johnn

Diagnoza zespołu Aspergera nie wyklucza ani nie potwierdza innych zaburzeń. Moim zdaniem mam depresję. Towarzyszy mi tak długo, że stała się częścią mojego życia. To jest płatny jak sądzę ośrodek. Nie skorzystam z jego usług ze względów finansowych. Dziękuje za miłe słowa:) Trudno o tym zapomnieć.

@Neurovit , @MarekWawka01 , @bezniczego , @Luna* , @Wirginia Zachodnia , @doi , @z o.o. , @nico123 Otrzymałem opinie potwierdzającą zespół Aspergera. Opinia sporządzona została przez pięcioosobowy skład (lekarz medycyny, specjalista neuropsychiatrii dziecięcej, pedagog specjalny, logopeda oraz psycholog). Końcowa diagnoza jest podpisana przez dyrektora Niepublicznej Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej dla Osób Autystycznych i o Cechach Autyzmu w Toruniu a jednocześnie przewodniczącej pięcioosobowego składu. Nie zaproponowano mi żadnego wsparcia/leczenia w ośrodku, w który sporządzono opinie (mimo takowych zapewnień) W kopercie znajdowała się tylko opinia. Miłego dnia:) johnn

Cześć @Adaa, Miłego dnia i powodzenia:) johnn

Cześć @LLLLL, Mój sąsiad zmarł z powodu przeciążenia wątroby. Po powrocie ze szpitala nadal nadużywał alkoholu. Drugi sąsiad ma ataki padaczkowe mimo to codziennie spożywa alkohol. Mój wujek również nadużywał alkoholu. Zmarł na zawał serca. Piszę to ku przestrodze. Warto zachować umiar. Te trudności mogą być trwałe. Proponuję to pytanie zadać specjaliście. Gratuluję i powodzenia:) Miłego dnia:) johnn

Cześć @DziwnyCzlowiek, Chciałbym mieć tyle lat. Postaraj się i zmień swoje życie. To może być trudne. Tak. Miałem trudne życie ale mimo to staram się je poprawić:) Powodzenia i miłego dnia:) johnn

Powodzenia:)

Odbyłem dziś ostatnią rozmowę z psychiatrą. Pani doktor ma 92 lat i około 60 lat doświadczenia:) Za około dwa tygodnie otrzymam pocztą opinie. To jest sen. Nie twierdziłem, że to świadczy o mojej decyzyjności (implikacja prosta). Moim zdaniem zachodzi odwrotna implikacją. Przeceniasz moją wypowiedź lub jej nie rozumiesz. Powód mojego złego samopoczucia i przygnębienia jest dwojaki. Pierwszym i podstawowym ich źródłem są trudności w kontaktach z ludźmi a drugim niesprawiedliwość (łamanie prawa lub niezaradność mojej mamy lub odpowiedzialność mi przypisywana) jak mnie spotkała w życiu oraz obojętność (specjalisty wobec uzasadnionej informacji o popełnieniu przestępstwa) wobec tego. Zapewne mało kto wybiera takie rozwiązanie.

Zapewne tak jest. Kto ma dokonać tego podziału? Prosiłem o dokładną analizę mojego zachowania. Mimo, to w dokumentacji nie znajduje żadnych wniosków lub znajdują się wnioski, które ja sam podałem wcześniej lub wnioski są ogólnikowe. Na potrzeby diagnozy zespołu Aspergera zebrałem dokumentację od obecnego psychoterapeuty. Ostatnie dziewięć wizyt ma dokładnie taki sam opis (około 8-9 zdań). Dodam, że psychoterapeuta nie sporządza żadnych notatek w czasie wizyty. Mi takie postępowanie nie służy. Mam wątpliwości czy to postępowanie jest poprawne. W tym celu prosiłem o ustalenie przyczyn mojego zachowanie oraz sporządzanie rzetelnej i szczegółowej diagnozy. Moje prośby były ignorowane lub lekceważone. Przez około rok spotykałem się z psychiatrą. Spotkania były rutynowe. Bez prób ustalenia źródła moich trudności. Pytania były powierzchowne. Psychiatra miał dostęp do dokumentacji psychologa. Wyjaśniałem to. Moje zasady (warunki lub ograniczenia) nie pozwalają mi wybrać jednej z wielu możliwości (stąd wahanie). Mimo moich wyjaśnień psycholodzy ignorują moje słowa i podają kilka lub jedno możliwe rozwiązania. Ta informacja jest mi znana. Dokładnie. Mam tego rodzaju trudności.

