ekspert_abcZdrowie

Witaj janina.alicja! Cieszę się, że nie zbagatelizowałaś swojego stanu i w końcu skorzystałaś z pomocy specjalistów. Mam nadzieję, że teraz będzie tylko lepiej i że z pomocą najbliższych oraz swojego chłopaka uda Ci się wyjść z problemów. Pozdrawiam i trzymam kciuki!

Witaj niesmiala1996! Twoje problemy (o różnym charakterze), które zgłaszasz, mogą mieć związek z Twoim domem rodzinnym, w którym był problem alkoholowy. Stąd np. problemy z tożsamością płciową, trudności w relacjach z ludźmi, kłopoty z nawiązywaniem satysfakcjonujących relacji interpersonalnych itd. Pytasz, czy skorzystać z pomocy specjalisty. Jak najbardziej tak. Nawet jeśli musisz czekać 3 miesiące na terapię na NFZ, to lepiej się zapisać już teraz i poczekać niż nie robić nic. Pozdrawiam!

Witaj whitelady89! Od jak dawna obserwujesz u siebie takie objawy? Od momentu urodzenia dziecka czy może wcześniej/później? Niestety, drogą wirtualną nie da się postawić żadnej diagnozy, ale wiele z opisanych przez Ciebie reakcji przypomina objawy depresji (płaczliwość, smutek, przygnębienie, obniżone samopoczucie, unikanie towarzystwa, zamknięcie się w sobie itp.). Przyczyn tego stanu może być wiele - problemy hormonalne po ciąży, problemy w małżeństwie (np. brak komunikacji z mężem), reakcja z powodu utraty ojca itd. Powinnaś zrobić przynajmniej podstawowe badania, by sprawdzić, czy nie dolega Ci nic pod względem somatycznym, a jeśli badania wyjdą w porządku, wówczas będzie można szukać źródeł problemów w psychice. Nie udawaj, że problemu nie ma, bo odbierasz sobie szansę pomocy ze strony innych. Nie rozmawiasz ze swoim mężem o swoich trudnościach i on może nawet nie jest świadomy, że jesteś nieszczęśliwa, że dzieje się coś niepokojącego. Porozmawiaj z nim szczerze, powiedz, co czujesz i poproś o wsparcie. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Madara Uchiha! Niestety, drogą internetową nie da się postawić żadnej diagnozy. Na pewno masz kompleks wynikający z niskiego wzrostu, co rodzi w Tobie negatywne emocje - agresję, frustrację, złość, gniew. Nie panujesz nad tym i dlatego pojawiają się takie a nie inne reakcje - wyzwiska, wulgaryzmy, przemoc słowna. Nie zastanawiałeś się nad skorzystaniem z pomocy psychologa albo terapeuty?

Witaj Rayin! Nerwicę lękową zdiagnozowałeś sobie sam, czy byłeś u lekarza? Leczysz się jakoś? Korzystasz z terapii?

kasia108050, bardzo Ci współczuję, że trafiłaś na niekompetentnych psychologów. A nikt nie proponował Ci profesjonalnej psychoterapii? Nie każdy psycholog jest jednocześnie terapeutą, który wie, jak prowadzić sesje terapeutyczne. Myślę, że najlepiej by było, gdybyś korzystała z pomocy psychologa-terapeuty w jednej osobie albo rozejrzała się za długoterminową psychoterapią zaburzeń lękowych.

Witaj zetino! Problemy ze snem, stany lękowe i wrażenie braku oddechu na pewno nie są normą. Skoro lekarz przepisał Ci Tianesal (lek przeciwdepresyjny i przeciwlękowy), to najwidoczniej miał ku temu powody. Być może objawy, jakie masz, są skutkami ubocznymi zażywanego przez Ciebie leku. Do działań niepożądanych po Tianesalu należą m.in.: jadłowstręt, koszmary senne, bezsenność, senność, zawroty głowy, ból głowy, omdlenie, drżenia, tachykardia, skurcze dodatkowe, ból w klatce piersiowej, uderzenia gorąca, duszność, ból żołądka, ból brzucha, uczucie suchości błony śluzowej jamy ustnej, nudności, wymioty, zaparcia, wzdęcia, ból mięśniowy, ból lędźwiowy, osłabienie, uczucie ściśniętego gardła. Jak długo się leczysz? Bierzesz leki czy korzystasz też z psychoterapii?

