johnn

Świetnie:)

Te informacje mogą się znajdować w przedłożonej dokumentacji.

Powodzenia:)

Nie o tym mówię. Moje trudności polegały na ograniczonym rozważaniu o życiu codziennym, niskiej świadomości i słabym przeżywaniu uczuć. Trudno mi to wyjaśnić stąd posłużę się przykładami. Przykład 1. W czasie mojej edukacji miałem trudności w kontaktach z ludźmi miałem. Powiedziałem o nich mamie w wieku około 29 lat. Czemu nie tego nie zrobiłem choć mamy była i jest dla mnie dobra? BO NIE WIEDZIAŁEM, ŻE TRZEBA. Jak można tego nie wiedzieć! Mi trzeba mówić oczywistości. Przykład 2. W wieku 30+ nie wiedziałem jak odmówić nieznajomemu zakupu alkoholu stojąc w kolejce w sklepie. 'Obserwuje innych i dostrzegam różnice w moim zachowaniu w porównaniu do innych. Oni odnajdują się w sytuacji i wiedzą co chcą sami z siebie. A ja muszę analizować zachowanie moich rówieśników i innych osób aby określić jakie powinienem mieć cele w życiu. Inni oceniają mnie jedynie po moim zachowaniu oceniają mnie pozytywnie bo robię to co powinienem i nie analizują dalej. A za tym kryję się cicha tragedia. Stąd rola rodziców była dla mnie tym ważniejsza. Dziękuje za udział w dyskusji. Życzę Ci miłego dnia, John

Gratuluję:) Porządek jest bardzo ważny.

Wiele czynników może przyczynić się do mniejszej wydolności intelektualnej w tym zaburzenia osobowości, niskie poczucie wartości lub depresja. Życzę Ci miłego dnia:⁠-⁠) John

Czemu pytasz o tą umowę? Po co Ci umowa? Czy taką umiwę w ogóle podpisywałeś?

Czym jest umowa na życie?

Mam zespół Aspergera. Trudności z ludźmi to chleb powszedni dla mnie. Do trudności podchodzę analitycznie. Co jest powodem twoich trudności? Może warto poczytać o emocjonalnym odrzuceniu dziecka. Mnie to dotknęło. Z twojego opisu wynika, że Ciebie też mogło dotknąć. Ponadto wszystko zwracam Ci uwagę aby traktować tu otrzymane rady i opinie z wstrzemięźliwością. Warto skonsultować swoje trudności ze specjalistą. Życzę Ci powodzenia, John.

Tobie życzę wszystkiego dobrego i miłego dnia:⁠-⁠)

Być może. Sądzisz, że komisja różnego rodzaju świadczenia pieniężne uzna rezygnację z psychoterapii jako przejaw poprawy czy pogorszenia moich trudności? A może dotychczasowe psychoterapie nie było odpowiednie dla mnie? Kto ma odpowiedzieć na te pytania? Skoro psycholodzy kontynuują spotkania ze mną to uznaje, że psychoterapia jest mi potrzebna. A może psycholodzy spotykają się ze mną bo wyrażam chęć spotkania z nimi? To jest trudne gdyż takie cele są motywowane uczuciami i pragnieniami. A z tym mam trudności. Nie raz podejmowałem starania ale zwykle trudności finansowe bywały ważniejsze. Ostatnio czytałem o dzieciach odrzuconych emocjonalnie. Mają one wszelakie trudności w tym trudności w określeniu celów życiowych. Mimo twoja rada co do zasady jest słuszna. Niestety psycholodzy dają mi podobne rady i na tym poprzestają nie bacząc z jakimi trudności muszę się mierzyć aby osiągnąć cel. Mam wrażenie muszę wpierw opanować podstawy nim skorzystam z psychoterapii. Trudność polega na tym, że nikt nie chce uczyć dorosłego mężczyzny podstaw. Miałem cele ale na skutek trudności zewnętrznych musiałem je porzucić. W szkole średniej i na studiach miałem stypendia ale musiałem je przeznaczyć na utrzymanie rodziny po opłaceniu rachunków związanych z nauką. To miało miejsce nie raz. Stąd jestem już wyczerpany. Jednym z ostatnich celów było zdobycie prawa jazdy. Przez około rok zbierałem siły aby zapisać się na kurs. Po wyjeżdźeniu około 50h (standardowo 30h) moje umiejętności okazały się nie wystarczające do podejścia do egzaminu. Nie podałem się. Codziennie oglądam trasy egzaminacyjne. Planuje wykupienie dodatkowych godzin. Według psychologa trudności związane z kierowaniem samochodem są związane z zespołem Aspergera. Nie zażywam żadnych leków. Długo nie byłem do tego przekonany. W końcu się przełamałem. Zażywałem Ranofren oraz Sulpiryd. Nie przyniosły poprawy. Ma wrażenie, że względu na słabe przeżywanie uczuć lekarstwa niewiele pomogą. Ja proponowałem dyskusję. W moim życiu zabrakło przewodnictwa i nauczyciela życia. Nadal tak jest. Psycholog pozostaje jedynie podpowiadaczem. Dla mnie to za mało. Z powodu trudności z uczuciami samodzielnie rozwijanie własnej osobowości może nie przynieść oczekiwanego wyniku. Według psychologa z zespołem Aspergera są diagnozowane dzieci w wieku 10 -12 lat. Jak mam nadgonić moich rówieśników skoro otrzymuje taką samą pomoc jak te dzieci. Nikt nie zdiagnozował u mnie depresji. Taki stan utrzymuje się u mnie przez... chyba zawsze. Dla mnie to normalność. Wcześniej byłem uczniem. To dawało zajęcie. A moje zachowanie było wzorowe. Od lat nie mam pracy. Miałem jedną jedyną dziewczynę. To nie rokuje najlepiej. Informowałem psychologa i pracownika socjalnego o moich trudnościach ale były one bagatelizowane. Trwało latami zanim potwierdzono mój poważny stan. Tymczasem oni nie odpowiedzieli za swoje błędy. A ja muszę bo nie podjąłem latami pracy. Dziękuje. Czasami czuję się beznadziejnie. Czuje się nikim. To nie trwa długo. Ale uczucia złości i smutku odczuwam najczęściej i najgłębiej. Reszta uczuć są jak dotknięcia skrzydłami motyla. Moja mama wychowywała dwóch synów z zespołem Aspergera - mnie i brata nie wiedząc o tym.