To jest sprzeczność. Jednocześnie potwierdzasz i zaprzeczasz moim słowom. Zgadzam się. Rozmowy z mamą również wiele mi dały. Zgadzam się z Tobą. Niestety trudno ocenić przyczynę niepowodzenia terapii. W rozmowie ze mną psycholog potwierdził brak oczekiwanych wyników terapii. Nie ustaliliśmy przyczyn takiego stanu rzeczy. Odpowiednia informacja nie znalazła się również w dokumentacji. Kolejny psycholog nie chciał omawiać przebiegu poprzedniej terapii. Moja mama i pracownik socjalny twierdzą, że nie współpracuje z psychologiem. Jak to ocenić skoro brak dokumentów dokumentujących moje działania oraz wyniki i przyczyny terapii? Każdy może zarzucić pacjentowi niechęć w leczeniu. Obecnie podany jestem procesowi diagnozy na zespół Aspergera. Prawdopodobnie zostałem błędnie zdiagnozowany przez poprzednich specjalistów.

Co to znaczy działa? To nie wyklucza braku skuteczności w jednostkowych przypadkach. Podobnie jak szczepionki.

Cześć @domel, Starać się być lepszym człowiekiem. Miłego dnia:) johnn

Dziękuje za pomoc. Powodzenia i miłego dnia

W sprawach urzędowych musisz okazać się dokumentem. Wspomniałem o nich bo takie pojawiły się w dokumentacji. Moje słowa były lekceważone. Ja to robię od około 30 lat. Musiałem się przystosować. Nauczyłem się skrywać swoje słabości. Niestety nie mam już sił. Po około pół roku spotkań z obecnym psychoterapeutą stwierdził, że stoimy w miejscu. Mam wrażenie, że tak pozostanie. Pytałem się mojego obecnego psychoterapeuty o skuteczność jego podejścia do moich trudności. Odpowiedział, ze są jakieś badanie na ten temat.To wszystko. Stąd wnioskuje, że nie wie na ile skuteczne są jego metody. Uczy jak go uczono. Nie będzie rozliczany z osiągnięcia celu to po co ma to wiedzieć.

