acherontia styx

Rozmowa o samym wstydzie. U mnie to dużo dało. Plus przełamywanie się stopniowo i mówienie mimo wstydu.

Drgawki dysocjacyjne miałam wpisywane, bo od tego się u mnie zaczęło, ale na ostatnim wypisie z kliniki mam już wpisane po prostu mieszane zaburzenia konwersyjne.

Już nie pamiętam, bo to było kilka lat temu.

Moja opinia: jak na kogo zadziała ten lek, to każdy musi wypróbować na sobie. W gratisie dołożę nawet opinie mojej lekarki, chociaż ja za nią zapłaciłam koszt wizyty: lek który jak nie pomoże, to też nie zaszkodzi. Serio nikt Ci tu nie powie jak na Ciebie zadziała, bo co z tego że go brałam i mi pomógł lub nie skoro ja go brałam z zupełnie innych powodów niż Twoje, nie był jedynym lekiem który brałam, bo brałam wtedy jeszcze 2 inne równocześnie i u mnie niewiele leków powoduje dyskwalifikujące lek skutki uboczne, ale mój lekarz zna mnie i moje reakcje na leki na tyle, że wie z jakimi lekami warto próbować, a z którymi nie warto nawet zaczynać. Proszę, masz opinie, która jest moja i pomocna tak, że wcale.

To, że teraz mam większą wolność finansową, bo mam od ponad 2 lat stabilną pracę, plus możliwość dorobienia sobie jak mi się chce w innym miejscu nie znaczy, że zawsze tak było. Ale jak ja to zawsze mówię: kto chce znajdzie sposób, kto nie chce znajdzie powód.

Serio? Traciłam przytomność nawet po 5 razy dziennie. Uważasz, że nie miałam z tego tytułu problemów w pracy? Że nigdy nie dostałam przez to wypowiedzenia? Dostałam. Nie raz i nie dwa. Tak, w czasie trwania terapii również. Ja doskonale wiem jakie problemy się pojawiają w związku z takimi zaburzeniami, bo to wszystko przeszłam. A zapewne doskonale wiesz, że o rentę w takim przypadku nie ma co się starać, bo jej się nie dostanie. Ja ledwo dostałam świadczenie rehabilitacyjne z ZUSu na 3 miesiące jak skończył mi się okres zasiłkowy, na którym i tak byłam kontrolowana przez ZUS mimo trwającej wtedy pandemii. Mogłam siedzieć i nic nie robić, tak pewnie było prościej, ale mimo to próbowałam raz, drugi, dziesiąty, ale wiedziałam, że albo coś zmienię terapią, albo będzie tak do końca życia, a to było ostatnie czego bym chciała. I wiem tylko ja ile poświęciłam, żeby utrzymać ciągłość terapii przez te lata.

Tak ma być co najmniej do połowy września

Ogólnie to nie. Mogą pojawić się jakieś uboki w związku ze zmianą stężenia leku w organizmie, ale na działanie nie trzeba czekać.

Bo na natrętne myśli działają dawki dopiero od 10mg wzwyż. Mi np. też lekarz kazał brać nie więcej niż 5mg, ale ja nie miałam natrętnych myśli i dlatego 5 mg było górną granicą.

Kluczem w twoim leczeniu jest chociażby fakt że Cię na nie stać. Nie zarabiam kokosów i utrzymuję się sama. Mogłabym płacić o wiele mniej idąc do innego terapeuty, ale w tej kwestii ja chciałam albo tę osobę, albo nikogo innego - płacenie tyle, to mój wybór. Czy zawsze bez problemu mogłam tyle zapłacić? Nie, nie raz z wielu rzeczy musiałam zrezygnować, brać dodatkowe dyżury w czasach jak jeszcze pracowałam w szpitalu, żeby zarobić na terapię. Nikt mi nic za darmo nie dał. Kwestia priorytetów i organizacji. Są terapie na NFZ i tak wiem, że trzeba poczekać w wielu miejscach, ale czas mija, a jak się człowiek nie zapisze, tylko czeka aż mu terapia spadnie z nieba to się nigdy nie doczeka. Ja mimo, że na terapię chodzę prywatnie, też musiałam poczekać pół roku, bo terapeutka nie miała miejsc. Pieniądze, owszem, ułatwiają, ale nie rozwiązują problemu. Kosztów lekarza nawet nie liczę, bo odłożenie 300zł na wizytę co 3-4 miesiące nie nadszarpuje budżetu i jest realne nawet zarabiając najniższą krajową. A nie będę przepraszać za to, że mam lekarza, który jeśli chce mnie widzieć 2x w ciągu miesiąca, to za drugą wizytę nie płacę, albo udostępnia do siebie kontakt także poza wizytami, że drobne rzeczy w leczeniu korygujemy bez wizyty, tylko przez sms, bo takie zasady są dla każdego pacjenta u mojego lekarza.

