eleniq

Lekarz kazał mi zwiększać dawkę o 25mg co tydzień, docelowo do 100mg (50 rano i 50 wieczorem). Po wejściu na dawkę 75mg zauważyłem jakieś takie lekkie drżenia i trudności z wykonywaniem precyzyjnych ruchów, czasem nawet leciutko mi zadrży głowa. Czy ktoś miał podobnie? Czy przeszło z czasem czy się nasiliło po zwiększeniu dawki?

No dobrze, tylko że w tym też powinny być jednak jakieś granice. Moja terapeutka przegięła pałę przez takie coś, choć oczywiście słyszałem różne niewygodne rzeczy, to ta ostatnia była niedopuszczalna. Zmusiła mnie do zakończenia terapii.

Działanie SSRI na lęki może być bardzo różne. U jednych będą nasilały lęki, a u drugich tłumiły. To jest zależne od indywidualnych skłonności, czasem nie da rady tego po prostu przewidzieć. Fakt, że na początku SSRI nasilają lęki i jeśli jest to nieznośne dla pacjenta, to lekarz wdraża pomocniczo leki przeciwlękowe takie szybko działające np. hydroksyzynę albo benzodiazepiny. Jednak zdarzają się też sytuacje, że nawet leki przeciwlękowe niewiele mogą wtedy pomóc, ale to już troszkę inna historia... U mnie na przykład było tak, że każdy antydepresant nasilał mi lęki. Dlatego musiałem je zupełnie odstawić raz na zawsze. Za to moja mama miała tak, że biorąc paroksetynę i mianserynę była wyczyszczona z lęków na maxa. Ale przy okazji była też wyczyszczona z wszelkich emocji, a nawet chwilami taka wręcz zupełnie odcięta od świata. Choć do psychozy w przypadku mojej mamy to daleko... Mi zaś znacznie bliżej. Mój tata zaś nigdy nie miał jakichś poważnych problemów z psychiką, zawsze zaradny i energiczny. Także jak widać nie musi to być genetyczne.

Ja brałem moklobemid w dawce 450mg i jednocześnie kwetiapinę w dawce 400mg. Mimo to, dopatrzono się u mnie stanu prepsychotycznego i wysłano do szpitala psychiatrycznego w celu zabezpieczenia, bo robiło się dość nieciekawie. To z tego, co piszecie, to ja muszę mieć chyba skłonności do psychozy. Skoro nawet moklobemid w połączeniu z kwetiapiną mi to prawie że chciał wywołać. Jednak też niektórzy z Was mają rację, że bupropion można podawać osobom z ChAD, choć rzeczywiście @Dryagan słusznie zauważył, że trzeba być wtedy ostrożnym i mieć doświadczenie w leczeniu tej choroby antydepresantami, bo jest ryzyko wywołania stanu maniakalnego tak czy siak. Przy stanach depresyjnych ChAD zaleca się zwykle kwetiapinę, lamotryginę albo lit. Ewentualnie zalecają też off-label olanzapinę albo lurazydon.

No to ciekawe. Bupropion działa na noradrenalinę i dopaminę i mógłby indukować psychozy i manie. Nie wiem jednak, jak to wygląda w praktyce. Ja o mało co nie dostałem psychozy po moklobemidzie.