Pani psycholog z nurtu psychodynamicznego odrzuciła jako cel poprawę pewności siebie i niskiej samooceny. To ma związek z tym jak myślę. Z wielu spraw nie zdaje sobie sprawy. Zdarzało się, że nie zrobiłem pewnej rzeczy tylko dlatego nie wiedziałem że trzeba a nikt mi wcześniej tego nie powiedział bo to oczywiste w moim wieku. Ten stan niewiedzy trwał latami. Zwykle jestem wyśmiewany, niezrozumiany lub upokarzany. Moje tłumaczenia na niewiele się zdają. Podobnie przez lata nie mówiłem rodzicom o moich trudnościach z ludźmi (zrobiłem to wieku około 30 lat). Powodem było, ze nie wiedziałem, że trzeba. Tu nie ma żadnego mojego postrzegania miłości. Z powodu moich trudności stoję w miejscu. Moja uczucia są płytkie. Mam wrażenie, że są inne niż pozostałych. Dotychczasowe diagnozy nie opisują w pełni moich trudności. Otrzymuje pomoc tylko na objawy wynikające z diagnozy i przygotowania specjalisty. Każdy specjalista lekceważył moje słowa gdy kłóciły się z jego naukami. Odmawiali dyskusji. Już opowiedziałem o najbardziej przykrych wydarzeniach z mojego życia. Mi to nie pomogło. Dla mnie to znaczy tyle co powiedzenie jak spędziłem poprzedni dzień. To są tylko wydarzenia. Potrzebuje rzetelnej diagnozy. Będzie ona służyła pracy nad moimi trudnościami. Nie mogę zaufać specjalistom bo za końcowy wynik ja będę obwiniany. Pozostawienie mnie samu spowoduje że rozmowy będą bezowocne. Potrzebne mi są ograniczenia (warunki) aby skupić moją uwagę i siły. Zwróciłem uwagę psychologom na trudności w podejmowaniu decyzji. Proponowano mi kierowanie się uczuciami. Ja tego nie robię. Nie czuję tego. Dla mnie to jest przymus. Nie korzystam z tego. Nic się nie zmienia. Ja mówię swoje a oni swoje. Nie rozumiem. Raczej nie. Mam trudności decyzyjne. Podam przykład. Piszę aplikację do powtarzania słów z języka obcego. Podzieliłem zadanie na etapy. Mimo wykonaniu danego etapu po pewnym czasie zaczynam się zastanawiać czy wykonałem zadanie dobrze. Zwykle wracam do niego i poprawiam i tak po wielokroć. Przedłuża to pracę i zmniejsza ochotę do pracy. Nie wiem co masz na myśli. Wymień te rzeczy a powiem ci czy je dostrzegam. Powtórzę się. Pierwsza Pani psycholog stwierdziła po rozmowach ze mną i mamą, że mam nieśmiałość. Jak można się tak pomylić? Jej została przedłożona pracownikowi socjalnemu.

Proponuje kanał na youtube Pana Adolfa Kudlińskiego. Miłego dnia:) johnn

Dzięki temu się wyróżnisz. Czy twoje nazwisko można powiązać z kaczkami?;) Nazwisko Pierwszej Damy sugeruje jej niepolskie pochodzenie. Zabawne:) Musi tylko kupić kota i haratać w gałę:) hehe Miłego dnia:)

To prawda. Jaką postacią? Skąd wiedział, że to nie Szatan? Miłego dnia:) johnn

Prawdziwość moich słów. Czemu nie ma znaczenia? Czy dla osoby z zespołem Aspergera każda terapia jest właściwa? Czy zatem znaczenia nie ma czy mam nieśmiałość czy zespół Aspergera? Aby nie cierpieć oraz nie tracić środków finansowych i czasu. Czyli jestem żałosny.

Moja mama informowała pracownicę socjalną i rodzinę o naszych trudnościach. Nikt nie pomógł. Ja czuję się pokrzywdzony i obarczany odpowiedzialnością za decyzję z których sobie nie zdawałem sprawy. Informowałem o tym psychologa. Nie ustosunkował się do tego. Dopóki nie zostanie to potwierdzone (na papierze) moje słowa będę lekceważone. To jest zbyt ogólne pytanie. Nie wiem co odpowiedzieć. Chyba zwyczajna. Nie ma Aspergera. Ma zwykłe problemy jak każdy. Nie korzysta z pomocy psychologa lub psychiatry. W porządku. Nie musisz przepraszać. Ma przeciętną urodę ale jest miła i pomocna. Jest dla mnie wyrozumiała. Niestety choruje na WZW. To zapewne jest powodem jej trudności w zawieraniu nowych związków. W szkole nie cieszyła się popularnością. A członkowie rodziny (poza mamą) nie są dla nie zbyt wyrozumiali. To jest moje pierwsza dziewczyna. Gdybym nie miał dziewczyny zapewne nie znalazłbym nowej dziewczyny. Moja sytuacja byłaby dużą przeszkodą. Gdy poznałem moja dziewczyną kończyłem studia i mieszkałem w akademiku. Miałem stypendium. To pozwoliło mi ukryć moje trudności. Mieszkamy od siebie w odległości około 30 km. Na co dzień się nie widujemy. Smsujemy.

