acherontia styx

Aspergerem bym się nie przejmowała, bo to nie jest patologia. Bardziej bym się obawiała o inne diagnozy, takie jak zab. osobowości itp., bo one już mogą zdyskwalifikować.

Nie mam już tego problemu, ale u mnie każdy lek powodujący hiperprolaktynemię szedł w odstawkę. Mój lekarz nie toleruje leczenia jednego, a psucia równocześnie czegoś innego.

Nic, bierzesz normalnie leki p/gorączkowe i p/bólowe.

Pewnie zmieni leki. Wizyta co 2 miesiące to tak normalnie bym powiedziała. Leki nie zadziałają w tydzień, minimum miesiąc im trzeba dać a często i więcej. A skoro coś się zmieniło na plus to znaczy, że lek coś tam działa. To nigdy nie jest tak, że od razu lek działa na wszystko.

W punkt Jedzenie jest jedzeniem. Nawet jedząc same fast-foody idzie schudnąć jeśli zachowa się deficyt. Nie, nie tuczy smażone, nie tuczą ziemniaki, nie tuczą wędliny. Tak samo jak nie tuczy jedzenie po 18. Wszystko można jeść, kluczem jest ilość, nie potrawa.

No nie, Twoim wyborem jest to, że postępujesz tak jak nakazuje Ci kultura czy suma doświadczeń. Mozesz wybrać inne rozwiązania, ale tego nie robisz.

Nie sprecyzowali gatunku ale na zakończenie terapii dostałam od pacjentów zawieszkę ptaka na łańcuszek, bo jakoś podłapali to porównanie, bo to ordynatorka powiedziała przy wszystkich pacjentach o mnie. Ja zdążyłam zapomnieć, że mnie tak nazwała, a inni pamiętali

Akurat tu się mylisz najprawdopodobniej xD ja owszem, jestem pyskata i wygadana, ale tam ten pseudonim wziął się z czegoś innego. Zresztą mówili tak tylko pacjenci, terapeuci mieli na mnie osobne określenie: kolorowy ptak xD

@Grouchy Smurf, żeby było śmieszniej na oddziale terapeutycznym mówili na mnie Mała Mi

W marcu po jednym z egzaminów złożyłam skargę do organu nadzorującego kształcenie podyplomowe w moim zawodzie - komisja egzaminacyjna wtedy chodziła po sali i podpowiadała złą odpowiedź na jedno z pytań. A po zwróceniu uwagi przeze mnie, że pierdzielą głupoty i sugerują złą odpowiedź jako organizator kształcenia, reakcja była jaka była (siedź cicho i nie dyskutuj, organizator wie lepiej). No to ich nauczyłam jaka powinna być prawidłowa odpowiedź pytanie zostało skutecznie zakwestionowane nawet przez Warszawę a sam organizator kształcenia musiał wysłać do wszystkich sprostowanie do pytania, które zostało anulowane bo błędną odpowiedź uznawali za prawidłową. Przy okazji dorobiłam im roboty, ale cóż, próbowałam wyjaśnić to na bieżąco, to oni nie chcieli wyjaśniać, to zmusiłam ich do wyjaśnień poprzez inną instytucję

@Kisiuno naprawdę. Gratulacje xD Twoje rady są idealne do podręcznika pt. "Jak wytworzyć niezdrową relację z jedzeniem" więcej zakazów niż możliwości i w większości bzdurne. Jakoś jem regularnie wszystko co wg Ciebie jest niezdrowe i w ogóle be, a wagę mam na granicy niedowagi Po Twoich złotych radach pt. 2 jajka na miękko i jogurt naturalny na śniadanie po godzinie byłabym głodna

Brzmi jak ja rok temu z urlopem szkoleniowym chce 6 dni szkoleniowego + 1 bezpłatnego (mam taką pracę, że ogólnie u mnie nie ma czegoś takiego jak urlop wypoczynkowy, bo ja bez tego mam więcej wolnego niż wynosi najwyższy wymiar urlopu, a jeśli chce wypoczynkowy muszę mieć zastępstwo - uroki pracy w której ma się płacone nie za pracę co za gotowość). Po 2 dniach: nie, jednak tego przyjdę do pracy, to będzie tylko szkoleniowy 6 dni dlatego moja szefowa sam wniosek dała mi do wypisania 2 tygodnie po moim powrocie z urlopu szkoleniowego skoro byłam niezdecydowana

@newuser999 jednemu zatka, innemu nie. Kwestia mocno indywidualna. Tak samo jak z koszmarami/realistycznymi snami. Brałam trazodon w całym zakresie dawek i nie występowała u mnie żadna z tych rzeczy.

