Alkohol

Odkrycie dotyczące substancji psychoaktywnych i zdrowia psychicznego: Historia osobistego wyzwolenia Wstęp: Współczesna medycyna oraz psychiatria często koncentrują się na diagnozowaniu i leczeniu chorób psychicznych za pomocą leków, nie zawsze uwzględniając kontekst uzależnień i odstawienia substancji psychoaktywnych. Dla wielu osób, takich jak D., proces odstawienia może prowadzić do objawów, które są mylnie interpretowane jako poważne zaburzenia psychiczne. Historia D. stanowi przykład, jak złożone i trudne mogą być skutki uzależnień, zwłaszcza gdy zostają one błędnie zdiagnozowane. Odkrycie, którego dokonał D., może rzucić nowe światło na zrozumienie zdrowia psychicznego i skutków odstawienia substancji, dając nadzieję tym, którzy zmagają się z podobnymi problemami. W niniejszym eseju przyjrzymy się tej wyjątkowej historii wyzwolenia i odkrycia, które zmieniło jego życie. D., który przeszedł przez trudny proces uzależnienia i błędnych diagnoz, dokonał istotnego odkrycia: jego problemy psychiczne nie wynikały z choroby, lecz były skutkiem ubocznym stosowania substancji psychoaktywnych. To osobiste doświadczenie może rzucić nowe światło na powszechny problem – jak substancje zmieniające świadomość mogą prowadzić do błędnych diagnoz i długotrwałego cierpienia, gdy nie są właściwie rozpoznane. Droga do Odkrycia: Walka z uzależnieniem D. zaczął eksperymentować z marihuaną, aby złagodzić stres i lęk. Po odstawieniu tego narkotyku pojawiły się silne objawy lękowe, które nie ustępowały przez długi czas. W odpowiedzi sięgnął po alkohol, który początkowo przynosił ulgę, ale z czasem pogarszał jego stan. Po wielu nieudanych próbach zerwania z alkoholem, D. ostatecznie uwolnił się od uzależnienia, jednak nadal cierpiał na objawy odstawienia. Kluczowym momentem w jego życiu było uświadomienie sobie, że wszystkie jego problemy psychiczne, w tym chroniczny lęk, były wynikiem odstawienia substancji, a nie choroby psychicznej. To odkrycie stało się przełomowe i doprowadziło go na drogę do ostatecznego wyzdrowienia. Błędne Diagnozy i Ich Konsekwencje Najbardziej dramatycznym punktem w historii D. była błędna diagnoza schizofrenii paranoidalnej, postawiona w 2017 roku po odstawieniu benzodiazepin. Zamiast skupić się na skutkach odstawienia, lekarze uznali jego objawy za wynik poważnej choroby psychicznej. Leczenie polegało na podawaniu silnych leków przeciwpsychotycznych, które nie tylko nie pomogły, ale wręcz pogłębiły jego cierpienie, odbierając zdolność normalnego funkcjonowania i radości z życia. Po latach zmagań D. odkrył, że jego stan nie był efektem schizofrenii, lecz przedłużonymi skutkami odstawienia substancji. Kiedy całkowicie zrezygnował z leków i innych używek, jego objawy zaczęły zanikać. To odkrycie potwierdziło, że jego problemy były związane wyłącznie z uzależnieniem, a nie prawdziwą chorobą psychiczną. Szerszy Kontekst Diagnostyczny Odkrycie D. wskazuje na problem w systemie opieki zdrowotnej, szczególnie w Polsce, gdzie objawy wynikające z uzależnień i odstawienia często są mylnie interpretowane jako poważne zaburzenia psychiczne. Leczenie takich pacjentów silnymi lekami psychotropowymi, bez właściwego zrozumienia ich sytuacji, prowadzi do dodatkowych komplikacji. Historia D. pokazuje, jak istotne jest uwzględnienie pełnej historii pacjenta i zrozumienie wpływu substancji psychoaktywnych przed postawieniem diagnozy psychiatrycznej. Jego odkrycie daje nadzieję innym, którzy mogą znajdować się w podobnej sytuacji. Specjaliści ds. zdrowia psychicznego powinni dokładniej badać kontekst pacjenta, aby unikać pochopnych diagnoz opartych jedynie na obserwowanych objawach, które mogą być wynikiem odstawienia substancji. Wyzdrowienie: Siła Woli i Determinacja Po latach cierpienia D. postanowił całkowicie zerwać z używkami i wkroczył na trudną drogę do trzeźwości. Proces zdrowienia był długi i pełen wyzwań, jednak jego determinacja i siła woli pozwoliły mu odzyskać zdrowie psychiczne. Jego odkrycie, że pełne wyzdrowienie jest możliwe po odstawieniu substancji, ma ogromne znaczenie. Pokazuje, że nawet po długich latach uzależnień możliwe jest odbudowanie życia i powrót do zdrowia psychicznego. Podsumowanie Historia D. to przykład tego, jak osobiste odkrycie może odmienić życie. Jego walka z uzależnieniem i błędnymi diagnozami pokazuje, jak często problemy psychiczne są wynikiem uzależnień, a nie rzeczywistych chorób. Dla wielu osób jego doświadczenie może być źródłem nadziei i inspiracji, dowodząc, że pełne wyzdrowienie jest możliwe, nawet po długiej walce z uzależnieniem. Ważne jest, aby w procesie diagnozowania zdrowia psychicznego brać pod uwagę wpływ substancji psychoaktywnych oraz skutki ich odstawienia. D. K. N.

