Tfurczość własna

[cynthia]

Kiedyś, natchniona nieszczęściem przyjaciela, popełniłam takie coś:

 

"Smutki Bartosza"

Bartosz już jutro dosięgnie dóbr natury
Z kulą u nogi, dnie długie znosić musiał te tortury
Lecz jutro już z wichrów śnieżnej postury
Wystąpi w białą zamienić, czując nagły przypływ brawury
I znowu, biedny Bartosz, smutków dostąpi
Gdy głos rozsądku na chwilę fantazji ustąpi.

[cynthia]

Tyś Królową mą

Aniele o czarnych skrzydłach

Ty, który siejesz strach i zniszczenie

W umyśle

Ty, który umysł mój

Niczym w klatce

Więzisz

Karmiąc okruszkami nadziei

 

Aniele mój

Unieś mnie na swych skrzydłach

Daleko, poza umysł i cierpienia

Ponad strumień świadomości istnienia

[Jurecki]

@cynthia własna twurczość to jest to co cieszy i przez to daje siłe.

[cynthia]

Nieświadomość
Niczym sen o przyszłości
Pokaż mi świt
Tej niekończącej się nocy

Zabierz mnie tam
Gdzie słońce wypala łzy na policzkach
Gdzie słońce mówi "dzień dobry" i "do widzenia"
Gdzie czas płynie wstecz
Uświadamia nieubłagalność ludzkiego przemijania

Upadnijmy w niebycie własnej świadomości
Która tonie, tonie, tonie
Gdzie jesteś?
Jakże musiałeś mieć ciężkie serce
By upaść i się nie wynurzyć
By odrzucić blaski słońca
By oddać się ciemności

Gdzie jesteś?
Słyszę Twój śmiech
Śmiech, jakże smutny i pusty

Pod niebem pełnym gwiazd

[cynthia]

Napisałam kiedys wiersz dla mamy na Dzień Matki. Chciałabym się nim podzielić.

 

Mamo,

nosiłaś mnie pod sercem

a ja ci te serce nieraz złamałam

nie wiem jak mam już mówić

pisać,

by cię przeprosić

Jednak wiem już

że wybaczysz mi wszystko

nawet gdy serce pokruszone na kawałki

oddajesz mi je

bym poczuła się lepiej

bym mogła oddychać

sercem twoim na dłoni drżącej

trzymam kurczowo, by przypadkiem

miłość twa nie uleciała przez palce

i uśmiecham się ze spokojem

wiedząc, że mogę poczuć się przy tobie bezpieczna

że jestem dla ciebie gwiazdą,

a ty dla mnie księżycem, który rozświetla niebo

i prowadzi mnie poprzez ciemność

bym w końcu dzięki uśmiechowi twojemu

poczuć na twarzy słońce.

[zarr]

Super

[cynthia]

Stoję nad przepaścią

Własnego ego

Trzymam się kurczowo

uchwytu własnej osobowości

tak bardzo skrzywionej

zagubionej

nieokreślonej

Kim jestem?

aniołem który pióra rwie

zagryzając zęby

aniołem, który wzbić się próbuje

tańcząc nad oceanem własnych możliwości

[cynthia]

Kim jestem?
Zwykłym liściem, jednym z wielu
Na drzewie życia
Który wznosi się i upada
Pod jesiennym wiatrem
Kolorowym, Kruchym
A nic nieznaczącym

Ogołocę z siebie drzewo
Pozostawiając je nagie
Zawstydzone
Gdy przyjdzie śnieg
I przesłoni słońce

Później wzbiję się ku niebu
Jak płatki śniegu ku ziemi
I odlecę
Daleko stąd
Tam, gdzie słońce mówi dzień dobry
A księżyc wznoszący się żegna się z dniem

By ponownie rozkwitnąć liściem na wiosnę

[mienta]

Podoba mi się.

[cynthia]

@mienta miło mi

[mienta]

@cynthia co chciałaś wyrazić, przekazać w tym wierszu?

[cynthia]

@mienta Chciałam pokazać jak życie jest kruche i ulotne. Jak się zmienia. Identyfikuję się z liściem. Tak jak ono jestem krucha i mało znacząca w świecie pełnym ludzi. Jak opadam, więdnę, tracę siły i emocje. Ale za każdym razem podnoszę się i rozkwitam. Nie poddaję się nawet jak zgaśnie słońce.

[mienta]

Rozumiem. Gdzieś w środku wiedziałam, o co chodzi, ale jednak poezja to nie moja dziedzina.

[cynthia]

@mienta za to jak ładnie rysujesz!

[mienta]

@cynthia dzięki. Fajnie, że nie napisałaś czegoś w stylu "ale masz talent". Talent to mógł mieć Van Gogh, a większość artystów do wszystkiego dochodzi ciężką pracą. Pozdrawiam. Miłego wieczoru.

[mienta]

@cynthia z ciekawości spytam, ile czasu zajmuje Ci napisanie takiego wiersza?

[cynthia]

@mienta chwilę. Jak mam wenę to piszę. Muszę mieć koncepcję na wiersz, nie umiem pisać spontanicznie.

[mienta]

Myślałam, że parę godzin.