johnn

W porządku. Mam dwie diagnozy na podstawie jednorazowej wizyty oraz trzecią diagnozę na podstawie rocznych spotkań (diagnoza została postawiona na pierwszym spotkaniu a potem podtrzymana przez kolejnego psychiatrę z którym spotykałem się przez rok). Nie to jest przedmiotem moich niepokoi. Martwi mnie rzetelność diagnozy. Przy ostatniej diagnozie lekarz skupił się na powtarzalnych pytaniach (w tym Jak się Pan czuje?, Zażywa Pan leki?, Pracuje Pan?) Na każdym spotkanie przepisywał tą samą diagnozę F60 (specyficzne zaburzenia osobowości). Mam wrażenie, że lekarzowi nie zależało na wykonaniu swojej pracy należycie. Rozważam Towarzystwo Autyzmu w Toruniu i bezpłatne ośrodki na NFZ. Od około 5 lat moja informowałem moja mamę o przebiegu spotkań z specjalistami oraz moich trudnościach w tym kontaktach z ludźmi i podejmowaniem decyzji. Moja mama nie może uwierzyć w moje słowa. Twierdzi, że przesadzam. Nie mam trudności w kontaktach z ludźmi bo jeździłem na wycieczki szkolne. Wielce ją dziwi, że nie wspomniałem ani słowem o trudnościach w kontaktach z ludźmi (w szkole lub sąsiedztwie). Zachowałem to dla siebie. Nie wiem czemu o tym nie wspomniałem. Wydaje mi się, że nikt mi nie powiedział, że należy o takich sprawach mówić. Moja mama była wychowana przez wujostwo. Rodzony ojciec ją oddał po śmierci żony. Zatrzymał najstarszą dwójkę. Moja mama była źle traktowana przez przybranych rodziców szczególnie macochę. Uciekała z domu. Rodzice kłóci się przy niej o nią. Chciała posiadać rodzinę za wszelką cenę. Psycholog stwierdził, ze moja mama była bezradna wobec brata (syna wujostwa). Wchodził jej na głowę. Mój ojciec nie reagował. Uciekał do matki. Na pozostałe (wcześniejsze) wiadomości odpowiem w późniejszym czasie.