No nie zadziałała. W żadnej dawce. Tak samo jak mianseryna i 10 innych leków.

Tak. Nie zadziałał w ogóle

Totalnie nie ma to znaczenia czy to będzie 10 czy 14 dni.

A dlaczego wykluczyła? xDDDD brałam normalnie standardowe leki na infekcje, nawet antybiotyki w czasie brania paroksetyny i nigdy nikt nie widział w tym problemu, ani lekarze, ani nikt.

Ja miałam bardzo nasilone objawy. Zdarzały się praktycznie codziennie, albo i kilka razy dziennie. Nawet jak udało się zmniejszyć ich częstotliwość (a to udało się dość szybko) to nie wróciły do poprzedniego stanu nawet w momentach największych kryzysów. Ja nie po to wydałam i wydaje nadal 1000zł miesięcznie na terapię od 8 lat, żeby tylko zaleczyć problem, bo jeśli chodziło by tylko o zaleczenie to już lata temu mogłabym zrezygnować z terapii. U mnie temat jest przerobiony w każdą stronę i samo życie brutalnie mnie skonfrontowało z objawami, ich znaczeniem itd. i zmusiło mnie do przewartościowania wielu rzeczy i tu nawet moja terapeutka uważa, że u mnie najlepszym terapeutą okazało się życie i nawet najlepsza terapia świata by tego nie osiągnęła prawdopodobnie. Poważna propozycja zakończenia terapii za kilka miesięcy padła ze strony terapeuty, nie mojej, bo uważa, że zadanie zostało wykonane, ale zanim się pożegnamy, to najpierw czekamy aż całkowicie odstawię leki (aktualnie jestem na jednym tylko i zmniejszam dawkę powoli), żebym poczuła się pewnie też bez leków. A co się w przyszłości wydarzy tego nie wie nikt, na zdarzenia losowe nie mam wpływu, ale wpływ mam na to jak reaguje na nie, a moje reakcje na różne rzeczy wtedy, a teraz, to 2 zupełnie różne sposoby reagowania. Dwa, że cały czas miałam i mam za sobą lekarkę, która nie pakowała we mnie leków jak leci bo wiedziała, że leki tu nie są i nie będą rozwiązaniem. I jest masa leków, które mogłaby mi przepisać, ale tego nie zrobiła, bo nie i tyle - uważała, że finalnie one przyniosą więcej szkody niż pożytku. Od początku mój lekarz wymagał ode mnie psychoterapii, leki miały pełnić funkcję tylko wspomagającą i tak jest. W najgorszych momentach lekarka była też w kontakcie z moją terapeutką i wspólnie ustalały co dalej ze mną zrobić, mimo, że się nie znają bo mieszkają na dwóch różnych końcach Polski. Kluczem w moim leczeniu było wymaganie ode mnie pracy na terapii, a nie pójście na łatwiznę samymi lekami.

Ciężko stwierdzić czy to od leku czy nie skoro pojawia się po kilku miesiącach. Dlatego właśnie zwracam uwagę, żeby nauczyć się siebie, swoich objawów i reakcji, bo to na prawdę ułatwia leczenie. Unika się skakania z leku na lek i dochodzenia do wniosku, często nieuzasadnionego, że jest się lekoopornym. A wspomniany wcześniej stan "nie chce mi się" wynikający z braku motywacji np. w depresji, a taki będący wynikiem działania leku idzie odróżnić, ale no to trzeba znać siebie i swoje reakcje. Sama brałam paroksetynę 2 lata i też odczuwałam takie coś, ale u mnie absolutnie to nie było chorobowe, tylko było działaniem leku, ale no ja nauczyłam się sobie z tym radzić i dla mnie to nie był powód do zmiany leku, bo nawet o tym lekarce nie wspominałam.

