eleniq

No w szpitalu trudno jest się porządnie wyspać, wiem to... Mi te szpitale psychiatryczne nie służą w leczeniu, tylko dostarczają dodatkowego stresu, ambulatoryjna opieka bardziej mi sprzyja. Ale te momenty spędzone w szpitalu to były momenty, że nie miałem innego wyjścia, moja rodzina nie rozumie powagi chorób psychicznych, matka nie żyje, a ojciec tylko potrafi krzyczeć jak coś nie idzie po jego myśli, także z nikim nie mogę o tym szczerze pogadać. Nie mam zamiaru wyżalać się ciągle obcej osobie - lekarzowi czy psychologowi. No przepraszam, jakiś dystans musi być.

U mnie przy myślach samobójczych występował bardzo silny lęk przed życiem, który jeszcze bardziej je nasilał i nasilał... Okropna rzecz. Teraz po nabraniu dystansu do tych myśli (dzięki lekom), to ja aż się dziwię, że ja to wytrzymywałem... Byłem uwięziony w tym wirze złych myśli tak bardzo, że myślałem, że już nic mnie z niego nie wyciągnie. Mimo że terapia była codziennie, to nic nie dawała, bo nic do mnie nie docierało. Nie obchodziło mnie to, że komuś było by mnie szkoda, że jeszcze można mi pomóc itd. Dlaczego? Bo ja po prostu byłem nastawiony na jedno! Tylko leki dały radę mnie z tego wyplątać... Po 2-3 miesiącach ich brania, bez żadnej terapii. Terapia chyba wręcz jeszcze bardziej mnie niepotrzebnie stresowała. Nie ma co się oszukiwać, że terapia "pomagała", bo niby powinna pomagać, bo od tego jest terapia, no i takie pieprzenie... Przez to mam już dosyć jakichkolwiek terapii... Dla mnie to już chyba tylko takie "grzebanie w dupie". Choć myślę jeszcze o ostatnim podejściu do terapii, może indywidualnej, może grupowej. Ale tu jeszcze potrzebuję czasu na pełne ustabilizowanie się. Wniosek - jak macie myśli samobójcze, to udajecie się w pierwszej kolejności do LEKARZA PSYCHIATRY, póki jeszcze nie utraciliście tej logiki i nie snujecie realnych planów samobójczych. Bo inaczej będzie tylko coraz gorzej! Jak widzicie, mówię to z własnego doświadczenia!

Wg mnie nie warto wchodzić 2x do tej samej rzeki... Może spróbuj duloksetyny. Jest ona bardzo podobna do wenlafaksyny, tylko taka bardziej zrównoważona w działaniu.

Tu racja. Dawka 15mg to dawka pośrednia między stabilizującą a przeciwpsychotyczną. No reboksetyna rzeczywiście jest dobra przy spektrum ADHD. Można ją łączyć z fluoksetyną, będzie to fajne uzupełnienie dla niej. A arypiprazol to stabilizujący lek. No i to jest nawet dobry zestaw. Tylko też kosztowny. Bo arypiprazol i reboksetyna to nie są tanie leki...

@Pawel.770 Pamiętaj, że arypiprazol jest w tej dawce, w której go bierzesz (15mg) STABILIZATOREM NASTROJU, zaś amisulpryd w tej dawce, w której go bierzesz (200mg) ANTYDEPRESANTEM. Gdybyś brał arypiprazol w dawce wyższej niż 15mg, a amisulpryd w dawce wyższej niż 400mg, to oba te leki stały by się NEUROLEPTYKAMI. No a reboksetyna to już zwykły antydepresant. Nie no ten Twój zestaw jeszcze bardziej mnie przeraża. Jezu, na co ty się w ogóle leczysz? Ja mam zaburzenia lękowo-depresyjne i prawdopodobnie też zaburzenie schizotypowe i wystarczają mi dwa leki bez zbędnego kombinowania. Ale cóż, każdy przypadek psychiatryczny jest inny.

Nie ma takiego leku jak "lorydyzyna". Podaj prawdziwą nazwę leku, spójrz dobrze.

Jak byłem na oddziale dziennym to wszystkie osoby z borderlinem zazwyczaj miały zestaw: escitalopram + lamotrygina. I doraźnie hydroksyzyna w razie silnego niepokoju.