Dlaczego uzależnienie może wywoływać objawy psychotyczne: Zrozumienie mechanizmów neurobiologicznych Wstęp Uzależnienie od substancji psychoaktywnych, takich jak alkohol, narkotyki czy leki, często wiąże się z poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi – zarówno fizycznymi, jak i psychicznymi. W niektórych przypadkach osoby przechodzące przez proces uzależnienia i odstawienia doświadczają objawów, które mogą przypominać psychozę, a nawet być błędnie zdiagnozowane jako schizofrenia. Mechanizmy leżące u podstaw tego zjawiska są złożone i wynikają głównie z wpływu substancji na chemię mózgu. W tym eseju postaram się wyjaśnić, dlaczego tak się dzieje i jakie procesy neurobiologiczne za tym stoją. Działanie substancji psychoaktywnych na mózg Substancje uzależniające wpływają na neuroprzekaźniki w mózgu – substancje chemiczne odpowiedzialne za przekazywanie sygnałów między neuronami. Przykładem kluczowego neuroprzekaźnika, na który oddziałują substancje psychoaktywne, jest dopamina. Substancje takie jak alkohol, marihuana, kokaina, czy opioidy powodują gwałtowny wzrost poziomu dopaminy, co prowadzi do odczuwania euforii i przyjemności. Jednak nadmierne i długotrwałe stymulowanie układu nagrody prowadzi do poważnych zaburzeń równowagi w mózgu. Z czasem mózg przyzwyczaja się do sztucznie podwyższonych poziomów dopaminy, co skutkuje koniecznością zażywania coraz większych dawek substancji w celu uzyskania podobnego efektu. W momencie odstawienia, poziom dopaminy gwałtownie spada, co może prowadzić do uczucia głębokiego dyskomfortu, lęku, depresji, a w niektórych przypadkach do objawów psychotycznych, takich jak halucynacje i urojenia. Zmiany strukturalne i funkcjonalne mózgu w uzależnieniu Długotrwałe zażywanie substancji psychoaktywnych może prowadzić do trwałych zmian w strukturze i funkcjonowaniu mózgu. Na przykład, badania wykazują, że uzależnienie od alkoholu czy narkotyków może powodować uszkodzenia w obszarach mózgu odpowiedzialnych za kontrolę impulsów, pamięć, oraz regulację emocji. Osoby uzależnione często mają problemy z podejmowaniem racjonalnych decyzji i kontrolowaniem swojego zachowania, co wynika z dysfunkcji płata czołowego, kluczowego dla procesów poznawczych i emocjonalnych. Odstawienie substancji powoduje, że mózg zaczyna walczyć o powrót do równowagi. W tym okresie, który może trwać tygodnie, miesiące, a czasem lata, objawy psychotyczne mogą się pojawić lub nasilić. To wynik przeciążenia układu nerwowego, który w odpowiedzi na brak substancji działa w sposób chaotyczny. Objawy odstawienia i psychoza Objawy odstawienia mogą być bardzo zróżnicowane, w zależności od substancji, która była nadużywana, długości okresu uzależnienia oraz indywidualnej wrażliwości danej osoby. W przypadku niektórych substancji, takich jak benzodiazepiny, opioidy, czy alkohol, objawy odstawienia mogą obejmować ciężkie lęki, drgawki, dezorientację, a nawet psychozę. Mechanizm powstawania psychozy podczas odstawienia polega na gwałtownych zmianach chemicznych w mózgu, które wynikają z braku dostępu do substancji, do których organizm był przyzwyczajony. Układ nerwowy, pozbawiony sztucznej stymulacji, zaczyna nadmiernie reagować, co prowadzi do zjawisk takich jak halucynacje wzrokowe, słuchowe, a czasem i urojenia. To może sprawiać wrażenie, że osoba cierpi na schizofrenię, co bywa mylnie interpretowane przez niektórych lekarzy, zwłaszcza jeśli nie są oni zaznajomieni z pełnym kontekstem historii pacjenta. Indywidualna wrażliwość i czynniki ryzyka Nie wszyscy uzależnieni doświadczają psychozy. Indywidualna wrażliwość na substancje oraz historia osobistych doświadczeń psychicznych odgrywają kluczową rolę. Osoby, które miały