johnn

Slusznie. Nie znajdując przyczyny zewnetrznej wystarczająco długo bez ustąpienia objawów należy szukać tego przyczyny co skłania nas do szukania przyczyn wewnętrznych. Niestety obawiam się, że większość poprzestanie na powierzchownych poszukiwaniach.

Czy umiesz określić przyczynę? Być może jakieś wydarzenie w twoim życiu to wywołało lub przed Toba stoi decyzja lub wydarzenie, które wywołuje takie uczucie. Ja bym szukał przyczyny. Zazdroszczę. Co się zmieniło? Chyba nie umiałbym się denerwować nie wiadomo czym. Chyba, że nie chcesz ustalić przyczyny i skupiasz się jedynie na objawach.

Cześć. Mam zespól Aspergera. Od dziecinstwa miałem trudności w kontraktach z ludźmi. Do około 30 roku życia nie powiedziałem o tym mamie. Nie wiedziałem, że trzeba. To mogło mi pomóc. Źle się czuje z tym ale nie mogę tego zmienić. Trudności przeżywałem w samotności. Jak zareagowali rodzice? Bywają chwile, gdy nawiedzają mnie złe myśli. Czuję się wtedy bardzo źle. Zastanawiam się czy to co czuje jest prawdą lub mam się dać ponieść tym myslą. Zawsze sądzilem, że dziewczyny lubią rozmawiać:⁠-⁠) Najczęściej poruszają temat ubrań, chłopaków, kosmetyków, wyglądu lub zachowań innych dziewczyn. Nie lubiłem rozmawiać o codziennych sprawach bo ich nie rozumiałem lub miałem ograniczone zainteresowania. Raczej nie miałem znajomych. A co Ciebie interesowało? Psycholog radzi rozpoczynać rozmowę od pogody:⁠-⁠) Gorzej zastosuje tą radę wielokrotnie do tej samej osoby w krótkim odstępie czasu:⁠-⁠) A mama radzi rozmawiać o aktualnych wydarzeniach. Ciekawe czy skorzystasz z moich rad:⁠-⁠) Miałem pierwszą dziewczynę w wieku około 29 lat. Zatem daleko Ci aby pobić mój rekord:⁠-⁠) Próbuje być zabawny więc to docen:⁠-⁠) hehe Co robisz na codzien ? Jak spędzasz czas wolny? Ja zwykle rozmawiałem z dziewczyną o wydarzeniach codziennych, moich trudnościach (wiele analizuje) lub zainteresowaniach. Dobre pytanie. Niestety zadania z matematyki lub komputery nie były zbyt popularnymi tematami w tym wieku. Możesz się zatem domyśleć, że nie cieszyłem popularnością ani nie byłem zbyt towarzyski. Choć teraz bym to zmienił. Niestety moi rodzice nie byli zamożni. Gdy ojciec odszedł ta sytuacja się pogorszyła. Często otrzymywaliśmy ubrania z darów. Nie mogłem wybrzydzać. Co zmuszało mnie do wykorzystania moich innych talentów aby osiągnąć moje cele. Niestety zyskanie przychylności dziewczyn lub ich zainteresowania nie było łatwe. Moje trudności w kontaktach temu nie sprzyjały. Ponadto bardzo dobre wyniki okazały się niewystarczające. Dla mnie u dziewczyny liczy się jej wnętrze i to jak się czuje w jej towarzystwie. Wygląd zewnętrzny nie jest mi obojętny:⁠-⁠)hehe Podziel zdjęciem to ocenie twój wygląd:⁠-⁠) Kiedyś kupiłem dziewczynie leginsy ze sklepu online. Wy dałem zły rozmiar. Nie znam się na nich. Ubranie okazało się za duże. Wyglądała przezabawnie w leginsach w dwa razy większych niż ona sama. Stąd podstawą jest znać swój rozmiar:⁠-⁠)hehe Nie możesz iść sama lub z koleżanką na imprezę? Ja chodziłem tylko na klasowe imprezy. Nie znam innych :⁠-⁠( Studiowałem matematykę. Pomoglbym za darmo:⁠-⁠) Może szukasz w niewłaściwym miejscu. Skąd wiesz jaki był powód braku odpowiedzi ? O czym z nimi mówiłaś? Wybacz ale mam analityczny umysł. Przykro mi. Mnie również spotkało wiele złego. Miałem nadzieję, że rozmowa z psychologami lub pracownikiem socjalnym przyniesie ukojenie lub pomoc. Tak się nie stało. Niestety mam trudności z uczuciami i rozmowa o trudnej przeszłości niewiele daje. Zapewne Tobie przyniesie więcej korzyści. Teraz na to w CH.uju. Nie będę czekał na pomoc. Muszę się sam o nią zatroszczyc Chic nie wykluczam, że Ty możesz otrzymać jej więcej niż ja. Zrób to teraz, gdy uznasz, że warto:⁠-⁠) Korzystałaś z pomocy psychologa? Spróbuj rozwinąć swoje zainteresowania aby znaleźć znajomych (ja wybrałem tą drogę). Niestety wygląda na, że nie mogę polegać jedynie na mojej urodzie jeżeli wiesz co mam na myśli:⁠-⁠)hehe Przystojniacy, którzy unia liczyć całki i pochodne nie cieszą dużym wzięciem:⁠-⁠) Nie mogłem zasnać. Stąd moje niektóre wypowiedzi mogą przekraczać granice dobrego smaku. Poza tym starałem się być zabawny:⁠-⁠) Liczę,że to choć odrobinę poprawi Ci humor. Życzę miłego dnia i powidzenia, John.