Tak to zrozumiałem. Test wyboru 1 odpowiedzi spośród 5 odpowiedzi. Odpowiedzi przedstawiały figury geometryczne, łamane i punkty. Należało wskazać właściwą odpowiedź kierując się zasadą kontynuacji (wskazać brakujący element, który z pozostałymi jest związany pewną regułą) lub wykluczenia (element nie pasuje do pozostałych). Udzielenie odpowiedzi były ograniczone czasowo. Nie. Tylko test opisany powyżej

Cześć @Mkbewe, trudno mi ocenić twoje umiejętności po kilku zdjęciach. Proponuję przerobienie jakiegoś poradnika:) Miłego dnia:) johnn

Obawiam się moich braków. To trudne. W porządku. Twoje oczekiwania wydają się słuszne. Dziś odbyłem dwa spotkania. Podczas pierwszego spotkania rozmawiałem z psychologiem a podczas drugiego przeprowadzony został test na inteligencję. Za około półtora tygodnia spodziewam się telefonu w sprawie ustalenia terminu spotkania z psychiatrą.

Nie obraziłem się. Przykro mi. Całe to odium spada na mnie a ja czuje się niewinny. Czuje się nie przygotowany. Kogo to obchodzi? (pytanie retoryczne) Nie mam znajomych. Nie chce o tym myśleć. Dziękuje za opinie.

