ekspert_abcZdrowie

Witaj Neur! Też czytając Twój post, pomyślałam o BPD, czyli osobowości borderline (odmiana osobowości chwiejnej emocjonalnie). Oczywiście, przez Internet nie da się postawić diagnozy, dlatego czekaj cierpliwie na to, co powiedzą Ci po konsultacjach. Obawiam się, że Twoje wybuchowe reakcje, niekontrolowane napady złości i frustracji to nic w porównaniu z Twoimi innymi problemami emocjonalnymi. Napad gniewu, "wbijanie szpili", prowokowanie kłótni to jedynie skutek tego, co dzieje się w Twojej głowie, w Twojej psychice. A w niej chaos, brak kontaktu z sobą samą. Na poziomie deklaratywnym - tak jak piszesz - jesteś szczęściarą, powinnaś docenić to, co masz, kogo masz przy sobie, a w praktyce wygląda to tak, jakbyś dążyła do autodestrukcji, sprawdzała partnera, jak daleko możesz się posunąć. Testujesz jego cierpliwość. Z jednej strony boisz się odrzucenia, a z drugiej strony inicjujesz takie sytuacje, by partner pękł i powiedział, że ma Cię dość. To jakby dążenie do tego, żeby się potwierdziło to, czego gdzieś podświadomie się obawiasz, jakie masz zdanie o sobie samej. Neur, sposobów na zminimalizowanie napięcia psychicznego jest wiele, ale musisz znaleźć sposób, który akurat dla Ciebie okaże się najskuteczniejszy, np. bieganie, pływanie, jakaś aktywność fizyczna, taniec, śpiewanie, głębokie oddychanie i liczenie do 10, wybranie się na ploty z koleżanką, żeby nabrać nieco dystansu... Myślę jednak, że jest to tylko doraźny sposób na poradzenie sobie z problemem i sensowne jest podjęcie psychoterapii. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

chloopak, korzystałeś kiedykolwiek z konsultacji u psychologa? Przez Internet nie da się postawić diagnozy, ale Twoje samopoczucie może świadczyć, jak nie o nastroju depresyjnym, to przynajmniej o jakimś kryzysie emocjonalnym. Zorientuj się, czy przy Twojej przychodni akademickiej nie działa jakaś poradnia psychologiczna. Może warto porozmawiać ze specjalistą? Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Goryla Gorillas, a ja myślę, że nastąpiło pewne sprzężenia zwrotne, że tak to nazwę. Nie miałeś żadnych znajomych, trudno nawiązywałeś relacje interpersonalne i uciekłeś w świat wirtualny przed komputer. Komputer stał się dla Ciebie "ciekawszą" alternatywą, z tym, że z czasem komputer pogłębił tylko Twoje pierwotne problemy, czyli wraz z ilością spędzanego przed monitorem czasu miałeś jeszcze większe trudności, by z kimś porozmawiać w realu. Czy przypadkiem tak nie było?

Wyleczyć z religii? Hmm... Trudno w wyniku terapii "wyleczyć się z religii". Można niewątpliwie próbować modyfikować albo zmieniać swoje poglądy i przekonania religijne (chociaż nie wiem, czy jakikolwiek terapeuta by się tego podjął). Czy Ty jednak tego potrzebujesz, skoro z jednej postawy (bojącej się wszechmocnego Boga) przeszłaś w postawę drastycznie inną - antyreligijną ("totalna zlewka na Boga")? Dość elastycznie sama "zmodyfikowałaś" swoje przekonania religijne. Nie rozumiem, jak zagadnienia religijne wpływają "rozstrzygająco" na Twoje życie, skoro twierdzisz, że teraz nie boisz się kary od Boga, konsekwencji niewierzenia w Boga etc.? Co jeszcze trzyma Cię przy religii i sprawia, że nie czujesz się od niej "uwolniona"? Być może to jakaś lekka depresja, dziwna depresja, ale Ty powątpiewasz w taką diagnozę. Poza tym rozpoznania przez Internet nie da się postawić. Powtórzę się - przez Internet nie da się stawiać diagnoz. Nie można. Odsyłam do specjalisty. Pozdrawiam!