@Mic43 czyli uważasz że Twoim życiem rządzi przypadek czy co? W tej kwestii zgadzam się z @Fuji, osobą która ma największy wpływ na Twoje życie jesteś Ty sam. Nie przypadek/los/inne osoby czy co tam wg Ciebie Twoim życiem kieruje.

Zależy. Ja miałam okres gdzie też miałam terapię 3x w tygodniu, dłuższy czas miałam 2x w tygodniu, jednak większość 1x w tygodniu. Teraz np. mam totalnie nieregularnie terapię (nie miałam przez 3 tyg., później przez 2 tyg. pod rząd miałam i znowu 2 tyg. nie miałam xD). Po części ze względu na to, że powoli kończymy terapię i rozluźniamy częstotliwość spotkań a po części ze względu na to, że w ostatnim czasie tak się złożyło, że u mnie stały termin jest zagadką czy będę w stanie być o swojej godzinie czy nie. Ale wracając do tego co chciałam napisać: ja w pewnym momencie dostałam ultimatum od swojej terapeutki - albo spotykamy się chociażby 2x w tygodniu, albo nie będzie dalej prowadzić mojej terapii, bo w takim stanie w jakim wtedy byłam spotkaniami 1x w tygodniu bardziej by mi zaszkodziła niż pomogła. Przeszłam wtedy na terapię 2x w tygodniu na jakieś pół roku i później z powrotem wróciłyśmy do cotygodniowych sesji. U mnie w ogóle terapeutka raczej była przez większość czasu na tyle elastyczna że częstotliwość zmieniała się parokrotnie w trakcie całej terapii. No i zawsze mogłam poprosić o dodatkową sesję jak potrzebowałam. Jeśli miała czas, zgadzała się bez problemu.

No ok, ale po co ona ma się mierzyć ze swoimi lękami jak nie ma takiej potrzeby? No nie, żeby cokolwiek zmienić musi być jakaś motywacja. Co u niej ma być motywacją? Dostaje wszystko za darmo pod nos, niewielkie niedogodności jest w stanie znieść, ale wygrywa u niej to, że nie musi robić tego czego nie chce, nie lubi, boi się etc. Dla Ciebie ważniejszy jest spokój i zdystansowanie się od domu rodzinnego w postaci wyprowadzki. Dla niej jak widać nie. Ja już i tak pomijam że ciężko może być jej znaleźć w ogóle jakąś dobrą pracę na początek skoro ma taką lukę pomiędzy nieukończonymi studiami, bo każdy pracodawca zapyta co robiła przez te parę lat.

No dokładnie, zgadzam się z @minou, ma idealne warunki do pielęgnowania swojej fobii. Nie mówię od razu żeby mieli wyrzucić ją na bruk, ale jak dostaje wszystko czego potrzebuje, nie musi dokładać się do rachunków ani nic, to po co szukać pracy? Też bym wolała siedzieć w domu i patrzeć w sufit bo po cholerę się męczyć? Być może wystarczyłby niewielki bodziec na początek i granica postawiona przez rodziców, że sorry, nie ma bycia "pasożytem" tylko na swoje chociażby głupie waciki, rachunek za telefon/internet etc. musi płacić sama ze swoich pieniędzy bo nie ma 15 lat tylko 2x tyle i czasy "mamo, daj mi 2 zł na loda/chipsy/lizaka" minęły. No ale tu też konsekwencja ze strony rodziców musiałaby być, bo co z tego że raz nie dadzą, jak za 2 tygodnie już zapłacą za biedne bezrobotne dziecię Jak to mawia moja terapeutka: życie jest najlepszym terapeutą w niektórych przypadkach a im dłużej będzie wspierana przez otoczenie w takim zachowaniu, z tym większą ręką w nocniku się obudzi jak rodzice rzeczywiście umrą, a kiedyś umrą.