@Bilshon Zgadzam się. Na lekach te myśli samobójcze rzeczywiście wydają się być takie znacznie mniej żywe, mniej pochłaniające, po prostu myśli jak myśli, tylko takie "szmerające" sobie gdzieś tam z tyłu umysłu, bez dojścia do świadomości. Leki też w pewnym sensie odbierają siły do realizacji tych myśli, stawiają taki swego rodzaju szlaban za nimi, że np. jak pomyślimy o nich, to mogą (ale nie muszą) włączyć się takie "przeciwmyśli", które nam podpowiadają dlaczego nie warto tego robić, bo np. staniemy się kalekami. Ale to i tak nie daje stuprocentowej ochrony przed nimi. Skłonności samobójcze ma się też podobno w genach, są nawet dość mocne teorie na temat pewnej receptorowości mózgu z tym związanej. Leki leczą jedynie objawowo takie myśli, ale nie niwelują ich przyczyny. Psychoterapia też może pomagać odkryć ich przyczynę, ale później pozostaje jeszcze kwestia tego, czy będziemy mieli jakiś wpływ na tą przyczynę. Bo co jeżeli przyczyna będzie tkwiła w nieprawidłowym funkcjonowaniu mózgu, które to jest raczej od nas samych niezależne i będzie wymagało prawdopodobnie dożywotniego podawania leków, a co jeśli będzie to konsekwencja ciężkiej traumy, która nieodwracalnie zmieniła nam osobowość i przez to nigdy nie będziemy mogli wrócić do stanu sprzed choroby?

Osoby chcące otrzymać orzeczenie zobowiązane są złożyć: ⦁ wniosek o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności (dla osoby do 16 roku życia), o stopniu niepełnosprawności (dla osoby powyżej 16 roku życia) lub o wskazaniach do ulg i uprawnień, ⦁ zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia wydane dla potrzeb zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności (wystawione nie wcześniej niż na 30 dni przed dniem złożenia wniosku), ⦁ poświadczone za zgodność z oryginałemkserokopie dokumentacji medycznej tj. historii choroby z poradni specjalistycznych, wyników badań specjalistycznych, kart informacyjnych leczenia szpitalnego. Uwierzytelnienia kopii dokumentacji może również dokonać pracownik Zespołu, po okazaniu oryginału do wglądu (w przypadku złożenia kserokopii dokumentacji medycznej należy także dołączyć jej oryginały, które zostaną zwrócone po poświadczeniu kserokopii za zgodność z oryginałem). Ważne: Kopie dokumentacji medycznej, które nie są poświadczone za zgodność z oryginałem nie stanowią dowodu w postępowaniu o wydanie orzeczenia, w związku z czym nie będą przyjmowane. Niezbędne druki tj. wniosek oraz zaświadczenie lekarskie można otrzymać w siedzibie Zespołu lub pobrać ze strony internetowej. Wnioski o wydanie orzeczenia można składać bezpośrednio w siedzibie Zespołu jak również przesłać pocztą na adres Miejskiego Zespołu. Ważne: Jeżeli dołączona do wniosku dokumentacja medyczna jest niewystarczająca do wydania orzeczenia przewodniczący zespołu zawiadamia na piśmie osobę zainteresowaną lub jej przedstawiciela ustawowego o konieczności uzupełnienia dokumentacji oraz wyznacza termin jej złożenia z pouczeniem, że nieuzupełnienie w tym terminie spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Od wydanego orzeczenia przysługuje prawo wniesienia odwołania. Odwołania składa się w ciągu 14 dni od odebrania orzeczenia do Wojewódzkiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności w Warszawie za pośrednictwem Miejskiego Zespołu. Zaświadczenie może być od lekarza pierwszego kontaktu albo lekarza psychiatry. Z tym, że musi to być lekarz, który zna historię Twojej choroby. To nie może być lekarz "z dupy" za przeproszeniem. Na stronie masz do pobrania i wydrukowania druk zaświadczenia, który dajesz lekarzowi do wypełnienia. Ty zaś musisz wypełnić tylko wniosek o wydanie orzeczenia. @acherontia styx dobrze ci mówi. Potrzebna jest historia choroby z dłuższego okresu leczenia, co najmniej kilkuletniego. Począwszy od karty wypisu z oddziału noworodkowego, przez wszystkie hospitalizacje czy też pobyty na oddziałach nerwic/uzależnień itp. no i skończywszy na informacjach o innych chorobach przewlekłych leczonych do dziś przez twojego internistę czy innych specjalistów.

