Aurora002

Ja nie znam tego bloga i tej osoby, ale jak dla mnie ten mechanizm, który opisałaś u siebie, brzmi sensownie. Tak jakbyś wiedziała już, jak to działa u Ciebie. Widzę, że po prostu rodzaj reakcji jest inny - Ty się niekontrolowanie "obżerasz", bo dzień już zmarnowałaś. A ja chyba wpadam w depresję i uznaję, że jestem do d***. Pisz, co tam ciekawego będziesz przerabiać na terapii, chętnie poczytam, może jakoś mnie to zainspiruje

Nikt go nie rozumie! Absolutnie nikt! Nie mamy pojęcia, czemu się tak zachowuje...

No, mama jest wciąż w szpitalu, ale w międzyczasie miałam różne pomysły, jak jej pomóc, jak już wróci. Wszystkie ojciec odrzuca. Wczoraj udało mi się pogadać z Caritasem i ustalić, że na miesiąc nam wypożyczą łózko rehabilitacyjne ze specjalnym materacem przeciwodleżynowym za kwotę 150 zł. Brat był oddelegowany do rozmowy, bo ja aktualnie jestem znienawidzona, ale też mu się nie udało. Ojciec nie chce i już. Gadaj ze ścianą. Jak będę miała siły (może jutro) to zadzwonię do MOPRu, żeby się dowiedzieć, co możemy zrobić.

Mój ojciec jest porąbany.

O, więc cośtam wspólnego mamy Ja to definiuję u siebie jako potrzeba kontroli, ale mam wrażenie że to jest wyniszczające, chciałabym być bardziej spontaniczna, ale to kontrolowanie wszystkiego mnie uspokaja... i stresuje jednocześnie. Nie wiem jeszcze, jak nad tym pracować Jak Ty nad tym pracujesz? Starasz się robić rzeczy nieperfekcjonistyczne?

A to może warto, żebyś rozważyła psychoterapię? Próbowałaś?

@audreyhorne mnie akurat te trudności nie dotyczą, więc nie odniosę się w żaden konkretny sposób do tego, co napisałaś, ale fajnie, że jesteś i że piszesz Myślę, że na pewno komuś się to przyda. Dobrze, że wciąż pracujesz nad sobą, że chodzisz na terapię i starasz się lepiej żyć... tylko żeby to nie był czasem wyczerpujący perfekcjonizm...

5 koszul z Medicine do mnie dotarło, skorzystałam jak był duży rabat i jestem zachwycona, bo wszystkie pięknie pasują ^^ -1- -2- -3- -4- -5-

Też mam odwrotnie, im bardziej się czuję nieszczęśliwa, tym bardziej mnie denerwują ludzie i ich miałkie problemy. Chyba jest we mnie trochę wkurzenia na świat, które muszę jakoś wyładować (tak sobie ostatnio pomyślałam).

Jak długo jesteś na terapii? Ja bym się tym nie przejmowała, to proces. Spotykałam w życiu osoby, które nigdy nie patrzyły w oczy i trudno, taka ich cecha. Jak się wyzbędziesz tego napięcia nerwicowego to prawdopodobnie będzie Ci łatwiej patrzeć na ludzi. Ale nie ma się co do tego zmuszać. Pewnym ćwiczeniem było patrzenie na ludzi w autobusie. To są przypadkowe spojrzenia, oczekuje się wręcz że będą krótkie i przerywane. Ale na to byłam gotowa dopiero po jakimś pół roku terapii.

Jeżeli będziesz poteszebować pomocy albo coś, to pisz

Piję kawę i zastanawiam się, co bym mogla narysować pod temat "mitologia"...

Cześć Super, jeśli będziesz się udzielać, mam nadzieję że odnajdziesz się na forum.

@Mimi40 to dobrze, że wiesz, czego Ci potrzeba. Powodzenia Wiesz, jak szukać terapeuty?

Posprzątałam, popracowałam i pomalowałam wreszcie włosy Wieczór z colą i czipsami i tv

Fajnie, że dostrzegasz akurat coś takiego Zazwyczaj pewne rzeczy doceniamy dopiero, jak je tracimy.

No właśnie jest. Może sobie zapiszę to jako temat do obgadania z terapeutką. Co sprawia, że czasami wolę wstrzymać oddech? A sytuacje, w których nie mogę odetchnąć, wywołują we mnie panikę.

Problemy z oddychaniem to ja mam od lat, w związku z nerwicą i żaden lek nie był w stanie tego zniwelować... czasami musze sobie przypominać o oddychaniu.

Nie mam. Niektórzy biorą nawet 20mg. Dla mnie on jest super. Nie mam żadnych lęków. Z takich objawów długoterminowych, jakie mam, to tylko czasami mnie żołądek boli. Ktoś już o tym kiedyś pisał. Nie jest to silny ból, raczej lekki i krótki, ale pokazuje mi, że mój żołądek raczej niekoniecznie akceptuje te wszystkie leki.

Mirta mnie przyjemnie zamulała, zasypiałam po tym jak niemowlę a potem spałam 10 godzin. I nic mi się nie chciało, nawet żyć. Mi też całkowicie wstrzymało libido, co się podobno nie zdarza. Nie miałam też apetytu, co też się nie zdarza. Spuchłam 2 kg, co się zdarza bardzo często. Idź na wątek o mirtrze, tam się ludzie wymieniają informacją, kto ile przytył Ja myślę że to jest dobry lek na chwilę, żeby pomóc Ci w takiej gorszej fazie choroby, ale lepiej za długo nie brać.

Esci 15mg. Wcześniej krótko brałam Mirtor, teraz doraźnie na sen czasami coś biorę, ale esci to mój główny lek.

Ja od dwóch dni normalnie zasypiam bez żadnych tabletek nasennych, fajnie Jest nad czym pracować ^^

Bo leków w sumie to nie bierze się całe życie. Przynajmniej ja nie zamierzam. Więc może to Twoje życie wygląda teraz całkiem ok, że leków nie potrzebujesz. I fajnie, że tak jest Ja ostatnio mówię do psycholog, że myślę o powolnym odstawianiu esci. A ona "na zimę?!" W sumie racja, może nie będę tego robić zimą Jeszcze miesiąc temu myślałam, że ta przygoda z lekami nie skończy się szybko, a teraz każdy dzień mnie zaskakuje, bo faktycznie zapowiada się na to, że za pare miesięcy (jeśli będzie wciąż niezmiennie stabilnie, jak teraz) będę odstawiać ^^ Co chcę powiedzieć tym chaotycznym wpisem - esci działa Odbudowuje mi mózg

One nie będą tak działały cały czas, to dopiero początek, najgorsze jest pierwsze kilka dni, tydzień.

Strasznie przykro słuchać Twojej historii, bo zdecydowanie potrzebujesz pomocy terapeutycznej, a przejechałaś się do tej pory na tej "pomocy" i no, jest to dla mnie całkiem zrozumiałe, że już nie ufasz psychiatrom. No do dupy wygląda system opieki psychologicznej u nas Znalezienie lekarza, który naprawdę pomoże, to jakaś loteria. Jakby co to ja w czasach nerwicy też miałam ataki paniki od pozytywnych rzeczy. Chyba nawet pisałam o tym na tym forum i ludzie przyznawali, że to częste. Silne emocje tak działają, czy są spowodowane złymi rzeczami, czy dobrymi. Nerwica sprawia, że trudno nam te emocje przerabiać, wszystkie.