johnn

Cześć @Madziara93, Życzę Ci wszystkiego dobrego:) Pozdrawiam Miłego dnia:) johnn

Dziękuję za informację. Udzielenie odpowiedzi na test MMPI-2 były podzielony na dwie części. Z około miesięczną przerwą. Nie wiem czy ma to znaczenie. Na wyniki czekałem dwa lub trzy miesiące (na najbliższe spotkanie). Poprosiłem o wynik testu przed spotkaniem z psychologiem, który wykonywał test. Przekazałem go na innemu psychologowi. Na spotkaniu z psychologiem (od testu) zapytał mnie czy zapoznałem się z wynikiem, być może zapytał czy mam pytania (nie miałem pytań). Nigdy później nie rozmawialiśmy o teście.

Nie dziwie się temu. Niektóre rady lub komentarze są przydatne. Doceniam chęć pomocy. Nikt nie ma obowiązku wobec mnie i podejmuje rozmowę ze mną dobrowolnie. To niektórzy specjaliści ignorują lub lekceważą moje słowa. Doprecyzuje. Otrzymuje wsparcie, które jest dla mnie nieprzydatne lub otrzymuje to co już posiadam. Jak to ocenić? Proponuje dyskusję. Odmawia mi się jej. Staram się ustalić obowiązki specjalistów wobec mnie. W tym celu opisywałem zachowanie specjalistów na forum aby zasięgnąć zdania innych użytkowników forum. Przypominanie o obowiązkach jest właściwe. Ale zwracam uwagę na nieodpowiednią proporcję pomiędzy obowiązkami i wsparciem. Nie zaprzeczam temu. Z punktów wymienionych w punkcie 3. poniżej. Trudno mi znieść, że jestem nikim mimo bardzo dobrych i dobrych wyników w nauce i sporcie. Ostatnio uciekłem przed koleżanką ze szkoły podstawowej:(:(:( Spacerowała w odległości około 200-300m z rodziną. Gdy ją rozpoznałem natychmiast odwróciłem się i pospiesznym krokiem wróciłem do domu:( Koleżanka weszła do domu na tej samej ulicy na której mieszkam. Obawiam się wychodzić z domu. Podobnych okoliczności było więcej:(:( 1. Potraktuje twoje pytanie jako ogólne pytanie. Oczekuje rzetelnej i szczegółowej diagnozy (na papierze) i określenie najlepszych metod leczenia oraz ocena prawidłowości dotychczasowych spotkań ze niektórymi specjalistami. 2. Wpis na forum miał odpowiedzieć na pytanie, gdzie w wojewódźtwie kuj.-pom. znajdują się ośrodki diagnozujące zespół Aspergera (prywatne i publiczne) 3. Nie mogę znieść Lekceważenia i ignorowania moich słów przez specjalistów, Braku odpowiedniej pomocy, Obarczania mnie odpowiedzialnością za czyny niezależne ode mnie, Poczucia bezsilności i marazmu, Walki ze swoimi trudnościami i niektórymi ludźmi, Braku zaufania a tym samym konieczność potwierdzania prawdziwości moich słów, Poczucia zawiedzenia najbliższych i niespełnienia oczekiwań swoich i innych, Swojego życia, Mojego niedostosowania do życia w społeczeństwie, Obojętności wobec niesprawiedliwości jaka dotknęła mnie i moja rodzinę. Wymieniłem najważniejsze punkty. Od dziecka chodzę do tego samego fryzjera. To będzie około 30 lat. Z opisu wyniku testu MMPI-2 wynika, że mogę mieć wąskie zainteresowania.

Pracuję organizacją pracy, wyznaczaniem celów, opanowanie oraz łączenia informacji.

Cześć @petysana, Wizytę u psychologa potraktuj jak wizytę u lekarza. Na początku udzielasz mu informacji aby lepiej zrozumiał twoje trudności. Podobnie jak informujesz lekarza co cię boli:) Powodzenia i miłego dnia johnn

