Świadomość - Wróg czy przyjaciel.

[Rudy87]

Zawsze gdy słyszałem jakiekolwiek słowa o problemach natury psychicznej mówiono że uświadomienie sobie że masz problem to pierwszy krok do leczenia.

Nie wiem jak inni ale u mnie to tylko pogarsza sytuację.

Nie wiem czy to to samo ale pozwólcie że rozwinę myśl:

 

Gdy tylko uświadomiłem sobie że jest coś nie tak (dla mnie jest to masakryczny problem mimo że dla innych może wydawać się mały) przyszło pytanie czy ja coś zrobiłem żeby na to zasłużyć. Nauka, religia, rodzina, nic nie dawało odpowiedzi, a do tego jeszcze myśl że może to co zrobiłem jest takie mega że mam przesrane na całej linii (podczas fascynacji buddyzmem nawet przeszło przez myśl że może byłem jakąś prawą ręką Hitlera w poprzednim życiu lub kimś w tym stylu). Odechciało mi się żyć już dosyć dawno temu i dokładnie nie pamiętam kiedy ale wiem że zawsze to pytanie mnie męczyło.

Czy może kogoś z was nawiedzało to samo?

[Gość]

Rudy87, Witaj.

Dla Ciebie jest to masakryczna myśl ,podejrzewam ,że traktujesz chorobę nerwową lub umysłową bardzo stereotypowo.W negatywnym tego słowa znaczeniu .

Świadomość choroby ,jest pomocna w walce z nia ,lub w powstrzymaniu jej rozwoju. Jednakże ta świadomość musi iść w parze z brakiem oprzędzeń (trudno mi to określić ,wiec użyłem słowa -oprzędzeń) Chodzi o to że osoba chora jest tak samo wartościowy zdrowa .

 

 

może byłem jakąś prawą ręką Hitlera

Czy zauważyłeś ,że większość osób poddających się regresingowi . Jest kimś bardzo szczególnym w tzw poprzednim wcieleniu .

Mały zaś odsetek jest zwykłym chłopem,szewcem,sklepikarzem,drobnomieszczańską dobrze wychowaną panna To nasza fantazja ,nie poprzednie wcielenie .Takie jest moje zdanie .