ekspert_abcZdrowie

Logner, masz rację, że Twój problem siedzi w głowie. Niepotrzebnie sabotujesz swoje wysiłki. Sam sobie podcinasz skrzydła i rezygnujesz z pracy zanim cokolwiek jeszcze zaczniesz robić. Nie zastanawiaj się zbyt dużo, nie analizuj. Jeśli myślisz, że mógłbyś się sprawdzić na danym stanowisku, po prostu wyślij CV i czekaj na odzew. Pracodawca sam oceni, czy się nadajesz, czy nie. Czy potrzebuje takiego pracownika, czy nie. Nic nie ryzykujesz. Nie warto się zadręczać, co sobie ktoś tam pomyśli. Jesteś młodym człowiekiem, więc nic dziwnego, że masz małe doświadczenie zawodowe. Chcesz gdzieś je zdobyć, zatem wysyłasz aplikacje. Proste i logiczne. Trzymam za Ciebie kciuki i życzę powodzenia!

Witaj matt889! Rzeczywiście niska samoocena kładzie się cieniem na Twój związek, bo rodzi kolejne problemy - nieuzasadnioną zazdrość o dziewczynę, brak zaufania itd. Czy korzystałeś kiedykolwiek z pomocy psychologa? Myślę, że powinieneś się nad tym zastanowić. Możesz też sam próbować wzmacniać swoje poczucie własnej wartości, wykonując np. ćwiczenia opisane pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj filipinczyk! Podejrzewam, że cierpisz na jakiś rodzaj nerwicy, być może zespół lęku uogólnionego z napadami paniki i agorafobią, ale oczywiście to nie jest żadna diagnoza, a jedynie moje podejrzenia. Masz wiele objawów charakterystycznych dla nerwicy: stany lękowe, napięcie psychiczne, ataki paniki w miejscach publicznych (autobusy, wolna przestrzeń), stres, obniżony nastrój, spadek motywacji, pesymizm, przygnębienie, poczucie samotności, problemy ze snem itd. Obawiam się, że lekarz rodzinny tutaj nie pomoże. Powinieneś skonsultować się z lekarzem psychiatrą (nie trzeba mieć skierowania), który będzie miał szansę Cię rzetelnie zdiagnozować i zaproponuje sposób leczenia (leki i/lub terapia). Nie zwlekaj i nie oszukuj się, że jakoś to będzie, że samo minie. I tak już dość długo bagatelizowałeś swoje pogarszające się z dnia na dzień samopoczucie. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj DamianS97! Super, że masz taką motywację, by walczyć ze swoimi problemami i chcesz "zarażać" tą motywacją innych. Takie wsparcie bardzo pomaga tym, którzy czasem już tracą nadzieję, że będzie lepiej. Trzymaj się i dalej DO PRZODU! Pozdrawiam!

sailorka, w sprawie odstawienia leków powinnaś skonsultować się ze swoim lekarzem psychiatrą. Nie możesz sama o tym decydować i nagle przestać brać leki, bo jeden z objawów choroby wycofał się albo pojawia się z mniejszą częstotliwością. Odsyłam do lekarza. Pozdrawiam!