Jak najbardziej możesz ubiegać się o zasiłek z racji przewlekłej choroby psychicznej. Musisz najpierw wypełnić samemu wniosek o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności dostępny do pobrania na stronie Miejskiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności. Później idziesz do lekarza pierwszego kontaktu z zaświadczeniem pobranym ze strony Miejskiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności, który ci to zaświadczenie wypełni. Później z wypełnionymi dokumentami i swoją osobistą dokumentacją medyczną, którą miałeś od początku swojego życia do teraz idziesz do komisji Miejskiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności, tam cię badają i decydują o przyznaniu zasiłku. Jeśli jesteś z Warszawy, to na tej stronie masz to wyjaśnione: https://wcpr.pl/nasze-uslugi/osoby-niepelnosprawne/orzekanie-o-niepelnosprawnosci

Jeśli chodzi o łączenie escitalopramu z alkoholem, to nie jest to zupełnie przeciwwskazane. Jednak alkohol w dużych ilościach z racji swojego działania depresyjnego (z tym, że to nie ma nic wspólnego z depresją jako chorobą jak coś!!!), może nasilać albo osłabiać działanie leków psychotropowych. Myślę, że dwa piwa na tydzień to spokojnie, byle nie codziennie.

Skoro SSRI nie pomagają ci na OCD, to możesz jeszcze spróbować Anafranilu. To najsilniejszy lek na OCD, ale ma poważne skutki uboczne. Neuroleptyki przy OCD to są już tak naprawdę ostatecznością. Jeszcze można próbować chyba przezczaszkowej stymulacji magnetycznej.

No przy Klozapolu to się w sumie nie dziwię. Przy zaburzeniach psychotycznych trzeba bardzo uważać z niektórymi antydepresantami. Anafranil jest lekiem mogącym wzmagać/wywoływać psychozę. Poza tym przy połączeniu Klozapolu z Anafranilem mogłabyś dostać zespołu antycholinergicznego. Z takich bezpieczniejszych leków na OCD to jeszcze masz arypiprazol albo niektóre SSRI stosowane w wysokich dawkach. Nie wiem jednak czy można je łączyć z twoimi pozostałymi lekami.

Czy brał ktoś zyprazydon przy zaburzeniach lękowo-depresyjnych? Jak działał na lęki?

Czy bierze ktoś arypiprazol na zaburzenia depresyjno-lękowe? Czy arypiprazol robił coś z waszymi lękami? Osłabiał, nasilał, nic nie działał?

Na fluoksetynie tyjesz? Ile przytyłeś?

No o olejku CBD właśnie słyszałem, że potrafi wspomagać sen, nawet koszmarom może zapobiegać. Ja go nie próbowałem, więc nie wypowiem się co do działania. Na bezsenność to już powinno się wdrożyć jakieś leki. Najlepiej do lekarza. Z takich preparatów bez recepty to można próbować jakichś ziołowych np. Nervomix Sen albo melatoninę.

Przy zaparciach bardzo ważne jest nawadnianie (3 litry wody niegazowanej mineralnej) i stosowanie diety bogatoresztkowej (najczęściej poleca się tutaj suszone śliwki), trzeba też jeść dużo jogurtów czy kiszonek bogatych w dobre bakterie. Zaparcia mogą mieć podłoże psychogenne, wtedy mówi się o tzw. zespole jelita drażliwego. Mogą też być powodowane przez niektóre leki, głównie leki cholinolityczne czy niektóre przeciwnadciśnieniowe. Wtedy zalecana jest modyfikacja leczenia nimi. Można też próbować leczyć zaparcia objawowo, stosując leki przeczyszczające. Z takich leków przeczyszczających, które można stosować przez dłuższy czas (od tygodnia do kilku miesięcy) to są laktuloza albo makrogol. Można też stosować czopki glicerynowe, najlepiej takie 2 gramowe. Można też próbować ostrzejszych środków przeczyszczających, które wolno stosować jedynie doraźnie, krótkotrwale, nie wolno ich stosować długotrwale!!! Tutaj bardziej polecane są ziołowe - np. Radirex albo Xenna. W ostateczności można próbować syntetycznych środków - bisakodyl albo pikopil. Tzn jeśli potrzebujesz szybko pomocy to możesz zgłosić się z tym choćby do jakiejś przychodni przyszpitalnej. W szpitalu Bielańskim w Warszawie mają tam taką pracownię endoskopii, do której można się zgłaszać z takimi problemami. Tam też mogą ci skierowanie wystawić na kolonoskopię czy coś podobnego.

