el33

Witaj @Zmeczonyzyciem myślę, że warto rozważyć wizytę u psychoterapeuty. Pomoże on Ci spojrzeć z boku na to co się dzieje. Nie jest to nic czego warto się obawiać. Pierwsze rozmowy (zwykle 3) prowadzi terapeuta zadając pytania, próbując zorientować się na czym polega problem. Jeżeli oboje dojdziecie do wniosku, że chcecie razem pracować zaczyna się terapia. Nie jest to łatwy proces, ale pomaga. Czasami terapeuta sugeruję zasięgnięcia porady psychiatry czy nie warto wspomóc się lekami, ale to też jest zawsze wspólna decyzja lekarza i pacjenta. Tutaj nikt Cię nie będzie do niczego zmuszał.

Próbujesz, starasz się i walczysz, a to już na prawdę dużo. Spróbuj sobie nie wyrzucać tego, że tym razem nie wyszło, bo to tylko dołuje i wywołuje wyrzuty sumienia, napięcie i wszystko zaczyna się od nowa. Pomyśl, że to się zdarza, zobacz ile godzin wytrzymałaś. Może spróbuj sobie zapisywać swoje sukcesy np: mam myśli, ale tego nie zrobię, udało mi się wytrwać 10-12h, zamiast się ciąć wyszłam na spacer itd. To wszystko to małe sukcesy, coś na co możesz spojrzeć i zobaczyć swoją walkę. Wszystko zaczyna się od małych kroków

Warto rozmawiać o tym jak najwięcej by myśli nie przeszły w czyn. Nawet jeżeli tak się stanie to nie warto sobie tego wyrzucać. Takie rzeczy się zdarzają. Może spróbuj się zastanowić w jakich sytuacjach takie myśli się pojawiają, z czym one się wiążą.

@Niepewny Rozważałeś może wizytę u neurologa i endokrynologa? Pewne zaburzenia i problemy miewają przyczyny organiczne. Warto zrobić kilka badań. Może również Ci lekarze będą w stanie podpowiedzieć coś psychiatrze na czym powinien się skupić.

Lekarz dał Pramolan na brania wieczorem by się wyciszyć i polepszyć jakość snu. Z samym zasypianiem nie mam problemów tylko z ciągłym wybudzaniem się co 1-1,5h. Po 2 miesiącach brania jest lepiej, wybudzam się teraz tak 2-3 razy w ciągu nocy. Minus tego jest taki, że od kiedy go biorę wciąż jestem głodna i nie mogę przestać jeść:/ Dostałam do tego Zolpiden, ale mogę go brać tylko doraźnie. Ze względu na sytuację rodzinną nie mogę brać leków, które "zamulają". Po Zolpidenie spie 10-12h bez wybudzania się.

Witam Pisz tak często jak potrzebujesz.

Jak sobie radziliście z uczuciami do swojego rodzeństwa po tym jak to się stało? Czy przed tym te osoby były Wam bliskie/ważne? Jak dużo się zmieniło później?

@LzzyBet Jak się dziś czujesz? Udało Ci się znaleźć profesjonalną pomoc?

Powiedzenie komuś bliskiemu o samookaleczaniu się lub nawet samych myślach nie jest łatwe. Myślę, że warto porozmawiać najpierw o tych myślach z terapeutą by się zastanowić skąd one się biorą i jak z nimi sobie radzić. Możecie również omówić kwestię komu chciałbyś o nich powiedzieć i czy osoba ta będzie potrafiła Cię wspierać.

Nawet pracując w fabryce można się wybić. Zacząć od taśmy czy pakowania pudełek i powoli iść do przodu. Nie jest to łatwe i wymaga WŁASNEJ inicjatywy, ale znam kilka osób, które zaczęły od taśmy, a teraz są planerami produkcji, menagerami produkcji itp. Już nie stoją przy taśmie, ale dbają o to by cała produkcja szła do przodu, organizują pracę i zarabiają po kilka tys na rękę. Ale najpierw musieli zacząć i pokazać, że chcą iść dalej, chcą się uczyć, są gotowi do tego by zostać dłużej i się czegoś nauczyć. @Pablo123 masz w ogóle jakąś pracę, którą chciałbyś wykonywać, jakiś kierunek, sektor gospodarki?

Może to co napiszę zabrzmi ostro, ale czasami warto spojrzeć z różnych stron. Myślę, że warto gdzieś zacząć choćby za tą miskę ryżu po to by poznać firmę i pokazać na co Was stać, zdobyć wiedzę i kwalifikację. Wiem, że zarobki wszędzie na początku są niskie, ale dużo osób piszę, że nie ma kwalifikacji, a na każdym stanowisku potrzeba czasu by się wdrożyć. Dziś trzeba pokazać, że coś się umie lub, że chce się nauczyć. W firmie w której pracowałam zajęło mi 6 lat dojście od stażysty (600zł) do menadżera (3200zł). Wymagało to dużo pracy, otwartości i WŁASNEJ inicjatywy. Nie było to korpo tylko prywatna firma ok 50 osób. Stawiając się w roli pracodawcy nikt z Was nie chciałby płacić komuś dużo, kto ma niewielką wiedzę i jeszcze mniejszą chęć do nauki.

Brat Albert to organizacja niosąca pomoc osobą bezdomnym, prowadzą m.in schroniska, przytułki. @Amos jak się dziś czujesz?

