miL;)

Jak ma na imię Twój syn?

Cześć, u mnie zaklikała paroksetyna.. I relacją z Bogiem On nadał sens..

A wierzysz w Boga? Mi pomógł..

cześć, jestem starszy od Ciebie ponad 2 lata temu wpadłem w b. silną depresję z natrętnymi myślami. Lekarz, leki (które pogłębiały deprechę) i w końcu paroxetyna, obecnie w dawce 60mg/doba + stabilizator 2xdziennie i minimalna dawka ketrelu na sen. Leki zaczęły działać. Jest naprawdę lepiej, więc przed Tobą też jest światełko w tunelu. Koniecznie bądź na 100% szczery w stosunku do lekaża. Jak czujesz barierę przed lekarzem to trzeba zmienić lekarza. ja ze swoją lekarką mam super relację. trzymaj się

Moja depresja wybuchła na wycinkach scen, zdarzeń, słów, które zaczęły wracać z przeszłości... i w pewnym momencie ułożyły sie w całość i odkryły tajemnicę. Spadłem na dno.. chciałem ze sobą skończyć Nie zdecydowałem się na terapię, bo nie chciałem z kimś obcym grzebać się w moim intymnym życiu (wystarczyło, że lekarz prowadząca znała moją historię). I lekarka odpuściła nakłanianie mnie do terapii... po kilku miesiącach stwierdziła, że ja tą swoją przeszlości, decyzje sam przerobiłem (opowiadałem jak szukam siebie, wartości, przebaczenia, przyszłości ale przede wszystkim SENSU, sensu mojego istnienia. Pewnie nigdy nie zgłębię SENSU ale wiem za jakimi SŁOWAMI podążać... i jest mi coraz lepiej. zagłębiając się w przeszłości, żałując decyzji, potwierdzamy że to jest/było dla nas najważniejsze i to sie dla nas staje zamkniętym kręgiem, sytuacją bez wyjścia, itp A czy naprawdę wiemy (mamy świadomość) co jest dla nas najważniejsze? Tu i teraz, w teraźniejszości (czasie w którym masz wpływ na siebie) - zatroszcz się, skup się na tym co jest dla Ciebie naprawdę NAJWAZNIEJSZE dodam, że gdy uświadomiłem sobie co dla mnie jest SENSEM, moje życie zaczęło się odmieniać, ja sam się zmieniłem i ciągle zmieniam na lepsze:-) to oczywiście tylko moje doświadczenie.. i przemiana

Czym się karmimy, tym się stajemy.. Nie mamy wpływu na wszystko, ale mamy wpływ na to kim jesteśmy wewnętrznie.. dla siebie Ja ostatnio siebie polubiłem

Już ponad dwa lata męczę się z tym pytaniem. I im bardziej zdrowieję, bardziej świadomie postrzegam siebie. A może tamte złe decyzję miały jednak sens? Może (znając TERAZ) gdybyśmy wtedy podjęli inne decyzję to było by jeszcze gożej? Podoba mi się stwierdzenie "walcząc o teraźniejszość, wygrywasz przyszłość" Jesteśmy bardziej doświadczeni, więc teraz podejmujmy decyzję. Teraz, nadal mamy na wszystko wpływ- czyli na siebie. Kim chcemy być. Tym prawdziwym i świadomym KIM..

Cześć, jest taki lek w płynie który pobudza łaknienie. To jest na receptę. Mi przepisał internista bo też nie mogłem jeść, schudłem 10kg. Ten płyń działa.

Setralina mnie wykastrowała i ogólnie było na niej fatalnie - tak chciałem się zabić.. ale zmieniłem lekarza (poprzedni mnie nie słuchał, ja mówiłem (płacząc) że chcę się zab.. a Ona podnosiła dawke i bylo coraz gorzej. Zmieniłem, zaufałem trafiłem na fantastyczną kobietę (z Wawy), natychmiast kazała odstawić Setre i szukaliśmy innych i się udalo. Libido na "paroxsetynie" spadło ale faktycznie facet może się wesprzeć magicznymi tabletkami (nawet bez recepty w internetowych aptekach). Jeżeli jesteś w związku to musi być to Wasza wspólna decyzja. My jednogłośnie powiedzieliśmy - leczenie, bo choroba by mnie w końcu zabiła i rozbiła małżeństwo i rodzinę (byłem okropny..) Jeszcze jedno, ja miałem cholernie silną depresję (biorę paro w najwyższej dawce 60mg, plus dwa razy dziennie stabilizator i lek na sen. Może u Ciebie zadziałają niższe dawki a wówczas skutki uboczne również mogą być mniejsze. Ja mam mega odpowiedzialną pracę, bez leków byłem zombie na lekach normalnie funkcjonuję (nawet lepiej znoszę sytuację dużego ciśnienia, stresu). Wiem, że bardzo trudno podjąć decyzję o leczeniu (ja zwlekałem zbyt długo, brałem zioła i o mało się nie wykończyłem)

