ekspert_abcZdrowie

stefania, był chyba na forum podobny wątek do Twojego: pokrzywka-idiopatyczna-na-tle-nerwowym-t27599.html. Przez Internet nie da się postawić diagnozy, ale może trzeba poszerzyć diagnostykę? Może to toczeń? Nie jestem dermatologiem, więc trudno mi się wypowiadać w sprawach dolegliwości skórnych. Niewątpliwie stres i nerwica może dawać różne najdziwniejsze objawy, nawet takie, których się byśmy nigdy nie spodziewali.

emdi, jesteś pogubiony, sfrustrowany, pełen złych emocji, pod wpływem których niekoniecznie możesz podjąć słuszną decyzję co do przyszłości swojego związku. Sam napisałeś, że boisz się stracić na zawsze swojej dziewczyny, więc nie rób niczego wbrew sobie. Podejrzewam, że problem leży w Tobie i słusznie założyłeś, że należy popracować nad sobą, swoją samooceną, pokochać siebie, by móc odnaleźć szczęście w związku z dziewczyną. Czujesz się kochany i w głębi serca wiesz, że Twoja dziewczyna jest warta miłości. Nie niszcz tego przez wątpliwości, niebezpieczne rozmyślania i analizy. Postaraj się doceniać małe rzeczy i przede wszystkim popracuj nad sobą, poczuciem swojej wartości. Pozdrawiam!

Witaj paulina0609! Przeczytałam Twój wątek i zastanawia mnie, jak wyglądało Wasze oddalanie się od siebie z mężem. Raczej nie sądzę, by mąż tak z dnia na dzień postanowił: "Żona mi już nie wystarcza, dlatego sobie pooglądam kobiety w filmach porno". Podejrzewam, że był to proces wzajemnego oddalania się od siebie, który przegapiliście - i Ty, i mąż, a konsekwencją tego wszystkiego, niejako zwieńczeniem kryzysu małżeńskiego jest ucieczka Twojego męża w filmy porno, co Ciebie jeszcze dodatkowo rani. Oczywiście to tylko moja próba interpretacji, bo nie mogę wiedzieć wszystkiego na pewno. Bez wątpienia na całą sytuację miało wpływ wiele czynników. Co mogę doradzić? Padło wcześniej kilka propozycji, m.in. "sabotaż seksualny" albo odpoczywanie od siebie. Nie sądzę, by były to do końca dobre pomysły. Wspomniałaś, że sypiacie z mężem 3-4 razy w tygodniu, zatem pożycie seksualne nie ustało, a to świadczy "na plus". Wierzę, że Wasze małżeństwo da się uratować, trzeba jednak pracy i dobrej woli z obu stron. Warto zadać sobie kilka ważnych pytań: Dlaczego mąż ogląda porno? Czego mu brakuje w Waszym związku? Czego Tobie brakuje? Czy jesteś zadowolona z jakości zbliżeń z mężem, czy jest to już tylko "obowiązek małżeński"? Czego wzajemnie od siebie oczekujecie? Co chcielibyście zmienić? Rozmowa, szczera, spokojna, bez oskarżycielskiego tonu jest wskazana. Jeśli na własną rękę nie jesteście w stanie ze sobą porozmawiać, polecam skorzystać z pomocy psychologa lub terapeuty podczas terapii małżeńskiej. Pozdrawiam ciepło i życzę powodzenia!

Lilith81, bardzo Ci współczuję, że zawiodłaś się na swoim lekarzu. Mam nadzieję jednak, że mimo negatywnych doświadczeń, nie zrezygnowałaś, by pracować nad sobą. Nie wrzucajmy wszystkich do jednego worka. Są przecież dobrzy lekarze. Tak jak w każdej profesji - znajdzie się ktoś mało rzetelny, jak i profesjonalista kompetentnie podchodzący do swojej pracy. Jeżeli nie jesteśmy zadowoleni ze współpracy z jednym lekarzem, na szczęście mamy wybór i możemy udać się do kogoś innego. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

ocek, to jest zbyt poważna decyzja dotycząca Twojego życia, by ot tak, nie znając Ciebie, móc Ci coś doradzić. Weź pod uwagę swoją aktualną sytuację i najlepiej zrób sobie bilans potencjalnych plusów i minusów każdej z opcji, jaką bierzesz pod uwagę. Może to ułatwi Ci podjęcie decyzji? Nie wiem, co Ci doradzić, bo to Twoje życie i to powinien być wyłącznie Twój indywidualny, przemyślany wybór. Może porozmawiaj ze swoją partnerką, co ona na ten temat sądzi, czy wolałaby zostać w kraju i założyć swój własny biznes, czy może raczej wolałaby wyjechać za granicę. Porozmawiajcie o tym wspólnie i zadecydujcie, co robicie dalej. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia!