Nudzę się przeglądając nasze forum i internet

W chwili obecnej praca w bardzo dobrej firmie. Nie chciałbym, by ktoś stamtąd czuł się w jakiś sposób winny za moje samobójstwo. Ta firma absolutnie nie zasługuje na to, by mieć na swoim koncie tak beznadziejną śmierć któregoś ze swoich pracowników. No i jeszcze prawdopodobnie leki, bez których miałbym w głowie totalny miszmasz. Leki porządkują mi myśli, normalnie czasem się czuję jak jakiś schizofrenik albo border...

Anafranil ma na tyle długi okres półtrwania, że pominięcie 1 dawki nie powinno spowodować nawrotu objawów. Gorzej gdyby to było kilka albo kilkanaście dni.

Musisz mieć dość ciężką depresję, skoro lekarz dał ci lit. Przy depresji to lek ostatniej szansy. Podaje się go też przy chorobie dwubiegunowej i rzadziej przy ciężkich zaburzeniach osobowości. Na zdrowych ludzi ten lek podobno w ogóle nie działa. Od razu ci mówię, że jest to lek bardzo obciążający dla organizmu - może powodować polidypsję i poliurię, niedoczynność tarczycy, drżenie rąk, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, osłabienie mięśni. Ale za to lit nie ma sobie równych w zwalczaniu myśli samobójczych. Dodatkowo ma on działanie immunomodulujące i neuroprotekcyjne. Ja mimo dużych skłonności samobójczych nie mogę brać litu, bo biorę leki na nadciśnienie i cholesterol, z którymi to lit wchodzi w niebezpieczne interakcje. Ale i tak daję sobie radę jak na razie.

Chodzi tu o zwalczenie autyzmu jako objawu osiowego schizofrenii, a nie autyzmu wczesnodziecięcego jako zaburzenia ze spektrum całościowych zaburzeń rozwojowych. Takie działanie mają niektóre neuroleptyki typowe i atypowe. Ponoć bardziej zauważalne jest to działanie, kiedy są podawane w niższych dawkach. Takie działanie opisano dla sulpirydu, amisulprydu, flupentyksolu, klozapiny, rysperydonu.