Które pytania były retoryczne? Odpowiedziałaś na moje retoryczne pytania? Sądziłem, że psycholodzy i psychiatrzy mają działać wspólnie na rzecz pacjenta. Co masz na myśli używając słowa diagnoza? Kilku wyrazowa nazwa zaburzenia? Czy wielostronicowe opracowanie? Nikt nie wie wszystkiego. Diagnoza może odsłonić braki psychologa. Zgadzam się. Ale nie wyjaśniają innych trudności z którymi się zmagam. Dostrzegam różnicę pomiędzy kilku wyrazową diagnozą a wielostronicowym dokumentem opisującym szczegółowo diagnozę i jej uzasadnienie. Diagnoza służy podjęcia właściwego leczenia oraz odpowiedzi co mi dolega. Diagnoza jako wielostronicowe pozwoli moim najbliższym i innym osobom zrozumieć mnie, nazwać rzeczy po imieniu oraz ukierunkować (uporządkować). Nie. Zazwyczaj traktuje uwagi jako przyczynek do dyskusji lub rozważań. Inni użytkownicy zinterpretowali twoje słowa jako nieadekwatne do moich wypowiedzi. Jaka jest tego przyczyna? Wydaje mi się, że jesteś w błędzie. W ogólności twoje twierdzenie jest nieprawdziwe. Wiele osób tkwi w przekonaniu, że nie jest w czymś dobre np. w matematyce lub nauce języków obcych. Gdy tymczasem przyczyną złej oceny swoich umiejętności jest niewłaściwe podejście np. zły nauczyciel lub nieodpowiednia metoda nauczania. Wydaje się, że zaprzeczeniem twoich słów jest postawa Janka Meli. Najmłodszy zdobywca obu biegunów w jednym roku. Nie wiem do czego odnosisz te słowa. Przyjmując, że mówisz prawdę trudność sprawia ocena w czym jestem bardzo słaby. Mam prawo nie mieć autorytetu. Nie dezawuuje każdego słowa. Psycholog ma prawo odmówić współpracy. Trzech psychologów odmówiło mi pomocy (na pierwszym, drugim i piątym spotkaniu). Twój przykład jest nieadekwatny. W restauracji wyjaśniono by mi, że tego typu dań się nie podaje się. Psycholog nie odpowiada na moje uwagi dotyczące trudności w stosowaniu uczuć i brak skuteczności terapii. Gdyby kelner nie zareagował (nie odpowiedział) na twoje prośbę złożenia zamówienia mimo ponagleń jak byś zareagowała? Nie mam nic przeciwko rozmowie o uczuciach. Szukam przyczyny swojego zachowania oraz pomocy. Do kogo mam się udać skoro rozmowa o uczuciach mi nie pomaga? Kto ma ocenić naturę moich trudności? Wydaje mi się, że niektórzy psycholodzy nie są w stanie dostrzec swoich braków. Wszelkie uwagi lub prośby o dyskusję z tym związane są ignorowane lub traktowane jako nieadekwatne. Nie są w stanie zakwestionować siebie (swojej niewiedzy). Mam różne informację. W przypadku wątpliwości psychiatra może przeprowadzić dodatkowe badania lub skierować do innego specjalisty. Przez rok spotykałem się z psychiatrą. Diagnoza sporządzona na początku została podtrzymana i nie zmieniła się (specyficzne zaburzenia osobowości). Wszystkie spotkania przebiegały podobnie. Nie znalazłem działań nakierowanych na potwierdzenie lub obalenie początkowej diagnozy. Pytania się powtarzały. Zalecone leki nie przyniosły poprawy a pogorszenie. Wspomniany psychiatra miał dostęp do dokumentacji psychologa ze spotkań indywidualnych i terapeutycznych. Nie zlecił dodatkowych badań i nie skierował do innego specjalisty. Na moje pytanie co mi jest odpowiedział, że ja wiem najlepiej. Zwracam uwagę na zaniedbywanie obowiązków powierzonych przez NFZ. Właściwa diagnoza pozwoli wskazać najlepszą metodę leczenia. A może każda metoda terapeutyczna jest dobra na każde zaburzenie? Jestem daleki od takiego stwierdzenia. Jak mogę polegać na 15 minutowej diagnozie? Podobnie diagnoza oparta na wielu spotkaniach ale bez widocznego zaangażowania lekarza dążącego do przygotowania rzetelnej diagnozy. Dostrzegam wpływ ilości spotkań z psychiatrą na rzetelność i trafność diagnozy. Niestety żaden ze specjalistów po podaniu diagnoz nie pyta na podstawie ilu spotkań zostały one sporządzone. Co to oznacza? Tak więc jak ma mnie to nie niepokoić? Obecny psycholog nie zapoznał się z dokumentacją sporządzoną przez psychiatrę. Czy mam rozumieć, że wystarczy podać nazwę zaburzenia? Sprowadzenie wszystkie do trzech lub czterech słów opisujących nazwę zaburzenia wydaje się powierzchowne i nieodpowiedzialne. W jakim sensie są właściwe? @Luna* Ty również oczekujesz jednej właściwej diagnozy czy to oznacza, że nie tolerujesz ambiwalencji? To zależy od wyniku procesu diagnostycznego. Kilku wyrazowe diagnozy bez opisu, opinii lub oceny są powierzchowne. To budzi mój niepokój. Trudno na ich podstawie obrać właściwą metodę leczenia i wytrwać w niej przez miesiące (lata). Nie uznaje autorytetów. Uznaje odpowiedzialność za swoje czyny. Trudność nie leży w wyborze lekarza ale rzetelności diagnozy. Czy nie zasługuje na wyjaśnienie? Komu mam zadać pytania, które dotyczą niezrozumiałych dla mnie zagadnień? Czy nie zasługuje na wyjaśnienie? Komu mam zadać pytania, które dotyczą niezrozumiałych dla mnie zagadnień? Skoro laik może mi to wyjaśnić to czemu specjalista tego nie robi? To nie jest miłe. Proszę podaj przykłady. Nie twierdziłem, że propozycję pracy są złe. Skąd wiesz, że tego nie robię? Moje osiągnięcia (z przeszłości) nie przyniosły mi pewności siebie skąd wiesz ze tym razem będzie inaczej? Nie opieram się tylko na innych. Podaj proszę przykłady. Podaje przyczynę moich działań jaką uznaje za właściwą. Czy ja temu przeczę? W tym celu staram się określić zakres obowiązków i powinności wobec mnie. Jeżeli ty lub inni mogą zwrócić mi uwagę na moje zbyt wygórowane oczekiwania (wymagania), to specjalista nie może tego zrobić? Tak wielką trudność z tym ma. Od jednego z psychologów oczekiwałem sporządzenia opinii. Pani psycholog odmówiła mi. Nie ponawiałem swojej prośby już później. Inni mają z tym problem? Ja tego nie twierdzę. Do kogo się odnosisz te słowa? Do pozostałych wpisów odniosę się w kolejnym wpisie.

Nie wiem jak się czuje. Nigdy nie wiem co odpowiedzieć specjaliście gdy pada to pytanie:( Zwykle odpowiadam "Średnio" aby zakończyć moje próby odpowiedzi na to pytanie. W grudniu 2019 roku zakończyłem terapię skoncentrowaną na rozwiązaniach. Zakończyła się niepowodzeniem. Pani psychologa zaproponowała kolejne spotkania po półrocznej przerwie. Postanowiłem nie czekać. Rozpocząłem spotkania z nowym psychologiem (nurt egzystencjalny). Pracuje podobnie jak jego poprzednicy. Jego pomoc jest nieskuteczna. Każde spotkanie jest podobne do poprzedniego (wyjątkiem były początkowe spotkania). Psycholog omawia wybrane zachowania i podkreśla znaczenie uczuć. Zwykle się zgadzam z psychologiem ale dla mnie uczucia nie są tak istotne jak w podanych przykładach. Cierpię z powodu mojej trudnej sytuacji życiowej. Smutek, gorycz, rozczarowanie, samotność i niepewność towarzyszą mi każdego dnia. W najbliższym czasie zamierzam podać się procesowi diagnozy zespołu Aspergera i autyzmu. Dziękuje że o mnie pamiętasz:) Miłego dnia:)

