Wiersz o warszawskim utracjuszu . . .

O ma utracona Warszawo!

Już się nie żyje tam klawo

 

Pod zamkiem leżą strzykawi

I ludzie padają niczym kawki

 

Zaczyna się od picia smacznej kawy

A potem rusza się do palenia trawy

 

Raperów polskich z Warszawy najwięcej mamy

Lecz żaden z nich nie znalazl swej jednej damy

 

Zjeżdzą się tam tera z całej Polski hołota

I będziecie mieć tam więcej tego błota

 

Wielu patoligicznych stamtąd wybywa

Sporo zostaje, a nic tam nie przybywa

 

A jak jest w Krakowie to tego nikt nie powie

Czyś najmądrzejszy czy też słaby w swej wymowie

 

Walczy słowami ta banda kretynów idiotów

To jak na psy napuścić stado parchatych kotów

 

Cwaniacy, urwisy, gałgany i kombinatorzy

Koło rondo, mostów i wszelakich zatorzy

 

Sami tam robicie na kraj własne klero-kuratorium

A na koniec czeka was sanatorium i krematorium

 

W tym całym ciemnogrodzie myślicie o rozrodzie

Czy to po porodzie nic nie zostało po Twej urodzie

 

Sami mówicie, że na warszawiaka nie ma cwaniaka

Lecz tym wierszem rozwalona będzie Wasza paka

 

Jak piękna łoszoć i młoda sobaka sobie taka

Gdy poeta se grasiwo wesoło baka koło raka

 

Czy widalak na benzynę, popych, a nawet gaz

Przeczytaj ten wierszych kilka albo i jeden raz

 

Czy to nie miasto złe, a sami ludzie stad wzięci

Będziecie prawdą o samym sobie w net zagięci

 

Nawet jak rzeź kochaniutki dobrym swym po ogólniaku

Zmien się natychmiast ty zdehumanizowany bydlaku