Witaj! Jak to czytałem, to w pewnej chwili pomyślałem, że możemy sobie podać ręce. Mi też mama zmarła jakiś rok temu, nagle na ulicy na śmierć sercową. Ja gdzieś od 14 roku życia zacząłem mieć objawy lękowo-depresyjne, byłem ofiarą wykorzystywania i szykan ze strony kolegów - nie dość, że w szkole to jeszcze na moim podwórku. Nie dość, że gadali o mnie, że jestem ćwokiem i pizdą, to jeszcze traktowali mnie jak kogoś niedorozwiniętego, nawet nauczyciele litości dla mnie nie mieli czasem. Straszne! Ale najgorsze jest w tym wszystkim to, że ja sobie na to wszystko zwyczajnie sam pozwalałem, nie potrafiłem się obronić, postawić granic, nikt nie chciał mi w tym nawet pomóc, a wręcz zachwycali się tym, że jestem taki spokojniutki i grzeczniutki... Nie no błagam. Oczywiście takie zachowanie ma swoje jakże fatalne konsekwencje teraz - w kółko myśli samobójcze z planami, ciągłe pobudzenie, niepokój, lęki, histerie. Nawet lekarze nie potrafią mnie wysłuchać, straciłem już do nich siły, stwierdziłem, że będę się leczył lekami póki mi pomagają, a później - sam nie wiem... Tylko leki tak naprawdę mi pomagają zebrać myśli w sobie, z czasem było coraz gorzej, wszystko mi się w głowie plątało porządnie, nieraz psycholodzy się mnie pytali, czy byłem u psychiatry z tym. Mam diagnozę zaburzenia schizotypowego teraz. Bez leków nie poradziłbym sobie w ogóle, to wiem na pewno. Terapię sobie odpuszczam, chodziłem na wiele, na każdej to samo, że mam z tym żyć, bo terapia nie zmieni mi osobowości... Żaden terapeuta nie umiał mnie jakoś zachęcić do rozmowy o emocjach, o tym co wewnętrznie przeżywam, tylko sam musiałem odkryć, że tłumione emocje są moim podstawowym problemem. Mam przez to bardzo silne nadciśnienie i tachykardię, biorę 3 leki na to już. Wszystko mi w ciśnienie idzie. Ogółem jestem okazem zdrowia, nie choruję w ogóle, nie łapią mnie infekcje, tylko moja psycha jest już mocno zryta. Nie wiem, ile jeszcze dam z tym radę, ale jeszcze mam pewne plany na następne 5 lat życia... Moja rodzina też była dysfunkcyjna - mama nieradząca sobie z własnymi emocjami, wymagająca ciągłego wsparcia, opieki nawet, a tata prostolinijny, nie liczący się ze zdaniem innych, ale za to bardzo zaradny i pomocny. Z leków obecnie przyjmuję Ketrel. Nie wolno mi podawać antydepresantów, bo po nich miałem jeszcze gorsze depresje i lęki. Benzodiazepin też nie toleruję. Doraźnie tylko hydroksyzyna ratuje mi sprawę. Umówiłem się z lekarzem ostatnio, bo znowu mam nawrót mimo regularnego brania Ketrelu, myślę o lamotryginie. Na razie potrzebuję ustabilizować się lekami, bo bez nich będę latał po ścianach... Szczęście, że mogę pracować, choć planuję iść na studia, mam predyspozycje na kierunki medyczne, myślę o analityce medycznej, jest niedobór diagnostów w naszym kraju, a analityka medyczna mocno mnie interesuje. Tyle z moich planów na życie jak na razie.

Zależy z czym się ma do czynienia. Jeśli do pacjenta nic nie dociera, to żadna psychoterapia tu nic nie da, a nawet zaszkodzi. Przejście przez złą psychoterapię to trauma. Na psychoterapię trzeba być gotowym, w miarę ustabilizowanym. Leki oczywiście tłumią objawy, ale z mojego doświadczenia i tak potrafią dużo lepiej ustabilizować i poprawić myślenie niż terapia. Mnie lek podniósł z ciężkiego epizodu depresyjnego w trakcie którego byłem regularnie na terapii dziennej. To jest tak naprawdę dość indywidualna. Terapia też jest dość kosztowna i zawsze zostaje farmakoterapia.

To prawda. A nawet może w takim wypadku zaszkodzić. Niestety nie każdy o tym informuje. Najgorsze jeśli dotknie to młodej osoby. Mi terapeutka po 2,5 roku terapii powiedziała, że jeśli nie widzę sensu psychoterapii tylko pogorszenie, to moja wina, że nie umiem z niej korzystać. Ehh... Ale psychiatra i tak mi zlecała po raz kolejny terapię u tej terapeutki. Nie no, żyć nie dadzą. Jak psychoterapia nie pomaga albo przewyższa w jakiś sposób pacjenta, to pozostaje ratować się lekami.

@zburzony Coś właśnie słyszałem, że rysperydon bywa pomocny w depresji i lęku uogólnionym, ale wtedy bierze się go w niskiej dawce 0,5-1,5mg na dobę podobnież. Z tym, że sam rysperydon może też dawać przykre uboki w postaci objawów pozapiramidowych i hiperprolaktynemii.