Nie szukam winnych. Odpowiedzialność za tylko swoje czyny jest dla mnie ważna (A dla ciebie?). W moim życiu dźwigałem obowiązki innych. Byłem ojcem dla swojego brata i wsparciem dla swojej mamy choć nie byłem na to przygotowany. Psychiatra zdiagnozował u mojego brata depresję/borderline. Specjaliści przypominają mi o moich obowiązkach nie ofiarowując odpowiedniego (według mnie) wsparcia. Jak długo mogę to znosić? Mam kilka zainteresowań (wspomniałem o nich w tej wpisie), które wymagają ode mnie wysiłku. Uczę się nowego języka. Nie warunkuje dalszej nauki od pomocy innych lub ukarania winnych. Nie wiesz ile wysiłku wymaga ode mnie przygotowanie się do nauki i organizacja codziennych zadań (krótkoterminowych i długoterminowych). Korzystałem z ogólnodostępnych rad. Nie pomagają mi. Gdy się na to skarzę to jestem obarczany za wyniki (co jest słuszne i logiczne). Nie mniej jednak podaje przyczyny moich niepowodzeń z organizacją pracy (zadań). Nie są one podane dyskusji. Nie otrzymuje wsparcia w tym zakresie. To wywołuje u mnie uczucie niezrozumienia i lekceważenia. Próbuje samodzielnie wyszukać prawdziwą przyczynę. To zapewne nazywasz szukaniem winnych. A przyczyną moich trudności w nauce wydaje się słaba koherencją i inne czynniki. Moje słowa są lekceważone a brak odpowiedniej wiedzy specjalisty przyczynia się do utwierdzenia go w błędnym przekonaniu co do mojego zachowania (odpowiedzialności). Moje trudności stają się coraz bardziej uciążliwe. Przytłaczają mnie. Co się nie uda? Mam odmienne zdanie. O sprawiedliwość trzeba walczyć. Życzysz aby przytoczył tobie przykłady z mojego życia? Jak mogę fałszywie oskarżać skoro mam sile poczucie sprawiedliwości? To jest niezgodne z moimi zasadami. To wywołuje u mnie wewnętrzny opór. Zgadzam się. Czy odnosisz się do moich słów? Których? Czy to jest ogólna uwaga? To brzmi jak oskarżenie. Zdaje sobie z tego sprawę. Podejmuję o tym dyskusję ze specjalistami. Niestety zwykle spotykam się z odmową. Jestem nierozumiany lub ignorowany. Może to wynika z braku wiedzy specjalisty (brak wiedzy o zespole Aspergera) a winna i odpowiedzialność jest mi błędnie przypisywana za niestosowanie się do wskazówek/rad specjalisty. Rozważyłaś to? Zastanawiasz się jak ja to odbieram? (to jest ogólne pytanie) Być może rozmowa z Tobą jest dla mnie równie trudna. Postaw się na moim miejscu. Zmierz się z kilkoma osobami z zespołem Aspergera jednocześnie. Podobnie jak dyskutuje z kilkoma osobami podobnymi tobie w rozpoczętej dyskusji na forum. Jeżeli wspomnę, że rozmowa z tymi osobami jest dla mnie frustrująca to zapewne zrezygnują z rozmowy ze mną i pozostanę sam. Codziennie analizuje moje zachowanie i innych osób. Staram się korzystać z uczuć ale czuje niechęć aby to robić. Preferuje zasady. Wciąż przepełnia mnie uczucie niepewności i strachu. Współpraca ze mną jest zapewne nieprzyjemną koniecznością dla specjalistów nieprzygotowanych do pracy z osobami z zespołem Aspergera. Dziękuje Ci za poświęcony mi czas i wysiłek włoży w przygotowanie odpowiedzi na moje komentarze. Miłego dnia:)

Również mieszkam we Włocławku.

Rozważam podjęcie studiów lub podjęcie pracy. Zamierzam opanować język na poziomie komunikatywnym. Nie wiem ile czasu poświęcę na naukę. Aplikację napiszę w Solar2D+Lua. Dziękuje. Czemu sprawdzasz? Nie zamęczyłaś:) Moje trudności życiowe nie pozwalają mi skupić się na matematyce. To mnie oplata i więzi. Nie mogą się poświęcić matematyce poszukuje innych zainteresowań. Jeżeli bym tego nie zrobił to zarzucono by mi bierność i lenistwo. Dziękuje. Nawzajem:)

To nie jest warunek wystarczający.

Dzień dobry @zanet72, Brak ojca może mieć wpływ na orientację seksualną dzieci. Trudno mi ocenić jaką. Mi zawsze brakowało ojca. Niewiele rzeczy robiliśmy wspólnie. Nie rozmawialiśmy o sprawach codziennych lub dziewczynach. Nie wiedziałem jak się zachować. Niestety wpływ na to miały także inne czynniki. Prawdopodobnie mój ojciec miał zespół Aspergera. A ja wraz z bratem to odziedziczyliśmy. Może postaraj się zrozumieć syna. Życzę ci wszystkiego dobrego:)

Jaka to sprawiedliwość orwellowska? W wyniku testu MMPI-2 pani psycholog zanotowała, że mam silne poczucie sprawiedliwości. Interesują mnie zagadnienia moralne i etyczne. Dura lex, sed lex Bywało tak. Koledzy mnie przekonywali do opuszczenia lekcji a ja nie chciałem się zgodzić. Później z ich strony miałem nieprzyjemności:( Lubię przestrzegać zasad w tym prawo. Bywało, że byłem od tego odwodzony. Nie podobało mi się to. Nie lubiłem tego.