@Pawel.770 No ten amisulpryd i arypiprazol razem to jakaś silna "bomba antyanhedoniczna". I nie masz żadnej bezsenności, natręctw (dopamina wzmaga natręctwa i uzależnienia, bo wpływa na układ nagrody), nic z tych rzeczy??? Wiesz, nie wypowiem się w tym... Nie znam amisulprydu. Wyobraź sobie, że ja biorę sam Ketrel 400mg i po 2-3 miesiącach odczułem bardzo fajne ożywienie i zmiecenie myśli samobójczych. Miałem potwornie ciężki epizod depresji, taki, że myślałem, że już nic mnie nie wyciągnie z niego, dosłownie. Biorę jeszcze teraz dodatkowo opipramol, ale jego to sam zaproponowałem lekarzowi, by móc przeczekać spokojnie okres wkręcania się Ketrelu. Podejrzewam, że tak wspaniałe działanie Ketrelu (i dodatkowo opipramolu) wynika z jego unikatowego mechanizmu. Żaden inny neuroleptyk nie ma takiego silnego działania przeciwdepresyjnego jak kwetiapina. Do tego opipramol dzięki agonizmowi na receptor sigma-1 potencjalizuje działanie dopaminy. Ale opipramol trzeba będzie odstawić niedługo, bo jego się bierze 1-2 miesiące. Ale myślę, żeby na jego miejsce dać lamotryginę dla lepszej stabilizacji i być może na złagodzenie zaparć, bo mam okropne zaparcia przy kwetiapinie, a na dłuższą metę to nie może tak być... Wizytę u lekarza mam 19 kwietnia. Zawsze się bałem takiego bezpośredniego działania na receptory dopaminowe, dlatego jestem bardziej za takim pośrednim stymulowaniem aktywności dopaminergicznej przez receptory 5-HT i sigma-1 oraz przez hamowanie NET.

Dopóki nie zauważysz tych objawów co wymieniłem - kłucie pod żebrami, ciemny cuchnący mocz, jasne i miękkie stolce, to nie ma powodu do obaw. Znam osoby co biorą duloksetynę i nie mają takich objawów. Każdy organizm jest inny.

Tu nie mam porównania. Za krótko brałem arypiprazol by w pełni ocenić jego działanie pobudzające. Choć wydaje mi się, że moklobemid może bardziej pobudzać, bo to antydepresant.

Amisulpryd w dawce do 300mg odhamowuje dopaminę przez oddziaływanie z presynaptycznymi receptorami. W wyższych dawkach blokuje już receptory postsynaptyczne, co przekłada się na hamowanie działania dopaminy. Nie jestem lekarzem, ale przeraża mnie trochę to Twoje połączenie dwóch leków dopaminergicznych. Może to wywołać zaburzenia rytmu serca albo problemy ze snem. Nie ma co przesadzać. Od jakiego czasu bierzesz ten arypiprazol w takiej dawce? Na pełne działanie tego arypiprazolu, to musisz poczekać do 2-3 miesięcy.

@Orzeszkowa Mogę powiedzieć od siebie, że duloksetyna działała w bardziej zrównoważony sposób od moklobemidu. Na moklobemidzie byłem zbyt mocno pobudzony wewnętrznie (u mnie większe jest pobudzenie wewnętrzne niż zewnętrzne z racji mojej natury psychicznej), jest to lek zdecydowanie pobudzający, w ogóle nie uspokaja, podnosi libido. Trzeba go rozkładać na dwie dawki - poranną i popołudniową, którą trzeba wziąć najpóźniej przed godz. 15:00, bo inaczej będą poważne problemy ze snem. Duloksetyna nie powodowała już takiego pobudzenia, serotonina pięknie równoważyła noradrenalinę, poprawiała lepiej funkcje poznawcze u mnie, choć niestety rozwalała mi mocno wątrobę, czułem mocne kłucie pod żebrami, miałem jasne stolce, i ciemny, cuchnący mocz. I po pewnym czasie też zaczęła powodować bardzo realne sny, których nie znosiłem zbytnio. Z tym, że ta hepatotoksyczność przy duloksetynie nie dotyczy każdego, zależy od organizmu tutaj.

@Orzeszkowa Też miałem bezsenność i sztywnienie czy tam "latanie" nóg. Później jeszcze doszła do tego arytmia i omdlenia. Robiło się coraz dziwniej, odstawiłem i przeszły te dziwne objawy. Ja wytrzymałem na nim jakiś tydzień z hakiem. Ale ja to ja, ty to ty, więc może ci przejdzie...

Rozumiem. Ale przy dobrze dobranych lekach powinno ci to całkowicie minąć, tego ci życzę. Ja z kolei długo nie miałem motywacji do pójścia na siłownię, ogółem do dbania o siebie (mycia, jedzenia itp.), już myślałem, że nigdy jej nie odzyskam, bo tak długo to trwało, ale zaczynam ją odzyskiwać dzięki lekom. Ja czekałem na ten efekt 2-3 miesiące.

