A ja nie wiem z czym się zmagam

[Sosin]

Połowicznie, bo znam przyczynę, natomiast nie wiem jeszcze co mi jest.

Jestem 35letnim DDD gdzie starszy brat był narkomanem i wiele różnych sytuacji z tym związanych byłem świadkiem oraz uczestnikiem. Do tego mam inne traumy i(zapewne) PTSD. W sumie kiedy  zadacie pytanie jakie słowo najbardziej opisuje Wasze życie, to ja bez żadnej wątpliwości mogę odpowiedzieć: STRACH.

Na przełomie lat miałem różne objawy: drżenie rąk, wycofanie z życia(uzależnienie od gier online), brak umiejętności stawiania granic, o zerowym poczuciu własnej wartości, nieustannym poczuciu wstydu i braku pewności siebie nie wspominam bo to chyba standard. Kilkukrotnie doświadczyłem ataków paniki po MJ(teraz wiem, że to było to - wtedy czułem, że umieram)

Ale mimo tego wszystkiego fizycznych objawów utrudniających życie codzienne nie miałem, aż do 28.01.2024 kiedy to odkryłem że, eufemistycznie mówiąc moja żona nie do końca jest uczciwa. Na początku wycięło mnie totalnie, niezbyt fajne myśli i wyobrażenia(np stojącej córki z ulubionym pluszakiem nad moją trumną). Mam wrażenie, że wtedy wyciągnęło mnie z tego CBD.

Od tej pory borykam się również ze skokami tętna, potrafię budzić się z kolataniem serca i pulsem ~100.

 

Postawiłem po tym siebie na piedestał i troche się ogarnąłem.

Aktualnie po pierwszym spotkaniu z terapeutą zostałem skierowany na (potwierdzoną) diagnoze ADHD.

Biore MPH 20mg i mentalnie działa na mnie całkiem fajnie, choć mam odczucie, że pogarsza mi to koncentrację(porównuje to do takiej zamuły jak po marihuanie).

Natomiast zwiększa niestety tętno i nie wiem czy jest to objaw sam w sobie czy podbija mi stan lękowy(choć mam wrażenie że niczego się nie boję).

Do tego dostałem propranolol, awaryjnie na kołatanie serca.

W środę zaczynam psychoedukacje choć szczerze mówiąc jestem sceptyczny co do tego całego zaburzenia.

Sam o sobie mówię, że jestem uzależniony od dopaminy co przejawia się różnymi uzależnieniami behawioralnymi, pojawią się one u mnie średnio co pół roku.

 

Troche długo wyszło, ale jak już zacząłem rzygać to ciężko było skończyć i uwierzcie, że mógłbym tu jeszcze zawrzeć tysiąc innych wątków swojego życia, ale siedziałbym w miejscu w którym siedze jeszcze z godzinę, a nie mogę sobie na to pozwolić.

 

Tak, że 5! 

Z fartem.

 

[Małgorzata999997]

Każdy ma coś takiego z czym się zmaga. Ja też za dużo przeżyłam. Jak masz rodzinę dobrą to dasz radę. Zmień leki nie czekaj.

[Verinia]

Fajnie, że podzieliłeś się z nami swoimi przeżyciami. Tak naprawdę, gdy się czymś dzielimy, może być to niejakim wsparciem dla kogoś kogo nawet nie znamy. Także propsy za to. Tobie też to pewnie dobrze zrobiło.

 

Jesteś jeszcze młody. Całe życie przed Tobą tak naprawdę. Masz terapeutę, zacząłeś brać leki, masz postawioną diagnozę. Wiesz z czym się zmagasz. Możesz o tym poczytać. Może jakaś dobra książka?

 

Ja od kiedy mam postawioną trafną diagnozę. Tą z którą też się wewnętrznie zgadzam, to czuję, że mam realny wpływ na własne życie i zdrowie, choć wiem, że muszę do końca życia brać leki.

 

Mi osobiście pomaga studiowanie własnej choroby czytając o niej i wdrażając w życie rady innych. Można też oglądać tzw. świadectwa osób zaburzonych na youtubie.

 

Dobrze, że chodzisz na terapię. Zapewne w przypadku Twojego zaburzenia jest to istotne. Zwłaszcza, że jesteś DDD, to powinieneś wszystko wewnętrznie w sobie ułożyć.

 

Życzę Ci powodzenia w walce o dobre samopoczucie!

 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Verinia

[Małgorzata999997]

Do końca życia leki. Niektórzy żyją bez leków i biorą tylko hydroksyzyna jakby to było panaceum na wszystko. 

A niekiedy lekarze sami robią z kogoś chorego psychicznie bo za to mają kasę. Apteki również zarabiają na takich jak my. Jak to nie biznes jak biznes. Można jedynie mieć np.chore serce lub brak witamin.

[mała_mi123]

Chore serce to będziesz mieć faszerując się tymi lekami