Prawdopodobnie oprócz zespołu Aspergera mam depresję. Ponadto wychowałem się w dysfunkcyjnej rodzinie. Moja mama jest osobą niezaradną a ojciec prawdopodobnie miał zespół Aspergera. Gdy nie zgodziliśmy się zachować psa, którego przyniósł do domu wyprowadził się i już nigdy nas nie odwiedzał. Do jego śmierci nie było z nim kontaktu (pomijam przypadkowe spotkania na mieście oraz krótkie pobyty ojca w domu na prośby mamy lub w skutek braku noclegu). Obawiam się, ze specjaliści od zespołu Aspergera skoncentrują swoje wysiłki na nim a pozostałe trudności pozostaną zlekceważone. Tylko ja będę to dostrzegał bo moje uporządkowane postrzeganie świata nie pozwoli mi o tym zapomnieć. Dziękuje za link. Czy mogę wiedzieć skąd posiadasz tak szczegółowe informację na temat diagnozy zespołu Aspergera?

Dziękuje za szczegółową odpowiedź. Niestety nie cieszy mnie ona. Do odpowiedzi pozostałych uczestników dyskusji ustosunkuje się później. Miłego dnia:) johnn

Teraz czytam "Przy stole z Hitlerem" Opis : "Międzynarodowy bestseller oparty na prawdziwej historii z czasów II wojny światowej. Rodzice dwudziestosześcioletniej Rosy Sauer odeszli, a jej mąż Gregor walczy na wojnie. Zubożała i samotna podejmuje decyzję opuszczenia rozdartego wojną Berlina, by zamieszkać z teściami na wsi. Wydaje jej się, że znajdzie tam schronienie. Pewnego ranka do drzwi pukają esesmani, aby oznajmić jej, że została powołana do bycia testerką Hitlera: trzy razy dziennie ona i dziewięć innych kobiet udają się do tajnej siedziby Hitlera w Wilczym Szańcu, aby próbować jego potraw, zanim on to zrobi. Zmuszone do jedzenia tego, co mogłoby je zabić, degustatorki zaczynają dzielić się na dwie grupy: fanatyczki lojalne Hitlerowi oraz kobiety takie jak Rosa, upierające się, że nie są nazistkami, pomimo że każdego dnia ryzykują własne życie dla Hitlera. W pewnym momencie wszyscy zaczynają się zastanawiać, czy stoją po złej stronie historii. Przy stole z Hitlerem budzi prowokacyjne pytania o współudział w zbrodniach, poczucie winy i przetrwanie." Później przyjdzie czas na "Algorytm Ady" Opis : "W jaki sposób córka Lorda Byrona stworzyła podwaliny współczesnej informatyki. Gdyby dwa wieki temu pomysł Ady Lovelace został uznany za genialne odkrycie, a nie szaleńczy wymysł kobiety, era komputerów mogłaby się rozpocząć już wtedy. W XIX-wiecznej Anglii, w cieniu skandalu wokół kazirodczego związku lorda Byrona, rozwija się niebywały talent jego córki. W czasach, w których przywilej edukacji nie przysługuje kobietom, nikt się nie spodziewa, że odkrycie Ady może zmienić świat. Napisany przez nią algorytm to nic innego jak pierwszy program komputerowy. Dlaczego nie zyskał wówczas zasłużonego rozgłosu? Czy przyjaźń Ady Lovelace i Charlesa Babbage’a, u boku którego rozwija swoje zainteresowania, zostanie wystawiona na próbę? „Algorytm Ady” to inspirująca historia nieprzeciętnie inteligentnej i ambitnej kobiety, która musi się zmierzyć ze światem nauki zdominowanym przez mężczyzn." Miłego dnia:)

Cześć @kot123, Sytuacja wydaje się trudna. Nagrania audio lub video oraz ślady bicia stanowiłyby przekonywujący dowód dla twoich słów. Masz przyjaciół? Innych krewnych? Miłego dnia:) johnn

Cześć @eKasia, Mam niskie poczucie własnej wartości i niską samoocenę. Na prośby poprawy psycholodzy nie odpowiadali. Nie udało mi się tego poprawić. Jeden z użytkowników forum wskazał, ze punktem wyjścia dla poprawy poczucia własnej wartości jest samodzielne podjęcie pracy nad sobą i omawianie jej przebiegu z psychologiem. Może te słowa okażą się pomocne dla Ciebie. Czy spotkania z psychologiem mu pomogły? Rozważałaś spotkania dla par? Miłego dnia:) johnn

Cześć Natalia, Chętnie:) Mam ścisły umysł. Nie wiem czy będę ci odpowiadał. Jaki kierunek? Gratuluję:) Miłego dnia:) johnn

Kto ma określić, która diagnoza jest właściwa? Płatna diagnoza jest lepsza niż na NFZ? A może mam oceniać jej wartość po liczbie spotkań z psychiatrą? Każdy psycholog z osobna będzie decydować o ważności diagnozy? To ja zwracam uwagę na istnienie 3 różnych diagnoz oraz niepokoi z tego wynikających. Nikt nie ustosunkował się do tego. Co więcej mam zarobić? Chcę. W kwietniu mam otrzymać telefon w sprawie ustalenia majowego terminu diagnozowania mojej osoby. Mam nadzieję, że nie ulegnie on wydłużeniu. Chce ustalić przyczynę mojego zachowania w przeszłości i teraźniejszości oraz najlepsze metody leczenia. Często pada pytanie o wcześniejsze leczenie. Nie chce kłamać. Czy to nie będzie ocena powierzchowna? I jak to o nich świadczy? O ile moje roszczenia są uzasadnione to czemu to ma zniechęcać do mnie specjalistę?

