johnn

Dzień dobry, Mam trudności z uczuciami. Inne trudności pominę teraz. Zazwyczaj słabo je przeżywam. Dominującym uczuciem jest złość wywołana poczuciem krzywdy, lękiem lub poczuciem niskiej wartości. Spotykam się ze specjalistami od około siedmiu lat z przerwami. Niestety spotkania z obecnym psychologiem przypominają spotkania z jego poprzednikami. Pytają co czuje, proszą o opisanie jakie uczucia towarzyszyły mi w przykrych wydarzeniach w przeszłości oraz zadają pytania dotyczące moich relacji z rodziną. Zwykle moja odpowiedź jest krótka i przychodzi mi z trudem lub jest ona wynikiem analizy (co nie jest mile widziane). Uczucia są oddzielone ode mnie jakby niewidzialną ścianą. Według obecnego psychologa mam nad wyraz rozwiniętą analizę (myślenie). Po niemal każdym spotkaniu wychodzę z niczym w moim mniemaniu. Często spotkania przypominają przesłuchanie na których odpowiadam na serię pytań lub prowadzę mini wykłady. Zmusza mnie do wysiłku podobnego do udziału w egzaminie. Oczekuje dyskusji, poczynienia ustaleń, instrukcji lub zasad (tak wiem, nie otrzymam tego). Pytania o uczucia mi nie pomagają. Nie odmawiam ich. Przeprowadziłem szczerą rozmowę, informowałem o braku poprawy, przedstawiałem moje wnioski oraz opisywałem jak przeżywam uczucia z każdym psychologiem, z którym spotkałem się co najmniej dwa razy. Dotyczy to również obecnego psychologa, któremu te informację przekazałem na pierwszym spotkaniu. Nie wiem co robić. Mam dość. Proszę o radę jak mam postąpić. Zmiana psychologa nie pomaga. Proponuje ustalenie dokładnie na czym polegają moje trudności z uczuciami. W tym upatruje drogę do odnalezienia odpowiedniej pomocy mojej osobie. Dodam, że mam zespół Aspergera (zdiagnozowany w wieku 35 lat) oraz zaburzenia osobowości. Młodszy brat ma również ma zespół Aspergera. Obecny psycholog jest miły, dociekliwy i życzliwy. To człowiek starszy stąd wnioskuje, że również doświadczony. Ukończyłem studia matematyczne. Pozdrawiam Johnn

Nie mam TikToka. Nigdy nie miałem.

Przeczytaj o trudnościach życiowych innych na forum lub porozmawiaj z bezdomnymi aby ocenić swoje położenie.

Cześć @Białoczarna, Miałem podobnie. Z ojcem nie miałem więzi. Mama wspominała, że musiała prosić lub grozić aby wyszedł z nami do parku. Z mamą miałem dobrą więź. Z rodziną ojca i matki więź była słaba. Rozmowy były krótkie i okazjonalne. Z rodziną ojca nie utrzymywałem kontaktu. Nie wiem co to dziadek i babcia. Kontakt z rodziną matki był doraźny. W codziennych sprawach nie było ich udziału. Mam zespół Aspergera podobnie jak mój brat. W mojej opinii cała rodzina jest nią dotknięta. Przykro mi z powodu twoich przejść. Czy rozmawiałaś z psychologiem? Może warto znaleźć znajomych? Pozdrawiam i życzę miłego dnia:⁠-⁠) John

W szkole podstawowej po zajęciach zbierałem kartony z targowiska aby wspomóc rodziców utrzymaniu rodziny. Pewnego dnia mielismy górę kartonów w jednym z pokoi:⁠-⁠) Dla mnie to była zabawa.

Wygrałem sprawę sądową w WSA oraz brat wygrał sprawę o zachowek w pierwszej instancji. Oba wyroki zapadły tego samego dnia. Życze miłego dnia:⁠-⁠)

Trudno odpowiedzieć na to pytanie. To co uznawałem za normę nią się nie okazało. Podam kilka przykładów. Przykład 1. Z obecnym psychologiem rozmawiałem więcej w czasie jednego spotkania o sprawach codziennych niż z moim ojcem przez całe życie (odszedł od rodziny gdy miałem 17 lat). Przykład 2. W szkole średniej i na studiach nie miałem przyjaciół i znajomych. Przykład 3. Mój brat został pobity w szkole w obliczu ujawnienia całej klasie, że zbiera złom i opał na śmietnikach. Przykład 4. Pracę magisterską pisałem w mieszkaniu bez mebli lub innego wyposażenia. Były kartony. Przykład 5. Przyznawano mi stypendia za wyniki w nauce ale musiałem je przeznaczyć na utrzymanie rodziny. Ojciec nie płacił alimentów. Obecnie mieszkam w około 20m2 mieszkaniu z mamą i bratem. Mamy wychodek. Nie ma łazienki, ciepłej wody ani gazu. Mieszkanie ogrzewam drewnem przyniesionym na moich plecach z lasu. Chyba było i jest źle. Nie umiem jednoznacznie odpowiedzieć na twoje pytanie bo odpowiedź zależy od przyjętych kryteriów. Ponownie twoje pytanie nie jest zbyt precyzyjne. Zaspokajaliśmy podstawowe potrzeby ale nasze życie odbiegało od tego co inni mogli by określić codziennością. Pracowałem około sześć miesięcy na dwóch stażach na umowę. Brat nigdy nie pracował na umowę. Wykonywaliśmy pracę dorywcze. Zwykle pracę w polu.

Tak. Nie wiem.