Podaj przykłady. Dużo myślę bo nie umiem podjąć decyzji lub analizuje swoje i innych zachowanie (może powodem jest brak pewności siebie i niska samoocena). Podam przykład. Mój poprzedni psycholog po około 2 latach spotkań i terapii zakończonej niepowodzeniem zaproponował mi kolejne spotkania. Ty natomiast twierdzisz, że nie umiem skorzystać z psychoterapii. Dostrzegam tu sprzeczność. To zmusza mnie to rozważań na ten temat. Nie boję się ludzi. Niestety nie umiem niekiedy zadbać należycie o swoje interesy:( Stąd proszę o poprawę pewności siebie i niskiej samooceny. Przez większość życia nie miałem oparcia w rodzinie. Z trudnościami z ludźmi zmagałem się sam (Nie wiedziałem, że trzeba o tym powiedzieć rodzicom). Po odejściu ojca, gdy miałem 17 lat przejąłem część jego obowiązków. Mama szukała u mnie wsparcia. Nadal tak jest. Szukałem ucieczki od tego w spotkaniach ze specjalistami. Zawiodłem się. Rozmowy o przeszłości i uczuciach mi nie pomaga. Nie wiem. Mój ojciec również był inny. Nie miał przyjaciół. Nie spędzał z dziećmi czasu. Nie umiał bronić swojego zdania. Nie byłem poniżany. Nie byłem wynagradzany i chwalony za moje osiągnięcia szkolne. Nie pamiętam kiedy ktokolwiek poza mamą mnie pochwalił. Po przyniesieniu świadectwa z czerwonym paskiem odkładałem je do pudełka po bombonierkach i zapominałem o nim. Niemal wszystkie moje dochody przeznaczałem na utrzymanie rodziny. Jako dziecko znosiłem do domu kartony na skup później po odejściu ojca musiałem zbierać złom i drewno. Mieszkałem w centrum miasta. Razem z mamą musiałem przenosić meble i złom. Bardzo się wstydziłem. W tym czasie odbierałem stypendium (Prezesa Rady Ministrów) dla najlepszego ucznia w szkole. W tym upatruje źródło moich trudności. Z rodziną (zamieszkującą w tym samym mieście) ze strony ojca i matki nie spotykałem się w celach towarzyskich i rodzinnych. Nie. Nie wiem na co zwracać uwagę więc skupiam się na wielu rzeczach. Nie wiem czy nazywam rzecz po imieniu ale mi brakuje wewnętrznego JA, które podpowiada dokąd zmierzam, czego chce i jakie mam zdanie. Muszę znaleźć w czymś oparcie. Rodzice, najbliższa rodzina, pracownik socjalny mnie zawiedli. Nie wiem. Kto ma mi to powiedzieć? Mówiłem niejednokrotnie. Podam trzy przykłady Psycholog doradził mi abym mnie analizował. Nie zgodziłem się z tym. Analiza służy mi podejmowaniu decyzji. Nie mam czym tego zastąpić. Zaproponowałem poprawę pewności siebie i niskiej samooceny. Pani psycholog zgodziła się o tym porozmawiać. Gdy przypomnienie moich osiągnięć nie pomogło rozmowa się zakończyła. Nie mogę się pogodzić z przeszłością. Rozmowa nie pomaga. Nie płaczę. Nie przeżywam. Zaproponowałem przygotowanie opinii o moim stanie zdrowia psychicznego aby podeprzeć się nim przed Sądem. Odmówiono mi. Skoro nie umiem wyrazić mojego ból przez okazanie uczuć ani stanąć przed Sądem to nie znam innej metody. Od lutego do dziś przez większość spotkań mój obecny psychoterapeuta proponuje abym kierował się uczuciami przy podejmowaniu decyzji. Podaje przykład. Uczucia mi podpowiadają kiedy jestem głodny jakie są moje ulubione lody. Zgadzam się z nim ale przy podejmowaniu trudniejszych decyzji mnie zawodzą. Nie umiem z nich skorzystać. Informowałem go, że nie mogę postąpić jak sobie tego życzy. Ale on nie ustaje w swoich próbach. Po około pół roku spotkań nic się nie zmieniło. Zaproponowałbym aby dociec przyczyny takiego mojego zachowania. Ale nie sądzę aby na to przystał. Chce rozwiązać moje problemy. Spotkania są celowe. W tym sensie czuję taką potrzebę. Skoro nie odmawia mi się pomocy to przyjmuję, że specjalista jest przygotowany aby mi pomóc. Do kogo innego mam iść? Nie zastanawiałem się na tym. Myślę, że rozmowa musi mieć swój cel. Jedyna rozmowa bez celu kojarzy mi się z rozmową od rzeczy. Nie. Nie widzę w takim zachowaniu żadnego celu. Nigdy to nie miało miejsca. Wszystko jest względne. 7 lat w wiezieniu to dla ciebie dużo? Dokładnie 7 lat życia to dużo? Wciąż spotykam się z różną oceną tych samych słów/zdań. Próbuje znaleźć równowagę pomiędzy nimi. Ale to jest jak balansowanie na linie. Wciąż towarzyszą mi wahania (brak decyzyjności). Podam przykład. Kiedy specjalista ma zawiadomić o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na członku swojej rodziny nie ma z tym problemu a kiedy dotyczy jego pacjenta rezygnuje (jest obojętny). Trudno mi to zaakceptować. Dla mnie ważna jest zasada prawna. A dla specjalisty ważna jest zasada życiowa stąd tak trudno się nam dogadać. Ja nie umiem kierować się zasadami życiowymi. Jak sądzę pytania użytkownika @MarekWawka01 dotyczyły takiego mojego zachowania. Nie było seksu waginalnego. Na wszystkie pytania odpowiedź to tak. Ma. Zaspokaja się oglądając filmy erotyczne. Mi się to nie podoba. Tak. Ma. Nie jest zadowolona. Ale nie zaproszę jej do siebie (pokój z kuchnią) a ja do niej nie chce jechać bo ojciec nie ma o mnie najlepszego zdania z powodu bezrobocia. Głównie pracowała na stażach z UP. Obecnie zbiera owoce na polu. A skąd mam wiedzieć? Kiedy myślę co do niej czuję to przeżywam podobne rozterki jak przy innych pytaniach dotyczących uczuć. Nie potrafię tego wydobyć. Aby odpowiedzieć na twoje muszę się zmusić do nadania temu uczuciu kształtu. To jest trudne. To jest moje pierwsza i jedyna dziewczyna. Nie ma z czym tego porównać. Czuję się dobrze w jej towarzystwie. Lubie się z nią śmiać. Czy to wystarczy? Podkreślam to raz jeszcze. Bywa, że bez wyraźnego wskazania/polecania nie zastanawiam się na pewnymi zagadnieniami. To może trwać latami dopóki nie okażą się potrzebne. To może dotyczyć zagadnień ważnych dla zwykłych ludzi (np. uczuć) ale skoro ja ich nie używam to pozostają w bezruchu. Podobnie zapewne jest z funkcjami trygonometrycznymi. Zwykle w życiu nie są potrzebne. Mogą się okazać użyteczne gdy nadejdzie tak potrzeba np. aby pomóc dziecku. Problem w tym, że nikt nie sprawdza czy mam to co trzeba. A za ich brak ja zostanę obwiniony bez zwracania uwagi czego się ode mnie wymaga. A ja tą karę przyjmę bez zastrzeżeń i nie uzupełnię moich braków bo wprost nie zostaną one wyartykułowane. Ten stan może trwać długo. Najgorsze jest to, że jestem obarczany odpowiedzialność za coś o czym nie zdawałem sobie sprawy:( Przepraszam, Starałem się w sposób klarowny wyjaśnić moje zachowanie i trudności z jakimi się borykam. Nie wiem. Musiałbym się zastanowić. Wybrać kryteria. Teraz to mnie męczy. Lubie jej towarzystwo. Lubię się z nią śmiać. Wspiera mnie w moich trudnościach.