wcześniej epizody psychotyczne, traumatyczne doświadczenia lub są genetycznie predysponowane do zaburzeń psychicznych, mogą być bardziej narażone na rozwój psychozy związanej z uzależnieniem i odstawieniem. Stres, brak wsparcia społecznego, a także ogólny stan zdrowia psychicznego również mogą wpłynąć na to, jak dana osoba reaguje na odstawienie substancji. Wnioski Uzależnienie nie jest schizofrenią, ale może prowadzić do objawów psychotycznych, które przypominają schizofrenię. Mechanizmy neurobiologiczne związane z działaniem substancji psychoaktywnych na mózg oraz procesy odstawienia są głównymi przyczynami takich objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe, aby unikać błędnych diagnoz i zapewnić odpowiednią opiekę osobom wychodzącym z uzależnienia. Ważne jest, aby osoby doświadczające takich objawów były traktowane w sposób holistyczny, z uwzględnieniem ich pełnej historii zdrowotnej i doświadczeń związanych z substancjami, a nie tylko na podstawie chwilowych objawów psychicznych. D. K. N.

Mam 20 lat i moja mata jest alkoholiczką od kilkunastu lat... Gdy byłam mała widywałam matkę ciągle pijaną, niezainteresowaną mną ani moim życiem. Opiekował się mną tata i starsza siostra., mama była w domu ciągle pijana... Czułam się i nadal czuje odpowiedzialna za dom, za wszystkie obowiązki. W domu jest to temat tabu, nikt o tym nie rozmawia. Mama leczyła się, był czas gdy nie piła. Relacje rodziny się poprawiły. Wróciła do pracy i coraz częściej znowu zaczyna pić... Siostra wyprowadziła się już z domu.. Czuję, że nie radzę sobie ze swoim życiem... Nie mam znajomych ani nikogo komu bym się mogła wyżalić. Przez obojętność matki na moją osobę, brak zainteresowania mną nawet, gdy jest trzeźwa, brak docenienia od najmłodszych lat nie miałam motywacji do nauki, żadnej pomocy, teraz nie zdałam matury... Nie mam żadnych zainteresowań, jestem przez tą sytuacje bardzo zamkniętą osobą, nie umiem z nikim rozmawiać nawet z rodziną.. Z matką prawie nie rozmawiam, nawet gdy jest trzeźwa czuję do niej żal, nienawiść i będąc z nią sam na sam nie rozmawiamy. Tata stara się podnieść, uratować naszą rodzinę, wiem że nie jest mu łatwo dlatego nie dokładam mu zmartwień, bo bardzo go kocham za to co robił i robi. Miałam plany wyprowadzenia się z domu, lecz nie zdałam matury i z jednej strony nie chcę się wyprowadzić i zostawić tatę z tym wszystkim. Spędzam ciągle czas w domu, nigdzie nie wychodzę. Spotykam się jedynie z chłopakiem, w którym się zakochałam, ale nie opowiadam mu o niczym, ponieważ się wstydzę.. On uznaje mnie za osobę cichą i skrytą, bardzo chciałabym się otworzyć chociaż przy nim znowu być szczęśliwa, być sobą.. taką jaką byłam przed tym jak matka zaczęła pić... odważną, wesołą, chętną kontaktu z innymi. Nie mam motywacji do niczego... Nie chce już takiego życia z dnia na dzień... chciałabym mieć plany, marzenia, jakieś zainteresowania, a przede wszystkim znajomych i normalną kochającą rodzinę...

Dlatego ja uwazam ze lepiej jednak w dzien picia nie pomijac dawki leku,lepiej niech jest ciągłość,a jak ma byc zle to i tak bedzie,i trzeba bedzie odcierpiec pare dni.jedynie moja Mirte czasem nie wezme na noc gdy troszke wypije ,albo jest juz pozno np Sylwestra to sama zasne,

Witam pół roku temu zdiagnozowano u mnie nerwicę lękowa i w związku z tym przyjmuje codziennie depratal 60g i pregabalina 30g. Czy coś się stanie jeżeli wyjątkowo w sylwestra będę spożywał alkohol ? Prawie wogole przez okres brania tych leków nie piłem albo w małych ilościach i się zastanawiam jak może organizm zareagować. Dodam że nie mam możliwości skontaktowania się z psychiatrą. Może w ten dzień nie brać leków ? Za wszystkie rady od was serdecznie dziękuję.