Zgadzam się. Moją prośbę można przyjąć lub odrzucić. Stąd moje żądania wynikają z obowiązków pracowniczych i prawa. Wszystko ponad to może zostać odrzucone. Muszę być bardziej samodzielny. Ale w swoich wpisach na forum informuję o podejrzeniu nie przestrzegania obowiązków lub prawa. Czemu dobry psychoterapeuta? Nie oczekuje od ciebie pomocy tego rodzaju. Źle zrozumiałaś moje słowa. W jakiej kwestii twoje zdanie nie ma znaczenia? Jeżeli moje oskarżenia są bezpodstawne i niedorzeczne, to proszę o wskazanie błędu w moim rozumowaniu i uzasadnienie. Niektóre moje podejrzenia popierają słowa moich psychologów. Ale ich nie spisali. Nie mogłem ich przedstawić adwokatowi. Moja dokumentacja (od psychologów i psychiatrów) zawiera moje słowa, brakuje w niej wniosków i ocen. Jaką ma wartość dowodową?(pytanie retoryczne) Moje oskarżenia zostały odrzucone przez adwokata bo nie podałem wystarczających dowodów. A jak to zrobić skoro zagadnienie dotyczy ludzkich decyzji a one są podejmowane w umyśle. Prosiłem o sporządzenie opinii lub oceny ale mi odmawiano. A co jeśli mam rację? Tak. Czy specjaliści są przyjąć do wiadomości, że się mylą? Nie masz racji. Psycholodzy wyrazi odmienne zdanie. Czy mam to wykazać? Mój obecny psychoterapeuta pracuje w ramach ubezpieczenia społecznego finansowanego przez NFZ podobnie jak jego poprzednicy. Psycholog jest zobowiązany do przestrzegania przepisów prawa, kodeksów prawa i wewnętrznych. Czy mój psychoterapeuta zarzucił niewłaściwe postępowanie poprzednikom bezpodstawnie? Czy to chcesz powiedzieć? Wysłuchanie moich słów przez terapeutę nie oznacza, że się ze mną zgadza. Rozumiem to. To zależy. Moje konsultację z prawnikiem dotyczyły niesprawiedliwości, która spotkała moją mamę. Przygotowane przez psychologów i psychiatrów oceny, dokumentacja i opinii miały posłużyć jako materiał dowodowy. Przez około dwa lata otrzymywałem z bratem alimenty w różnej wysokości. Gdy ojciec przestał płacić alimenty mama nie zwróciła się do Funduszu Alimentacyjnego z odpowiednim wnioskiem. Straciliśmy z bratem około 50 tys zł. W tym samym czasie chodziliśmy po śmietnikach i korzystaliśmy z pomocy MOPR. Pracownica socjalna była informowana przez mamę o naszej sytuacji. Wiem. Zarzucam im bierność w dążeniu do udzielenia mi jak najlepszej pomocy wedle ich wiedzy (poza testem MMPI-2 nikt nie zlecił dodatkowych badań, nie przeprowadził konsultanci z innym specjalistom lub nie odesłał do innego specjalisty). Czy moje uwagi o braku poprawy mogą i nieskuteczności poprzednich spotkań/terapii mogą być ignorowane? Co oznacza, że skupiam się na złości? Przywołuje przeszłość, aby bronić moich praw lub informować. Co to znaczy odpuścić? Mam nie rozmawiać o przeszłości z psychologiem? Moja mama została źle wychowana, Prawie każdy z najbliższych członków rodziny ją oszukiwał lub wykorzystywał. Mama nie mówiła o przeszłości. O złym traktowaniu przez macochę. Zakończyło się to tragicznie. Czy mam podać szczegóły? Mam wrażenie, twoja propozycja opiera się na ogólnych przekonaniach. Dla większości osób byłaby dobra. Podobnie jak większość psychologów dobrze sobie radzi w leczeniu zaburzeń osobowości, depresji lub nerwic (to są najczęstsze zaburzenia). A diagnoza zespołu Aspergera jest trudna do zdiagnozowania. Dopóki nie przedstawię diagnozy na zespół Aspergera będę leczony na inne zaburzenia a moja niechęć i propozycje poszukania innych przyczyn mojego zachowania będą odbierane jako niechęć do pracy nad zmianą swojego zachowania. Proszę czytać moje wpisy uważnie. Nie oskarżyłem specjalistów o nie rozwiązanie moich problemów. To prawda. Nie ma takich takich samych oczekiwań wobec wymienionych grup powyżej. Występują też oczekiwania (elementarne) wspólne i o nich mówię. Gdzie dostrzegasz sprzeczności? Mój obecny psycholog rady lub wskazówki które otrzymałem od poprzednich specjalistów nazwał poradnictwem. Stąd używam tego określenia. Wcześniej dokładnie podałem te rady lub wskazówki. Nie. Miałem na myśli zwykłe wsparcie. Z nikim nie rozmawiałem o odejściu ojca i trudnościami z jakimi się mierzyliśmy. Mój wujek a zarazem chrzestny nigdy do nas nie przyjechał. Na prośbę mojej mamy odmówił przyjazdu bo ma wizytę w UP. Na tym poprzestanę. Ja proszę o ustalenie kto za co odpowiada. Chce żeby każdy był odpowiedzialny za swoje czyny. Podejmowałem starania aby egzekwować odpowiedzialność innych za ich czyny. Ale jak mam rzetelnie i zrozumiale przedstawić moje wątpliwości adwokatowi skoro kilku specjalistów prawdopodobnie nie potrafili ustalić po około 5 latach co mi dolega. To jak sądzę jest przyczyną niskiej oceny moich szans adwokata na wygraną w procesie sądowym.