Podaj proszę sprzeczności. Powyżej ich nie dostrzegam. To nie znaczy, że nie mam racji. Nie odrzucam terapii. Rozmowa o uczuciach nie przyczynia się do zmiany (na lepsze). Moje uwagi o tym są ignorowane. Stąd uczucie odrzucenia, niezrozumienia i zmęczenia. To trwa latami. Każdy z kim spotkałem więcej niż dwa razy tak postępował. Brak jest rozmów o tym. Nie wiem jak się zachować:( Szukam odpowiedzi na tym forum. Chce aby siła moich argumentów cię przekonała. Skoro nie chcesz ze mną dyskutować to zamykasz się na moje argumenty. W sojuszu każdy z sojuszników zyskuje korzyść. Ja informuję psychologów o braku korzyści. Mam trzy różne diagnozy. To nie powstrzymało psychologów przed wymaganiem ode mnie. Kolejna diagnoza ma to uczynić? Jak diagnoza ma zamknąć gębę psychologom? Lekarze uniemożliwią wymaganie ode mnie czegokolwiek psychologom? To twoje zdanie. Czemu komentujesz moje wypowiedzi skoro nie chcesz skonfrontować swoich przekonań z moimi (odmawiasz dyskusji)? Twoje zdanie o moim leczeniu się nie zmieniło czy to oznacza, że ono jest błędne? Czemu zatem brak zmian w mojej sytuacji ma to oznaczać? Szukam przyczyny mojego zachowania. Komu mam zadawać moje pytania? Psycholog może odmówić terapii o ile brakuje mu kompetencji. Ocena przygotowania pacjenta do terapii spoczywa na psychologu. Żaden z psychologów nie podzielił się ze mną krytycznymi uwagami podobnymi do twoich powyżej. Bez wątpienia jest to kwestia pierwszorzędowa. Jak to rozumieć? Specjaliści się mylą a ty masz rację? Są nieuczciwi? Dokonałaś lepszej oceny mojej osoby czytając moje komentarze na forum niż psycholodzy rozmawiając ze mną? Jeżeli otrzymam diagnozę potwierdzającą zespół Aspergera czy to nie oznacza błąd w ocenie mojego zachowania? Nie rozumiemy się. Dziele się z psychologami moimi uczuciami z przeszłości i teraźniejszości. Nie musisz mnie do tego namawiać. Niepokoi mnie brak odpowiedzi, gdy informuje psychologa, że rozmowa o uczuciach mi nie pomaga. Po zakończeniu terapii/spotkań moja uwaga o uczuciach pozostaje bez odpowiedzi a kolejny psycholog czyni tak samo. Trudno mi to znosić. To jest przyczyną zmęczenia. Rozumiemy się? Będę miał 4 różne diagnozy a psycholog będzie sobie wybierał właściwą diagnozę? Jaką wagę ma diagnozą skoro każdy sporządza własną a nikt ich nie weryfikuje? Dostrzegasz zagrożenie braku odpowiedzialności za swoją pracę? W płatnym ośrodku mam otrzymać kilkustronicową diagnozę po rozmowie z trzema specjalistami (dwa spotkania). A po roku spotkań z psychiatrą na NFZ mam diagnozę mieszczą się w trzech słowach wzbogaconą o moje odpowiedzi na pytania psychiatry. Zatem czy moje zastrzeżenia nie są bezpodstawne? Użytkowniczka @doi ma mi za złe starania o kolejną diagnozę w płatnym ośrodku. Dziękuje. Ale obawiam się potrzeba czegoś więcej. Obecny psycholog nie zapoznał się z dokumentacją w tym diagnozami swoich poprzedników:( Czy to jest ogólna uwaga? Czy odnosisz te słowa do mojej osoby? Specjaliści z NFZ to wiedzą? Odbieram twoje słowa jako krytykę. Mam wrażenie, że wymiana zdań z @doi jest wielce owocna. Dziękuje ci za to. Dziękuje ci za twoją szczerość.