Witam pół roku temu zdiagnozowano u mnie nerwicę lękowa i w związku z tym przyjmuje codziennie depratal 60g i pregabalina 30g. Czy coś się stanie jeżeli wyjątkowo w sylwestra będę spożywał alkohol ? Prawie wogole przez okres brania tych leków nie piłem albo w małych ilościach i się zastanawiam jak może organizm zareagować. Dodam że nie mam możliwości skontaktowania się z psychiatrą. Może w ten dzień nie brać leków ? Za wszystkie rady od was serdecznie dziękuję.

cześć wszystkim, jestem tu nową osobą. potrzebuję "wyżalenia się" i porad, co mam zrobić w danej sytuacji. mam problem z moją mamą. trzy miesiące temu skończyłam 18 lat, myslalam że ciągłe awantury się skończą, jednak myliłam się. prawdę mówiąc jest jeszcze gorzej. nie nazwałabym jej alkoholiczką, choć zdarza się, że codziennie wypija po czteropaku piwa. robi problemy nawet o małe rzeczy, ciągle wyzywa oraz bije. staram się robić w domu wszystko, opiekuje się moim małym rodzeństwem, sprzątam, robie pranie, gotuje, jednak ona na to nie zwraca uwagi. ciągle mi grozi, że mnie wyrzuci z domu i jej zdanie zmienia się ciągle. ja sama mam tą sytuację od kilku lat, przez co z każdym dniem czuje się coraz gorzej, nie mogę się skupić na nauce, co mnie jeszcze bardziej dołuje, ponieważ w nadchodzącym roku szkolnym pisze matury i chcę się dostać na dobre studia i w końcu się stąd wydostać. próbowałam o tym rozmawiać z ciocią, siostrą mojej mamy, jednak ona mi powiedziała, że miała tą samą sytuację ze swoimi rodzicami i muszę wytrzymać. proponowała rozmowę z mamą, jednak rozmowa nie pomaga, tak samo jak wszystko inne. kończy się tylko wyzwiskami. kilka lat temu zostałam zgwałcona przez mojego byłego ojczyma i wniosłam oskarżenia na policję, jednak moja matka, wiedząc o tym, ponieważ on jej się przyznał, kazała mi mówić na przesłuchaniu że klamalam, zagroziła wyrzuceniem z domu. chodziło o pieniądze, jednak przykro mi, że kara go nie spotkała. przez tą sytuacje i próbę samobójczą w szkole byłam skierowana do psychiatry, do ktorego zresztą chodzilam przez dłuzszy czas i brałam leki (anafranil i chlorprothixen zentiva), jednak mama przerwała moje leczenie, zakazala mi tam chodzić. na dodatek uczesczalam na terapię uzależnieniową od internetu, poniewaz przekrztałciła wszystko to w historyjkę o uzależnieniu. próbuje ciągle szukać pracy, by jak najszybciej się wyprowadzić, jednak mi się nie udaje, mieszkam niestety w małym mieście.