Dzień dobry @deltavirus, Radzę spotkać się z psychologiem. Rodzina jest bardzo ważna. Mi brakowało kontaktów z ojcem:( Zadbaj o to. Życzę ci powodzenia:) Pozdrawiam johnn

Ostatnią wizytę miałem w grudniu 2019. Lekarz zakończył współpracę z ośrodkiem do którego uczęszczałem. Poprosiłem o kolejną receptę (sulpiryd 2x100mg). Niestety lek wywołał skutki uboczne. Po konsultacjach z nowym psychiatrą zrezygnowałem z leków za radą lekarza. Nie spotykam się z żadnym psychiatrą. Mam zamiar podać się diagnozie (na zespół Aspergera i autyzm) w dedykowanym ośrodku. Lekarz może przygotować odpowiednie dokumenty. Rodzina ze strony matki i taty była obojętna na nasze cierpienie. Mama prosiła o pomoc i wsparcie najbliższych. Nie pomogli. Psycholog pozostaje równie obojętny. Jego postawa wywołuje we mnie sprzeczne uczucia. Mam taki zamiar. Nie widziałem. Nie znam. Słyszałem o tym serialu. @Wirginia Zachodnia dziękuje ci, że wciąż bierzesz udział w dyskusji i odpowiadasz na moje wpisy:)

Wyjaśnij. Lubię też informatykę. Źle zrozumiałaś moje słowa. Mam trudności w nauce. Nikt mnie o nie dopytuje. Mam trudności w podjęciu pracy. Moje prośby o pomoc pozostają bez odpowiedzi. Zmieniłaś zdanie co zasadności spotkań terapeutycznych dla mojej osoby? Zwracam uwagę nie tylko na moje trudności wynikające z mojego stanu zdrowia psychicznego ale także okoliczności w jakich dorastałem. Spotkałem z obojętnością, niegodziwym postępowaniem i wykorzystaniem człowieka przez człowieka. To wszystko jest pomijane. Konsultowałem z prawnikiem moje wątpliwości. Niestety obawiam się że prawnik uznał moje oskarżenia za bezpodstawne. Zapewne uznał moje wyjaśnienia za niedorzeczne. Niestety trudno odmówić mu rację skoro specjaliści nie są w stanie ustalić co mi dolega i odpowiednio pomóc.

To nie znaczy, że go nie ma. Co to jest pasywna agresja? Proszę podaj przykłady. Sojusz powstaje po obopólnej zgodzie na niego. Obecny psychoterapeuta ocenił współpracę (poradnictwo) z poprzednimi psychologami jako niewłaściwą. Moje uwagi były ignorowane. Nie staram się prowadzić terapii. Informuję o skuteczności wskazówek specjalistów. Czas pokazał, że mam rację (odsyłam do mojej wypowiedzi powyżej). Czy ważne jest co to ja potrzebuję? To prawda. Opisuje zachowania specjalistów bo łamią one porozumienie dotyczące wspólnej pracy nad moim umysłem. Nie wiem jakie są zasady sojuszu. Nie wyrażałem zgody na nie (zapewne). Nie mogę łamać sojuszu, na który nie wyraziłem zgody. Mój obecny psychoterapeuta dał temu wyraz w swojej ocenie. Brałem Ranofren i Sulpiryd. Nie było poprawy. A w przypadku drugiego leku wystąpiły skutki uboczne. Żadna z dotychczasowych terapii nie przyniosła poprawy. Dotychczas brałem udział w terapiach w nurcie psychodynamicznym, skoncentrowanym na rozwiązaniach i egzystencjalnych. Głównie spotkania trwające około pół roku. Ostatnią półroczną terapię (na NFZ) poprzedziło około rok spotkań z psychologiem. Czekam na pierwsze spotkanie w sprawie diagnozy zespołu Aspergera. Pierwszy psycholog z którym się spotkałem stwierdzi, ze mam depresję. Moje diagnozy nie obejmują moich wszystkich (najważniejszych) objawów. Czuję, że moje objawy są lekceważone. Nie obchodzę urodzin lub imienin. Lubię muzykę klasyczną ale nie tylko. Jaka jest odpowiedzialność za pomyłki? Czy może być o pomyłce, kiedy ja informuje specjalistę o braku skuteczności jego rad, terapia kończy się niepowodzeniem (bez ustalenia przyczyny) i informuje specjalistę o braku skuteczności poprzednich terapii/spotkań z poprzednimi specjalistami?

Nie lubiłem topologii. Teorie mnogości lubiłem. Logikę też lubiłem. Była prosta. Lubiłem algebrę liniową. Lubię schematy. To prawda.