Zatem w Boże Narodzenie twoje dzieci otrzymują prezenty od prawdziwego Mikołaja:⁠-⁠)

Chyba wystarczyło orzeczenie o umiarkowanym st. niepełnosprawności oraz wniosek. Ja rozpocząłem leczenie w wieku ok. 30 lat. Mimo to otrzymałem rentę socjalna. Ale mam zespół Aspergera. Czy lekarz orzecznik określił kiedy nastąpiła niezdolność do pracy? Na moim orzeczenie nie było takiej informacji. Zwróciłem się o nią do ZUS. Otrzymałem konkretna datę tj. dzień przed moimi 18 urodzinami. Zatem przyczyną niezdolności do pracy może zostać określoną nie tylko na podstawie daty pierwszej wizyty u lekarza ale przebiegu i przyczyn schorzeń, które Cię dotkneły. Miłego dnia, John

Wydaje mi się, że warunkiem koniecznym otrzymania świadczenia uzupełniającego jest posiadanie orzeczenia o niezdolności do samodzielnej egzystencji. Sprawdź 500+ świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Miłego dnia, John

Świetnie:)

Te informacje mogą się znajdować w przedłożonej dokumentacji.

Powodzenia:)

Nie o tym mówię. Moje trudności polegały na ograniczonym rozważaniu o życiu codziennym, niskiej świadomości i słabym przeżywaniu uczuć. Trudno mi to wyjaśnić stąd posłużę się przykładami. Przykład 1. W czasie mojej edukacji miałem trudności w kontaktach z ludźmi miałem. Powiedziałem o nich mamie w wieku około 29 lat. Czemu nie tego nie zrobiłem choć mamy była i jest dla mnie dobra? BO NIE WIEDZIAŁEM, ŻE TRZEBA. Jak można tego nie wiedzieć! Mi trzeba mówić oczywistości. Przykład 2. W wieku 30+ nie wiedziałem jak odmówić nieznajomemu zakupu alkoholu stojąc w kolejce w sklepie. 'Obserwuje innych i dostrzegam różnice w moim zachowaniu w porównaniu do innych. Oni odnajdują się w sytuacji i wiedzą co chcą sami z siebie. A ja muszę analizować zachowanie moich rówieśników i innych osób aby określić jakie powinienem mieć cele w życiu. Inni oceniają mnie jedynie po moim zachowaniu oceniają mnie pozytywnie bo robię to co powinienem i nie analizują dalej. A za tym kryję się cicha tragedia. Stąd rola rodziców była dla mnie tym ważniejsza. Dziękuje za udział w dyskusji. Życzę Ci miłego dnia, John

Gratuluję:) Porządek jest bardzo ważny.