A więc zobrazuje zarys sytuacji . Pochodzę z rodziny alkoholików . Mój ojciec był w ciągu alkoholowym 25 lat z czego nie pij tylko rok. Zmarł w wieku 54 lat na marskość wątroby . Mama piła 12 lat . Obecnie nie pije 11 lat . Od dziecka miałam wstręt do alkoholu .Ponieważ widziałam jakie skutki za sobą niesie jego spożywanie .Brzydziłam się nim . W gimnazjum przysięgłam sobie , że nigdy alkoholu nie tknę .I tak było do czasu 2 klasy technikum . Mój 1 kontakt z alkoholem był w domu chłopaka mojej byłej przyjaciółki . Jej siostra i ona zaproponowała ,że urwiemy się z lekcji . A byłam uległa więc się zgodziłam . Wymyślili , że urządzimy sobie maraton filmów Harry'ego Pottera . Z przyjaciółką gadaliśmy i czekaliśmy aż wróci pozostała dwójka . Przyszli z zakupów . Rozpakowywali siatki i wtedy moim oczom ukazały się butelki z alkoholem . Z początku na spokojnie oglądaliśmy film . Zajadając się chipsami . No i w końcu otworzyli butelki . Poczułam zapach piwa . Nie wzbudził mojego zachwytu . Byłam zniechęcona . I wiedziałam , że nie złamię swej obietnicy .Wszystko było w porządku . Oni sobie pili i tyle . Lecz do momentu gdy zaczęli mnie namawiać bym spróbowała . Nie zgadzałam się . Lecz naciskali coraz bardziej . I nie chcąc wyjść na jakąś dziwaczkę . W końcu zrezygnowana się zgodziłam . Pamiętam ,że najpierw posmakowałam piwa owocowego z puszki . Dla mnie to było wystarczające . Moja przyjaciółka też się ze mną zgodziła . Wiedząc o mojej sytuacji , że moi rodzice byli uzależnieni . Jej siostra jednak nie dawała za wygraną .I zasugerowała bym spróbowała zwykłego piwa . Zgodziłam się . Mimo początkowych niechęci i nie przekonującemu mnie zapachowi wzięłam łyk . I zasmakowało mi . Piłam na przemian owocowe piwo z przyjaciółką i zwykłe z jej siostrą . Czułam ,że jestem lekko pijana. Śmiałam się bez powodu . Spodobało mi się to uczucie . I największe co czułam się wyluzowana . A pierwszy raz upiłam się u przyjaciółki na wsi . Pijąc na przemian wino,piwo i wódkę . Oczywiście nie mogło się to skończyć inaczej , że zwymiotowałam to wszystko . I to był początek mojego picia . Potem potoczyło się lawinowo . Jeździłam do niej coraz częściej pijąc coraz więcej . Urywał mi się film i wymiotowałam najczęściej . Ale z czasem mój organizm się uodpornił . I byłam w stanie wypić nawet 6 piw na głowę . Moja tolerancja rosła . U niej miałam 12 dniowy ciąg . Swoje pierwsze ciężko zarobione pieniądze zmarnowałam na alkohol . Zarobiłam je pracując na weselach jako kelnerka wraz z przyjaciółką i jej siostrą . Przepiłam 1000 zł . Poszło to tak szybko .Ponieważ stawiałam każdemu .Przyjaciółka zajmowała się mną najczęściej gdy nie byłam się sobą zająć . Mówiła bym przystopowała . Lecz ja byłam uparta . I czułam powoli przymus picia . Z jej kolegami i siostrą . Ale to był znajomości tylko do picia . Jej mama i tata byli uzależnieni od alkoholu . Więc nie było problemu , że pijemy w domu . Często jej mama się dołączała czy ciotka lub wujek . Poczułam 1 raz w życiu akceptację . Bo od dziecka czułam się odrzucona . Stali się oni tak jakby moją rodziną której nigdy nie miałam . Patrząc wstecz wiem teraz , że to było chore . Szukałam tam gdzie nie powinnam . Po tym ciągu miałam przerwę . .W miejscu zamieszkania upijałam się także z koleżanką ze szkoły . I również cały czas jeździłam do niej na wieś i piłam z już moimi kolegami i jej rodziną .O tym ,że tak piję dowiedziała się 2 koleżanka ze szkoły .Która również sporo wylewała za kołnierz .Zaprosiła mnie na działkę . Byli tam jej znajomi . Z początku byłam zestresowana . Ale alkohol szybko temu zaradził .Spiłam się bardzo mocno . Zasnęłam na trawniku . Jej chłopak zaprowadził mnie do altany . W której spałam . Po przebudzeniu zostałam nagrana na Snapchata przez kuzynkę jej chłopaka . Materiał widziało parę set osób . Lecz to mnie nie zniechęciło . Piłam dalej coraz większe ilości . Po powrocie do szkoły . W październiku i