Witaj s7f! Objawy, jakie opisałaś powyżej, mogą jak najbardziej świadczyć o nerwicy. Wspominasz jednak, że masz niedoczynność tarczycy i obawiasz się, że możesz mieć tężyczkę. W tym aspekcie powinnaś skonsultować się z lekarzem i zrobić stosowne badania. Te dotychczasowe nie wskazują, by coś z poziomem wapnia czy magnezu w Twoim organizmie było nie w porządku. Podejrzewam, że na tle lękowym obawiasz się o swoje zdrowie, dlatego doszukujesz się różnych chorób, na które niekoniecznie musisz chorować. Oczywiście możesz to sprawdzić, ale uważam, że powinnaś skorzystać też z pomocy lekarza psychiatry. Być może odpowiednie leczenie (leki i/lub terapia) sprawiłoby, że wszystkie cielesne dolegliwości by ustąpiły. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Lukasz1o02! Przez Internet nie da się postawić diagnozy i stwierdzić, co Ci dolega. Być może jest to agorafobia, czyli irracjonalny lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, wyjściem z domu, wejściem do sklepu, tłumem, miejscami publicznymi, samotnym podróżowaniem, wywołany obawą przed napadem paniki i brakiem pomocy. Część objawów, jakie zrelacjonowałeś, pokrywa się z obrazem klinicznym agorafobii, ale te przypuszczenia powinien zweryfikować lekarz psychiatra. Jak długo utrzymują się u Ciebie nieprzyjemne objawy? Ile masz lat? Nie bagatelizuj swojego pogarszającego się samopoczucia i skorzystaj z pomocy specjalisty. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Blanka199! Drogą wirtualną nie da się określić, co jest Twoim problemem. Nie da się nazwać tego problemu. Być może to zaburzenia nastroju, zaburzenia osobowości, nerwica albo niska samoocena i brak wiary w siebie, dlatego ciągle uważasz, że nic Ci się nie uda, że nie warto się nawet starać, bo są inni, lepsi, bardziej wykształceni. Przejawiasz wiele zachowań charakterystycznych dla niskiego i niestabilnego poczucia własnej wartości. Podejrzewam, że ma to związek z dzieciństwem, kiedy przychodziłaś do domu, a mama krzyczała, że przyniosłaś zły stopień. Ciągle nie byłaś dostatecznie dobra, ciągle musiałaś więcej, ciągle musiałaś udowadniać sobie i innym, że na coś się nadajesz, że coś potrafisz - stąd pojawiły się porównania do innych. Podejrzewam, że ten schemat się utrwalił i tak jest do dzisiaj. Czy konsultowałaś swoje problemy z jakimś specjalistą - psychologiem albo lekarzem psychiatrą? Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj nietypowy03! Pytasz, co może Ci dolegać. Przez Internet nie da się postawić diagnozy, dlatego powinieneś udać się do lekarza. Niemniej jednak, jeśli gastroskopia wychodzi OK, nie masz żadnych problemów ze zdrowiem, a nieprzyjemne dolegliwości nadal się utrzymują, to niewykluczone, że są to objawy nerwicowe. Mdłości, uczucie niepokoju, stres, napięcie w większej grupie osób, derealizacja komponują się w obraz kliniczny nerwicy, ale to są tylko przypuszczenia, które powinieneś zweryfikować podczas bezpośredniej konsultacji u specjalisty. Pozdrawiam!

Witaj sylvia_pt! W jaki sposób walczysz z chorobą?

Witaj planB na forum! A jaki to "incydent"? Co się stało, jeśli można wiedzieć? Pozdrawiam!

majena89, nie mam szans znać odpowiedzi na pytania, jakie mi zadajesz, bo ja nie znam Twojego męża. Ty jesteś jego żoną, znasz go bardzo dobrze i przynajmniej możesz się czegoś domyślać. Nie wiem, skąd taka radykalna zmiana w jego zachowaniu i chęć rozwodu. Przecież to jest niedorzeczne, by pogniewać się na partnerkę tylko dlatego, że nie chciała zamieszkać z teściami i z tego powodu żądać rozwodu. Owszem, to może być problematyczna sytuacja dla małżeństwa (kwestia wspólnego zamieszkania, gdzie, u kogo, jak długo itd.), ale to jest sprawa do rozwiązania. Wydaje mi się, że Twój mąż ma jakieś skrywane problemy, stąd pewnie też jego wizyty u terapeuty, ale z jakiegoś powodu nie chce powiedzieć Ci o tych problemach. Bądź cierpliwa i staraj się z nim rozmawiać, mimo iż niektóre Wasze rozmowy nie przynoszą oczekiwanych skutków. Może on ma jakieś problemy emocjonalne, dlatego tak nagle się zmienił, odgrodził murem? Może to depresja, nerwica, o której boi się Tobie powiedzieć, bo nie wie, jak zareagujesz? Naprawdę nie mam pojęcia, co takiego się nagle zadziało, że Twój mąż chce się rozstać. W każdym razie trzymam za Was kciuki i życzę powodzenia!

Objawy niedoczynności tarczycy są tak różnorodne, że często zdarza się, że osoby chore leczone są z powodu kilku różnych chorób (np. depresji, zbyt wysokiego poziomu cholesterolu, problemów skórnych). Dotyczy to zwłaszcza postaci subklinicznej niedoczynności tarczycy. Owszem, stany obniżonego nastroju, myśli depresyjne, szybkie męczenie się, lęki, zamartwianie się, pesymizm i stres mogą wkomponowywać się w obraz kliniczny niedoczynności tarczycy.