Wiele czynników może przyczynić się do mniejszej wydolności intelektualnej w tym zaburzenia osobowości, niskie poczucie wartości lub depresja. Życzę Ci miłego dnia:⁠-⁠) John

Czemu pytasz o tą umowę? Po co Ci umowa? Czy taką umiwę w ogóle podpisywałeś?

Czym jest umowa na życie?

Mam zespół Aspergera. Trudności z ludźmi to chleb powszedni dla mnie. Do trudności podchodzę analitycznie. Co jest powodem twoich trudności? Może warto poczytać o emocjonalnym odrzuceniu dziecka. Mnie to dotknęło. Z twojego opisu wynika, że Ciebie też mogło dotknąć. Ponadto wszystko zwracam Ci uwagę aby traktować tu otrzymane rady i opinie z wstrzemięźliwością. Warto skonsultować swoje trudności ze specjalistą. Życzę Ci powodzenia, John.

Tobie życzę wszystkiego dobrego i miłego dnia:⁠-⁠)

Być może. Sądzisz, że komisja różnego rodzaju świadczenia pieniężne uzna rezygnację z psychoterapii jako przejaw poprawy czy pogorszenia moich trudności? A może dotychczasowe psychoterapie nie było odpowiednie dla mnie? Kto ma odpowiedzieć na te pytania? Skoro psycholodzy kontynuują spotkania ze mną to uznaje, że psychoterapia jest mi potrzebna. A może psycholodzy spotykają się ze mną bo wyrażam chęć spotkania z nimi? To jest trudne gdyż takie cele są motywowane uczuciami i pragnieniami. A z tym mam trudności. Nie raz podejmowałem starania ale zwykle trudności finansowe bywały ważniejsze. Ostatnio czytałem o dzieciach odrzuconych emocjonalnie. Mają one wszelakie trudności w tym trudności w określeniu celów życiowych. Mimo twoja rada co do zasady jest słuszna. Niestety psycholodzy dają mi podobne rady i na tym poprzestają nie bacząc z jakimi trudności muszę się mierzyć aby osiągnąć cel. Mam wrażenie muszę wpierw opanować podstawy nim skorzystam z psychoterapii. Trudność polega na tym, że nikt nie chce uczyć dorosłego mężczyzny podstaw. Miałem cele ale na skutek trudności zewnętrznych musiałem je porzucić. W szkole średniej i na studiach miałem stypendia ale musiałem je przeznaczyć na utrzymanie rodziny po opłaceniu rachunków związanych z nauką. To miało miejsce nie raz. Stąd jestem już wyczerpany. Jednym z ostatnich celów było zdobycie prawa jazdy. Przez około rok zbierałem siły aby zapisać się na kurs. Po wyjeżdźeniu około 50h (standardowo 30h) moje umiejętności okazały się nie wystarczające do podejścia do egzaminu. Nie podałem się. Codziennie oglądam trasy egzaminacyjne. Planuje wykupienie dodatkowych godzin. Według psychologa trudności związane z kierowaniem samochodem są związane z zespołem Aspergera. Nie zażywam żadnych leków. Długo nie byłem do tego przekonany. W końcu się przełamałem. Zażywałem Ranofren oraz Sulpiryd. Nie przyniosły poprawy. Ma wrażenie, że względu na słabe przeżywanie uczuć lekarstwa niewiele pomogą. Ja proponowałem dyskusję. W moim życiu zabrakło przewodnictwa i nauczyciela życia. Nadal tak jest. Psycholog pozostaje jedynie podpowiadaczem. Dla mnie to za mało. Z powodu trudności z uczuciami samodzielnie rozwijanie własnej osobowości może nie przynieść oczekiwanego wyniku. Według psychologa z zespołem Aspergera są diagnozowane dzieci w wieku 10 -12 lat. Jak mam nadgonić moich rówieśników skoro otrzymuje taką samą pomoc jak te dzieci. Nikt nie zdiagnozował u mnie depresji. Taki stan utrzymuje się u mnie przez... chyba zawsze. Dla mnie to normalność. Wcześniej byłem uczniem. To dawało zajęcie. A moje zachowanie było wzorowe. Od lat nie mam pracy. Miałem jedną jedyną dziewczynę. To nie rokuje najlepiej. Informowałem psychologa i pracownika socjalnego o moich trudnościach ale były one bagatelizowane. Trwało latami zanim potwierdzono mój poważny stan. Tymczasem oni nie odpowiedzieli za swoje błędy. A ja muszę bo nie podjąłem latami pracy. Dziękuje. Czasami czuję się beznadziejnie. Czuje się nikim. To nie trwa długo. Ale uczucia złości i smutku odczuwam najczęściej i najgłębiej. Reszta uczuć są jak dotknięcia skrzydłami motyla. Moja mama wychowywała dwóch synów z zespołem Aspergera - mnie i brata nie wiedząc o tym.