Tak. Ale nie wiem czy nienawidziłem to właściwe słowo. Łatwiej do mnie przemawiały przedmioty, które pozwalały wykorzystać moją wyobraźnie. Bardzo lubiłem kombinatorykę lub teorie mnogości. Zadania polegały na zliczaniu elementów zbioru ale wpierw po ich uporządkowaniu co zapewniało szybsze ich zliczanie. Tak. Problem czterech barw stanowi jeden z problemów teorii grafów. Bardzo dobrze sobie z tym radziłem. Zwykle zamiast pisać kolokwium (na zaliczenie) jak większość wykonywałem zadanie (program) dla chętnych, który był równoważny kolokwium zaliczeniowemu. Zawsze miałem 5. Używałem R-a i matlaba. A pozostałe programy są mi znane ze słyszenia.

Nie. Nie wiem czy mogę dokonać jednoznacznego wyboru. Bardziej skłaniam się ku drugiej grupie. Lubię rozwiązywać zadania. Od dawna próbuje rozwiązać problem czterech barw bez użycia komputera. Bywa, że napotykam na youtube trudne (tak twierdzą ich autorzy) zadania matematyczne wraz z rozwiązaniem. Zostawiam wszystko i zaczynam w umyśle poszukiwać rozwiązania. Zwykle są to problemy geometryczne lub obliczeniowe. Bardzo lubię matematykę dyskretną i algebrę. Ale lubię też dowody. Potrzeba tam dokładności. Podoba mi się w tym, ze zachowuję się tam zasady (matematyczne), które stanowią drogowskaz. Ja nie muszę wiedzieć jak się zachować, to zasada mnie prowadzi. Interesowałem się kiedyś Wielkim twierdzeniem Fermata (zostało udowodnione). Na ostatnim wykładzie z algebry wykładowca wspomniał o tym twierdzeniu. Zapytał studentów kiedy zostało udowodnione. Znałem odpowiedź. Z końca sali ją podałem. Siedziałem prawie na samym szczycie. W pobliżu mnie nie było nikogo. Zwykle pozostaje nie zauważony ale tym razem zauważono mnie. Przemówiłem bo znałem odpowiedź. Nie. Słucham rad poliglotów z youtube w tym Luca Lampariello (to jest Włoch). Zamierzam wykorzystać moją znajomość języka włoskiego jeżeli takową posiądę w zadowalającym stopniu. Gdybyśmy nie tracili czasu niepożyteczne zajęcia nie potrafilibyśmy docenić jego wartości. Solar2D to dawna Corona SDK. Obecnie pracuję nad prostym projektem do nauki słówek w języku włoskim. Ma mnie wesprzeć w nauce. Prawdopodobnie dodam go do sklepu Google Play. Poinformuje Cię jeżeli tego sobie życzysz:) Wykonuje notatki dotyczące składni języka i najczęściej używanych funkcji. W następnym kroku wykonam kilka projektów lub rozwiąże zadania na stronach je udostępniających np. https://www.codingame.com Stosuje techniki mnemoniczne. Różne. To są moje własne zadania, uczniów lub pochodzące z internetu. Tak. Cieszę się. Mnie mniej jednak to czuję, że wyprzedasz mnie. Chce napisać aplikację do uruchamiania programów dla maszyny Turinga. Niestety nie na wszystko mogę sobie pozwolić. Muszę zachować umiar i mierzyć siły na zamiary. Kup lub wypożycz książkę:) Proponuję ci również nie zapomnieć o zachowaniu odpowiedniej tężyzny ciała