Witaj zosia1987! Niewątpliwie pogubiłaś się i potrzebujesz pomocy, ale niestety drogą internetową nie da się postawić diagnozy i stwierdzić, co Ci dolega, czy jest to depresja, nerwica, czy jakiś rodzaj zaburzeń psychotycznych, a może zaburzenia osobowości. Powinnaś pójść do lekarza psychiatry, który będzie miał szansę postawić rozpoznanie i zaproponować odpowiednie leczenie (leki i/lub psychoterapia). Być może to nie jest nic w sensie klinicznym tylko jakiś kryzys emocjonalny, podczas którego potrzebujesz szczególnego wsparcia. Idź do psychiatry, nie bój się, nie potrzebujesz skierowania od lekarza rodzinnego. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj majena89! Znacie się z mężem dość długo, ale od ślubu nie minęło wiele czasu. Pojawiły się zmiany, trudności odnośnie przeprowadzki do nowego mieszkania. Nie mam pojęcia, dlaczego tak szybko i tak nagle z dnia na dzień Twój mąż "odkochał się" i żąda rozwodu, a już nie do pomyślenia wydaje mi się propozycja jakiegoś terapeuty, który sugeruje rozstanie bez podejmowania prób mediacji czy porozumienia się między małżonkami. majena89, nie odpuszczaj, postaraj się doprowadzić do rozmowy z mężem i szczerze z nim porozmawiać. Wierzę, że o Wasze małżeństwo da się zawalczyć. No i miałabym oko na teściową, bo niewykluczone, że ona ma jakiś niezbyt dobry wpływ na swojego syna, stąd te jakieś potajemne rozmowy. Możliwe, że pojawiły się jakieś pierwsze trudności, może mąż wyobrażał sobie, że pójdziesz za nim, że przytakniesz jego decyzji i zamieszkacie razem u jego rodziców, gdy tymczasem Ty zadecydowałaś inaczej. Może to go zabolało? Szkoda tylko, że o tym nie powiedział od razu, a po jakimś czasie wyskoczył z rozwodem. A może jest jakiś inny powód, o którym nie wiesz, może inna kobieta w jego życiu? Mam nadzieję, że uda Wam się porozumieć i znaleźć wspólnie rozwiązanie w tej trudnej sytuacji. Rozwód wydaje mi się radykalnym wyjściem w obliczu problemów z mieszkaniem, o jakich wspomniałaś w swojej wiadomości. No i zachęcałabym męża jednak do tej terapii małżeńskiej. Skoro chodzi sam do terapeuty, to dlaczego nie chce podjąć próby wspólnej terapii? Aha, i z jakiego powodu Twój mąż korzysta ze wsparcia terapeuty? Choruje na coś? Trzymam kciuki i mam nadzieję, że wspólne rozmowy okażą się owocne. Napisz, jak potoczyła się "konferencja z rodzicami", o której wspomniałaś. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Flora3! Napisałaś, że byłaś u lekarza psychiatry. Czy postawił już jakąś diagnozę? Bierzesz jakieś leki? Kiedy masz następną wizytę?

Witaj Nerwowa0! Nerwicę rzeczywiście trudno wyleczyć na własną rękę, tym bardziej, kiedy nie masz od nikogo wsparcia, bo z nikim nie rozmawiasz o swoich problemach. Założyłaś maskę silnej kobiety, radzącej sobie, a tymczasem nie radzisz sobie z lękiem. Tak, to błąd, że nie rozmawiasz o swoich emocjach, uczuciach, kłopotach, że skrywasz to w sobie, bo wówczas najbliżsi nawet nie wiedzą, że masz jakieś trudności, w których mogliby Ci pomóc. Sama sobie odbierasz wsparcie. Nie wstydź się, że masz ataki lęków, że z czymś sobie nie radzisz. Masz prawo być słaba i potrzebować pomocy. To żadna wada! Porozmawiaj o tym ze swoim chłopakiem, rodzicami, jeśli masz z nimi na tyle dobry kontakt, by im zaufać i by dzielić się z nimi swoimi problemami. Myślę, że powinnaś rozważyć wizytę u lekarza psychiatry (nie potrzeba skierowania od lekarza rodzinnego). Lekarz psychiatra zdiagnozuje, na jaki dokładnie rodzaj nerwicy cierpisz i jaki rodzaj leczenia będzie najlepszy (leki i/lub psychoterapia). Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj jaka1! Czy Twój mąż leczy się jakoś? Bierze leki albo korzysta z psychoterapii?

