acherontia styx

@Perłowy z tym, że ja nie mówię o jego wypowiedziach w tym temacie, ale w każdym, nieważne na jaki temat musi coś wtrącić i zaznaczyć. Nie ważne czy to temat o0 fapowaniu czy o dzisiejszym samopoczuciu czy o depresji. Tak jak pisałam, nie przeszkadzają mi ludzie wierzący, ale przeszkadza mi nachalne obnoszenie się z tym.

Zgadzam się z @Mic43, że @domek w każdym swoim poście musi wspomnieć o swojej wierze i życzyć każdemu nawrócenia/błogosławieństwa czy czego tam. Ja np. żeby być szczęśliwą i rozwiązać swoje problemy nie potrzebuje do tego wyimaginowanego człowieka, to dlaczego w każdym temacie niezwiązanym z wiarą w żaden sposób czytam o tym jaki to użyszkodnik nie jest nawrócony. I żeby nie było, nie mam nic do tego w co kto wierzy - może sobie wierzyć w garbate aniołki nawet, ale to już podchodzi bo chamskie narzucanie wszystkim wokół swoich poglądów.

Ale to że ktoś chodzi do lekarza nie jest żadną tajemnicą. Czy podał Ci diagnozę, datę urodzenia, pesel pacjenta? Nie. To nie było naruszenie jako takiej tajemnicy. Samo imię i nazwisko nie są wystarczającymi danymi, żeby kogoś zidentyfikować, także pod RODO to też nie podpada.

Ale z tego co opisujesz to nie w leku i nie w dawce jest problem, co w Twojej zdolności do radzenia sobie ze stresem. Leki nigdy nie załatwią wszystkiego.

No przecież bierzesz, to sam oceń czy skuteczny u Ciebie xD Jeden Ci powie że skuteczny bo się u niego sprawdził, drugi, ze beznadziejny bo u niego akurat okazał się niewypałem i co zrobisz?

@Dryagan ja wiem, ale kolega sam z siebie robi nie wiadomo jak upośledzonego (jakby miał IQ co najmniej poniżej 49), a w rzeczywistości iloraz inteligencji tego nie potwierdza i sam to przedstawił w pierwszym swoim poście. Zresztą widać po jego wypowiedziach na forum, że w wielu kwestiach sam siebie ubezradnia i wczepił się tej niepełnosprawności intelektualnej jak rzep psiego ogona. Samo spektrum autyzmu nie równa się też od razu niskiemu IQ. A teraz z własnego podwórka: dziecku w spektrum autyzmu jeśli funkcjonuje w szkole, może i z trudnościami, ale funkcjonuje, żaden PZOON nie przyzna orzeczenia o niepełnosprawności jeśli ma IQ powyżej 70. Jedyne na co może liczyć to orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego (z tym, że to inna instytucja wydaje), ale to nadal nie wyklucza nauki w zwykłej szkole. Wskazuje tylko na potrzebę IPET i dodatkowego wsparcia dziecka. Ale jak już chcecie konkretny przykład dla porównania to proszę: IQ na poziomie 70 to można porównać do rozwoju na etapie 12-latka. Czy 12-latek nie jest w stanie się nauczyć języka obcego? Jest. Wiadomo, nie będzie to biegła znajomość, ale całkiem spory zasób słów i najważniejszych wyrażeń będzie w stanie się nauczyć. Kolega twierdzi, że nie jest w stanie się niczego nauczyć właśnie przez swoje IQ. No tylko, że IQ jakie przedstawił nie uzasadnia tego. Całek zapewne nie będzie w stanie rozwiązywać, ale też nie jest tak, że nie jest w stanie się w ogóle niczego nauczyć, bo jeśli rzeczywiście by tak było to sens istnienia wszystkich szkół specjalnych stanąłby pod wielkim znakiem zapytania.

Sam sobie wmawiasz ją, bo w pierwszym poście napisałeś że masz IQ 75 - takie IQ nie łapie się nawet do zaliczenia jako niepełnosprawności w stopniu lekkim

Ja mam w ogóle w rodzinie 2 osoby pracujące w wojsku już od kilku lat. Nie narzekają xD Jeden jest żołnierzem, drugi pracuje jako pracownik cywilny(akurat te dwie osoby są rodzeństwem, pracują w tej samej jednostce) Fakt, że Ł. który jest żołnierzem często jest poza domem i poza jednostką w ogóle, bo nawet na pogrzeb swojej babci dostał tylko jeden dzień wolnego i musiał obrócić w 24h z Litwy do domu na pogrzeb i z powrotem, ale on lubi takie życie. No i co sobie polata to jego - uroki pracy w jednostce lotnictwa. Część "Akcji Serce" to właśnie ta jednostka zabezpiecza przewóz narządu.