listopadzie . Miałam dwu tygodniowe ciągi .Piłam z dwiema koleżankami z klasy . Bardzo duże ilości alkoholu . Kończyło się to najczęściej urwanym filmem . W 3 klasie trochę przystopowałam ale nadal piłam z koleżankami i na wsi z kolegami . Nadal spore ilości . Czułam się coraz gorzej . Mama nie widziała co się ze mną dzieje .Wracałam najczęściej w nocy .W 4 klasie piłam trochę mniej .Szkoła skończyła się w kwietniu .Pomimo moich wyskoków . Szkołę zdałam . Na zakończenie roku spiłam się jak wszyscy . Ale kontaktowałam . W wakacje piłam z koleżanką ogromne ilości . Do urwania filmu . Pracowałam od października 2 klasy w Carreffour na umowę zlecenie . Więc jak za dużo wypiłam pisałam SMS ,że mnie nie będzie i tyle nie było problemu . W styczniu w sylwestra się spiłam na wsi u przyjaciółki . Wróciłam taksówką do domu . I zrozumiałam ,że mam problem . Czułam to od początku . Miałam wyrzuty sumienia ,że piłam , starałam się przestać , a nie mogłam . Moja tolerancja była coraz większa . stawiałam sobie okres ile nie będę pić i za każdym razem się nie udawało .Pasowało wszystko do tego ,że byłam uzaleźniona .Lecz nie piłam sama i sądziłam ,że to nie czyni mnie alkoholiczką . Postanowiłam nie pić przez 3 miesiące i się udało Niestety w kwietniu się złamałąm koleźanka miała urodziny . I wypiłąm z nią . I w moje urodziny takźe piłam . I raz z koleźankami . Gdzie wypiłam bardzo dużo i wymiotowałam . Urwany film oczywiście .W maju piłam zaprzestałam .picia . w maju zaczęłam dostawać ataki paniki . W czerwcu coraz silniejsze . I trafiłam pod koniec czerwca do szpitala . Wiem ,że pomyślicie byłaś w szpitalu nie miałaś dostępu . Ale po wyjściu nadal nie piję . Trwa to już 6 miesięcy . I już zawsze tak będzie . Bo tego chce . Wiem ,żę jakbym tknęła alkohol to bym odpłynęła . Naprawdę da się . Tylko trzeba przed sobą przyznać ,że ma się problem . Ja to zrobiłam . Byłam na spotkaniu AA i opowiedziałam tam swoją historię . Byłam tam raz . Nigdy więcej się tam nie zjawiłam . Nie podważam sensu mityngów AA . Lecz to nie było dla mnie .Chciałam sama zawalczyć . I mi się udało . Urwałąm wszelkie kontakty z ludźmi z którymi piłam . Mam kontakt z 1 koleżanką z którą piłam . Lecz jak się spotkaliśmy niedawno we wrześniu . To wspominała jak to było gdy pilyśmy . Ona by chciała wrócić do niektórych momentów .Ja bym chciałą wymazać ten okres z mojego życia .Na siłe wspominałam ten okres ,że niby było śmiesznie . Ale wtedy było tragicznie . Pisaliśmy ostatnio na messenger . Lecz teraz się nie odzywam , Jakoś nie wiem o czym pisać . Ta przeszłość mnie bardzo męczyła , ale wkońcu się z nią pogodziłam . I zaakceptowałam ją . Niby alkoholizm to choroba . Tak mówi moja mama . I tak słyszałam i czytałam na internecie . Lecz według mnie to nalóg jak każdy inny . Każdy może przestać pić jeśli tylko chce . Takie jest moje zdanie .Niestety ciężko mówić mi ,że to choroba . Myślać o moim ojcu . Który znecał się nad moją mamą psychicznie i fizycznie . I niszczył mnie i moje rodzeństwo . Nie jest i nigdy nie będzie mi go żal .Sam wybrał sobie taki los .

Hej. Nie jestem pewna czy to, co przeżywam, to PTSD, mimo wielu przeczytanych artykułów, więc pokrótce przedstawię problem, z którym się borykam i może ktoś mi odpowie. Trzy lata temu wpadłam w złe towarzystwo: używki, panie lekkich obyczajów i nocne wycieczki były czymś normalnym. Wtedy myślałam, że chcę komuś pomóc. Niestety okazało się, że zostałam oszukana i zmanipulowana przez osobę, która wydawała mi się wtedy najbliższa. Przez rok żyłam w przekonaniu, że ktoś śledzi mój każdy krok, że ja i moja rodzina jesteśmy na celowniku, co później okazało się prawdą, ponieważ węszenie po szemranych dzielnicach i odkopywanie niewygodnych faktów ostatecznie kogoś zdenerwowało. W międzyczasie podsyłano mi listy, kartki i e-maile z pogróżkami, miejscami spotkań i ostrzeżeniami, których groza była poparta faktami z życia codziennego. Jakby