Goryla Gorillas, wszystko w nadmiarze szkodzi. Kilka czy kilkanaście godzin przed komputerem codziennie może naprawdę źle wpłynąć nie tylko na psychikę, ale też na zdrowie człowieka (problemy ze wzrokiem, wady postawy etc.). Nie wspominając o tym, że to zakrawa o uzależnienie od komputera. Przedkładasz rzeczywistość wirtualną nad realną, a to naprawdę niepokojące. Powinieneś skonsultować się ze specjalistą, bo być może Twoje złe samopoczucie w trakcie korzystania czy po skończeniu korzystania z komputera to swoiste objawy uzależnienia (jak objawy abstynencyjne u alkoholika). Odsyłam do tekstów: http://portal.abczdrowie.pl/uzaleznienie-od-komputera i http://portal.abczdrowie.pl/skutki-uzaleznienia-od-komputera. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj chloopak! Z Twojej wiadomości przebija smutny ton. Prawdopodobnie przygnębienie wynika w głównej mierze z nieudanych relacji interpersonalnych, w tym z nieudanych związków z dziewczynami. Trudno stwierdzić, dlaczego Twoje związki tak szybko się kończą - czy dlatego, że źle "trafiasz", czy dlatego, że zbyt szybko się angażujesz, czy dlatego, że inni wyczuwają, że jesteś "za dobry" i wykorzystują Cię dla własnych korzyści? Nie wiem... Ile w ogóle masz lat? Co robisz na co dzień - uczysz się, studiujesz, pracujesz? Pozdrawiam!

Witaj seiten! Nie będę pisała, że jesteś młody i życie przed Tobą, bo jak sam stwierdziłeś - tego typu "hasełka" na Ciebie nie działają. Najprawdopodobniej brak pewności siebie wiąże się u Ciebie z niskim poczuciem własnej wartości, a w tej kwestii trudno pomóc przez Internet. Myślę, że odwiedzenie pedagoga szkolnego i rozmowa z nim to wcale nie jest głupi pomysł. Odsyłam Cię też do tekstu i ćwiczeń zawartych w artykule: http://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj hankmoody! Napisałeś, że chorujesz na nerwicę, która odbiera Ci dowagę, np. by poszukać pracy. Czy leczysz się jakoś? Pamiętaj, że masz dla kogo walczyć - masz wspaniałą rodzinę, dla której na pewno warto się starać. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Mich4el, prawdopodobnie masz nawrót choroby, dlatego znowu boisz się szkoły, odczuwasz pustkę, jest Ci źle. Przypomnij sobie jednak czas, kiedy się z tego wszystkiego wydźwignąłeś i udało Ci się tyle osiągnąć. Teraz też tak możesz. Wierzę, że uda Ci się wygrać ze swoimi słabościami. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Kuba! Jak słusznie zauważyłeś, nie da się postawić diagnozy przez Internet. Twoje rytualne zachowania i natrętne myśli mogą wskazywać na nerwicę natręctw, ale to tylko jedno z podejrzeń. Masz wiele różnych objawów, którym należałoby się skrupulatnie przyjrzeć. Zachęcam Cię do wizyty u lekarza psychiatry. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj itaka na forum! Trzymam kciuki, byś zdobyła się na odwagę i poszła na spotkanie DDA. Pozdrawiam!