Może twoje oczekiwania byył zbyt wygórowane. Powiedziałaś o tym specjalistom? Co to oznacza? Jaka jest tego przyczyna? Miłego dnia @LostStar johnn

Cześć:) Dziękuję. Również zdawałem sobie sprawy ze swej odmienności. Nawet nie pomyślałem aby komukolwiek o tym powiedzieć:( Moja odmowa podjęcia pracy jest źle oceniana. Moje słowa stanowią jedyną obronę:( Potrzebuję przygotowania w tym poprawy pewności siebie. ŻADEN psycholog mi nie pomógł. Próbowałem się uczyć jeżyków programowania ale przeszkodą są okoliczności i problemy z organizacją pracy. Kiedy mam sam zorganizować pracę muszę odpowiedzieć sobie na wiele pytań. Podjąć decyzję i oceniać. PO krótkim czasie zaczynam się w tym gubić. Wyniki się pogarszają i zrezygnuje. To jedyne co mogę zrobić aby się uzasadnić swoje zachowanie. To miłe. Ale ja nie wiem czym się kierować przy wyborze partnerki. W życiu miałem tylko jedną dziewczynę. Nie mam czasu. Czuję się winy (bo ponoszę konsekwencję jakbym był winny). Rozumienie jest miłe ale dla mnie ważne jest przestrzeganie zasad. Nie czuję się dobrze gdy tego się nie robi a dotyczy to spraw ważnych. Moja dziewczyna przytula mnie i mówi, że mnie kocha gdy skarżę się, że jestem smutny z powodu zmarnowanego życia ale mi to nie pomaga bo droga do rozwiązania prowadzi przez wypełnienie zasad. Nie mówię jej tego bp sprawiłoby to jej przykrość. Zostaje z tym sam. Mam ograniczone środki finansowe. Nie wiem co to słuchanie siebie. Zasady podpowiadają mi co robić. Nie ufam sobie ani nikomu innemu. Nie sądzę aby coś ci umknęło. Obecny psycholog niewiele mówił na spotkaniach o swoich kwalifikacjach. To się nie powtórzyło. Jak zawsze przeszkodą są pieniądze. Wyjechałem na dwa dni z dziewczyną do Warszawy aby spotkała się z Michele Morrone. To był prezent ode mnie. Zdobyłem dla niej autograf na płycie:) Nie stać mnie na wyjazd. Co miałbym tam robić? Moja siła pochodzi z zasad i wsparcia innych. Proponowałem psychologom pracę nad pewnością siebie. Nikt nie przystał na moją propozycję. Zmiana się nie pojawi jeżeli wszystko pozostanie po staremu. Ja już mam dość noszenia brzemienia odpowiedzialności za ojca, matkę i brata.Za skutki zaburzenia ja też jestem obwiniany. Stąd prośba o pomoc. Niestety pomoc jak jest mi oferowana według mnie jest kontynuacją tego z czym się zmagam sam. Dla mnie to nic nie znaczy. Bywa że różne osoby przywołują moje sukcesy ale one mi nie dodają pewności siebie. Nie wiem co z nimi zrobić. Niestety ta moja niewiedza jest ignorowana lub jest powodem złości ze strony osób, które przytaczają moje osiągnięcia. Zwykle trwa to pięć minut. Być może. Nie chce tego oceniać. Dziękuje:) Nawzajem. Pozostałym odpowiem później. Dziękuje @Freewill za udział w dyskusji. Miłego dnia:)

Dziękuje. Nie wiem. Analizuje to. Zadaje pytania na forum aby odpowiedzieć na te wątpliwości. Psycholodzy nie wyrażają woli rozmowy na ten temat. Jak mam to ustalić sam? Wykonałem go (ruch) już trzy razy (spotkałem się z trzema różnymi psychiatrami). Mam trzy różne diagnozy. Która jest prawdziwa? Ostatni psychiatra na moje pytanie co mi dolega odpowiedział: "Pan wie najlepiej co Panu jest." Spotykałem się z tym psychiatrą przez około roku. Spotkania z tym lekarzem poprzedziła prywatna wizyta u psychiatry (właścicielki tego ośrodka) z tego samego ośrodka. Żaden z dwóch psychiatrów nie podał mi diagnozy. Dowiedziałem się o niej o od psychologa z tego samego ośrodka:( Mam wrażenie , że niektóre rodzaje terapii mogą zaszkodzić w niektórych chorobach/zaburzeniach. A stąd poprawna diagnoza nie będzie jedynie wskazówką. Właściwe leczenie mnie w tym wesprze. Doprecyzuje. Rozmowa o uczuciach to strata czasu bo to dla mnie męczące. Moje uwagi o tym pozostają bez odpowiedzi. Czy określenie przyczyny takiego stanu rzeczy nie jest ważne? Terapia to nie tylko uczucia. Dziękuje i nawzajem:) Informuje psychologa jakie mam trudności, podaje ich przyczyn i proponuje rozwiązania. Zwykle psycholog się ze mną zgadza i uzupełnia moją wypowiedź. Powyższe skłania mnie to podstawienia pytania: Kto ma służyć komu? Czy nie zasadne jest ustalenie jaka jest przyczyna mojego nietypowego podejścia do terapii aby lepiej mnie rozumieć? Czy może mam tłumić moje uczucia lub zachowania i nie stawiać oporu? Rozumiem konieczność podjęcia pracy. Proponowałem pracę nad pewnością siebie przed podjęciem pracy. Czy to zły pomysł? Psycholog z terapii psychodynamicznej mi odmówił gdy powziąłem sobie to za cel:( Wymagam prawdomówności, należycie wykonanej pracy i uczciwości. Czy do tego potrzebna jest znajomość matematyki? Sama osądź. Nie zrozumiałaś moich intencji. Rzetelna diagnoza ma na celu odnalezieniu odpowiedniej pomocy oraz ocenę rzetelności pracy dotychczasowych specjalistów. Diagnozę mam zamiar przeprowadzić w PŁATNYM i dedykowanym ośrodku. Wielu trudności doświadczyłem w okresie szkolnym w tym studiów. Mimo to skończyłem szkołę średnią i studia z bardzo dobrymi i dobrymi wynikami. Byłem najlepszym uczniem w całej szkole (miałem Stypendium Prezesa Rady Ministrów) a w nocy chodziłem na śmietniki na drewno i złom. Mogłem łatwo rzucić odpowiedzialność na czynniki zewnętrzne. Nie zrobiłem tego. Ponadto mój brat wdał się w bójkę bo kolega zagroził, że poinformuję jego kolegów i koleżanki o tym, że on chodzi na śmietniki. Sprawa trafiła do Sądu:( Chodził, że sprawcami do szkoły do końca roku. Nie mogę tego zrobić. Napisałaś nieprawdę. Czy mam ją wskazać? Dziękuje. Tego się obawiam a jednocześnie wyczekuje:( Zaskakuje mnie, że tak wielu specjalistów tego nie dostrzega lub co gorsza dostrzega i ignoruje. Czemu tylko ty to dostrzegasz? Zwracałem niektórym psychologom na problemy z interpretowaniem trzech różnych diagnoz oraz okolicznościach w jakich je sporządzono. Ponadto każdorazowo informowałem o przebiegu dotychczasowych spotkań ze specjalistami i przyczynach ich niepowodzeń według mnie. NIKT nie zalecił wykonania dodatkowych badań, testów (za wyjątkiem testu MMPI-2) lub przygotowania kolejnej diagnozy. Zatem w moim mniemaniu psycholog uznał, że dotychczasowe informację za wystarczające (psycholog może odmówić mi pomocy. Zrobiło tak trzech psychologów w tym jeden z powodu braku kompetencji). Podjął decyzję i ponosi za nią odpowiedzialność. Mam wrażenie, że to był test. Dziękuje wszystkim na interesującą dyskusję. Pozwala ona mi lepiej zrozumieć moje wątpliwości. Dziękuje @Inga_beta za udział w dyskusji. Miłego dnia:) johnn