ktoś faktycznie śledził zwyczaje moje i moich bliskich. Podrzucano mi również różne substancje, a w najgorszym momencie została zastraszona nawet moja mama. Po tamtym wydarzeniu zerwałam wszelkie kontakty, zmieniłam środowisko i zupełnie się zmieniłam, co zauważyła moja pozytywnie zaskoczona rodzina. Odmieniłam swoje życie, wyparłam tamtą siebie i stałam się swoim zupełnym przeciwieństwem. Zajęłam się milionem spraw, podjęłam wiele dodatkowych aktywności, spałam po 4/5 godzin na dobę, aby się ze wszystkim wyrobić, bo tak łatwiej było mi zapomnieć. Chyba chciałam zrobić wszystko, aby nie myśleć o rzeczach, które widziałam i przeżyłam podczas tamtego okresu. Ale ten tuszowany strach i emocje powróciły w postaci koszmarów. Rzadko pamiętałam swoje sny, ale w tamtym okresie bałam się zasnąć, bo jedyne, co pamiętałam po przebudzeniu to lęk, paraliże senne, brak kontroli nad sobą niczym w nieumiejętnym świadomym śnieniu, galopujące serce. Po mniej więcej 6 miesiącach takiego życia, załamałam się na około miesiąc. Nie wychodziłam z domu, fantazjowałam o samobójstwie, miałam wyrzuty sumienia, uważałam się za człowieka gorszego sortu; uważałam, że każdy widzi, co robiłam i że zdradza mnie każdy mój niefortunny ruch, a każde wspomnienie o narkotykach czy ich zapach powodowały u mnie gniew, potem agresję. Wdałam się w dyskusję z używającymi studentami, nie panowałam nad sobą, gdy ktoś palił obok mnie, a jednocześnie ciągle chodziłam po miejscach o nieciekawej reputacji, aby "sprawdzić" czy w razie powtórzenia się sytuacji, dałabym radę znów działać jak poprzednio (nie byłam święta: kłamałam, kradłam...), mimo że serce stawało mi w piersi ze strachu. Jakoś się podniosłam, naprawiłam to, co zniszczyłam, ale niedługo po mojej rekonwalescencji zmarła moja mama i gdy po kilku miesiącach poukładałam sobie codzienność, to znowu miałam "zawieszenie". Tylko tym razem wyrzuty sumienia były jeszcze gorsze, nie miałam siły na nic, zaniedbywałam wszystkie obowiązki, ignorowałam bliskich, nienawidziłam ludzi, ale przede wszystkim samej siebie - ponownie miałam myśli samobójcze. Cudem doprowadzono mnie do psychologa i po kilku spotkaniach oraz wizycie u psychiatry zdiagnozowano u mnie ChAD. Pani psycholog wiedziała o opisanym przeze mnie roku, ale nigdy nie zgłębiałyśmy tematu - pokazałam jej jedynie kartki z pogróżkami. Przepisano mi leki i przez jakiś czas faktycznie było lepiej, ale później nastąpił dołek, który przekreślił wszystko. Brałam leki, po kilku godzinach piłam (mimo że długo po osiągnięciu pełnoletności stroniłam od używek ze strachu, że się uzależnię), aby się odciąć i uwolnić od koszmarów i myśli o tamtych wydarzeniach, znowu zaniedbywałam obowiązki i rodzinę, bo przyjaciół nie miałam (starzy odeszli, gdy przeżywałam swoją "przygodę", a nowych nie umiałam znaleźć, bo nie byłam już taka nieskalana). Znowu jakoś się podniosłam, przeprowadziłam na drugi koniec kraju i myślałam, że wszystko mam już za sobą. Ale wystarczyła rozmowa z kimś albo przejście przez pewną część miasta, abym znowu poczuła ten paraliżujący strach. Dosłownie wmurowywało mnie w ziemię, a serce zaczynało walić jak młotem. Wystarczy, że mam gorszy dzień lub jakiś element, który wspomina mi o tamtym okresie, a wyrzuty sumienia, lęk, złość i wszystkie te emocje powracają. Często mam też poczucie, że nigdzie nie pasuję; że nie jestem kimś zdegenerowanym lub szukającym kłopotu, ale nie umiem odnaleźć się w świecie ludzi, którzy nigdy nie widzieli innej rzeczywistości. Z kolei z ludźmi, którzy pochodzą z takich środowisk, potrafię znaleźć nić porozumienia. Czuję się sobą i nie muszę udawać kogoś, kim nie jestem, aby być akceptowana. Naprawdę staram się wyłuskać z tego, co kiedyś robiłam coś dobrego. Zaczęłam udzielać się w wolontariacie, który pomaga ludziom z przeszłością wrócić do codzienności. Wiem, jakie to trudne (nawet idiotyczny język, którym się posługujemy zupełnie się różni od