Witaj chlipek! Nikt nie odgadnie przyczyny Twoich problemów, nie znając Ciebie. Nie wiem, dlaczego u Ciebie tak skrajnie niska samoocena, nienawiść do siebie, autoagresja i problemy z jedzeniem. Nic o Tobie nie wiemy - jak wyglądają Twoje relacje z rodziną, rodzicami, rodzeństwem? Czy nie przeżyłaś w swoim życiu jakiejś traumy? Czy w Twoim domu nie ma problemu z przemocą, alkoholem? Jak wyglądało Twoje wychowanie (czy rodzicie nie byli zbyt wymagający, surowi, chłodni emocjonalnie)? Czy ktoś z twojej rodziny nie choruje na coś? To tylko kilka pytań, na które odpowiedzi mogłyby chociażby rzucić cień na możliwe przyczyny Twoich problemów. Pozdrawiam!

luka24, jeżeli nie czujesz się psychicznie gotowy na wyjazd za granicę, to najpierw uporządkuj swoje życie. Skorzystaj ze wsparcia psychiatry/psychologa. Być może faktycznie masz depresję, ale rzetelną diagnozę może postawić tylko specjalista podczas bezpośredniej wizyty. Trochę nie rozumiem charakteru relacji z kobietą, o której wspominasz. Wydaje mi się, że jesteś bardziej zafascynowany jej synem niż nią samą, a to dziwne. Nie angażuj się w związek ze względu na dziecko (do tego nie Twoje dziecko), jeśli nic nie czujesz do tej kobiety. Tylko ją zranisz. Zastanów się, co Cię z nią łączy, czy chcesz z nią być, czy w swoim towarzystwie dobrze się czujecie, możecie na sobie polegać?

kasia108050, a jak oceniasz wsparcie psychologiczne? Kontynuujesz je czy przerwałaś? Nie zastanawiałaś się nad podjęciem profesjonalnej psychoterapii nerwicy?

sailorka, powinnaś o tym koniecznie zawiadomić swojego lekarza psychiatrę lub terapeutę. Zolafren, który zażywasz, jest neuroleptykiem i powinien zapobiegać pozytywnym objawom psychotycznym, które Ty zdajesz się przejawiać.

szczypior, nie da się stwierdzić, czy Twoje doznania można klinicznie uznać za urojenia, choć rzeczywiście Twoje pytanie jest zasadne. Definicyjnie urojenia to zaburzenia treści myślenia polegające na fałszywych przekonaniach, błędnych sądach, odpornych na wszelką argumentację i podtrzymywane mimo obecności dowodów wskazujących na ich nieprawdziwość. U Ciebie można się dopatrzeć myśli ksobnych i prześladowczych. Czy wspominałeś o tych myślach swojemu lekarzowi psychiatrze?

Witaj pawelpaniki! W swoim dość długim wpisie wspominasz jedynie o lekach, które pomagają Ci co prawda, ale tylko na krótko, na jakiś czas. Nie myślałeś o tym, aby podjąć terapię?

Witaj ebonic! Mam nadzieję, że znajdziesz tutaj wiele wskazówek i wsparcia od innych forumowiczów. Odsyłam Cię do wątku: chad-choroba-afektywna-dwubiegunowa-cz-iii-t36459.html

chcezyc, jesteś młodym mężczyzną, a już tak wiele doświadczyłeś - utrata ojca, poważnie chora matka, która wymaga opieki, konieczność zadbania o dom itd. Domyślam się, że to wszystko Cię przytłacza, czujesz się przemęczony fizycznie i psychicznie. Podejrzewam, że możesz mieć depresję. Dobrze, że poszedłeś do lekarza i przynajmniej zacząłeś brać leki. Mam nadzieję, że pomogą na Twoje obniżające się samopoczucie. Z drugiej jednak strony mam świadomość, że tabletki nie sprawią, że nagle w Twoim życiu zacznie dziać się lepiej, matka wyzdrowieje itd. Najlepiej, gdybyś zadbał o wsparcie psychiczne dla Ciebie, terapię np. na NFZ, by nie obciążać się finansowo. W chwilach załamania możesz skorzystać z darmowego telefonu zaufania: http://www.psychologia.edu.pl/kryzysy-osobiste/telefon-kryzysowy-112163.html.