cześć, jeżeli Twoja historia jest prawdziwa, to z całego serca współczuję.. masz 30 lat, życie nadal przed tobą. Masz dobry zawód - dasz radę. Myślę, że warto pomyśleć o terapii u dobrego (!) psychologa. Polecam terapię ale przyznaję się, że ja z niej nie skorzystałem (tylko leki). Jeżeli wierzysz w Boga to poszukaj cichej, własnej relacji z Nim. Mi to bardzo pomaga. Los potrafi się odwrócić!

Ja przed chorobą zacząłem biegać. 94 kg i uparłem się, że codziennie 5-7 km wieczorem. Nie polecam takiej formy wystarczy 2-3 razy w tygodniu (organizm ma czas na regeneracje), dobre buty i swoje tempo, ja biegnę interwałami 600 m biegu i przechodze w chód 30m i ponownie bieg, w połowie dystansu 5 min odpoczynku i rozciągania. Po kilku miesiącach zrzuciłem 10 kg. A potem przyszla depresja i spadło kolejne 10 kg, ale te kg spadły bo praktycznie nie jadłem. w diecie ważne jest aby zjadać kilka ale mniejszych posiłków. 1-2 dziennie powodują, że organizm reaguje magazynowaniem w tłuszcz. I unikać syropu glukozowo fruktozowego, organizm go nie rozpoznaje (nie spala w energię) i odkłada się on jako tłuszcz między narządowy - najtrudniejszy do spalenia.

Cześć, rozumiem Twój lęk (ja też niestety zwlekałem i było coraz gorzej). Szczebiotka ma rację, jak nie weźmiesz leków to może przyjść taki okres, że końmi trzeba będzie Ciebie zawlec do lekarza.. pytanie czy będzie ktoś kto to zrobi. Z lekami może być różnie, nie każdy lek zadziała na Ciebie. Cała sztuka polega na tym aby trafić w lek który "zaklika". Na mnie zaklikała "paro", wcześniej brałem setralinę i ciągnęła mnie w dół.., Paro zadziałało i pierwsze 2-4 tygodnie to był ogiń w głowie, szaleństwo myśli, rozbiegane nogi pod biurkiem, itp. Ale z perspektywy kilku miesięcy na tym leku to powiem Ci, że było warto! Jest dużo lepiej, potrafię funkcjonować w ciągu dnia, pracuję, czasem się uśmiecham, jestem opanowany, potrafię planować, działać, itp. Czasem są zjazdy ale potrafię z tego się wygrzebywać. Nie zwlekaj, bez leków się nie wyleczysz. Trzymaj się!

Cześć, można z tego wyjść, będą tacy, którzy napiszą, że nie, ja też mam momenty, że się poddaje i twierdzę, że same leki mnie nie uleczą. Dlatego szukam sensu:-)

"na pewno nic nie jest takie jak nam się wydaje.." Czy Bóg jest we wszechświecie? Tak, myślę, że jest ale jednocześnie jest większy/pełniejszy od wszechświata, więc wszechświat powstał z Boga I to daje nadzieję

ja też biorę paroksetynę w największej dawce, to prawda, że kastruje, pierwsze tygodnie masakra.. ale po po pewnym czasie potrafi wyciszyć. Biorę też lamitrin i takie połączenie sprawia, że są okresy ocierające się o normalność:-) na sen pół tabletki ketrelu, w ciągu pół godziny trzeba dotrzeć do łóżka, bo w innym przypadku można przespać noc na kanapie, krześle, podłodze:-)