Kilka lat temu byłam zarejestrowana na portalu i nie powiem bym miała setki wiadomości każdego dnia, bardziej 5 w tygodniu. Zdarzało mi się pisać do mężczyzn i zwykle to oni szybko kończyli rozmowę czując się "nieswojo" z tym, że to nie jest ich inicjatywa. Nie wiem czy przyznanie się przez kobietę do braku zainteresowania nie byłoby równoznaczne z "przegraną". Faktem jest też to, że wiele kobiet wybrzydza szukając ideału. Ze swojej strony mogę jedynie dodać by się nie poddawać. Ja z moim mężem jesteśmy przykładem tego, że na portalu randkowym można znaleźć miłość.

Nie było by dobrze, gdyby 12-latki znały większość pozycji seksualnych, współżyły ze sobą i namiętnie oglądały pornografie. Jednak jest to wiek w którym dobrze by wiedzieli czym jest seks, jakie są jego konsekwencję, że jest czymś co powinno spajać związek i polega na dawaniu i otrzymywaniu bliskości, przyjemności. Dzieci odkrywają swoją seksualność w różnym wieku. Często przed okresem dojrzewania masturbacja służy tylko jako coś co sprawia przyjemność o potrafi rozładować emocję. Nie służy do rozładowania napięcia seksualnego i zaspokojenia siebie. O tym możemy mówić dopiero w okresie dojrzewania gdy do głosu dochodzą hormony i zainteresowanie płcią.

Czy jest sposób byś się"odciął" od tego co do Ciebie mówi? Nie wiem ile masz lat i jak wygląda Twoja sytuacja, ale może wyjazd gdzieś za granicę lub nawet teraz do pracy sezonowej mógłby Ci pomóc oderwać się od domu i nabrać trochę sił. Wiem jak ciężko jest przy depresji i nie raz walczyłam z sobą by w stać z łóżka jednak odcięcie od środowiska, które Cię dołuję jest podstawą.

Czy wiesz co mogło być wynikiem tego, że psychoterapia nie zadziałała? Czy udało się omówić z terapeutami przyczyny niepowodzenia? Długo uczęszczałaś na terapie?

psychoterapia p-b jest jedną z "płytszych" psychoterapii. Jeżeli problemy leżą w przeszłości nie wiem na ile Twój T jest gotowy i chce wracać do przeszłości. Tutaj spotkałam się z różnymi opowieściami. Pewnie już teraz możesz powiedzieć na ile T skupia się na przezwyciężeniu obecnych objawów, a na ile próbuje z Tobą odkrywać przeszłość. Terapie, które sięgają przeszłości zwykle są terapiami długoterminowymi i na ich efekty trzeba czekać miesiące jak nie lata.

Jest to jedno z pytań, które zostaną bez odpowiedzi.

Czyli nurty skupione na rozwiązywaniu problemów tu i teraz. Pytanie czy Twoje problemy z którymi zgłosiłeś się na psychoterapię mają swoje źródła w przeszłości, relacji jakie były? Jeżeli tak to nie wiem na ile p-b będzie pomocna dla Ciebie.

Zastanawiałeś się nad możliwością zaproszenia osoby bliskiej na sesję z terapeutą by ten wytłumaczył na czym polega depresja i z czym się wiąże? Wiem, że nie każdy terapeuta się na to godzi. Podobnie musiałaby być zgoda po Twojej jak i bliskich stronie.

Zdecydowanie głodówki u dzieci i w czasie dojrzewania są bardzo szkodliwe. Można zrobić sobie 1-2 dni na warzywach, owocach i wodzie, ale nie odstawiać wszystkiego.

Poprzednie terapie też były w nurcie p-b? Może być tak, że nie trafiłeś na właściwą osobę i nie udało się nawiązać właściwej relacji. Myślę, że nie warto się poddawać i próbować sobie pomóc. Cieszę się, że właśnie to robisz

Zgadzam się, trzeba chcieć i pozwolić sobie pomóc, rozwijać gotowość do przyjęcia opcji "mogę się mylić" i bez zmiany nic z mojej strony nic się nie zmieni.

Są osoby, którym ciężko sobie wyobrazić, że osoby starsze, zaburzone, chore, niepełnosprawne mogą czerpać przyjemność ze współżycia. Seksualność jest częścią człowieka, czymś naturalnym więc nie widzę powodu dlaczego każda dojrzała osoba nie mogła czerpać przyjemności z tej strefy. Nie wiem czy osoby niepełnosprawne umysłowo mają większe potrzeby seksualne. Bardziej bym powiedziała, że swobodniej o nich się wyrażają, w sposób bezpośredni, mogą częściej wchodzić w związki intymne bez szeregu rozmyślań. Spotkałam się kiedyś ze stwierdzeniem, że osoby niepełnosprawne umysłowo przez swój sposób patrzenia na świat częściej potrafią się cieszyć i doceniać najprostsze sprawy więc i sex jako coś naturalnego sprawia im więcej przyjemności. To co mnie martwi to częste zaniedbania w edukacji seksualnej osób niepełnosprawnych. Takie założenie, że ta strefa życia ich nigdy nie będzie dotyczy.

Wnioskuję, że to nie pierwsza Twoja terapia. Miałeś informację co nie poszło w poprzednich by teraz tego uniknąć? W jakim pracujesz nurcie?