Troszeczkę dziwne doświadczenie ma ten Twój lekarz, hmm... Prędzej po 10 tygodniach, jak już. Z tego co mi wiadomo, to jedynym SSRI, który działa już w pierwszym tygodniu leczenia jest fluwoksamina. Nie no ja myślę, że tak co najmniej 3 tygodnie trzeba by chyba poczekać na działanie esci.

@Marcelina 28 No to myślę, że Twój organizm dopiero przyzwyczaja się do escitalopramu. Niestety leki SSRI w pierwszych tygodniach leczenia mogą powodować takie "lękowe pobudzenie". Niestety trzeba to przeżyć jakoś, tak do 3 miesięcy max. Jeśli naprawdę jest ciężko dobrze mieć jakiś mały doraźny lek uspokajający. U mnie jest to hydroksyzyna. Ale też odstawienie lamotryginy może troszkę na to wpływać. Odstawienie takiego leku jak lamotrygina może wywołać nagły nawrót depresji.

Psychoterapeuta, najlepiej poznawczo-behawioralny. Ale podobno obecnie odchodzi się od klasycznego podziału na nurty.

Ja słyszałem, że melatonina może być lękotwórcza tylko na początku, ale potem to się normuje. Psychiatrzy nawet zalecają brać melatoninę niektórym osobom. Tylko niestety nie wiem przy jakich chorobach, wskazaniach, bo nie jestem lekarzem... Ja biorę 5mg, żyję i śpię dobrze, bez lęków. Ale biorę dodatkowo dość mocne leki przeciwlękowe

Ciekawe czy ma to jakiś związek z tlenkiem azotu. A próbowałeś/próbowałaś może l-glutaminy? Bo podobno w organizmie jest przetwarzana do pobudzającego neuroprzekaźnika - glutaminianu. Ciekawi mnie jak z tym to wygląda... Ja nie brałem ani l-glutaminy ani l-argininy.

@Marcelina 28 Słyszałem, że lamotrygina rozkręca się koło 2 miesięcy, do tego trzeba powolutku na nią wchodzić wg pewnego schematu, bo inaczej zwiększa się ryzyko wystąpienia reakcji skórnych. Lamotrygina ma rejestrację w zapobieganiu nawrotom (czyli w tzw. leczeniu podtrzymującym, a nie doraźnym!!!) epizodów depresyjnych. ale nie tylko przy chorobie dwubiegunowej się ją stosuje. Jest też stosowana pozarejestracyjnie w zapobieganiu napadów migreny oraz w leczeniu pomocniczym u osób z zaburzeniem osobowości ze spektrum borderline. Nie widzę, żeby miała jakieś szczególne wskazania w leczeniu lęku, choć kto wie... Może pomaga zapobiegać jakiejś takiej wybuchowości przy nerwicy. Lepiej spytać się lekarza. Lamotrygina blokuje kanały sodowe i hamuje przez to w pewien sposób uwalnianie glutaminianu (nie zwiększając przy tym uwalniania GABA), co ma zapobiegać niekontrolowanym pobudzeniom neuronów. Do tego jest prawdopodobnie agonistą receptorów sigma-1 i podobno dzięki temu przypisuje się jej działanie na objawy afektywne, choć ten aspekt nie został jeszcze dokładnie zbadany. No i jeszcze dodatkowo blokuje receptor 5-HT3 i coś tam się podejrzewa, że może to wpływać na jej rzekome działanie na lęk. Tylko to też jest takie gdybanie jeszcze chyba... Co do schodzenia, to w ulotce jest napisane, że: Stosowanie leku Lamitrin w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych Może upłynąć pewien czas, zanim lek Lamitrin zacznie działać, więc jest mało prawdopodobne, aby poprawa wystąpiła natychmiast. W przypadku kończenia leczenia lekiem Lamitrin nie ma konieczności stopniowego zmniejszania dawki. Należy jednak zasięgnąć porady lekarza prowadzącego, jeżeli pacjent zamierza przerwać stosowanie leku Lamitrin.

No to młodziuteńka jesteś. Idź z tym do lekarza, bo z wiekiem będziesz miała coraz gorsze problemy z tym. Może się u Ciebie rozwinąć choroba psychiczna.

Arypiprazol w niższych dawkach 5-15mg jest stabilizatorem nastroju. Wyrównuje przekaźnictwo serotoninergiczne, noradrenergiczne i dopaminergiczne, szczególnie w płatach czołowych mózgu. Możesz się spodziewać poprawy w zakresie funkcji poznawczych, aktywności psychicznej, uczuciowości oraz libido. Arypiprazol w dawkach 15-30mg zaczyna działać przeciwpsychotycznie.

