lorana

Miałam 16 ew, w połowie zaczęło się lekko poprawiać, ale 3 dni po ostatnim zabiegu wszystko wróciło do stanu poprzedniego. Rok po ostatnim zabiegu wciąż mam zaburzenia pamięci.

Duplo ma u mnie być ostatnią deską ratunku po nieudanej serii elektrowstrząsów. Kiedyś podchodziłam do niej, ale była szybka odstawka z powodu niewyobrażalnego lęku.

Mam lekooporne zaburzenia depresyjno- lękowe. Miałam robione też elektrowstrząsy

Brałam lamotrygine , brałam metylofenidat nic nie poprawiło koncentracji.

Tragicznie, jak przez ostatnie 6 lat. Depresja hula Dziś się upiłam, a od roku nie piłam praktycznie nic. Przynajmniej nigdy nie miałam problemów z alkoholem.

Ile miałaś tych ew? Ja 16. One nie tyle psują nastrój, co często nie pomagają. Może na początku ich wykonywania się poprawić, albo tak jak u mnie gdzieś po 6. zabiegu, a po zakończeniu wszystko błyskawicznie wróciło do stanu poprzedniego.

Brałam fluoksetynę, powodowała taki lęk, że cała się trzęsłam i nawet benzo nie mogłam tego ogarnąć. Wenlę brałam kilka lat i było znośnie. Nie, że całkowicie normalnie, ale dało się żyć.Teraz mi nie wchodzi

Brałam paroksetynę, max. 40 mg, owszem wyeliminowała mi lęk, ale kosztem wszystkich pozytywnych emocji. Była totalna depresja, leżenie w piżamie po 2 tyg. i patrzenie się w sufit. Na natręctwa też nie zadziałała. Nie czułam prawie nic, totalne oddzielenie od siebie. To jest częsty ubok paro. Samo odstawienie jej poprawiło mój stan. Na same lęki to jest dobry lek, ale na depresję już nie dla każdego.

Czy ktoś z Was słyszał o stosowaniu w Pl 90 mg mirty? Ja biorę długi czas 45 mg ( najwięcej brałam 60) i jest to jeden z baaardzo niewielu leków, po którym nie mam uboków. Mam depresję lekooporną i elektrowstrząsy za sobą.

Ja oprócz depresji lękowej po kilkunastokrotnych pobytach w szpitalach dorobiłam się cptsd. Większość pobytów tam to był horror, a zaliczyłam 2 placówki i różne oddziały.Lekarze w ogóle nie słuchali, co się do nich mówi. Przychodzili nieraz raz w tyg., a obchód trwał 30 sekund, nawet nie zdążyło się nic powiedzieć. Dawali mi diagnozy i leki z *upy, które potem lekarze po wyjściu zmieniali. Totalna oschłość z ich strony. Ładowali we mnie ogromne ilości neuroleptyków, brałam po 21 tabletek dziennie. Chamstwo ze strony lekarzy w pewnej placówce jest niewyobrażalne. Na siłę próbowali mi wmówić schizofrenię, gdzie ja nigdy nie miałam takich objawów. Kazali mi się przyznać, że mam omamy. Po stanowczej interwencji rodziny dyrektorka szpitala wzięła mnie na swój oddział, opiep*yła tych "lekarzy", odstawiła to wszystko i dała mi 2 tabletki antydep. Na dzień i było ok., potem poszłam na studia. Raz jedna pacjentka dusiła mnie poduszką i gdyby inni pacjenci mi nie pomogli, tobym nie żyła. Ludzie po próbach samobójczych byli zostawieni sami sobie. W IPiN jest zdecydowanie lepsza opieka, jeśli chodzi o szpitale na Mazowszu. Mam koszmary,że znowu jestem w szpitalu, przeżywam to za dnia jakby to się działo znowu. Jak bliska mi osoba parę razy była w psychiatryku, to nigdy jej nie odwiedziłam. Czuję się gorsza przez to, że mnie to spotkało. Coś, co miało mi pomóc zrobiło traumę na całe życie

Staram się jeść zdrowo, ale nie widzę żadnego wpływu na zaburzenia depresyjno lękowe. W okresie nastoletnim, gdy już chorowałam, wcale nie zwracałam uwagi na to, co pochłaniałam. A jadłam mnóstwo chipsów, pizzy, i innego syfu. I czułam się psychicznie wiele lepiej Teraz jem tylko ciemne pieczywo,kefiry itp. Prawie codziennie awokado, nie jem słodyczy, unikam cukru i wysoko przetwo rzonej żywności.

W Warszawie przy Pl. Czerwca.

Miałam tomografie i eeg, wszystko ok. Z antydepów nie brałam na pewno amitryptyliny i agomelatyny, chociaż mam też silne lęki i nie wiem , jakby to na to zadziałało. W ketaminie pokładałam wielkie nadzieje, ale coraz więcej ludzi twierdzi, że to nie działa. Na stronie jednej z klinik pisze, że u większości pacjentów nawrót choroby następuje po 2 tygodniach. Ja bezpośrednio po wlewach byłam bardziej nieprzytomna niż po EW, rodzina musiała mnie wnosić do do domu na rękach.