To jest kwestia dyskusyjna. Wspomniałem wczoraj mojemu psychoterapeucie o moim niezadowoleniu z powodu udzielaniu mi wskazówek jak mam się zachować przez psychologów. Uznał ich pomoc (poradnictwo) za niewłaściwą. Ze strony niektórych użytkowników forum i ciebie moja ocena ich wsparcia była krytykowana. Zostałem uznany za winnego (może właściwszym słowem jest niechętny). Moja postawa okazała się słuszna. Czy mam przytoczyć dokładną wypowiedź? Podobnie moje słowa zostały zbagatelizowane. Na moje moje trudności z podejmowaniem decyzji usłyszałem od psychologa, że inni też mają takie problemy. Na moje trudności z pisaniem długich wypowiedzi pisemnych usłyszałem od psychologa, że to normalne (chłopcy lubią przedmioty ścisłe a dziewczynki humanistyczne). Rozważyłbym jakie niesie to za sobą implikację. Tak. Bez odpowiedniego uzasadnienia (np. wielostronicowa diagnoza) moje słowa są ignorowane lub lekceważone. Przykłady podałem powyżej. Czuję się traktowany przedmiotowo. Moje słowa mogą zostać zignorowane. Pisemną diagnozę trudno zbagatelizować. Po około pół roku spotkań ze mną i moją mamą psycholog stwierdził, że mam nieśmiałość. Zaprzeczyłem. Moje słowa nie skłoniły pani psycholog do dyskusji. To jest trudne. Staram się ustalić swoje braki i ograniczenia. Co oznacza zakwestionowanie swojej niewiedzy? Wiem. Chce nazwać to co nie nazwane. Rzetelna diagnoza pozwoli mi na otrzymanie odpowiedniej pomocy. Mam dość traktowania mojej osoby jak gorącego kartofla i przerzucania z rąk do rąk. Korzystam z informacji zamieszczonych na dwóch kanałach Impara l'Italiano con Italiano Automatico z playlisty Italian Lessons 2014-2015 Dostępne są napisy w języku włoskim i angielskim. Tłumacze i zapisuje nieznane mi słowa. Szkoła języka włoskiego VACANZE ROMANE z playlisty Język włoski dla początkujących - Podstawy Uczę się z samodzielnych przygotowanych fiszek. Korzystam z rad lepszych ode mnie. Zawiesiłem naukę języka hiszpańskiego. Korzystałem z Duolingo i podręcznika do gramatyki. Ujęła mnie jego prostota i piękno. To prawda. Tak. Wolny czas spędzam na różnych zadaniach w tym nauka języka włoskiego, poprawa pamięci, programowanie aplikacji Solar2D, nauka języka Python, codzienne ćwiczenia, rozważania nad moim losem, rozwiązywanie zadań matematycznych. Nie znam programu Click ani DeFacto. Zwracam uwagę na osiągnięcia matematyczne mieszkańców Indii. Polecam zapoznać się z postacią Srinivasa Ramanujan. Tak. Moją uwagę przyciągnęła maszyna Turinga. Na studiach na matematycznych podstawach informatyki spotkałem się po raz pierwszy z tym terminem. Zainteresował mnie. Byłem jedynym studentem uczęszczającym na wykłady z tego przedmiotu. Lubiłem je. Z wykładowcą spotykałem się w jego gabinecie. Alan Turing zbudował maszynę, dzięki, której udało się złamać kod enigmy. Swój wielki udział w tym dziele mieli polscy matematycy. Tą historię przedstawiono w filmie Gra tajemnic. Miłego dnia @moti

Poprzedni psycholodzy wskazywali mi różne możliwości odpowiedzi (zachowania) się w odpowiedzi na kontakt z ludźmi. Niestety mi to nie pomagało (znane mi są te możliwości, nie potrafię się zdecydować co wybrać). Wspomniałem dziś o tym psychologowi. Określił taką pomoc mianem poradnictwa. Dla nieukształtowanej osobowości to nie jest właściwa pomoc. Przez około cztery lata (z przerwami) otrzymywałem taką pomoc. Również na to liczę. Studiowałem matematykę:) Jeden z psychiatrów radził mi studia filozoficzne lub napisanie książki:) Wydaje się, że nie mam z tym problemu. Ale trudno to stwierdzić. Nie próbowałem się z kimś porównać. Byłem w klasie najlepszy na 60 m. Ale nie lubiłem biegu na 1 km. Osiągałem niezadowalające wyniki. Jestem raczej szczupły. Odkąd moja dziewczyna zainteresowała się filmem 365 dni i postacią głównego bohatera Massimo. Zdecydowałem się ćwiczyć i nabrać krzepy. Ćwiczę co dzień. Na razie efekty są niezadowalające. Na początku moim osiągnięciem było kilka pompek pod rząd. Dziś potrafię ich zrobić (bez przerwy) około 12. W dzieciństwie dużo oglądałem tv. Trwających kilka lat przeprowadzkach nie mieliśmy telewizji. Odwykłem. Dziś korzystam głównie korzystam z komputera (do rozgrywki i nauki). @take dziękuje za udział w dyskusji. Mam nadzieję że twoje życie zmieni się na lepsze. Miłego dnia:)