Mogą to być zaburzenia depresyjne. Ale diagnozę stawia lekarz. Nie napisałaś jednak ile masz lat, jednak jeśli jesteś młoda, to warto powalczyć o siebie, bo nie chcę straszyć, ale z wiekiem zaburzenia psychiczne lubią niestety przybierać na sile. W pierwszej kolejności udaj się do lekarza psychiatry, który przeprowadzi wywiad i zaproponuje dalszą drogę, powie co będzie konieczne, żeby ci pomóc - leki i/lub psychoterapia. Tak myślę, że dobra była by dla ciebie terapia na oddziale dziennym nerwic w ramach NFZ. Lekarz może ci wskazać najbliższe placówki i wypisze skierowanie na taki oddział, dzięki któremu będziesz mogła się tam dostać, ale będziesz musiała jeszcze na oddziale przejść kwalifikację. Taki oddział zapewnia ci intensywną, codzienną psychoterapię psychologiczną oraz opiekę medyczną. Pierwsze 1-2 tygodnie na takiej terapii są zawsze troszkę niepewne, drętwe, ale później lepiej się poznasz ze swoją około 10-osobową grupą. Na czas terapii można wziąć spokojnie zwolnienie lekarskie, jeśli pracujesz. Jeśli zaś się uczysz, to niestety trzeba by było przerwać naukę i wznowić ją po terapii, byś co najwyżej miała jeden semestr do powtórzenia. Taka terapia na oddziale dziennym trwa 3 miesiące lub - w przypadku przedłużenia - 6 miesięcy. Zajęcia odbywają się codziennie od poniedziałku do piątku w granicach godzin gdzieś 9-15. Obejmują one w zależności od nurtu m.in. psychoterapię grupową, pracę własną grupy, psychorysunek, psychodramę, relaksację itd. Oprócz oddziału dziennego możesz spróbować też psychoterapii indywidualnej, może być na NFZ albo prywatnie. Z tym, że tu trzeba się nastawić na długoterminową współpracę z terapeutą, zawrzeć tzw. przymierze terapeutyczne i być gotowym na długą (zwykle 2-5 letnią), indywidualną, wytężoną, co(jedno- lub dwu-)tygodniową pracę. Dobrze jest wesprzeć taką terapię lekami. Leki są dobre wtedy, kiedy ktoś w wyniku choroby ma wyraźne kłopoty z funkcjonowaniem (np. ma obniżoną zdolność logicznego myślenia, ma bardzo silne stany lękowe, natarczywe myśli itd.).

Jeżeli Twój lekarz prowadzący jest na urlopie, to odwiedź innego psychiatrę. Po prostu powiesz mu, że masz sytuację kryzysową i potrzebujesz porady lekarskiej. Ale mocno niepokojące są myśli samobójcze, z którymi być może powinnaś się zgłosić na izbę przyjęć do szpitala psychiatrycznego. Pamiętaj też, że szpital psychiatryczny to już ostateczność i skorzystaj z niego wtedy, kiedy naprawdę nie będziesz widziała innego wyjścia. Wiesz, twoje objawy (kołatania, duszności, ucisk w gardle) to pobudzenie wegetatywne spowodowane najprawdopodobniej dużym lękiem. Buspiron jest lekiem przeciwlękowym, trazodon - lekiem przeciwdepresyjnym o działaniu sedatywnym, a escitalopram - lekiem przeciwdepresyjnym i przeciwlękowym. Myślę, że to dość mocny zestaw, który potrzebuje "rozkręcenia". Musisz też dać temu escitalopramowi czas, ten lek nie działa w pełni od pierwszej tabletki, w pierwszych 2-8 tygodniach brania może niestety wyzwalać lęk i niepokój, ale to po prostu musisz przetrwać, bo to jest związane z mechanizmem działania escitalopramu. Po ok. 2 miesiącach powinno się wszystko ustabilizować, lek powinien oswoić się z Twoim mózgiem. Chyba, że jest ci w obecnej chwili zwyczajnie samej ciężko, to poproś innego psychiatrę czy nawet swojego lekarza internistę o jakiś doraźny lek uspokajający, żebyś mogła trochę wyciszyć to pobudzenie. Proponuję hydroksyzynę, która nie uzależnia tak jak benzodiazepiny i nie otumania, jest podawana dzieciom od 6. roku życia. Może niestety powodować senność, ale to też czasem zależy od dawki. Doraźnie można ją przyjmować w dawkach 10-50mg. Życzę ci zdrowia!

No właśnie jak patrzę na ten profil receptorowy lurazydonu, to on rzeczywiście może być lękotwórczy. Ogółem wydaje się być słabym lekiem.