Cześć @dudeczek3322, Korzystałeś z pomocy psychologa? A masz znajomych z pracy? Może warto zacząć od spotkań z nimi po pracy.

Tak mogło być do czasu gdy otrzymałem diagnozę potwierdzającą zespół Aspergera. Po tym czasie okazywałem (do ręki lub zdjęcia gdy spotkania odbywały się online) każdemu specjaliście. To nie mogło. Ostatni psycholog daje mi ksero z książki pt. "Trening umiejętności społecznych dla dzieci i młodzieży z zespołem Aspergera, z trudnościami w komunikacji i kontaktach społecznych" autorstwa Jed Baker 2022r. Prosi mnie abym wykonał zawarte tam ćwiczenia. A na kolejnych zajęciach pytanie mnie jak wykonałem zadanie. Czy tak to powinno wyglądać? Ponadto w mojej ocenie specjalista nie dokonuje całościowej oceny moich trudności tj. trudności pochodzących z różnych źródeł ale skupia się jedynie na jednej przyczynie zapominają, że wpływały one na siebie na wzajem podczas dorastania i zawiązał się między nimi silny związek. Przykład. Trudności w komunikacji z ludźmi są bez wątpienia objawem zespołu Aspergera ale wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie z ojcem z podejrzeniem zespołu Aspergera i bliskimi krewnymi z obu stron bez utrzymywania więzi rodzinnych może przyczynić się do wzmocnienia tych trudności. Ale w mojej ocenie specjaliści poprzestają jedynie na zespole Aspergera. Przyczynkiem do wizyt z pierwszym psychologiem było pretensję do mamy oraz zła sytuacja finansowa (odmawiałem podjęcia pracy). Diagnoza psychologa to nieśmiałość. Z działaniem wiążę się również odpowiedzialność. Moim zdaniem specjaliści jej unikają. W przeciwnym przypadku poszukiwali by przyczyny brak poprawy. Leczę się aby żyć a nie żyje aby się leczyć. Nie mogę latami poszukiwać odpowiedniego specjalisty. Miałem wykonany test MMPI-2. Wyniki średnie. Wynik opisowy. Przekazałem psychologowi. Nie rozumiesz. Nie miałem trudności aby mówić o swojej przeszłości. Dla wielu spotkania z psychologiem są okazją do otwarcia się, wyjawienia prawdy lub zrozumienia jej. A ja to wszystko przekazuje sam bez zachęt. Nie ma co odkrywać, nie ma zachęt do wyjawienia prawdy o sobie lub przywołania przykrych wspomnień. Co wtedy pozostaje specjaliście? Na tym moim zdaniem polega tragizm mojej sytuacji. Poniżej zamieszczam informację pomocne przy wykonywaniu diagnozy https://linktr.ee/idatymina?fbclid=IwAR25W8j42yxtFj_kUnDS5IcuZPq1S7URGHD5ikY1WTPnqnMZX8zx6_yhBXc Życzę Ci powodzenia.

Nie przypominam sobie. Albo cel wprost nie był określony albo był ogólny. Ostatni cel to poprawy praca z uczuciami lub podobny. Po pół roku spotkań z ostatnim psychologiem chce zaproponować wykonanie podsumowania. Jak je wykonać skoro cel jest ogólny i niemierzalny. Zamierzam zaproponować zmianę celu na konkretny i mierzalny. Ale sądzę, że moja propozycja zostanie dorzucona. Takie oczekiwanie sformułowałem już na pierwszej lub drugiej wizycie. Zostało nie wprost odrzucone. Trudno mi odpowiedzieć. Próbuje to określić składają informację i wnioski jak puzzle. Ja proponuje określenie przyczyny problemu a specjalista moim zdaniem chce jedynie łagodzić objawy.

