Potrzebuje pomocy

[Ola3338]

Hej ja nie jestem pełnoletnia ale muszę się komuś wyżalić.

Więc od dawna często chce mi się płakać jestem przygnębiona, a choć jadłam słodycze to starciłam na wadze ok. 2-3 kg. Często czuje przygnębienie nie chce wychodzić z łóżka przez co mam zaniedbane lekcje podczas kwarantanny, a gdy coś zrobię to widzę jak bardzo spieprzyłam sprawę i jak bardzo źle jest to wykonane. Co raz mniej wchodzę na social media bo nie mam zbytnio ochotę na kontakt z ludzmi.Jestem też trochę inna niż reszta dziewczyn z mojej klasy i często czuje się przez to nieswojo. W łóżko mogę siedzieć do 15-17 a potem albo bardzo wcześnie albo bardzo późno iść spać.

Na pewno nikomu bliskiemu  nie powiem jak się czuję bo wiem że mnie wyśmieją i powiedzą, że to nie możliwe. Sama do końca nie wiem, raz się śmiej (często udaje żeby kogoś rozśmieszyć )

A raz płacze. Przepraszam za długość tego wyznania ale musiałam się komuś wyżalić. Komukolwiek 

Edytowane 26 Marca 2020 przez Heledore
Przeniesiono do odpowiedniego działu

[wiejskifilozof]

Dla mnie ważniejszy jest kontakt z ludźmi.Oko w oko.

[cynthia]

Witaj, to co piszesz jak już wyżej koleżanka wspomniała jest niepokojące i nie powinnaś tego zignorować. Nie bój się i spróbuj porozmawiać o tym z kimś bliskim lub z kimś komu ufasz. Może przełam się i porozmawiaj z psychologiem lub pedagogiem szkolnym? Oni nie gryzą, a mogą tobie faktycznie pomóc. Powodzenia życzę i mam nadzieję, że podejmiesz właściwą decyzję zamiast tkwić w miejscu, bo to jedynie pogorszy sprawę. Musisz zacząć działać. Powodzenia!

[Gość Luna*]

Teraz raczej nie porozmawiasz z psychologiem szkolnym, bo pewnie nie ma kontaktu z powodu zdalnego nauczania, ale jeśli jednak byłoby możliwe, to także zachęcam. Można tez poszukać wsparcia on line, z tego co się orientuję, na Fb psychologowie udzielają teraz konsultacji nieodpłatnie.

Ale jedno mnie zastanawia, Twoi rodzice nie widzą, ze dzieje się z Tobą cos zlego? Nie interesują się, co robisz caly dzień, o której wstajesz, itd.

Nie napisalas, ile masz lat, a to tez ważne w sumie, bo co innego napisałabym 12 latce, a co innego 17.

 

Edytowane 27 Marca 2020 przez Luna*
literowka

[Asiuni4]

Witam. Wiem, że napewno mam problem tylko nie wiem czy to nerwica czy depresja a moze DDA. Moja historia toczy się napewno od wielu lat. Wychowałam się w rodzinie alkoholowej takiej typowo destrukcyjnej. Przemoc, odrzucenie, wyzwiska itp. To było na porządku dziennym, jestem już kobieta dorosła ale te wszystkie upokorzenia we mnie głęboko siedzą na tyle głęboko, że to co dzieje się w moim życiu teraz porownoje do dzieciństwa i mam wrażenie że jestem na tym świecie po to by ludzie się na mnie wyzywali. Nie mam znajomych, z partnerem jestem od dwuch lat ale wogole nie możemy się dogadać, nic mi w życiu nie wychodzi czuje się totalnym nieudacznikiem. Dzwoniłam do kilku psychologów ale przez pandemie nie mogę z żadnym zkontaktowac by chociaż telefonicznie porozmawiać