Moje diagnozy to : zaburzenia schizotypowe (jednorazowa wizyta), fobia(jednorazowa wizyta) i specyficzne zaburzenia osobowości(rok spotkań i dwóch psychiatrów) Jako dziecko/nastolatek widziałem program dokumentalny o niej. Lubiłem programy przyrodnicze i popularnonaukowe w tv. W szkole podstawowej wypożyczyłem z biblioteki książkę o autyzmie. Przypuszczałem, że go mam. Ale podanie przykłady wskazywały na duże problemy z funkcjonowaniem. Ja ich nie miałem. (Prawie) wszystkim specjalistom zwracałem uwagi na moje trudności dotyczące uczenia się i wypowiedzi. Zwykle byłem zbywany lub ignorowany. Podam przykład. Pani psycholog moją trudność w pisaniu dłuższych wypracowań uzasadniła różnicami pomiędzy płciami. Chłopcy myślą konkretnie (przejawiają skłonności do nauk ścisłych) a dziewczynki są wygadane (przejawiają skłonności do nauk humanistycznych). Nauczyłem się angielskiego. Obecnie uczę się włoskiego. Nie stosowałem tej metody. Pytanie jest mało precyzyjne. Czy nauka przez bezpośrednią rozmowę wyklucza stosowania innych metod równolegle (np. samodzielna nauka gramatyki lub słówek)? Stosuję tą metodę. Przeszkadzało. Nie mogę sobie przypomnieć. Mama wspomina, że gdy byłem mały to zawsze ją pytałem na jaki kolor pomalować postacie w kolorowance. Lubię kiedy moja praca zachowuje porządek, który przejawia się w zachowaniu pewnych zasad. Trudno mi je nazwać. Być może to symetria, równomiernie uporządkowanie lub zachowanie wzajemnych odległości w przestrzeni. Ale kiedy te zasady zostaną spełnione mam wrażenie, że wszystko jest na swoim miejscu i ten porządek sprawia, że to jest piękne. Spróbuj o tym myśleć jak o nieuporządkowanym zbiorze kwiatów. Dopóki Pani florystka nie utworzy z nich bukietu nie sprawiają przyjemności dla oka ale gdy to już zrobi cieszą twoje oko. Podobnie jest ze mną. Nie wiem czy wyraziłem się wystarczająco jasno. Często używam przykładów do wyjaśnienia moich słów. Przywykłem. Miałem z tym trudności. Próbowałem naśladować sposób pisania innych uczniów nadać moim słowom ramy w których mogły znaleźć swoje miejsce. Zawsze byłem spokojny i grzeczny. Być może to jest przyczyną moich trudności. W szkole miałem zawsze wzorowe zachowanie. Nie uciekałem z lekcji. Mimo, to raz mi się to zdarzyło. Zostałem przekonany przez klasę. Jako jedyny przeprosiłem nauczycielkę. Zwykle powodem mojej złości są trudności z ludźmi. To może wywołać u mnie ogromny gniew gdy muszę coś wykonać a nie wiem jak to zrobić. Pewnego razy otrzymałem ofertę pracy z Urzędu Pracy. Wymagało to wizyty u pracodawcy. Bardzo się denerwowałem. Nie chciałem przyjąć tej oferty. Zbierałem siły przez kilka dni. Pierwsza próba była nie udana. Spędziłem około półgodziny przed wejściem do budynku i zrezygnowałem. Udało się przy kolejnej próbie. Nie pamiętam. W młodości przyjmowałem rzeczy takimi jakimi są. Nie rozmyślałem nad nimi. Wykonywałem zadanie bo mnie o to poproszono. Bywa ze moje zachowanie nie jest rozsądne. Jeżeli ktoś nie poda mi jednoznacznych poleceń to ja na podstawie doświadczenia i zasad społecznych nie wykonam innych czynności, które wydają się słuszne. Postąpię zgodnie z poleceniem. Nic więcej, nic mniej. Dokładnie. Pewnego dnia pojawił się pewien mężczyzna w moich drzwiach. Był pracownikiem telekomunikacji. Odpowiedziałem na wszystkie jego pytania. Gdy mama wróciła z pracy poinformowałem ją o przebiegu rozmowy. Była zła bo przekazałem mu prywatne informację. Zrobiłem to bo zapytał. Nie wiedziałem, że nie powinienem tego robić. Podobnych przykładów jest więcej. Brałem udział w zawodach międzyszkolnych w różnych dyscyplinach. Najwięcej wyróżnień zdobyłem w biegach na 100 m. Moje zdjęcie wraz innymi zawodnikami było w gazecie. Moja mama je zachowała. W szkole podstawowej proponowano mi udział w klubie piłkarskim dla młodzików. Zrezygnowałem. Nie miał kto mnie odprowadzać na zajęcia. W szkole średniej trenowałem w klubie sportowym biegi na 100 m. Nie umiałem tego pogodzić z nauką. Zrezygnowałem. Odczuwam wielką udrękę za straconymi szansami. Nie czuję, żeby to moja wina. Nie wiedziałem jak postąpić. Tak. Moje trudności w kontakcie z ludźmi można podzielić zasadniczo na dwie grupy. Do pierwszej grupy zaliczam sytuacje w których nie wiem jak się zachować. Drugą grupa to sytuację, w których znam potencjalne możliwości odpowiedzi (zachowania). Ale nie wiem jakie zachowanie wybrać. Najczęściej pomoc psychologa polega na podpowiedzeniu jak mogę się zachować w sytuacjach z drugiej grupy. To czyni wskazówki psychologa bezużytecznymi.

Mam trudności z utrzymaniem wzroku na psychologu. Moją uwagę skupiają przedmioty martwe. Interesują mnie ich szczegóły. Nie potrafię znaleźć dla tego racjonalnego powodu. Niczemu to nie służy. Wybacz @Neurovit ale uznałem to za ważne.

Pozwolę sobie uzupełnić moja ostatnią odpowiedź do @Neurovit Na jednym z pierwszych spotkań z psychologiem wyjaśniłem, że mam trudności w kontakcie z innymi ludźmi. Nie wiem jak się zachować w pewnych sytuacjach. Prosiłem o podanie zasad postępowania. Psycholog poinformował mnie, ze nie ma takich zasad. To jednak nie zmniejszyło moich oczekiwań (potrzeb). Od tego czasu psycholodzy wyjaśniają mi znaczenie uczuć na przykładach. Mimo, ze rozumiem ich słowa, nie pomagają. Informuję ich o tym. Bez skutku:( Każde spotkanie jest podobne do poprzedniego. To przynosi mi cierpienie i smutek. Wyraz tego daję na forum.