Sorry, ale zaczynając od 0 i nagle przeskakując do 5 treningów siłowych w tygodniu osiągniesz efekt przeciwny do zamierzonego. Tak, aktywność fizyczna pomaga, chociaż jeśli występują lęki to siłownia jest mniej polecana, bardziej ćwiczenia aerobowe, ale to już co kto lubi. Każdy musi znaleźć swoją aktywność, którą lubi i która mu pasuje. I nie, w depresji nie jest łatwo utrzymać poziom aktywności, jak człowiek nie ma do niczego motywacji, ale jak ja to mówię motywacja to taki stwór, który czasem się pojawia, ale częściej go nie ma. Czy ja biegając 3x w tygodniu zawsze wychodzę na trening zmotywowana? Nie. Często mi się nie chce i nie mam motywacji, ale idę i robię z niechęcią. Pierwsze minuty zawsze psioczę pod nosem, że to bez sensu i po co się męczę, ale właśnie w te dni, w które wychodziłam z niechęcią, wychodzą mi najlepsze treningi. A sama aktywność fizyczna pomaga też chociażby rozładować napięcie i oczyścić głowę, chociaż na chwilę, z negatywnych myśli.

Pozostaje pytanie z czego żyje? Co prawda daleko mi było do fobii, ale miałam w swoim życiu okres gdzie sama myśl, że miałabym tylko przejrzeć(!) ogłoszenia o pracę powodowała prawie, że "histerię". Było też tak, że byłam umówiona na rozmowę w sprawie pracy, byłam już pod budynkiem i nawet do niego nie weszłam tylko wracałam do domu. I tak jak mówię, do fobii jakiejkolwiek było mi bardzo daleko, sam ten stan nie minął też sam z siebie i pewnie utrzymywałby się o wiele dłużej gdyby nie fakt, że ja nie mogłam pozwolić sobie na nie pracowanie, bo nie miałabym za co żyć, a świadczenie rehabilitacyjne z ZUSu też się zbliżało ku końcowi. Także niestety jakieś swoje irracjonalne lęki i obawy musiałam w pewnym momencie odłożyć na półkę i mimo to znaleźć i podjąć jakąś pracę. A może nie tyle odłożyć na półkę, co zrobić co było do zrobienia mimo tego co się działo we mnie. Tylko, że właśnie, kluczem jest to czy dana osoba chce dać sobie pomóc, bo jeśli w danej osobie nie ma najmniejszej woli zmiany, to możesz stawać na rzęsach i klaskać uszami, a niewiele wskórasz. Dopóki siostra nie zdecyduje się na sięgnięcie po pomoc, czy to lekarza czy psychoterapeuty czy nie przestanie unikać chociażby rejestracji w urzędzie pracy, to sorry, ale niewiele zrobisz. Ja wtedy owszem, mogłam złożyć wniosek o przedłużenie świadczenia rehabilitacyjnego, może bym dostała na kolejne 2-3 miesiące, tylko czy na tamten moment było mi to rzeczywiście potrzebne? Nie. Czy byłoby to wygodne, bo nie musiałabym się wtedy mierzyć z tym co budziło lęk? Jeszcze jak ale ja wiedziałam, że to nie jestem ja. Niestety dopóki osoba której to dotyczy też nie dojrzeje do tego żeby sobie pomóc, to ten status quo będzie się utrzymywał.

@minou nie prościej jakby lekarz wystawiał receptę transgraniczną? Możesz wtedy zrealizować w dowolnym kraju normalną e-receptę transgraniczną (o ile kraj w którym mieszkasz umożliwia to, ale większość krajów w Europie to umożliwia). Kwestia ustawień w IKP i wyrażenia zgody na realizację recepty w wybranych przez siebie krajach.

Bo euforia to jej skutek uboczny, który nie u każdego wystąpi ;)to nie jest lek na poprawę nastroju. Ja brałam pregabalinę 2 lata i w życiu euforii na niej nie odczuwałam.

Sprzątam, bo przez ten remont wszędzie burdel. W międzyczasie machnę leczo na obiad

@newuser999 praktycznie nierealne.

Wyższe dawki trazodonu nie działają już tak sedująco.

Na lęk się zgodzę. Co do działania p/depresyjnego bym polemizowała.