tego z zewnątrz i trzeba się pilnować, nie tylko w przypadku przekleństw) i myślę, że w pewien sposób ich rozumiem. Teraz jest lepiej, ale nie jest jeszcze dobrze. Mam ciągle ten strach z tyłu głowy, te koszmary i wyrzuty sumienia, pociąg i jednocześnie odrazę do używek, alkoholu... Złość i rozczarowanie sobą, że kiedyś popełniłam błąd. Podczas górek jakbym tego nie pamiętała, ale każdy dołek to nie tylko depresja, ale i powrót do tamtego stanu sprzed trzech lat. Podsumowując: nie wiem, co robić. Nie wiem czy zapisywać się na terapię, a jeśli nawet, to czy wspominać terapeucie o tych zdarzeniach? Czy zgłębiać ten temat? Czy jeśli powiem, że myślę, że to PTSD, to uzna mnie za histeryczkę? Z drugiej strony tamten okres nadal paraliżuje moje życie i nie wiem jak sobie z tym poradzić. Gratuluję, jeśli dotrwałeś/dotrwałaś do końca mojego wypracowania

Cześć, od ponad pół roku lecze sie na nerwice lekowa, regularnie chodze na terapie i biore leki (Setaloft). Przez caly okres leczenia nie probowalam alkoholu, lecz ostatnio po rozmowie z moim lekarzem psychiatra dowiedzialam sie, ze odrobina alkoholu przy lekach SSRI nie jest zakazana. Tak tez zrobilam, wypilam w urodziny kilka lampek wina, na drugi dzien bylo wszystko w porzadku, ale kilka dni pozniej zaczelam czuc sie bardzo slabo. Aktualnie to trwa juz ok. 1,5 tygodnia jak czuje jakby leki przestaly dzialac, ataki paniki wrocily. Wizyte u lekarza mam dopiero za kilka dni, chcialam sie dowiedziec czy ktos z was tez mial takie objawy po alkoholu? I jak dlugo sie utrzymywala ta opornosc na leki? 

Witam. Na wstępie chcę powiedzieć ze cierpię na nerwicę lękową. Zmagam sie z tym lata, jak jest dobrze to mam przerwe w tabletkach nawet rok, dwa. Po przerwie temat powraca. Teraz przedstawie moj problem. Pewien czas temu byłem na imprezie. Byłem sam, bez dziewczyny. Lało sie sporo alkoholu. Była spora grupa nieznajomych mi osób. Dosiadłem się do stolika pewnej dziewczyny a nastepnie doszło do nas kilku innych chłopców. Siedzielismy, rozmawialiśmy, a nawet spiewaliśmy, Do tej dziewczyny natrętnie przyczepiał się jeden z chłopaków a nawet ją na siłe całowałę co jej się nie podobało. Doszło nawet pomiedzy nimi do sprzeczki. W ramach uspokojenia sytuacji chodziliśmy zapalić. Następnie dołączyła się do nas kolejna grupa osób- para i chłopak. Alkohol dalej się lał. Większość juz była wstawiona, zabawa przednia. W tym momencie następuje chyba urwanie mojego filmu. Pamietam dalej tylko jak niektórzy dmuchali materace i kładli sie spac. Przypominam sobie jak lezalem na karimacie i chlopcy mowili cicho bo on juz spi. Owa dziewczyna o której wcześniej pisalem miala oddzielny pokój. Rano wstalem (obudzilem sie na mojej karimacie), wypilem kawę i poszedlem do domu. Wiekszosc jeszcze spala. 2 dni po powrocie do domu błysnął w mojej mózgownicy lęk z którym sobie nie radze - czy ja może z tą dziewczyną uprawialem sex na urwanym filmie? Wiem ze to może smieszne i naiwne ale lęk jest. Jedyne co pamietam to tylko rozmowy i spiew przy stole z tą dziewczyną i innymi. Nie startowalem do niej itd Nie ma żadnych racjonalnych powodów zeby myśleć ze coś bylo na rzeczy. Czy jest to w ogóle mozliwe zeby uprawiać sex i nic nie pamiętać? Czytalem inny post i stwierdzono tam ze nawet na urwanym filmie czlowiek sie kontroluje i pamietał by takie silne bodźce, chociaż w urywkach. Nie bylem chyba az tak pijany skoro potrafilem zrobic sobie "spanie". Obawiam sie czy cos bylo na rzeczy i czy za jakis czas ta dziewczyna nie przyjdzie do mnie i nie powie ze jest w ciazy. Rozwale swój związek a ze wstydu sie chyba zapadne. Zawiodę rodziców. Strace wszystko... Jedna strona mozgu mowi ze nic nie bylo a druga męczy mnie lękiem. Oczywiście wróciłem do tabletek. Pomóżcie.

Witam mam pytanie czy jeżeli biorę leki ssri od roku to czy jedno piwo raz na jakiś czas nie zaszkodzi? Wiem że nie powinno się pić w trakcie terapii ale chcę się dowiedzieć.