w najgorszym okresie depresji była tylko noc i miliony myśli: oskarżycielskie, potwierdzające bezsens, brak nadziei, szepty aby to zakończyć definitywnie... i te obrazy, sceny z przeszłości i przyszłości które zabijały duszę.. Ale właśnie w chorobie, tym wyniszczeniu pojawia się przestrzeń na wiarę, relacyjną wiarę.. to paradoksalne ale u mnie tak się stało. Jest taka piosenka "tak mnie skrusz, tak mnie złam, tak mnie wypal Panie... byś pozostał tylko Ty, jedynie Ty" "Twoja wiara Cię uzdrowiła" tak powiedział. "czego tak naprawdę chcesz". Pozostaje pytanie jaka ta "prawdziwa" wara jest, jaka powinna być. "Bądźcie jak dzieci" może chodzi o to, że małe dziecko "przyjmuje" z prostą, bezgraniczną ufnością, a daje czystą miłość? "wiara przyjmuje. miłość daje"

Depres, to powiedz precz demonowi! "Kto we mnie wierzy, z tym jestem i jestem w nim". Jeżeli naprawdę Go przyjmiesz i odrzucisz siebie, wówczas będziesz miał moc nad demonem. Wiem że trąci banałem ale to działa. Jak jestem blisko Jezusa, mam siłę. Jak się oddalam, bo wątpię, natychmiast demon jest obok i podpowiada że jestem g.. wart a wówczas pojawia się złość I agresja.. I wiem, że tym go karmię.

człowiek, który osobiście nie doświadczył depresji, natrętnych myśli, lęków, itp. nigdy nie zrozumie przez co przechodzimy. Ja nawet słyszałem od żony, że robię to specjalnie... Niestety często w tej chorobie niszczymy relacje. Co masz na myśli pisząc, że jak jest lepiej to odstawiasz leki? Sama o tym decydujesz? Jeżeli tak to uważam, że to zły pomysł. To lekarz (dobry lekarz, który zna naszą historię choroby) i to On w konsultacji z nami powinien wskazywać taki moment. W kwestii wiary już się wypowiadałem. Można w nią wpaść po same uszy i mi takie zanurzenie, poszukiwanie, próba zrozumienia daje mi możliwość ucieczki od choroby, natrętnych myśli, lęków... bo tą przestrzeń wypełnia Bóg:-) Ja w chorobie przestałem oglądać TV, słuchać bzdurnie radia itp. Pojawił się czas (mój czas, który do tej pory traciłem) i zacząłem szukać wykładów (na YT) które mnie interesowały lub przyciągały. Tak trafiłem na fizykę i mechanikę kwantową.. abstrakcja:-) ale z wykładu na wykład wciągało mnie to i budowało nowy/stary obraz świata/wszechświata... a najlepsze jest to, że w tej dziedzinie nauki też znalazłem Boga:-) Doskonałe prawa fizyki obowiązujące w kosmosie - powstałe na skutek wielkiego wybuchu (chaosu) rachunek prawdopodobieństwa wyklucza taką możliwość... a jednak są i dzięki temu żyjemy. Prof. Maisner w swoich wykładach mówi, że wszechświat jest harmonijnie piękny i doskonały a jedyną istotą, która może zniszczyć/zachwiać doskonałość jest człowiek. Transcendencja.. wg. niego to jest początek wszystkiego. Po za czasem i przestrzenią.., nieograniczona czasem. tak wiec, tak staram sobie radzić z chorobą i im więcej o tym myślę, to coraz częściej pojawia się myśl, że "to ma sens" i ten "sens" dotyczy również mnie - mojego sensu istnienia, drogi jaką mam do przejścia. Mojego "czasu (istnienia)", który został mi dany. Trzymaj się:-)

Nie znam osobiście Ojca Witko, ale swego czasu słuchałem Jego kazań - dawały mi trochę ukojenia. Wierzę, że istnieje ZŁO, które robi wszystko abyśmy się nie obudzili, abyśmy się zapadali w sobie, abyśmy siebie nawzajem lub samego siebie nienawidzili... to ZŁO nienawidzi człowieka.. Ale wierzę również, że BÓG czasem dopuszcza do nas zło abyśmy mieli szansą się zmienić, obudzić, abyśmy zaczęli szukać BOGA. W chwilach gorszych, chyć się wyciągniętej dłoni Jezusa, On Cię podtrzyma i powoli wyciągnie z tego co Cię niszczy. Zaufaj..