Nie. Trudność stanowi przełamanie mojego schematu zachowania. Przykład 1. Od wielu spotkań zbieraliśmy się przed salą w oczekiwaniu na seminarium (na studiach) wraz z kolegami (około osiem osób). Zawsze podawałem rękę kolegom (mężczyznom) a z koleżankom witałem się słownie. Pewnego razu obserwował to profesor. Zapytał mnie czemu nie podaje ręki koleżance (w grupie mieliśmy tylko jedną kobietę). Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Nie odpowiedział nic. Przykład 2. Lubię gdy moja codzienne zachowanie odbywa się według codziennych reguł. Nie lubię gdy się zmienia. Zwłaszcza gdy jej powodem są inni ludzie. Rozmawiam o ile to konieczne. Skupiony jestem na przedmiocie rozmowy. Przykład 1. Często towarzyszę mamie. Zwykle to mam prowadzi rozmowę a ja się przysłuchuje. Zapytany odpowiem. Ale sam rzadko biorę udział w rozmowie. Jest jeden wyjątek. Gdy znam posiadam wiedzę zawiązaną z przedmiotem rozmowy. To zadania determinują konieczność kontaktu z ludźmi oraz ich przebieg. Twoje pytanie zmuszają mnie to oceny moich kontaktów z ludźmi z niecodziennego punktu widzenia. Nie oceniam częstości spotkań, potrzeby podtrzymania znajomości oraz rodzaju relacji. Przyjmuje to bez zastrzeżeń. Dopóki nie otrzymam instrukcji na co mam zwrócić uwagi lub co zrobić, to tego nie zrobię. Nie wiem na ile moja odpowiedź odpowiada moim myślom. Trudno mi nazwać (określić) to o czym stanowi pytanie. Lubię rozwiązywać problemy/zadania matematyczne i programować. Pomaga mi w tym myślenie obrazami. Buduje rozwiązanie w moim umyśle. Przykład 1. Używając mojego umysłu bardzo łatwo mi udowodnić wzór na sumę N pierwszych liczb naturalnych. Wystarczy wyobrazić sobie liczby jako klocki (każdy klocek ma wartość 1). Układamy klocki w kolumny w rosnącym porządku. W pierwszej kolumnie jest tylko jeden (1) klocek, w drugiej kolumnie są dwa (2) klocki itd. Nasza konstrukcja ma kształt przypominający trójkąt. Liczba klocków jest w naszej konstrukcji jest poszukiwaną przez nas sumą. Dodajemy do niej drugi taki sam "trójkąt" tak, aby zbudować prostokąt i liczymy klocki. To jest proste. Prostokąt składa się z N kolumn i N+1 wierszy zatem wszystkich klocków jest N*(N+1) a nasza konstrukcja ("trójkąt") zawiera ich [N*(N+1)]/2 czyli połowę wszystkich klocków. Przykład 2. Podczas ćwiczeń na studiach łatwo wskazałem osie symetrii sześcianu. Zobaczyłem je w moim umyślę . Przykład 3. W czasie wykładów (studiowałem matematykę) zwracałem uwagę profesorom na błędy na tablicy. Zawsze robiłem to w ten sam sposób. Mówiłem "przepraszam" a następnie wskazywałem błąd. Mam wrażenie, że koledzy trochę się ze mnie naśmiewali. Może powinienem użyć innego słowa albo od razy wskazać błąd. Pewnego razu wskazałem błąd na tablicy podczas wykładu. Tym razem reagowałem w inny sposób. Zwrócił się do studentów następująco: Siedzicie tam blisko (tablicy) i nie zauważyliście błędu a ten Pan (ja) go zauważył siedząc tak daleko. A potem się uśmiechnął. W przeszłości nie lubiłem poezji. Jej interpretacja stanowiła dla mnie dużą trudność. W szkolnej ławce siedziałem z kolegą, który świetnie sobie z tym radził. Zawsze się zastanawiałem jak on to robi. Nigdy nie uzyskałem odpowiedzi. Dostrzegam celowość w czytaniu poezji przez mnie. Zmusza ona mnie do zmiany sposobu myślenia. Ale nie wiem czy nie przerasta to moich możliwości. Ostatnio przeczytałem książkę "Przy stole z Hitlerem". Nie wzbudziła we mnie dużego zainteresowania. Teraz zastanawiam się czy nie powinienem poświęcić więcej czasu na analizy uczuć bohaterów. Trudno mi to ocenić. Nie mam z czym to porównać (tzn. jaki przykład jest odpowiedni). Miałem takie trudności w pisaniu prac pisemnych z języka polskiego. Zwykle pisałem krótko i konkretnie. To było nie do przyjęcia dla nauczycieli. Pracę musiały być obszerniejsze. Trudziłem się z tym. Próbowałem naśladować innych. Chce kontaktu z innymi ludźmi.