Candy ma rację. Można być perfekcjonistą i jednocześnie wykazywać cechy charakterystyczne dla osobowości bierno-agresywnej, czy innej.

Nie rozumiem, co dokładnie, masz na myśli, pisząc "częściowo". Albo ktoś jest perfekcjonistą, tzn. maksymalnie dobrze wykonuje swoje obowiązki i dostrzega to nawet otoczenie, ludzie z zewnątrz, albo ktoś nie jest perfekcjonistą - co prawda, stara się jak najlepiej, ale czasem popełnia błędy, myli się, deleguje zadania innym osobom, uważając, że zrobią coś lepiej od niego. Częściowo bierno-agresywny - co to miałoby znaczyć? Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, bo ludzie nie są schematyczni. To, że ktoś generalnie czuje się introwertykiem i potwierdza to nawet test psychologiczny, że dominuje introwertyzm nad ekstrawertyzmem, nie oznacza, że w życiu tego człowieka nie będzie sytuacji, w której zachowa się ekstrawertycznie. Czy to czyni go "częściowym ekstrawertykiem"? Myślę, że raczej nie. Ludzie to nie roboty, nie można ich oceniać 0-1. Pozdrawiam!

ocek, w przypadku Parogenu, owszem można zdecydować się na dłuższe leczenie. Niemniej jednak o czasie stosowania preparatu zawsze decyduje lekarz, a długoterminowe leczenie powinno być regularnie oceniane. Pozdrawiam!

Witaj nieodgadniona26! Ile masz lat? Co robisz na co dzień? Uczysz się, studiujesz, pracujesz? Widziałaś chociaż raz chłopaka, z którym zamierzasz się spotkać, np. podczas rozmowy przez kamerkę? Jeżeli jesteś osobą dorosłą, pełnoletnią, niezależną, nie musisz pytać o zgodę mamy, by wyjechać w celu odwiedzenia kogoś. Z drugiej strony pomyśl też o zagrożeniach, jakie wiążą się z tym wyjazdem na drugi koniec Polski. Czy ufasz temu chłopakowi poznanemu w Internecie? Masz gwarancję, że pisał/mówił o sobie prawdę? Że za monitorem komputera nie siedział przypadkiem zupełnie inny człowiek? Rozumiem, że z tym wyjazdem wiążesz wielkie nadzieje, ale równie dobrze może to okazać się wielką klapą. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

holland1982, nie wiem, czy warto walczyć o tę relację, tego nikt na forum pewnie nie będzie wiedział. Nie ukrywam jednak, że ten związek będzie dla Ciebie bardzo trudny, o czym już zdążyłaś się przekonać. Tobie bardziej zależy na chłopaku, Ty bardziej go motywujesz do leczenia niż on sam. On tak naprawdę nie robi nic, nie leczy się. Zdaje sobie sprawę, że choruje, ale łatwiej mu udawać, że problemu nie ma. Piszesz, że przyzwyczaiłaś się do tego chłopaka. No właśnie - może to przyzwyczajenie, przekonanie "Nikogo lepszego nie spotkam"? Jeśli tak, to trochę za mało na szczęśliwy związek. Pamiętaj, że czasem można szybko się wypalić - chcesz komuś pomóc, a sama w środku czujesz pustkę, niemoc, bezradność. Nie wiem, co Ci doradzić, bo to Twoje życie. Polecam zrobić sobie bilans plusów i minusów tego związku - może to pomoże Ci podjąć decyzję. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