czesctoja, Twoja "zazdrość" wynika prawdopodobnie z niskiego poczucia własnej wartości. Zajrzyj pod link: http://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci - znajdziesz tutaj kilka ćwiczeń, które mogą Ci pomóc poprawić swoją samoocenę i nie deprecjonować się tak bardzo w porównaniu z innymi osobami. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj MonikaGremon! Nie da się postawić diagnozy drogą wirtualną. Jeżeli zależy Ci na rzetelnym rozpoznaniu, powinnaś udać się do specjalisty, np. lekarza psychiatry. Napisałaś, że jesteś młodą mamą i sobie nie radzisz. Co to znaczy? Jak dawno rodziłaś? Niewykluczone, że masz syndrom baby blues albo depresję poporodową. Albo to po prostu kryzys emocjonalny związany z nawarstwieniem się pewnych trudności i zmian w Twoim życiu (narodziny dziecka, nowa rola życiowa, nowe obowiązki, odejście partnera itd.). Ktoś Ci pomaga w opiece nad dzieckiem, np. rodzice? Masz kogoś bliskiego, na wsparcie którego mogłabyś liczyć? Co robisz na co dzień? Zajmujesz się wychowaniem dziecka, czy masz może jakąś pracę albo studiujesz? Pozdrawiam!

ONM, literaturę, która mogłaby Cię zainteresować, podałam w PW, jak prosiłeś. Pozdrawiam!

Witaj wilkq666! Niestety przez Internet nie da się postawić diagnozy, ale rzeczywiście wykazujesz objawy nerwicowe, dużo w Tobie lęku (m.in. społecznego), niepewności plus niska samoocena. Jeżeli zależy Ci na trafnej diagnozie, powinieneś skorzystać z pomocy lekarza psychiatry albo przynajmniej psychologa. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj ONM! Twoje objawy przypominają trochę zespół lęku uogólnionego - martwisz się na zapas, masz zaniżoną samoocenę, łatwo się poddajesz, zniechęcają Cię porażki, kiepsko radzisz sobie w stresowych sytuacjach, jesteś ciągle napięty emocjonalnie. Fajnie, że przynajmniej masz świadomość swojego problemu i szukasz dla siebie wsparcia, np. u psychologa. W ramach pracy nad sobą polecam wstępnie przeczytać poniższe teksty: http://portal.abczdrowie.pl/metody-na-stres http://portal.abczdrowie.pl/jak-radzic-sobie-ze-stresem Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj piotrek245! Rozumiem Twoje rozterki, bo jesteś młodym chłopakiem w wieku dojrzewania. Twoje myśli tego typu są raczej naturalne. Jeżeli podobają Ci się kobiety, jeżeli to kobiety sprawiają, że jesteś podniecony, to myślę, że nie powinieneś się obawiać tego, że możesz mieć inną orientację niż heteroseksualna. Spokojnie, wszystko z Tobą jest w porządku, no może oprócz tego nałogowego masturbowania się, które na szczęście próbujesz ograniczać. Jestem pewna, że jeszcze nie raz spotkasz atrakcyjną dziewczynę, która Ci się spodoba i mam nadzieję, której Ty się spodobasz. Bądź dobrej myśli i mniej analizuj. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Julia1102! Rzeczywiście zostałaś rzucona na głęboką wodę. Poszłaś do nowej szkoły, nowej klasy, w obcym kraju, nie znając języka norweskiego i ze średnim angielskim. Koledzy i koleżanki z klasy najwyraźniej robią z Ciebie "kozła ofiarnego" i wyśmiewają się z Ciebie, co spowodowało, że pojawiły się u Ciebie objawy nerwicowe i lęk przed szkołą. Niewyuczone, że to wszystko może doprowadzić do rozwoju fobii szkolnej. Chociaż nie chcesz rozmawiać z nikim z bliskich o swoich problemach, uważam, że powinnaś o wszystkim powiedzieć, np. mamie. Poza tym powinnaś skonsultować się z psychologiem, tym bardziej, że już wcześniej korzystałaś z tego typu pomocy i to Ci pomogło. Może tym razem byłby podobnie? Pewnie w Twojej szkole jest jakiś specjalista - pedagog albo psycholog szkolny, z którym mogłabyś porozmawiać. Nie bój się i skorzystaj z tego wsparcia. Pozdrawiam i życzę powodzenia!