@cynthia podobają mi się twoje rysunki. Są przyjemne dla oka i są pokolorowane:) @z o.o. Co to znaczy digital? Również ten rysunek przykuł moją uwagę. Dość wiernie oddaje szczegóły:)

Nie wiem czy to jest terapia. Psycholog nie użył słowa 'terapia' na określenie naszych spotkań. Spotykam się od lutego. Odbyły się 3 lub 4 spotkania. Nie wiem jak to ocenić. Chętnie ze mną rozmawia ale sądzę, że umyka mu istotna rzeczy. Rozumiem jego słowa (człowiek to nie tylko zasady ale też uczucia) ale nie umiem ich użyć (zachowywać się jak zwyczajni ludzie). Uczucia są jedną ze składowych podanych mojej analizie. Spotkania podobnie jak u poprzedników niewiele wnoszą. Dowiaduje się to co już wiem. Oczekuje konkretnych informacji. Odpowiada na moje pytania. Jego poprzednicy ignorowali moje uwagi w tym dotyczące uczuć. Wspominałem na początku, w środku i na końcu, że nie wiem co zrobić z uczuciami i jakie decyzję podjąć. Nie otrzymałem odpowiedzi (przekazali mi podstawowe informację o uczuciach, które są mi znane). Obecnemu psychologowi również o tym wspomniałem. Nasze rozmowy przypominają teoretyczne rozważania lub odnoszą się mnie np. co czułem w konkretnej sytuacji? Poprzednicy zwykle chętnie ze mną rozmawiali i odpowiadali na pytania. Nie zabierali głosu, gdy prosiłem ich o pomoc w poprawie pewności siebie lub informowałem o nieskuteczności terapii. Duża część rozmów była poświęcona uczuciom. Mnie to nie interesuje. Dla mnie to strata czasu. Powtórzę: Nie wiem co z tym (uczuciami) zrobić. W grudniu 2019 skończyłem terapię (12 spotkań) na NFZ. "Zaproponowano" mi przerwę pół roczną przed podjęciem kolejnej terapii u tej samej Pani psycholog. Tak przebiega wieloletnia terapia? Nie chciałem czekać bezczynnie i rozpocząłem spotkania z kolejnym psychologiem. Nadal trwają.