rede, najwyraźniej Wasza sytuacja jest wynikiem uprzedzeń i stereotypów, jakie ma ojciec Twojej dziewczyny wobec odmiennej kultury, jaką reprezentujesz. Napisałeś, że jesteś świeżo upieczonym psychologiem, więc na pewno świetnie zdajesz sobie sprawę z tego, że stereotypy nie jest tak łatwo zmienić, bo z reguły są mocno zakorzenione. Myślę, że pomysł ze skonfrontowaniem ze sobą dwóch rodzin (Twojej i Twojej dziewczyny) jest rozsądny, o ile ojciec Twojej lubej wyrazi w ogóle na to zgodę (tutaj mam wątpliwości). Wówczas istniałaby szansa, żeby ojciec Twojej dziewczyny zweryfikował choć trochę zdanie na Twój temat. Najgorsze jest jednak to, że na bazie tych uprzedzeń dochodzi do agresywnych zachowań ze strony ojca - jeżeli sytuacje będą się powtarzać i nasilać, chyba najrozsądniej będzie ograniczyć do minimum kontakty, ryzykując nawet to, że ojciec może się wyrzec córki czy przestać jej pomagać finansowo. Pozdrawiam!

Jestem w satysfakcjonującym związku już długo, bo ponad 7 lat. Ślub zaplanowany, na dziecko też przyjdzie pora :) Jak najbardziej czuję potrzebę, by założyć własną rodzinę. To jedno z moich największych marzeń, które mam nadzieję, że się ziści.

Witaj Dominika! Przez Internet niewiele pomogę i nie postawię diagnozy. Niemniej jednak Twoje niepokojące objawy trwają już 3 miesiące, a pamiętaj, że do postawienia diagnozy depresji wystarczy, by objawy trwały co najmniej dwa tygodnie. Nie wiem, czy jest to depresja, ale wiele na to wskazuje. Jeśli zależy Ci na rzetelnym rozpoznaniu, radziłabym udać się na wizytę do lekarza psychiatry. Nie potrzeba skierowania od lekarza rodzinnego. Nie bagatelizuj swojego pogarszającego się samopoczucia, bo sama zauważyłaś, że z dnia na dzień jest coraz gorzej - z zaradnej, entuzjastycznie nastawionej do życia dziewczyny stałaś się smutną, przygnębioną i zniechęconą do wszystkiego kobietą. Trzymam za Ciebie kciuki i życzę powodzenia!

Zgadzam się ze Zbychu 1977. Już naukowo dowiedziono, że istnieje pozytywna korelacja między wysiłkiem fizycznym (pracą, ćwiczeniami fizycznymi) a dobrym nastrojem. http://psychologia.studentnews.pl/s/258/7799-Psychologia-newsy/3988658-Aktywnosc-fizyczna-zastrzykiem-entuzjazmu-i-ekscytacji.htm

Alice in wonderland, może zajrzyj do tego wątku: depresja-poporodowa-t47029.html. Pozdrawiam!

blondi123, podejrzewam, że Twoje problemy z połykaniem, to nie jest kwestia żadnych zmian anatomicznych gardła, krtani etc., że nie masz żadnych zmian gastrycznych, tylko właśnie to tkwi przede wszystkim w Twojej głowie. Przeżyłaś parę ładnych lat temu poważne zachłyśnięcie, pewnie był to dla Ciebie ogromny stres, może nawet coś na kształt traumy, dlatego teraz boisz się połykać. Masz coś na kształt fobii, nieuzasadnionego lęku przed połykaniem (fagofobia) albo przed zakrztuszeniem się. Być może jest to również nerwica przełyku... Nie wiem. Powinnaś jak najszybciej skonsultować się z lekarzem psychiatrą. Tutaj nie ma miejsca na żaden wstyd. Tutaj chodzi o Twoje zdrowie, bo chudniesz w oczach. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Aerosmith! Rzeczywiście Twój atak był osobliwy, ale niewykluczone, że był to atak lęku, stąd takie, a nie inne objawy. Nerwica lubi płatać figle organizmowi i chociaż wydaje nam się to niemożliwe, by nerwica mogła dawać takie właśnie objawy, niestety pojawiają się one na tle lękowym. Możesz oczywiście skonsultować się z neurologiem i sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Niemniej jednak myślę, że powinieneś pomyśleć o solidnym leczeniu - farmakoterapii i psychoterapii. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

xzjemciex, przez Internet nie da się postawić diagnozy, ale jeżeli odkrztuszasz zieloną flegmę, to najprawdopodobniej jest to jakieś zapalenie gardła/krtani i potrzebujesz leku. Oczywiście to, że masz chore górne drogi oddechowe i przeszkadza Ci flegma nie oznacza, że nie możesz mieć nerwicy i cierpieć z powodu "guli w gardle". Idź do lekarza pierwszego kontaktu, niech Cię zbada i da antybiotyk, jeśli to konieczne, a potem skonsultuj się z psychiatrą. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Heikko! Dobrze, że podjęłaś terapię i próbujesz walczyć ze swoimi lękami. Jesteś na dobrej drodze, chociaż na pewno to długotrwały proces. Trzymam kciuki i życzę powodzenia!