szym, czy aktualnie leczysz się, bierzesz leki? Obawiam się, że jednak nie jesteś zdrowy, o czym chociażby świadczy Twój dość długi i bardzo barwny wpis na forum.

sailorka, przez Internet nie da się stwierdzić, co Ci dolega, ale Zolafren to lek przeciwpsychotyczny (neuroleptyk). Stosuje się go wobec pacjentów, którzy mają niezwykle dobre samopoczucie, rozpiera ich energia, wystarczy im dużo mniej snu niż zwykle, mówią bardzo szybko, mają gonitwę myśli. Stan ten czasem charakteryzuje bardzo nasilona drażliwość. Lek ten jest również lekiem stabilizującym nastrój, zapobiegającym powtórnemu wystąpieniu skrajnych stanów nastroju – wzmożonego (mania) i obniżonego nastroju (depresja). Na co stosuje się Zolafren (olanzapinę)? Znajduje zastosowanie w leczeniu schizofrenii, średnio nasilonych i ciężkich epizodów manii, choroby afektywnej dwubiegunowej.

bezsenss, objawy nerwicy mogą czasowo ustąpić, być w tzw. remisji, ale nie oznacza to wyleczenia. Czy można wyjść z nerwicy samemu? Można nauczyć się identyfikować symptomy nerwicowe, nauczyć się lepiej radzić sobie ze stresem, skuteczniej się relaksować, co na pewno w jakimś topniu zredukuje objawy nerwicowe, ale najlepiej skorzystać z profesjonalnej pomocy psychoterapeutycznej.

damaged0, to, że jesteś "osobą reagującą" potwierdza tylko, że masz problemy z kontrolą impulsów, stąd albo kompulsywne drapanie się, albo kompulsywne jedzenie, albo autoagresja... Ponawiam pytanie essprit - dlaczego się nie leczysz? Pozwól sobie pomóc i skorzystaj ze wsparcia specjalisty.

Witaj Bernia18! Padłaś ofiarą toksycznego związku, w którym Twój partner Cię krzywdził, poniewierał, stosował przemoc. Niewykluczone, że to był "mechanizm zapalny" nerwicy, którą u Ciebie stwierdził specjalista. Możliwe, że w ten sposób przeżywasz traumę z przeszłości. Pytasz o sposób leczenia - o tym jednak powinien zadecydować lekarz psychiatra. W przypadku zaburzeń nerwicowych metodą leczenia z wyboru powinna być psychoterapia. Owszem, leki mogą złagodzić nieprzyjemne objawy (lęk, dreszcze, zawroty głowy, bóle brzucha itd.), ale nie sprawią, że zniknie przyczyna, która doprowadziła do tego, że nerwica się rozwinęła. Powinnaś to przepracować na terapii, do czego Cię zachęcam. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj adrianoos966! Jest w Tobie pewna sprzeczność, bo z jednej strony piszesz, że masz słabą potrzebę zawierania znajomości z innymi, a z drugiej strony piszesz, że "pasowałoby" znajomych mieć. Zdajesz sobie sprawę z zalet posiadania bliskich znajomych, na których można byłoby polegać, ale z drugiej strony czujesz, że nie są Ci oni niezbędni do życia. Możliwe, że jesteś introwertykiem, który generalnie lubi swoje własne towarzystwo, jest raczej samotnikiem, a jeżeli już chciałbyś mieć znajomych, to raczej bardzo wąską grupę albo nawet jedną/dwie zaufane osoby. Cóż Ci doradzić? Gdzie szukać znajomych/przyjaciela? Jeżeli masz jakieś pasje, hobby, to może warto poszukać kogoś w jakiś grupach hobbystycznych, na jakiś zlotach, na których spotkają się osoby pasjonujące się daną dziedziną, np. są zloty motocyklistów, zloty miłośników kina, teatru, fotografii, kluby tańca itp. Są też wirtualne strony zrzeszające dane grupy (podobnie jak to forum, które łączy "nerwicowców" i nie tylko). Tutaj ludzie również się zapoznają, nawiązują znajomości, nawet długotrwałe przyjaźnie, spotykają się na zlotach. Może tutaj spotkasz jakąś "bratnią duszę"? Jeśli chcesz kogoś poznać, przede wszystkim daj sobie szansę, nie rezygnuj od razu. Nie klei Ci się rozmowa? To nic, możesz być dobrym słuchaczem, nie musisz od razu gadać jak nakręcony. Trzymam za Ciebie kciuki i życzę powodzenia!