Ma to sens, bo nie wiesz kto siedzi po drugiej stronie, na co jest uczulony, jakie leki przyjmuje. I tak, nawet głupią aspiryną można zabić, wystarczy, że polecisz ją komuś kto będzie albo uczulony, albo osobą poniżej 16 roku życia, a takie na forum się zdarzają. Dlaczego wspominam o aspirynie i osobie poniżej 16 r.ż.? Podając ten lek dziecku możesz je doprowadzić do śmierci i wcale nie musi być ono uczulone na kwas acetylosalicylowy.

To akurat nie jest stan depresyjny tylko standardowe działanie uboczne leku. I może minie, najpewniej nie. Polecam mimo wszystko nauczyć się odróżniać co jest objawem chorobowym, a co jest właśnie np. działaniem wynikającym z przyjmowanych leków, bo to bardzo ułatwia lekarzowi leczenie Was, bo nie pierwszy raz widzę, że ktoś działania uboczne leku podciąga pod chorobę podstawową. Paroksetyna ma to do siebie, że działa sedująco i stan pt. "nie chce mi się" jest stanem normalnym przy jej przyjmowaniu. Albo nauczysz się z nim żyć, albo będzie konieczna zmiana leku.

Ale to nie jest nic dziwnego. Gospodarka glukozy leży, ale to w wyniku diety nieprawidłowej.

Odniosę się tylko do tego, bo to mnie rozbawiło Człowieku, wiesz ile mamy chorób rzadkich i nieuleczalnych, na które nie mamy lekarstwa? Pomiędzy 15 a 25 tys. Firmy farmaceutyczne mają co robić i na czym zarabiać bez Twoich bezsensownych oskarżeń

A tam takie gadanie. Mi po prawie 18 latach udało się uzyskać remisje, gdzie wcześniej okresy remisji były max 3-4 miesięczne i tu serio już nikt nie dawał szans na trwałą remisję. Tymczasem minął rok i owszem, zakładam, że objawy kiedyś mogą wrócić, jednak nikt nie daje szans na powrót już na taką skalę jak wcześniej. Z tym, że to była długa i ciężka przeprawa (8-letnia), z okresami o wiele gorszymi niż przed rozpoczęciem terapii, masą kryzysów, chwil zwątpienia itd. Z tym, że no moje objawy były "spektakularne", ale ja nigdy nie szukałam u siebie chorób. Zaakceptowałam od razu, że to ma podłoże psychosomatyczne.

Inna sprawa, że psychotesty są właśnie tak skonstruowane, że badający może od razu się zorientować, że ściemniałeś, bo przeważnie wtedy wychodzą wykluczające się wyniki. I i tak zgody nie dostaniesz. Przykład osoby, która była lekarzem, z mojej pierwszej pracy po studiach. Wypadek samochodowy w postaci wylądowania na drzewie. Pacjentowi nic wielkiego się nie stało, ale trafił do szpitala na obserwację. Z wywiadu od samego chorego i rodziny, żadnych chorób przewlekłych. Został położony na zwykłej sali. Niecałe 3h później nie żył, bo pofrunął przez okno z 5 piętra. Oczywiście policja, prokurator, afera, grożenie nam o niedopilnowanie pacjenta. Z gróźb pozostał niesmak, bo wyszło w końcu, że jednak pan doktor się leczył na depresję od kilku lat i sam wypadek samochodowy był próbą samobójczą. Tak się kończy zatajanie informacji. I teraz wyobraź sobie, że ktokolwiek z personelu wchodzi do sali w momencie jak taki człowiek skacze? Wiesz jakby to się skończyło najprawdopodobniej? Zgonem 2 osób zamiast jednej, bo w pierwszym odruchu każdy próbowałby go ściągnąć z okna, przez co poleciałby za nim.

Tak, u zawodowych. Ale sprawdziłam zasady i wyklucza, tak samo jak zab. osobowości i inne choroby psychiczne. Nie podoba Ci się, to miej pretensje do ustawodawcy, nie do mnie. I tak, zawsze można się nie przyznać. Ale jak wyjdzie chociażby przypadkiem, to ponosisz odpowiedzialność karną za zatajenie prawdy.

Sama stwierdzona depresja w psychotestach wyklucza z pracy.

Sądzę nic, bo ja bym takiego miksu, ani nawet żadnego z tych leków pojedynczo nie dostała od lekarza. Zaczniesz brać to się przekonasz.