Są zawody, w których kobiety dostają wezwanie i mają przydzielaną kat. wojskową, m. in. wszystkie zawody medyczne.

Yyyy, sorry, ale dziwne trochę bo ja też miałam EEG robione pierdyliard razy, włącznie z videoEEG i EEG 24h, właśnie dlatego że zapis EEG wskazywał na padaczkę, ale objawy się nie zgadzały. W końcu właśnie neurolog mnie skierował na oddział epileptologii, żeby specjaliści od epilepsji na to spojrzeli i zrobili 24h video-EEG i inne swoje badania i tam pomimo zapisu wskazującego na padaczkę wykluczyli ze 100% pewnością epilepsję uznając że przy takim zapisie to powinnam mieć pełnoobjawowy napad, żeby rozpoznać padaczkę a tymczasem zapis sobie, a u mnie zero objawów. EEG miałam jeszcze długi czas nieprawidłowe, ale uznano, że sam zapis, bez objawów nie jest wskazaniem i podstawą do leczenia epilepsji. Wręcz kazano odstawić wszystkie leki p/padaczkowe które brałam do tamtej pory. Czy odstawienie leków coś zmieniło? Spowodowało nasilenie objawów? Absolutnie nie. Zrobiłabym porządną diagnostykę u epileptologa, a nie zwykłego neurologa, bo nie klei mi się trochę to co piszesz.

Ale to tak nie działa, że sobie zadecydujesz co Twój organizm wyprodukuje i w jakiej ilości. W teorii pod jej wpływem wzrasta poziom wszystkich monoamin. Nie tylko dopaminy, ale też serotoniny, NA i innych. Ale żeby organizm mógł cokolwiek wyprodukować musi mieć z czego. Jeśli masz niedobory aminokwasów to pomimo brania leku - niewiele z tego wyjdzie.

Skreślić nie skreślą, bo jeśli ktoś się ewidentnie nie nadaje to praca samodzielna to szybko zweryfikuje a same uczelnie przepychają im bliżej końca studiów. Ale ciężko powiedzieć czy mogą nie zaliczyć praktyk jak nie wiadomo czy chodzi o lekarski/stomatologie/pielęgniarstwo czy jaki inny medyczny kierunek, bo jednak te praktyki się różnią, ale tak, zawsze będzie też oceniane podejście do pacjenta na studiach medycznych. Jednak w mojej opinii może co najwyżej to wpłynąć na obniżenie oceny, a nie na sam fakt czy skreślą z listy studentów czy nie. Akurat studiując kierunki medyczne i później pracując w zawodzie bardzo często spotyka się tych samych ludzi co na studiach czy to w pracy czy w toku kształcenia podyplomowego, które po studiach medycznych jest poniekąd obowiązkowe A co do autorki wątku: wątpliwości pt. "czy się nadaję?" ma każdy na studiach medycznych, prędzej lub później i to jest normalne. Jednak jeśli problemem jest silny lęk, utrudniający funkcjonowanie, to mimo wszystko polecam zasięgnięcie opinii psychiatry i psychoterapię, żeby popracować nad tym lękiem, bo medycyna to praca z ludźmi. A pacjenci bywają różni, tak jak ludzie bywają różni, ale to co skreśla jakiegokolwiek medyka w oczach pacjenta to pokazanie, że się boję/panikuję. Oczywiście każdy się czasami boi, bo sytuacje w pracy bywają różne, ale wtedy trzeba uruchomić tryb "bój się i rób", ale tak, żeby nie dać po sobie poznać, że się boimy

Sorry ale kilka dni gorszego samopoczucia nie przesądza. Mój lekarz by kazał czekać.

sugeruj się czatem GTP to daleko zajdziesz, a raczej do nikąd. Każda ingerencja w jeden neuroprzekaźnik spowoduje pośrednią ingerencję w pozostałe. Organizm naturalnie dąży do równowagi.