Brałam mianseryne i Sulpiryd, teraz biorę mirtazapinę 45 mg, a brałam też 60. Poczytam o tym tps.

Depresji dostałam bez powodu, ale podejrzewam, że jest to u mnie genetyczne. Moja babcia latami chorowała na ciężką depresję, miała bezskuteczne EW tak jak. Regularnie się badam, mam niedoczynność tarczycy, ale dostałam jej już w trakcie choroby. Wiem, że to może pogłębiać depresję, dlatego sprawdzam co jakiś czas TSH i biorę Euthyrox.

Ja miałam całą serię TMS na depresję lękową, zero efektu. Robiłam zabiegi prywatnie. Niestety, przez EW nie pamiętam, ile było tych zabiegów.

Rok temu esketamine lekarze uważali za przełom w leczeniu depresji, którego nie było od 30 lat. Teraz wiadomo, że to w większości wielki przypadków niewypał, bo po tygodniu przestaje działać. Psychiatrzy mi tak mówili, czytałam tak na stronie jednej kliniki. Ja brałam ketaminę, efektów nie było żadnych.

Wiem, że nikt nie rozwiąże moich problemów za mnie, ale moim problemem jest lekooporna depresja i lęki i mam to na papierze. Jak leki działały to chodziłam na studia i dobrze sobie radziłam. Teraz nie dość ,że jestem wrakiem, to jeszcze mam problemy za pamięcią po ew, ale lekarze już nie chcieli mnie leczyć mówili " w tym przypadku tylko elektrowstrząsy. Jeżeli coś chemicznie działa na mój mózg, to ja jestem w stanie sobie poradzić z rzeczywistością.

Rodzice tylko i wyłącznie. Piekła się nie boję, bo mam je tutaj w postaci depresji i zaburzonej pamięci po elektrowstrząsach.

Tragicznie, tak jak zawsze. Leżę w łóżku.

Teraz jestem w terapii cbt prawie 2 lata i efektów żadnych. To jest jedyny nurt jaki jestem w stanie przetrawić. Terapię psychodynamiczne i tym podobne prawie doprowadziły mnie do samobójstwa.

Ja skończyłam studia, a teraz od lat nie jestem w stanie się na dłużej na niczym skupić. Nie dość, że czuję się beznadziejnie, to jeszcze inni mnie olewają. I w Internecie i w rzeczywistości. Dosłownie raz usłyszałam od lekarza " nie przyjmiemy pani na oddział, bo nie mamy możliwości farmakologicznie już pani leczyć" i tym podobne rzeczy mówili psychiatrzy i terapeuci. Psycholog " dostaje " mnie w takim stanie ,że nic nie może mi pomóc. Codziennie trwam w koszmarze i znikąd nie mam pomocy. Zwierzęta traktuje się lepiej, bo jak są chore, to można je uśpić. Pacjent z rakiem może dostać leki przeciwbólowe. A co mam dostać ja?!

Choruję na lekooporne zaburzenia depresyjno lękowe. Przeszłam przez serię elektrowstrząsów, wszystkie możliwe leki, ketaminę i tms. Leczę się od 13 r.ż, a od 6 lat jest masakryczne pogorszenie, leżę w domu i patrzę się w ścianę całymi dniami. Mam natręctwa, wyczynem jest dla mnie umycie się, ubranie, czasem wyjście z domu. Lekarze, profesorowie nie wiedzą już co ze mną zrobić. Miałam terapie, kilkanaście razy byłam hospitalizowana, byłam na oddziłach dziennych i zero efektu. Jak ja mam dalej żyć?

Byłam bardzo śmiałą nastolatką, miałam mnóstwo przyjaciół, ciągle się z kimś spotykałam , spędzałam z nimi kolonie, sylwestry, urodziny. AZ dostałam 2 rzutu depresji lękowej. pewnego dnia, gdy leżałam w łóżku poczułam znajomy lęk, leżałam w łóżku i miałam tętno 180. Przyjechała karetka, nie mogli mi zbić tego tętna. od tamtej pory, w gimnazjum przestałam chodzić do szkoły i przez pół roku nie wychodziłam z domu przez lęk uogólniony i napady paniki. Od tego przyjazdu karetki w ciągu jednego dnia straciłam znajomości i przyjaznie ze wszystkimi. Dziś mam 28 lat, zdiagnozowaną depresję lekooporną, za sobą serię ew( po tym zepsutą pamięć) i lekarzy, którzy mówią, że już nie ma możliwości mnie leczyc, bo wszystkie leki brałam oczywiście leki i terapię mam.

Depresja, silny lęk, tkwienie latami w domu, nigdy nie pracowałam, nie mam nikogo oprócz rodziców, zepsuta pamięć po elektrowstrząsach.