Dziwny lęk, możliwe że przed dorosłością..

[Gość]

Moje życie było piękne do czasu gdy musiałam porzucić wszystkie swoje marzenia. Rezygnacja ze studiów dała mi w kość, czuję się beznadziejnie bo boję się ich ropocząć tylko dlatego że tam nie dotrę albo coś takiego i jak tu żyć z takimi lękami. Czyżby to był lęk przed dorosłym życiem?? Może wystarczy porzucić te lęki i powiedzieć sobie: Stop, trzeba jakoś zarobić i się z czegoś utrzymać i iść przed siebie, zacisnąć zęby. Nikt nikogo nie będzie trzymał za rękę. Muszę porzucić swoje lęki. Czy też tak macie?? Zdecydowałam ze od października idę do szkoły i już nie pozwolę swoim głupim lękom sobą zawładnąć!!!!!!!

 

[Dodane po edycji:]

 

Znalazłam swoje motto: Trzeba porzucić marzenia żeby do marzeń dążyć.

 

[Dodane po edycji:]

 

I nawet jak będą ataki czy coś to jestem na tyle silna żeby to w sobie przezwyciężyć, przecież nic złego się nie musi dziać. Cały ten strach jest główną przyczyną porażki, to on paraliżuje nic więcej a wokół jeszcze są życzliwi ludzie więc nie ma co się bać i trzeba iść naprzód, to mnie podtrzymuje takie myślenie!

[dodzik]

Witaj wiolka:) nawet nie masz pojęcia jak Cie rozumiem. Przechodziłam przez to samo. Moje lęki spowodowały, że zrezygnowałam ze studiów i wylądowałam w psychiatryku. Na szczęscie jakos mi sie polepszyło, zmieniłam kierunek, zmieniłam miasto. Jednym słowem skoczyłam na głeboką wodę. Z perspektywy czasu cieszę się, że dałam sobie rade, ale uwierz było cięzko. Nadal walcze z tym, żeby się całkowicie usamodzielnić, chodzę na terapie. Moim problemem było uzależnienie emocjonalne od matki, powoli ustanawiałam granice i powoli zaczynam stać na własnych nogach. Troche jeszcze kuleje, ale jest o niebo lepiej niz kiedys

Próbuj rodzicom stawiać granice swojej autonomii, po prostu nie pozwalaj aby weszli ci na głowe.