Hej

[Niepewny]

Hejka

Słuchajcie, poraz kolejny staram się opisać ten problem tym razem z perspektywy innego człowieka bo jednak minął czas część komórek ciała uległa wymianie. Żyję zdecydowanie poniżej przeciętnej - zarabiam minimalną, nie ogarnąłem szkoły i zdecydowana większość ludzi mnie nie szanuje - mają mnie za debila a ja sam uważam że mają rację. Przyczyn upatruje w tym jak potoczyło się życie jakby nie patrzeć gdy ktoś pyta mnie o dzieciństwo ja pamiętam prawie tylko przemoc rówieśnicza, to znaczna część moich wspomnień bo już jak miałem jakoś 4 lata dzieci nagminnie zabierały mi rzeczy i robiły wszystko żeby uszkodzić mi psychikę a potem było tylko gorzej. Gnębienie gnębienie gnębienie. W podstawówce gnębienie w gimnazjum gnębienie w liceum już spokojniej ale dalej jak ktoś do mnie dzwonił to w sprawie żebym lodówki pilnował żeby nie uciekła teraz to już wszyscy zapomnieli że istnieje, praca dom nie mam siły samemu podjąć jakich kolwiek działań wykrzesać z siebie czegokolwiek więcej. Najgorsze jest to że boje się wychodzić z domu żeby stawiać czoła życiu bo mam też problem z utrzymaniem jakiej kolwiek rozmowy, ona się po prostu nie klei, ja sztywno myślę. Każdy przegaduje mnie na argumenty wyciągam skrajnie błędne wnioski itd zauważyłem też że ludzie bardzo lubią abstrahować dla rozrywki i zgadnijcie że tego też nie potrafię - tylko konkrety tylko ładna dziś pogoda a jak pojawia się temat abstrakcyjny milczenie i blokada w mózgu. 

 

Ktoś miał podobnie? Dalej ma? Da się z tego wyjść jakoś?