Pierwszy psycholog z MOPR po spotkaniach trwających pół roku ze mną, mamą i bratem (liczba spotkań była różna dla każdej osoby) stwierdził, że mam nieśmiałość. Jak to się ma do twojej oceny wagi moich problemów? Odniosłem się do zachowania tej Pani psycholog we wpisie pt. Zastanawiająca opinia terapeuty Nie oczekuje dokładnego planu. Zwracam uwagę na pewne działania, które pozwolą na skuteczną i efektywną współpracę w tym Określenie konkretnego i realistycznego celu, Ocena postępów, Psycholog ma odpowiednie wykształcenie, Czuje się szanowany. W mojej opinii te warunki przez niektórych specjalistów nie zostały spełnione. W wyniku tego straciłem czas i zmalała moja wola na współpracę z kolejnym specjalistą. Stąd moje tak duże przywiązanie do warunków wstępnych. Polecam przeczytać Czy cele psychoterapii indywidualnej powinny być konkretne, realistyczne? 20 oznak, że jesteś w dobrej terapii Od około pięciu lat korzystam z pomocy różnych specjalistów. Nie sądzisz, że przyczyną może być błędna rozpoznanie/diagnoza a tym samym rodzaj terapii? Jakie podejście? Mój psychoterapeuta ma inne zdanie. Trudno się ze mną rozmawia ale rozważę każdy argument. Proszę podaj przykład. Chętnie go omówię. Tak. Raczej nie. Leki, które zażywałem w małym stopniu dotykały przyczyny moich problemów. Tłumaczyłem to psychiatrze. Nie chciał mnie słuchać. Nie wiem czy psychoterapia jest nieskuteczna bo psycholog nie ocenia jej skuteczności. Pozostaje mi jedynie moja ocena, które nie jest obiektywna. Prośby o dyskusję na temat zakończenia terapii i przebiegu spotkań kończą się odmową. Obecny psychoterapeuta nie odmówił mi pomocy. Nieskuteczność poprzednich terapii/spotkań widzi w nieodpowiedniej formie pomocy tj. poradnictwie (to jest moja interpretacja jego słów). To są bardzo ładne czarodziejki:) Przykładowy odcinek Lubię z nią spędzać czas. Nie wiem czy ją kocham. Ona mówi, że mnie kocha. Staram się. Wszystko stoi w miejscu. Dla mnie sytuacja jest taka sama jak w pierwszym roku. Dziewczyna o tym wspomina. Ale ja nie snuje wspólnych planów skoro nie uporałem się z moimi trudnościami. Do kogo należy ocena przydatności oferowanej pomocy? Tylko pacjent ocenia a specjalista bierze każdego kto chce? Jesteś kolejną osobą, która dostrzega moje trudności z czerpania korzyści z psychoterapii. Zapytam ponownie. Specjaliści tego nie dostrzegają? Ja wprost mówię, że pomoc psychologa mi nie pomaga a on nie odpowiada ani słowem. To jest jeden z powodów moich wpisów.