Witaj zyga! Leczysz się? Bierzesz leki albo korzystasz z terapii? Obawiam się, że nerwica lękowa i nn same nie miną, jeżeli nie podejmiesz terapii, do której Cię zachęcam. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj debacie! Prawdopodobnie zbyt wcześnie zrezygnowałaś z pierwszej terapii, dlatego teraz objawy wróciły i Twój nastrój znowu się pogorszył. Skoro możesz teraz sama, bez poczucia winy, że roztrwaniasz rodzinne pieniądze, skorzystać z pomocy psychologa i czujesz, że tego potrzebujesz, to nie wahaj się. Tak przy okazji - napisałaś, że masz bliski kontakt z rodziną, a czy przypadkiem nie zauważasz, że rodzina może mieć również na Ciebie destrukcyjny wpływ? Wydaje mi się, że zdrowa, wspierająca rodzina (siostry, mama itd.) nie czyniłaby uwag, że chodząc na terapię, wydajesz za dużo kasy, ale raczej zapytałaby o efekty leczenia i wspierałaby Cię podczas psychoterapii. Poza tym, jeżeli nie chcesz wydawać pieniędzy na prywatną terapię, możesz skorzystać z pomocy w ramach NFZ (na ubezpieczenie). Pozdrawiam i życzę powodzenia!

JużTuByłem, a myślałeś o copywritingu?

ponczek-bonczek, podejrzewam, że Twoje problemy mogą wynikać z tego, co działo się w domu. Na to nie pomoże żaden lek, żadna tabletka. Potrzebujesz długoterminowej terapii.

Witaj sonia994! Przez Internet nie da się postawić diagnozy, ale Twoje przypuszczenia co do depresji mogą być słuszne. Wiele opisanych przez Ciebie objawów wkomponowuje się w obraz kliniczny depresji. Poza tym Twoje pogarszające się samopoczucie trwa od dość dawna i objawów jest wiele (niska samoocena, płaczliwość, izolowanie się od innych, przygnębienie, pesymizm itd.). Powinnaś jak najszybciej skonsultować się z lekarzem psychiatrą i rozpocząć leczenie (leki i/psychoterapia). Pozdrawiam!

Rzeczywiście tak się mówi, ale nie każdy nastolatek jest taki sam i nie każdy w okresie dorastania "szaleje" czy "korzysta z życia" w stereotypowym rozumieniu. Owszem, młodzież korzysta z życia, ale każdy inaczej i każdy na swój sposób Nie wiem... Jeden będzie hulał na dyskotekach, inny zajmie się fotografią, a jeszcze inni zaszyje się w książkach. To zależy od człowieka, jego potrzeb itd. Jeżeli Twoja nieśmiałość Ci przeszkadza i uniemożliwia korzystanie Ci z życia w takim stopniu, w jakim byś chciał, to może warto skorzystać z pomocy psychologa? Odsyłam też do tekstu: http://portal.abczdrowie.pl/jak-sobie-radzic-z-niesmialoscia. Pozdrawiam!

Witaj ponczek-bonczek! Napisałeś dość chaotycznie swoją wiadomość. Wspomniałeś, że korzystasz z pomocy psychologa, ale nie jesteś zadowolony. Jak długo korzystasz z tego wsparcia? Czy sam zgłosiłeś się do psychologa, czy może ktoś (np. lekarz) zlecił Ci tego typu leczenie? Masz postawioną w ogóle jakąś diagnozę? Pozdrawiam serdecznie!

Chłopie, te słowa brzmią, jakbyś stał już nad trumną! Bez przesady z tym "za późno". Ty jesteś młodym facetem, masz dopiero 25 lat!!! Znam osoby po 60-tce, które stworzyły fajny, szczęśliwy związek. Ciekawe, co byś powiedział, będąc w ich wieku? Nie poddawaj się. Może ten pomysł z portalem randkowym nie jest wcale taki zły? Sporo osób w taki sposób się poznało i nawet jeśli nie znaleźli partnera/partnerki na życie, to zyskali fajnych nowych znajomych. Trochę więcej wiary i optymizmu, bo swoim malkontenctwem odstraszysz potencjalne kandydatki Nie sabotuj każdego pomysłu, tylko działaj. Trzymam kciuki i życzę powodzenia!