Cześć Dana. dzielmy się i wzmacniajmy dobrym słowem:-)

Vizo.. jak to mówi moja żona "trzeba zaakceptować i pokochać siebie:) Ewelina, jeżeli naprawdę doznałaś spoczynku w Duchu Św. , to znaczy że On Ciebie woła po imieniu. Módl się do Ducha Świętego On jest wśród nas! i uzdrawia. Czasem ludzie doznają daru "przebudzenia sumienia" to cholernie boli ale odmienia życie... trzeba przebaczyć, oderwać się od tego brudu i cierpienia a On nas wyzwoli! Jak znajdziesz chwilę to pooglądaj wieczorami The Chosen, już muzyka na początku daje siłę:-) Mam koleżankę w pracy, pogadałem z nią szczerze (modlę się też za Nią), w końcu mi powiedziała, że wszystko się jej sypie.., powiedziałem, żeby oglądała jeden odcinek dziennie.. teraz razem z mężem oglądają i wszystko zaczyna się zmieniać na lepsze:-) Jezus przyszedł na ziemie by dać nam nadzieję i nas wyzwolić nie jestem nawiedzony ale szczery do bólu. Tak to dziwne ale moja choroba przyniosła cierpienie ale też wpłynęła na mnie tak, że nie potrafię kłamać.. Trzymaj się - będę za Ciebie się modlił modlitwa "łotra" podobno ma moc..

Cześć Ewelina (piękne imię:-) współczuję, ogromne cierpienie.., wspomniałaś o ojcu.. ja 2 lata temu też chciałem popełnić samobojstwo... człowiek w takich chwilach nie widzi/ czuje niczego (mam żonę i 2kę kochanych dzieci.. a jednak choroba mnie wdeptała w ziemię). Można mnie nazwać wariatem ale ja wtedy niemal fizycznie czułem zło obok siebie, i ten głos "zabij się" "jesteś frajerem.." Leczę się, prochy (kolejne, i kolejne i kolejne) ale tak naprawdę zaczęło mi się robić lepiej jak zacząłem szukać relacji z Bogiem. Relacji, bo potrafię się z nim pokłócić, wygarnąć ale też zaufać.. Jest taka piosenka ".. tak mnie skrusz, tak mnie złam, tak mnie wypal Panie... byś pozostał tylko Ty, jedynie Ty..." Te slowa oddają ostatnie dwa lata mojego życia... i zaczyna widzieć i czuć inaczej, zaczynam dostrzegać dobro, sens.. Jesteś wspaniałą kobietą.. On zawsze w Ciebie wierzył i będzie wierzył.., bo dla Niego jesteś wyjątkowa, jedyna:-) Trzymaj się i zaufaj Bogu nie jestem nawiedzony:-)

cześć "kszykszy", ja mam dwa koty i 2 psy. Koty i jeden pies ze schroniska a 2 pies przyszedł kiedyś pod bramę, dostał wodę i jedzenie i już nie chciał się wyprowadzić. Na początku nie mogłem się do niego przyzwyczaić bo czasem warczał na dzieci..., po czasie okazało się, że on tracił wzrok i nie wiedział co się wokoło dzieje. Teraz jest kompletnie ślepy, ale jest niesamowicie do mnie przywiązany i potrafi mnie zaskakiwać. Kupiłem mu twardą kauczukową piłkę, wszędzie z nią chodzi, przynosi mi pod nogi i głośno szczeka, to znak, że chce abym ją rzucał i on potrafi za nią ganiać (po węchu, odgłosach), przynosi i tak w kółko Widocznie taka karma, że musiał trafić do mnie..

cześć, trudno powiedzieć czy to objawy depresji czy tęsknoty spróbuj proszków ziołowych (rodzina może ci przysłać z Polski) Ja zanim zdecydowałem się (w końcu) na wizytę u psychiatry łykałem Arktyczny Korzeń i tabletki uspokajające labofarm, trochę pomagały, ale ja (jak się okazało po wizycie) miałem bardzo ciężką depresję i te zioła nie mogły mi pomóc. Jeżeli wierzysz w Boga, to nawiąż z nim relację, szczerą rozmowę na modlitwie - mi to bardzo pomaga Trzymaj się:-)

Zapisywanie jest ok. Tylko gdy przelewamy na papier nasze złe/dołujące myśli to warto je następnego dnia spalić/zniszczyć. Taki rytuał. Pomaga, oczyszcza