Witaj kamilao! Niestety, nie można Cię zdiagnozować przez Internet. Niewykluczone, że spadek samopoczucia wynika z przemęczenia wskutek opieki nad dzieckiem albo z powodu zaburzeń hormonalnych po ciąży czy depresji poporodowej. To są jednak tylko spekulacje, które należałoby zweryfikować u specjalisty. Zdaję sobie sprawę, że opieka nad niemowlęciem jest absorbująca i wyczerpująca, dlatego możesz źle się czuć. Na pewno Twojemu samopoczuciu nie pomaga fakt, że palisz papierosy i źle się odżywiasz. Powinnaś zadbać o zbilansowaną dietę, odpowiednie nawodnienie organizmu, tym bardziej, kiedy np. karmisz dziecko piersią. Wspomniałaś też o tym, że leczyłaś tarczycę, ale przerwałaś terapię. Niewykluczone, że nieprzyjemne dolegliwości, jakie relacjonujesz, to właśnie skutek zaprzestania leczenia tarczycy. Uważam, że powinnaś skonsultować się z endokrynologiem, a jeżeli on niczego nie wyjaśni - skorzystać z pomocy lekarza psychiatry, gdyż możliwe, że objawy pojawiają się na tle psychicznym. Jeśli masz możliwość, żeby ktoś Ci pomógł w opiece nad dzieckiem (mąż, partner, mama, babcia etc.), skorzystaj z tej pomocy. Stres i napięcie na pewno nie sprzyjają Twojemu samopoczuciu. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

pawel23, jeżeli badania wyjdą w porządku, a mimo tego ciągle będziesz czuł się kiepsko i samopoczucie będzie leciało w dół, to bardzo prawdopodobne, że masz jakiś rodzaj nerwicy. Skonsultuj się z psychiatrą - nie potrzeba skierowania. Zdiagnozuje Cię i zaproponuje odpowiednie leczenie - leki i/lub psychoterapię.

Witaj kamykamyk! Skoro natrętne myśli i stany lękowe męczą Cię tak długo, to nie myślałaś nigdy, by skorzystać z pomocy psychologa/psychiatry? Nie wiem, czy spełniasz kryteria diagnostyczne, by stwierdzić u Ciebie, że masz problem w sensie klinicznym, bo tego wymaga bezpośrednia wizyta u specjalisty. Wspominasz jednak o ciągłym dyskomforcie, lękach, nieprzyjemnych myślach, od których nie możesz się uwolnić, o tym, jak te myśli utrudniają Ci normalne codzienne funkcjonowanie. To są przesłanki, dla których powinnaś poszukać pomocy u specjalisty. Owszem, możesz próbować radzić sobie na własną rękę, np. za pomocą medytacji - nie mam nic przeciwko temu. Niemniej jednak, jeżeli cierpisz na nerwicę, to ćwiczenia relaksacyjne, medytacja, joga i wszelkie inne sposoby na wyciszenie umysłu, mogą okazać się niewystarczające. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj katrin88! Przede wszystkim radziłabym udać się do lekarza psychiatry, bo tylko on może postawić rzetelną diagnozę i zaproponować odpowiednie leczenie (leki i/lub psychoterapię). Przez Internet nie da się określić, czy cierpisz na nerwicę, depresję czy może coś innego, np. jakieś zaburzenia osobowości. Zapytałaś w tytule "nerwica czy niezaspokojone potrzeby"? Wydaje mi się, że może to być i jedno, i drugie, bo nerwica bardzo często czerpie z niezaspokojonych potrzeb, dysonansu między potrzebami a oczekiwaniami społecznymi, dążeniami a możliwościami człowieka (Chciałabym, a nie mogę).