Jeszcze większy myk jest taki, że ten sam lek, ale w formie depot już się w wykazie leków z grupy A nie znajduje

@MiśMały bo jest w grupie A, a leków z grupy A technik farmacji wydać nie może. Przy Tobie technicy farmacji łamali swoje uprawnienia. Fluxanolu nie może wydać technik, bo jest to lek silnie działający. Adrenaliny też technik Tobie wydać nie może zgodnie z prawem.

Z ZUSem i świadczeniami rehabilitacyjnymi to loteria. Może klepną, może nie. Może wezwą na komisję lekarską do ZUS, może wydadzą zaocznie decyzję. Musisz złożyć wniosek i poczekać koło 2 miesięcy na decyzję. Może wydadzą szybciej, ale mają 60 dni.

Co prawda nie brałam na CHAD, tylko z innego powodu, ale kilku różnych lekarzy mi mówiło, że najlepiej brać w dawkach podzielonych. Ja zresztą od początku miałam rozpisane na rano i wieczór, jak w pewnym momencie zwiększyli mi do 300mg/doba to nawet w szpitalu dzielili to na 3 dawki, przy wypisie tylko na moją prośbę zmienili na 2x 150mg.

Czy Ty myślisz że mi np. zawsze chce się wyjść biegać na każdy przypadający trening? Otóż nie, na 80% treningów nie chce mi się ani trochę wychodzić, a mimo to wychodzę bo wiem po co to robię i że mi akurat to służy. Czy jest to czynność niezbędna do życia? No nie, ale skoro coś tam sobie wymyśliłam jako długofalowy cel, to wiem że muszę trenować regularnie, nawet jeśli w danym tygodniu nie chce mi się ani trochę i to jest dyscyplina. Dlaczego mój lekarz w gorszych okresach nie daje mi zwolnień lekarskich? Właśnie dlatego, żebym nie zaległa bezczynnie w domu, bo to finalnie więcej szkody niż pożytku przyniesie. Poza wyjątkowymi sytuacjami, mam chodzić do pracy mimo, że nie mam chęci/motywacji czy czego tam żeby wstać i ruszyć tyłek do pracy. I w 8 na 10 takich sytuacji najgorsze jest samo dotarcie do pracy, a tam jak już zacznę robić to co muszę to leci bez problemu. A to "lenistwo" jak nazwałeś i brak motywacji pogarszający się po lekach to jest najzwyklejsze w świecie zamulenie serotoninowe z czego słyną np. SSRI i wiele osób je odczuwa - źle dobrana dawka leku lub sam lek.

Serio? Jak Ty nie odróżniasz lenistwa od braku motywacji to nie mam pytań. Oświecenia motywacyjne owszem, mogą się zdarzać, ale właśnie dla motywacji jest typowe to, że pojawia się na chwilę i znika. Żeby coś podtrzymać już w grę wchodzi dyscyplina. Nie uzyskasz lekami pemanentnego oświecenia motywacyjnego. To zawsze będą tylko dłuższe lub krótsze okresy.

Jeszcze bym dodała, że jak ktoś przez X lat siedział/leżał bezczynnie to nagle go nie "oświeci" i nie wstanie nagle zmotywowany nie wiadomo jak. Ba, nawet zwykłych chęci nie będzie wtedy bo jak się długo unikało robienia rzeczy to psychika człowieka działa tak, że nagle "robienie rzeczy" będzie się wiązało z dyskomfortem bo po co zmieniać status quo skoro x czasu się udawało go zachować i nie było żadnych konsekwencji, które by przeważyły nad niechęcią? Niestety, ale kluczem do rozpoczęcia czegokolwiek po długim okresie bezczynności jest zwykłe zmuszenie się do robienia rzeczy, nawet z niechęcią. Sorry, ale na to nie ma leków.

Ja już w ogóle pomijam kwestię, że motywacja to taki twór, którego częściej nie ma niż jest i chyba trochę nierealnego co niektórzy oczekują. Kluczem do robienia czegokolwiek jest dyscyplina, nie motywacja.

Ale to nie chodzi o radzenie, tylko o podejmowanie pracy i próbowanie, a nie zakładanie, że sobie nie poradzę/nie nadaję się z góry.

@mienta, raczej nie skupiam się na myśleniu o tym co będzie za miesiąc, pół roku czy 2 lata. Będzie co ma być. Jak się okaże, że wróci, to wrócę do lekarza i jeśli będzie potrzeba, to wrócę do leków.

Ja nie miałam nigdy objawów psychotycznych. Nie w tym celu były stosowane u mnie neuroleptyki.