Cześć @dudeczek3322, Korzystałeś z pomocy psychologa? A masz znajomych z pracy? Może warto zacząć od spotkań z nimi po pracy.

Tak mogło być do czasu gdy otrzymałem diagnozę potwierdzającą zespół Aspergera. Po tym czasie okazywałem (do ręki lub zdjęcia gdy spotkania odbywały się online) każdemu specjaliście. To nie mogło. Ostatni psycholog daje mi ksero z książki pt. "Trening umiejętności społecznych dla dzieci i młodzieży z zespołem Aspergera, z trudnościami w komunikacji i kontaktach społecznych" autorstwa Jed Baker 2022r. Prosi mnie abym wykonał zawarte tam ćwiczenia. A na kolejnych zajęciach pytanie mnie jak wykonałem zadanie. Czy tak to powinno wyglądać? Ponadto w mojej ocenie specjalista nie dokonuje całościowej oceny moich trudności tj. trudności pochodzących z różnych źródeł ale skupia się jedynie na jednej przyczynie zapominają, że wpływały one na siebie na wzajem podczas dorastania i zawiązał się między nimi silny związek. Przykład. Trudności w komunikacji z ludźmi są bez wątpienia objawem zespołu Aspergera ale wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie z ojcem z podejrzeniem zespołu Aspergera i bliskimi krewnymi z obu stron bez utrzymywania więzi rodzinnych może przyczynić się do wzmocnienia tych trudności. Ale w mojej ocenie specjaliści poprzestają jedynie na zespole Aspergera. Przyczynkiem do wizyt z pierwszym psychologiem było pretensję do mamy oraz zła sytuacja finansowa (odmawiałem podjęcia pracy). Diagnoza psychologa to nieśmiałość. Z działaniem wiążę się również odpowiedzialność. Moim zdaniem specjaliści jej unikają. W przeciwnym przypadku poszukiwali by przyczyny brak poprawy. Leczę się aby żyć a nie żyje aby się leczyć. Nie mogę latami poszukiwać odpowiedniego specjalisty. Miałem wykonany test MMPI-2. Wyniki średnie. Wynik opisowy. Przekazałem psychologowi. Nie rozumiesz. Nie miałem trudności aby mówić o swojej przeszłości. Dla wielu spotkania z psychologiem są okazją do otwarcia się, wyjawienia prawdy lub zrozumienia jej. A ja to wszystko przekazuje sam bez zachęt. Nie ma co odkrywać, nie ma zachęt do wyjawienia prawdy o sobie lub przywołania przykrych wspomnień. Co wtedy pozostaje specjaliście? Na tym moim zdaniem polega tragizm mojej sytuacji. Poniżej zamieszczam informację pomocne przy wykonywaniu diagnozy https://linktr.ee/idatymina?fbclid=IwAR25W8j42yxtFj_kUnDS5IcuZPq1S7URGHD5ikY1WTPnqnMZX8zx6_yhBXc Życzę Ci powodzenia.

