu. Komu Ty byś zaufała?

Zwykła herbata ze zwykłej wody i liści herbacianych:⁠,⁠-⁠)

Cześć @leberka2, nagrania sprawy sądowej są dostępne na życzenie. Podobnie możesz nagrać przebieg czynności wykonywanych przez policjanta. Według mnie nagrywanie spotkania ze specjalistą powinno być dopuszczalne. Ty opłacasz jego pracę a spotkanie dotyczy twoich trudności. Czy wykonałeś nagranie wideo czy audio? Możesz rozważyć sporządzanie notatek. Ale nie zawsze może to być możliwe lub odpowiednie. Podobnie jak notatki z rozprawy sądowej nie będę uznane za wiarygodne źrodlo przebiegu rozprawy. Powodzenia i miłego dnia:⁠-⁠)

Czemu nie składać obietnic? Ostatnio spotkałem się z interesującym poglądem, że wszystko jest Bogiem. Życzę Ci miłego dnia:)

Herbata z cytryną:)

Tak.

Może spróbuj rozpocząć od rozmowy do telefonu zaufania lub kolegi.

Przykro mi. Na spotkaniach informowałem specjalistów, że mi to nie pomaga i podawałem przyczynę. Moje słowa nie miały znaczenia. Nie były przyczynkiem do dyskusji. Mam się dostosować. Gdy miałem 17 lat odszedł ojciec. Mama kilkakrotnie zaproponowała mi psychologa. Odmówiłem. Nie rozmawiała ze mną. Nie wyjaśniała. Rodzina nie pomogła. Podważano moje słowa. Skoro skończyłem studia jak mogę mieć tak wielkie trudności? Mój młodszy brat z nieznanego mi powodu po wyjściu z domu skręca w prawo zamiast wybrać najkrótszą drogę. Unika kogoś lub czegoś. Nadkłada około 2 km. Widząc na przystanku uczniów czekających na autobus nie chce przejść obok. Ponownie wybiera drogę naokoło:( W gazecie przeczytałem, że diagnoza w wieku 19 lat to jest bardzo późna diagnoza. Ja otrzymałem swoją w wieku 30+. Nie widzę dodatkowej troski lub wysiłku ze strony specjalistów:( Pomoc powinna być proporcjonalna do potrzeb. Nikt nie ustala jakie są moje potrzeby i na ich podstawie specjalista określa w czym jest w stanie pomóc. To ja mam ustalić czy specjalista jest mi w stanie pomóc. Na jakiej podstawie? Przy takiej postawie mogę latami szukać pomocy i jej nie znaleźć:( W szkole średniej i na studiach nie miałem znajomych. Teraz żałuje. Gdy teraz informuje o tym specjalistów to twierdzą, że to była moja decyzja. Gdy tymczasem ja o tym nie rozmyślałem. Nie czułem takiej potrzeby. Skąd zatem miała pochodzić decyzja lub wiedza o ich znaczeniu? Mama nie dopytywała mnie o znajomych na studiach bo sam podejmę decyzję o ich zawarciu. Tak twierdziła. To sprawdza się u zwykłych osób. Ja muszę to przeanalizować lub wykalkulować. Muszę to mieć przed oczami inaczej mogę tego nie dostrzec. O moich trudnościach z ludźmi poinformowałem mamę pierwszy raz w wieku około 30 lat bo nie wiedziałem, że trzeba. Sam się z tym zmagałem. Podobnie mój brat. Ponownie odpowiedzialność za to jest przypisywana jest mnie:(

Napisałem plik wsadowy (*.bat), którego zadaniem jest powiększenie plików graficznych z danego katalogu do rozmiarów podzielnych przez określoną liczbę np. 16. Powiększony obszar będzie przezroczysty.

Wybrałem się do ośrodka w którym wykonują płatne diagnozy. Wpierw wykonałem rozmowę telefoniczną celem umówienia się na pierwszą rozmowę. Planowałem wykonać badanie na NFZ w Fundacji JIM w Łodzi. W tym celu potrzebowałem skierowania od lekarza z konkretną adnotacją. Dokładną informację znajdziesz w linku poniżej. Warto to rozważyć. Zależnie od potrzeb będzie można je okazać. Proponuje się zapoznać z informacjami zamieszczonymi na poniższej stronie https://linktr.ee/idatymina?fbclid=IwAR25W8j42yxtFj_kUnDS5IcuZPq1S7URGHD5ikY1WTPnqnMZX8zx6_yhBXc Proponuje skorzystać z poradnictwa w Fundacji Synapsis. Korzystałem z ich pomocy w sprawach prawnych. Mam wrażenie, że pomoc dla dzieci jest pełniejsza i łatwiej dostępna. Starałem się o udział w TUS. Wszystkie propozycje w moim mieście były skierowane dla dzieci. Warto skorzystać z pomocy w pobliskich dużych ośrodkach mieszkalnych. Po skończeniu studiów gdy trudności po podjęciu stażu się nasiliły nie miałem ubezpieczenia. Pracownik zaproponował mi pomoc psychologa z ośrodka znajdującego się pod ich nadzorem. Pani psycholog rozpoznała u mnie nieśmiałość. Jak przekonać pracownika socjalnego i mamę, że nie ma racji? Jak może być źle skoro skończyłem studia? Warto otoczyć jak najpełniejszą opieką. Wzmacniać jego pewność siebie i samodzielność. Niestety same słowa to za mało. Cześć moich trudności znajduje swoją przyczynę w straconych szansach, których nie byłem świadomy. A teraz muszę ponosić odpowiedzialność za decyzję, których "nie podjąłem". Podam przykłady. 1. Mam mamie za złe, że nie zwiększyła swoich starań gdy odmówiłem rozmowy z psychologiem. Nie próbowała mnie przekonać. Wystarczyła jej moja odmowa. 2. Na studiach i w szkole średniej nie miałem znajomych lub przyjaciół. Nie zdawałem sobie sprawy z ich znaczenia. Teraz mam trudności w nawiązaniu i utrzymaniu znajomości:( Poprzestanę na tym.

Wykonałem odpłatnie diagnozę. Na diagnozę składały się spotkania z kilkoma specjalistami. Diagnozę sporządził wspólnie zespól specjalistów. Na zespół Aspergera nie ma leków. Jest dostępne wsparcie objawowe oraz terapię pomagające złagodzić trudności. Nigdy nie uwolnię się od tego. Podobnie gdy ktoś urodził się bez nogi. Może otrzymać protezę ale noga mu nie odrośnie. Niestety wsparcie osób dorosłych z zespołem Aspergera jest nierówne i trudno dostępne. Zaburzenia osobowości można leczyć. Wiele zależy od metod leczenia, przyczyn ich powstania oraz wieku pacjenta. Mam 37 lat.