Nie. Czy tylko ja rozważam to (odmowę podjęcia pracy) jako objaw choroby/zaburzenia i przyczynek do zmiany podejścia do moich trudności? Podaję to pod twoją rozwagę. Spotkałem się tylko z jedną propozycją (pierwszy psycholog proponował poszukanie znajomych) tj. podjęcie pracy. Zgadzam się z tą propozycją ale proszę o pomoc w pokonaniu przeszkód, które wskazuję. Odmowę podjęcia pracy uzasadniam niską samooceną, brakiem pewności siebie oraz trudnościami w kontaktach z ludźmi. Prosiłem o pomoc w podniesieniu pewności siebie. Odmówiono mi lub po przywołania moich sukcesów w kilku zdaniach i braku pozytywnego skutku odmawiano mi pomocy w tej sprawie:( Nie neguje wszystkiego. Udzielałem korepetycji. Miałem trudności w rozmowie z rodzicami. Informowałem o tym psychologa. Nie wiedziałem jak się zachować. Psycholog wskazał kilka możliwości (zgodziłem się z nim). Zwróciłem mu uwagę, że problem leży gdzie indziej. Wiem jakie mam możliwości. Nie wiem, którą drogę wybrać. Na tym zakończyła się nasza rozmowa. Już o tym nie rozmawialiśmy. Problem pozostał. Wyjaśnij proszę. Niech przykład z korepetycjami opisany powyżej wystarczy ci za odpowiedź. Wskazałem brak pewności siebie i niską samoocenę jako przeszkodę w podjęciu pracy. Żaden z pięciu psychologów nie odpowiedział pozytywnie na moją prośbę. Moje osiągnięcia szkolne i sportowe nie dodają mi pewności siebie. Mówię prawdę. Proponuję omówienie spornych spraw. Spotykam się z odmową. To kto nie szuka drogi do kompromisu? Z pierwszym psychologiem spotkałem się po odbyciu dwóch staży. Poinformowałem go o ich przebiegu i towarzyszącym im okolicznościom. Możliwe trudności w pracy są dla mnie nie do zniesienia. Mam dość upokorzenia, strachu, bierności, samodzielnej męki jaka mi towarzyszy w kontaktach międzyludzkich od dziecka (do osiągnięcia wieku około 29/30 lat nikomu o tym nie wspominałem a gdy to zrobiłem znów mam stawić temu czoła sam). Proszę o przygotowanie czy to zbyt wiele? Jestem gotów zawrzeć umowę na mocy, której podejmę się pracy, rozmowy na temat jej przebiegu, postępowania zgodnie z jego wskazówkami (o ile nie naruszają prawa i ogólno przyjętych norm) a psycholog zmieni podejście pracy w przypadku niepowodzenia propozycji podjęcia pracy. Ale czy psycholog zmieni podejście do moich trudności skoro jego metoda pracy wymaga ode mnie wykonywania pracy?? Może jego podejście wobec moich trudności jest niewłaściwe? Nie mi o tym decydować. Ale sposób pozostawić to pytanie bez odpowiedzi. Mogę spróbować zgodnie z umową opisaną powyżej. Jakiej trudności w moim życiu nie wyjaśniłaby diagnoza zespołu Aspergera? Wyjaśnij proszę. Dziękuję @Miss Worldwide za zachętę do podjęcia terapii. Mam nadzieję, że moje odpowiedzi pomogły ci zrozumieć lepiej moje stanowisko. Obecny psycholog (terapia egzystencjalna) nie proponuje mi podjęcia pracy. Przystaje na wszystkie jego propozycję. Dziękuje @doi za udział w dyskusji. Miłego dnia:)

Opis wydaje się imponujący. Ale mi to mi nie pomaga. Największy problem to brak poprawy. Każdy ze specjalistów mówi o uczuciach. Ja nie wiem co z tym zrobić. Słucham, zgadzam się lub nie. Ze spotkania zazwyczaj wychodzę z tym samym z czym przyszedłem. To trwa już latami. Zwracałem uwagę na to specjalistom. ŻADEN nie chciał rozmawiać ze mną o tym. Nie wiem co robić. Zmiana specjalisty nie pomaga. Próba rozmowy o tym jest ignorowana. Za skutki braku poprawy ja jestem obwiniany:( Mam trzy różne diagnozy. Dupę mogę sobie nimi podetrzeć (przepraszam za wyrażenie). Na moje prośby o przygotowanie opinii lub oceny spotykam się z odmową. Nawet moja mama mi nie wierzy. A działania specjalistów podtrzymują jej przekonania. Nie wiem do kogo się zwrócić. Mam złożyć skargę? Jak przerwać ten impas? Proszę o komentarz.

Jest podobny do innych specjalistów, z którymi się spotkałem. Na tej stronie przedstawia swoją osobę.

Spotkałem się po raz kolejny z psychologiem. Ani słowem nie wspomniał o testach mimo, że przypomniałem o nich pod koniec poprzedniego spotkania. Nie wiem czy mu zwracać uwagę. Powtarza się sytuacja z poprzednich spotkań z innymi psychologami:( Miała też miejsce nie codzienna sytuacja, która opisałem we wpisie