Witaj czesctoja! Czy kiedykolwiek konsultowałeś się z jakimś specjalistą w związku ze swoimi problemami? Od kiedy obserwujesz u siebie tę chorobliwą nieśmiałość, jak to określiłeś? Rozmawiałeś kiedykolwiek z psychologiem szkolnym? Napisałeś "problem ten sam", czyli rozumiem, że trwa to od dość dawna. Jak sobie do tej pory radziłeś? Pozdrawiam!

joz80, założyłeś już taki sam odrębny wątek i tam odpowiedziałam. Nie będę pisała drugi raz tego samego i proszę, żebyś nie dublował swoich wątków. Dzięki! Pozdrawiam!

Witaj moolat91! Twoja eks dziewczyna najwyraźniej zadrwiła z Twoich uczuć i tylko, gdy zauważała, że wokół Ciebie kręcą się inne kobiety, które mogłyby stać się jej potencjalnymi rywalkami, zaczynała się o Ciebie starać, by Cię omotać wokół palca. Manipulowała Tobą bardzo zręcznie, a Ty pozwalałeś się wodzić za nos. Co gorsze, Twoja dziewczyna zachowywała się jak pies ogrodnika - sama nie chce, ale drugiemu też nie da. Spotykała się z Tobą, ale nie na poważnie, no bo w tajemnicy przed rodziną itp., że niby razem nie możecie być, a w międzyczasie miała innych kolegów z czatów czy portali randkowych. Sprytne! Pytasz, co robić, jak się zachować. Odciąć się od tej toksycznej relacji, nie reagować na jej prośby o kontakt i spotkania, nie odpowiadać na jej SMS-y, dać sobie czas, by przeżyć to rozstanie i otworzyć się na nowe relacje. Znajomość z twoją byłą dziewczyną sprawia, że masz złe samopoczucie. Nie brnij dalej w tę znajomość. Wiem, że rozstanie może boleć, ale jeżeli chcesz myśleć o swojej przyszłości, to definitywne zakończenie tej relacji jest najlepszym wyjściem. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj joz80! Na podstawie przykładu, który podałeś, trudno stwierdzić, czy Twoja żona rzeczywiście ma tendencje do kłamania albo mitomanii. Wiesz, wydaje mi się, że mogłeś nieprecyzyjnie się wyrazić, przez co cała Wasza dyskusja doprowadziła do takiego, a nie innego finału. Może warto, byście oboje popracowali nad precyzyjniejszą komunikacją, lepszym werbalizowaniem swoich myśli i uczuć. Być może mnie też zirytowałaby tego typu pytania partnera, który dopytywałby, czy Para Młoda ma w bagażniku alkohol. A skąd niby miałabym to wiedzieć - wróżką nie jestem - najlepiej byłoby spytać Młodych. Może Twoja żona nie ma tendencji do kłamania, ale denerwuje ją sposób, w jaki do niej mówisz albo nawet to, o co pytasz, więc dlatego zbywa Cię krótkim "tak" albo "nie". Zapytaj ją o to, dlaczego tak się zachowuje. A może razem wybierzecie się na trening komunikacji małżeńskiej? Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Możliwe, że to jest przyczyna (jedna z przyczyn) Twoich problemów. Mam jednak nadzieję, że rzeczywiście praca nad sobą samym plus analiza własnego zachowania pomogą Ci w walce ze swoimi blokadami, trudnościami i lękami. Powodzenia!

wesolyChłopak, zatem znasz odpowiedź na swoje pytanie, czy być w związku. Ty chcesz być w związku, pragniesz kochać i być kochany, ale się boisz. Boisz się ryzyka, odpowiedzialności, nowych wyzwań, boisz się zmian w swoim życiu. Poza tym bycie w związku nie oznacza jedynie chodzenia w różne miejsca, jak to ująłeś. Bycie w związku to nie tylko wspólne wyjścia, rozrywka i rozmowy. Ktoś słusznie napisał, że skoro nie zaryzykujesz, nie spróbujesz, to się nie przekonasz. Jeśli źle Ci samemu i chcesz komuś ofiarować swoją miłość, co więcej - masz już na oku kandydatkę, której tę miłość chciałbyś okazać - to nie zwlekaj. Trzymam kciuki i powodzenia!