Żaden specjalista mi nie pomogl w mojej opinii mimo to próbuje. Nie jest to łatwe. Dotychczas odbyłem trzy spotkania. Ze specjalistami spotykam się od około siedmiu lat z przerwami. Diagnozowano u mnie zespół Aspergera oraz zaburzenia osobowości. Życzę Ci miłego dnia i powodzenia:⁠-⁠) John PS. Mogę pomóc w nauce matematyki:⁠-⁠)

1. Ważne jest twoje zdanie, 2. Od orzeczenia mogłeś się odwołać, 3. Wyższe orzeczenie jest korzystniejsze. Życzę Ci miłego dnia:⁠-⁠)

Cześć @Blokada, ZTczew Ci miłego dnia i powodzenia:⁠-⁠)

Cześć @Konrad85, Życzę Ci miłego dnia i powodzenia:⁠-⁠)

Za diagnozę zapłaciłem z własnej kieszeni. Sam odnalazłem placówke w której, przeprowadziłem badanie. Po jej otrzymaniu zmieniła się ocena stanu zdrowia brata otrzymał podobną diagnozę. Wcześniej brat i ja otrzymaliśmy diagnozę zaburzeń osobowości. Nikt nie weryfikuje poprzednich diagnoz a nadal stawią podstawę określenia metod wsparcia.

Tak. Nie mam wiedzy. Moim zdaniem moi rodzice i ich dzieci mają zespół Aspergera. Nikt tego nie zauważył. Zawsze byłem spokojny i mało towarzyski.

To zależy od objawów i występowania innych chorób lub zaburzeń. Ja mam rentę socjalna (na ok. 3 lata) i umiarkowany stopień niepełnosprawności. Życzę Ci miłego dnia:⁠-⁠) johnn

Otrzymałem kategorie uprawniającą do podjęcia służby wojskowej. Diagnozę zespołu Aspergera otrzymałem dopiero w wieku 35 lat. Niestety czuje ogromny smutek i złość z powodu braku pomocy w dziecinstwie. Niestety uzyskanie świadczeń to często zmaganie z niezrozumienie i arogancja. Życzę miłego dnia.

W marcu 2022 roku. Mój brat również otrzymał rentę. Pierwsze spotkanie z psychologiem w wieku około 26 lat. Po około dwóch latach spotkań z specjalistami otrzymał diagnozę zespół Aspergera. Rentę otrzymał w okresie zimowym w 2022 roku. Obie opinie lekarskie były korzystne. Wystarczyło tylko jedno spotkanie.

Renta przyznana na około 3 lata.

Czy to jest coś złego?

Drugie spotkanie. Otrzymałem zadanie domowe. Narysować swoją złość. Nie wiem czy mi się to uda:⁠-⁠( Według psychologa mam bardzo dobrze rozwinięta sferę myśli oraz bardzo słabo rozwinięta strefę uczuć.

Może rozmowa o trudnych przeżyciach ze specjalistą przyniesie Ci ulgę lub poprawę. Warto porozmawiać z osobami, które miały podobne przeżycia i jak sobie z nim poradziły. Chciałbym Ci pomóc bardziej ale brak mi odpowiedniej wiedzy lub kwalifikacji. Życzę Ci miłego dnia i powodzenia:⁠-⁠)

Proponuję wykonać badania na zespoł Aspergera/autyzm oraz ADHD. Co odpowiada na twoje pytania specjalista? Zycze Ci miłego dnia:⁠-⁠)

Cześć @dariaa@ Życzę Ci miłego dnia:)

Cześć @EKa, Życzę Ci miłego dnia:)

To zależy od stanu zdrowia. Nie wiem. Krótko opisze moje starania o świadczenia finansowe. Ukończyłem studia. Pierwszy raz spotkałem się z psychologiem w wieku około 30 lat. Kontynuowałem spotkania z różnymi specjalistami. Po około pięciu latach otrzymałem diagnozę zespołu Aspergera. Na jej podstawie i dokumentacji psychologicznej i psychiatrycznej otrzymałem rentę socjalną i stopień umiarkowany niepełnosprawności. Podobnie ta droga przebiegała u mojego brata. Z powodu trudności korzystałem z pomocy MOPR. Pracownik socjalny stwierdził, że mam wszystko co trzeba a niektórzy psycholodzy wątpliwi w mojej szanse w otrzymaniu świadczeń z powodu braku pobytów w szpitalu lub oddziale dziennym. Zaskakujące jest to, że wnioski o rentę i ustalenie stopnia niepełnosprawności złożyłem po nagleniach ze strony pracownika socjalnego. MOPR nie był chciał przyjąć kolejnego wniosku o bezpłatne świadczenia zdrowotne. W moim przekonaniu moje trudności były nie wystarczające aby przyznać mi świadczenia w ówczesnym czasie. Zasiłek od MOPR zależy osób w gospodarstwie domowym oraz ich dochodu. Możesz się starać się o przyznanie zasiłku stałego. W celu musisz otrzymać umiarkowany stopień niepełnosprawności. Maksymalna wysokość zasiłku to około 650 zł. Może być niższy. Pierwszy raz spotkałem się z psychologiem w wieku około 30 lat. Nie posiadam dokumentacji z wcześniejszego okresu. A mój brat po raz pierwszy spotkał się po raz pierwszy w wieku około 27 lat. Wcześniej miał jedynie ocenę psychologiczną (ocena zdolności edukacyjnych) z przedszkola. Z jej powodu pozostał jeden rok dłużej w przedszkolu. Obaj otrzymaliśmy rentę socjalną. W przypadku nas obu najpoważniejszym schorzeniem jest zespół Aspergera. Na orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS brat otrzymał informację o powstaniu uszczerbku na zdrowie we wczesnym dzieciństwie a w przypadku moim lekarz nie podał tej informacji. Po pisemnym złożeniu zapytania otrzymałem informację, że mój uszczerbek na zdrowiu powstał jeden dzień przed 18 urodzinami.