Nie przypominam sobie. Albo cel wprost nie był określony albo był ogólny. Ostatni cel to poprawy praca z uczuciami lub podobny. Po pół roku spotkań z ostatnim psychologiem chce zaproponować wykonanie podsumowania. Jak je wykonać skoro cel jest ogólny i niemierzalny. Zamierzam zaproponować zmianę celu na konkretny i mierzalny. Ale sądzę, że moja propozycja zostanie dorzucona. Takie oczekiwanie sformułowałem już na pierwszej lub drugiej wizycie. Zostało nie wprost odrzucone. Trudno mi odpowiedzieć. Próbuje to określić składają informację i wnioski jak puzzle. Ja proponuje określenie przyczyny problemu a specjalista moim zdaniem chce jedynie łagodzić objawy.

To prawda. Gdy stosuje pewne działanie i nie osiągam zamierzonego celu, to staram się określić czemu zamiast bez namysłu stosuje to działanie dalej. Nie rozumiem. Co było przyczyną niepowodzenia terapii? Gratuluje. To duże osiągnięcie:) O trudnościach z ludźmi nikomu nie powiedziałem do około 30 roku życia. Nie wiedziałem, że trzeba. Teraz żałuje. Mój brat ma również zespół Aspergera. Nie skończył szkoły średniej:( W gimnazjum przy całej klasie został pobity. Zagrożono mu ujawnienie, że chodzi na śmietniki zbierać złom i opał.

Czemu? Dla mnie terapia zawiera za mało informacji i konkretnych działań. Niekończące się rozmowy o tym jak się czuje, co robiłem od ostatniej wizyty lub co czułem w konkretnej sytuacji w przeszłości niewiele wnoszą. Dla to są zazwyczaj tylko infirmacje. Uczucia z przeszłości przeżywam krótko i zwykle słabo. Stąd po takich rozmowach pozostaje zawodu i bezcelowości. Nie umiem pogodzić sprzeczności. Wstrzemięźliwość od działań specjalisty i oczekiwania konkretnych działań z mojej strony. Czuję się przymuszany.

Spotkania trwały około trzy miesiące. Nie przyniosły poprawy. Pani psycholog odmówiła pomocy. W czasie spotkań podała zasadę wedle, której pracuje: Pacjent wykonuje propozycję specjalisty bez zbędnych pytań. Nie podobała mi się ta zasada. Ja proponowałem dyskusję. Wedle wielu ten nurt jest najskuteczniejszy. Diagnozę otrzymałem w wieku ponad 30 lat. Ze specjalistami spotykam się około 7 lat z przerwami. Nie przyniosły one poprawy. Nikt nie chciał ustalić jaka jest tego przyczyna ani określić czy jego metoda jest odpowiednia dla mnie. Chętnie odpowiem na dodatkowe pytania.

Kolejny krok należy do Ciebie:) Zdarzyło się, że po wstaniu z łóżka bolały mnie plecy. Bałem się kichnąć z obawy o ból. Zacząłem ćwiczyć brzuszki. Po około 10 minutach ból się zmniejszył. Teraz codziennie się staram ćwiczyć. Zamierzam poprawić swoją muskulaturę.

Znalazłem to przypadkowo