To prawda. Gdy stosuje pewne działanie i nie osiągam zamierzonego celu, to staram się określić czemu zamiast bez namysłu stosuje to działanie dalej. Nie rozumiem. Co było przyczyną niepowodzenia terapii? Gratuluje. To duże osiągnięcie:) O trudnościach z ludźmi nikomu nie powiedziałem do około 30 roku życia. Nie wiedziałem, że trzeba. Teraz żałuje. Mój brat ma również zespół Aspergera. Nie skończył szkoły średniej:( W gimnazjum przy całej klasie został pobity. Zagrożono mu ujawnienie, że chodzi na śmietniki zbierać złom i opał.

Czemu? Dla mnie terapia zawiera za mało informacji i konkretnych działań. Niekończące się rozmowy o tym jak się czuje, co robiłem od ostatniej wizyty lub co czułem w konkretnej sytuacji w przeszłości niewiele wnoszą. Dla to są zazwyczaj tylko infirmacje. Uczucia z przeszłości przeżywam krótko i zwykle słabo. Stąd po takich rozmowach pozostaje zawodu i bezcelowości. Nie umiem pogodzić sprzeczności. Wstrzemięźliwość od działań specjalisty i oczekiwania konkretnych działań z mojej strony. Czuję się przymuszany.

Spotkania trwały około trzy miesiące. Nie przyniosły poprawy. Pani psycholog odmówiła pomocy. W czasie spotkań podała zasadę wedle, której pracuje: Pacjent wykonuje propozycję specjalisty bez zbędnych pytań. Nie podobała mi się ta zasada. Ja proponowałem dyskusję. Wedle wielu ten nurt jest najskuteczniejszy. Diagnozę otrzymałem w wieku ponad 30 lat. Ze specjalistami spotykam się około 7 lat z przerwami. Nie przyniosły one poprawy. Nikt nie chciał ustalić jaka jest tego przyczyna ani określić czy jego metoda jest odpowiednia dla mnie. Chętnie odpowiem na dodatkowe pytania.

Kolejny krok należy do Ciebie:) Zdarzyło się, że po wstaniu z łóżka bolały mnie plecy. Bałem się kichnąć z obawy o ból. Zacząłem ćwiczyć brzuszki. Po około 10 minutach ból się zmniejszył. Teraz codziennie się staram ćwiczyć. Zamierzam poprawić swoją muskulaturę.

Znalazłem to przypadkowo

Aby było łatwiej spróbuj 1. Znajdź uzasadnienie dla ćwiczeń poza zdrowotnym np. aby bardziej się sobie podobać lub innym, 2. Spróbuj się zmotywować. Ja podczas ćwiczeń oglądam filmy pt. "Reject modernity embarance musculality" lub podobne, 3. Wybierz na początek ćwiczenia łatwiejsze do wykonania, 4. Może spróbuj ćwiczyć w wannie:), 5. Znajdź koleżankę z którą będziesz ćwiczyć, 6. Zmień dietę aby łatwiej osiągnąć zamierzone cele. Stosuje suplementy lub produkty prozdrowotne np. kolagen na stawy + witamina C, 7. Zadbaj o figurę jeżeli to potrzebne:) 8. Weź udział w bezpłatnych zajęciach dla kobiet o ile są dostępne. Życzę powodzenia:) John

Proponuje wykonanie ćwiczeń. Wzmocnienie tych partii mieśni.

To zależy od oceny przebiegu terapii jak sądzę.

Cześć @Introwertyczka1996, Mam podobne objawy i potrzeby. Nie łatwo się zaprzyjaźniam. Mam zespół Aspergera. Nigdy Mam konto na portalu randkowym. Otrzymuje zainteresowanie ale zwykle od starszych kobiet. Rozpocząłem pracę nad sobą. Niestety trudno ocenić czy będą wystarczające. Zmiany dotyczą mojego wnetrza i wyglądu zewnetrznego. Życze Ci powodzenia i miłego dnia, John

Czym zatem różni się kura domowa od "kura domowa"? Czemu mnie zatem pytasz co uczynić, gdy masz do czegoś predyspozycję skoro znasz odpowiedź? Każdy stawia własne wymagania. Ocena czy są rozsądne lub słuszne to inna sprawa. To zależy z jakiego powodu nie gotujesz. Wspomniałaś o jednym. Nie wiem czy nie ma innych. Odpowiedziałaś zatem na pytanie, które mi postawiłaś. Nie. Mam wrażenie, że odbierasz to nader surowo. Ja do tego nie dążę. Gdyby każdy mógłby decydować o swoim udziale w wojnie kto broniłby kraju? Życie lub my sami nakładamy na siebie różne zobowiązania. Ich wypełnienie często wymaga rezygnacji z naszych pragnień. To czy powinniśmy je wypełnić zależy od wielu czynników. Decyzja nie jest prosta. Zatem nie wykluczasz tego.

Warto to rozważyć i skonsultować z innymi specjalistami. Zapewne to pozwoli Ci się ponownie w pełni cieszyć życiem:⁠-⁠) Życzę Ci miłego dnia, John