To prawda. Chciałbym rozstrzygnąć kto zachował się niewłaściwie. Nie chce kogoś oskarżać niesłusznie. Obecny psycholog (mężczyzna) zwraca uwagę na brak kontaktu wzrokowego. Nie lubię patrzeć na twarz rozmówcy. Na dzisiejszym spotkaniu rozmawialiśmy o uczuciach podobnie jak poprzednio. Aby wywołać u mnie uczucia (jak przypuszczam) zmniejszył dzielący nas dystans o połowę potem znów o połowę aż nasze kolana się dotknęły. Nie czułem się komfortowo. Po chwili położył swoją rękę na moim udzie (blisko kolana) i zaczął przesuwać w górę. Zatrzymał się w około połowie długości uda. Czekał aż zareaguje. Nie zareagowałem. Nie wiedziałem co zrobić. Powiedziałem, że zareagowałbym gdy moje niezadowolenie osiągnęło wartość maksymalną. Po tym zdarzeniu odsunął się ode mnie. Nie wiem co o tym myśleć. Mam nadzieję, że pomogło mu to w zrozumieniu istoty mojego problemu. Brałem udział w terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach. Nie przyniosła poprawy. Wszelkie propozycję leczenia będą dotyczyć leczenia zespołu Aspergera a nie jego skutków oraz braków wychowawczych i niesprawiedliwości, która mnie spotkała. Tego nie da się rozdzielić. Dziękuje @bezniczego za zainteresowanie moją osobą. To miłe:)

Od lat piorę ubrania w misce (ręcznie). Nadal żyję:) Za biedny jestem na pralkę. Miłego dnia @bei

Nie sądzę abym brał udział w terapii poznawczo-behawioralnej. Nie każdy specjalista udzielał mi podstawowych informacji o terapii. Zamierzam podać się diagnozie w prywatnym ośrodku dedykowanym diagnozie i leczeniu osób z zespołem Aspergera i autyzmu. To jest potrzeba przywrócenia elementarnej sprawiedliwości i godności. Przez około cztery lata korzystam z pomocy różnych specjalistów. Żaden specjalista nie zlecił dodatkowych badań (poza testem MMPI-2), nie odesłał mnie do innego specjalisty ze wskazaniem powodu takiej decyzji (pierwsza terapeutka odesłała mnie na terapię grupową gdzie mi odmówiono) lub nie podejmował rozmowy, gdy z mojej strony padła odmowa na propozycję podjęcia pracy (odmawiałem podjęcia pracy uzasadniając to trudnościami z ludźmi). Szczególne okoliczności mieszkaniowe i rodzinne powinny zostać odpowiednio uwzględnione. Jak można pozostawać obojętny wobec moich uwag i pozostawać moje pytania bez odpowiedzi. To przynosiło mi cierpienie. Czułem się traktowany przedmiotowo. Jak mogę nie zareagować wobec działań sprzecznych z Kodeksem Etyki Lekarskiej i Kodeksem Polskiego Towarzystwa Psychologicznego?:( Spotykam się z negatywną oceną mojego zachowania (odmowy podjęcia pracy) w tym mojej matki. Wobec nieugiętości psychologa cała odpowiedzialność spada na mnie:(:(:( Jak mam to znieść? Mówiłem prawdę ale nie daje się wiary moim słowom:(:(:( Wracają wspomnienia, gdy stawałem w sytuacjach wymagających ode mnie zdolności komunikacyjnych. Nikomu o tym nie mówiłem. Mimo, że wspominałem o tym specjalistom było to według mnie ignorowane lub bagatelizowane. Na moje pytanie/prośby jak się zachować między ludźmi była zawsze jedna odpowiedź: Inni tez mają takie problemy lub różni ludzie postępują różnie. Te słowa były dla mnie mało pomocne. Prawie każde spotkanie to wykład z mojej strony o przyczynach moich trudności oraz ich metodach rozwiązania. A ze strony specjalistów ciągłe namowy (bezpośrednie i pośrednie) do podjęcia pracy i wskazywania konsekwencji zaniechania takiego działania. Sądzę, że będę miał z tym problem. Skoro straciłem zaufanie do specjalistów to jak mogę nim obdarzyć nowe osoby. Kto będzie za to obarczony? (pytanie retoryczne) Moja uwaga dotyczy terapii. Dziękuje Dziękuje za wypowiedź.

Zapytam psychologa. Kolejne spotkanie w piątek (27.03). Po rozmowie z psychiatrą zalecił mi odłożenie wszystkich leków. Nie spotykam się z psychiatrą. Lekarz nie przeprowadził ani jednego badania/testu. Żaden lek mi nie pomógł ale był skutki uboczne:( Zadzwonię do NFZ ale chciałem udokumentować moje starania. Sprawdzę to. Dziękuje. Zrobiłem to. Zbieżność moich objawów jest wysoka:( Pamiętam gdy jako mały chłopiec wypożyczyłem książkę o autyzmie gdyż podejrzewałem, że jestem inny. Niepokoiło mnie to. Niestety nie znalazłem tam informacji o zespole Aspergera a jedynie o autyzmie. Dziękuje za odpowiedź @Luna* oraz @bezniczego

Rozumiem. Dla mnie to konieczność. Mam dość życia w nędzy, potępieniu, wstydzie i poczuciu odpowiedzialności za czyny, które są skutkiem moich trudności. Moja mama mnie nie rozumie. Specjaliści do których się udałem bagatelizują lub ignorują moje słowa. Kiedy powiedziałem im o moich trudnościach w kontaktach z ludźmi to usłyszałem, że inni ludzie też mają takie problemy (to jest uproszczenie, pomijam szczegóły na rzecz zwięzłości wypowiedzi). Diagnoza zespołu Aspergera wyjaśniła by moje wszystkie trudności jakie objawiły się w trakcie mojego życia:(:(:( Dziękuje za odpowiedź.