Trochę mnie

[Anonim17]

Witam.

 

Jestem tutaj nowy. Mam 25 lat. Pierwszy raz byłem w klinice psychiatrycznej w wieku 18 lat. Wtedy jeszcze miałem nadzieję. Nadzieję i cele. Teraz nie mam ani celów ani nadziei. W tamtym wieku postrzegałem swoje zachowanie jako coś co można przejść, pokonać. Mimo próby samobójczej wierzyłem, że to jakoś się ułoży. Teraz gdy od ponad paru miesięcy wszystko się wali z dnia na dzień, wiem że będę musiał z tym żyć. Żyć z własnym charakterem, ze sobą. Dzisiaj jedyne na co miałem ochotę, na co się zmusiłem to napisanie tego tematu na forum, oraz skromny posiłek. No i wyjście do sklepu. Ponad miesiąc temu byłem u psychiatry. Nie przypisał mi tabletek, bo jak powiedział: "mógłbym się nimi zabić". Co o tym sądzicie? W głębi serca byłem zły na niego, bo tabletki mogłyby mi pomóc wstać/iść do pracy/ zrobić coś. Tymczasem mój stan pogarsza się z dnia na dzień. Od paru miesięcy systematycznie zrywam kontakt ze wszystkimi znajomymi. Wczoraj chciałem zerwać kontakt z najbliższymi...

 

edit.

Jakby tego było mało. Parę dni temu dostałem pracę. Ukończyłem studia wyższe z dobrą oceną. No i nie najgorszy kierunek. Miałem w końcu jakiś powód dla którego mogłem wstać z łóżka. Noc przed pierwszym wyjściem z domu (od dłuższego czasu) nie mogłem zasnąć. Pierwszą godzinę wyobrażałem sobie to jak wypadnę przed przełożonym. Po godzinie zdałem sobie sprawę z tego, że nie mogę spać. Drugą godzinę wnerwiałem się tym że zaśpię. Trzecia godzina to był już totalny dół. Czwarta godzina to papierosy, pogłębienie doła. W końcu poczułem się totalnie bez sił. Nie poszedłem bo jak miałbym pójść i wyglądać jak zombie? Dziecinada i żenada.

[kaczanov]

Szkoda, że nie poszedłeś. Z mojego doświadczenia to jest tak: zawsze przed stresującą sytuacją człowiek myśli, analizuje w kółko, boi się itd. a z perspektywy czasu problem wydaje się z reguły błahy i śmieszny. Tzw. "jutro" zawsze wygląda inaczej niż sobie w myślach wyobrażamy. Zawsze kiedy jesteś TU i TERAZ w konkretnej sytuacji, zawsze jakoś sobie poradzisz, albo znajdziesz jakiejś wyjście a nawet jak nie, to popełnisz błąd i masz doświadczenie na przyszłość. Analizowanie problemu o 4 w nocy z reguły nic nie daje, powoduje tylko niepotrzebny stres i nerwy. Samonakręcająca się spirala strachu. I tak wszyscy umrzemy więc czego się bać?> Ja już przestałem brać życie na serio, zluzowałem poślady i paradoksalnie dużo lepiej mi idzie w życiu niż kiedy się bałem wszystkiego.

[amelia83]

hejkaAnonim może poszukasz terapeuty, psychologa??

pozdrawiam Cię

[Anonim17]

Cześć Amelia.

 

Też z pomorskiego? Na razie jestem w takim stanie, że nawet nie chce mi się jeść za bardzo. Jak mi się poprawi to poszukam...

 

Kaczanov. Dzięki za radę.