Poczucie winy wobec bliskich

[Kristi]

To wraca jak bumerang i nie daje o sobie zapomnieć. Właściwie to do tej pory nie wiem , co tak naprawdę wtedy chciałam zrobić-przestać istnieć , czy sprawić ,aby ten potworny ból zelżał , oddalił się na chwilę. Nie wiem , ale wydaje mi się ,że jednak chciałam odejść..pamiętam moją córeczkę , to jak żegnałam się z nią w myślach kiedy wzięłam garść prochów i ten potworny ból , którego już nie byłam w stanie znieść, tak wielki ,że nawet miłość do dziecka nie była go w stanie pokonać. Bóg dał mi jednak szansę , obudziłam się na sali szpitalnej , a pierwsza moja myśl...wdzięczność ,że żyję , i przekonanie , że już nigdy nie zrobię Ci tego moja mała dziewczynko. Bolało , tak strasznie bolało wychodzenie z depresji...potworny strach i wstyd przed wyjściem z domu...pokonałam to...ale to poczucie winy jest we mnie i pozostanie do końca moich dni, że nie pokonałam wtedy pragnienia śmierci i chciałam Cię opuścić moja ukochana córeczko...nie wiem ,czy kiedyś Ci o tym powiem , boję się ,że nie zrozumiesz ,dlaczego tak się stało. Proszę wybacz mi , już nigdy Cię nie opuszczę. Miałaś siedem lat kiedy się to stało , nie wiem , czy wiesz , co tak naprawdę się wtedy stało , co wtedy z tego zrozumiałaś.

Nie potrafię sobie tego wybaczyć, więc chociaż w myślach proszę Cię Kochanie moje wybacz mi to,że Cię wtedy tak bardzo skrzywdziłam .

Pomóżcie mi proszę , nie wiem ,jak mam się z tym uporać.

Pozdrawiam serdecznie-Kristi

[vegge]

rozumiem ze masz wyrzuty sumienia z powodu ze depresja okazala sie silniejsza od milosci do dziecka

 

ale zrozum ze depresja to choroba/pasozyt a nie ty, to nie sa twoje mysli, twoja osobowosc. to jest cos zlego co toba steruje i nie mozesz sie obwiniac za czyny ktore popelnilas bedac w depresji

 

przeciez nawet prawo, sad wprowadzil pojecie popelnienia czynu w stanie niepoczytalnosci i kara jest wtedy mniejsza badz nie ma jej wcale

 

twoja coreczka zapewne mysli ze bylas poprostu chora, wiec trafilas do szpitala i w ogole do glowy jej nie przychodzi ze ja zawiodlas cz przestalas kochac

 

to jest tylko toxyczna mysl w twojej glowie ktora ci narzucila depresja, i ktore to poczucie musisz pokonac

 

pamietaj ze przeszlosc nie istnieje i wazne jest tylko to co sie dzieje teraz w twoich stosunkach z corka i to zeby bylo coraz lepiej w przyszlosci

[korres1]

Prawie rzecze Vegge. Samobójstwo w depresji to nie jakaś tan fanaberia, a tylko moment, w którym ból, którego doświadczasz staje się nie do zniesienia. A skoro jest nie do zniesienia i nie możesz nad nim zapanować, to nie możesz też się za to winić. Myślę, że Twoja córka to zrozumie jak dorośnie. Powodzenia.

[pannanikt]

Pierwsza rzecz - terapia.

 

Druga - nie masz realnych podstaw, żeby winić się za stan, w którym nie panowałaś nad sobą. Musisz oddzielić SIEBIE od choroby, a wtedy to ona miała władzę nad Tobą.

 

Jestem pewna, że tamto wydarzenie niczego nie przekreśla. Możesz być (i pewnie jesteś:)) ) wspaniałą matką! Może nawet najlepszą, jaką można mieć - gdyż ROZUMIEJĄCĄ więcej niż przeciętny człowiek... Doceń w sobie to, doceń tą wrażliwość - jakże rzadką w dzisiejszym świecie - którą możesz swojemu dziecku przekazać:) Pamiętaj, że Twoja córeczka Cię kocha miłością bezwarunkową, niezależnie od tego, co się wydarzyło tamtego dnia. To już przeszłość... I musisz sobie ją darować, by iść dalej.

 

Poza tym żyjąc w ciągłym poczuciu winy możesz nawet szkodzić swojemu dziecku, które - choć nie wszystko rozumie - CZUJE... Dlatego powinnaś zgłosić się na dalszą (jeśli już miałaś wcześniej) terapię... Uwolnienie się od poczucia winy jest możliwe! Trzymam kciuki!!

[Twilight]

Przedmówcy mądrze prawią, ja dodam tylko od siebie - jeśli chcesz naprawdę się uwolnić, to chociaż teraz pewnie wydaje Ci się to niemożliwe, musisz chcieć żyć dla siebie, nie TYLKO dla kogoś. Chociażby z najpiękniejszych pobudek, to zawsze jest w tym coś ze ''zrzucenia'' odpowiedzialności i kontroli nad swoim życiem na kogoś, jakiś rodzaj uniku. Jesteś w stanie byćprawdziwa i dobra dla innych, gdy kochasz siebie, tylko wtedy.

 

Pozdrawiam

[pannanikt]

dokladnie... aby moc kochac innych trzeba najpierw kochac siebie... i jestem pewna ze kazdy wrazliwy czlowiek w jakims stopniu siebie kocha - choc nie zdaje sobie z tego sprawy, choc jednoczenie sie nienawidzi. no bo.. skad tyle milosci plynacej z serca? skad tyle dobroci...? no z serca... :)