tęczowa16, przez Internet nie da się postawić diagnozy, choć rzeczywiście Twoje objawy są charakterystyczne dla nerwicy natręctw, czyli zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Najlepiej skonsultuj się ze specjalistą. Powiedz rodzicom o swoich problemach i razem idźcie do lekarza albo przynajmniej psychologa. Jesteś niepełnoletnia, więc obecność opiekuna jest konieczna. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

_asia_, jeżeli między Tobą a Twoją terapeutką różnica wieku nie jest duża, a Tobie zależy na skróceniu dystansu podczas sesji i czujesz, że po prostu lepiej byś się czuła, gdyby terapeutka mówiła Ci po imieniu, a nie "Paniała", to jak najbardziej możesz wyjść z taką propozycją. A czemu nie wypada? Wypada Najwyżej terapeutka Ci odmówi i powie, że woli mówić do Ciebie per Pani (według niej taki zwrot może bardziej świadczyć np. o profesjonalnym podejściu do spotkań z Tobą). Nic nie ryzykujesz, a spróbować zawsze można. Pozdrawiam!

sailorka, owszem, z rozpoznaniem schizofrenii można otrzymać rentę, np. rentę socjalną, jeżeli choroba uniemożliwia podjęcie pracy zarobkowej. Więcej na stronie: http://www.zus.pl/default.asp?p=4&id=406. Pozdrawiam!

Witaj Witran! Rzeczywiście słusznie się domyślasz, że przez Internet nie da się postawić diagnozy. Myślę, że Twoje podejrzenia co do nerwicy mogą być słuszne, zważywszy na Twoje objawy i reakcje, niemniej jednak odsyłam Cię do specjalisty. Wiem, że napisałeś, że nie chcesz iść do lekarza, ale jeżeli zależy Ci na rzetelnym rozpoznaniu i rozpoczęciu leczenia, to konsultacja psychiatryczna jest konieczna. Pozwól sobie pomóc i nie bagatelizuj swojego pogarszającego się samopoczucia. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj ven4444! Zomiren zawiera alprazolam. Jest to lek przeciwlękowy z grupy pochodnych benzodiazepiny. Jego stosowanie powinno być uzgodnione z lekarzem psychiatrą. Nie można brać tego leku tak, jak nam się podoba. Dwa lata brania Zomirenu,nawet sporadycznie w wyjątkowo stresujących sytuacjach, to bardzo długo i może dojść do uzależniania. Zwykle leczenie nie powinno trwać dłużej niż 8–12 tygodni, łącznie z okresem zmniejszania dawki. Skoro cierpisz na fobię społeczną, pomyśl o psychoterapii. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj yayo123! Wytrwałam i przeczytałam całą wiadomość. Nie będę Cię diagnozować przez Internet, bo tak się nie da, ale rzeczywiście wykazujesz sporo objawów depresyjnych - brak motywacji, niska samoocena, brak wiary w siebie, poczucie beznadziei, brak sensu życia, myśli samobójcze, niestabilny nastrój, pesymizm, przygnębienie itd. Obawiam się, że sama farmakoterapia Ci nie pomoże. Już kiedyś brałaś leki, ale potem po ich odstawieniu wszystko wróciło i to ze zdwojoną siłą. Musisz popracować nad poczuciem własnej wartości. Zdaję sobie sprawę, że teraz jest Ci bardzo trudno, bo odszedł od Ciebie partner, nie masz pracy - utwierdzasz się tylko w przekonaniu, że jesteś do niczego. To nieprawda! Możesz wiele osiągnąć, tylko potrzebujesz wsparcia. Moim zdaniem powinnaś skorzystać z pomocy lekarza psychiatry, ale nie ograniczać leczenia tylko do antydepresantów, ale podpytać też o terapię, by wzmocnić swoją samoocenę. Pozdrawiam i życzę powodzenia!