ekspert_abcZdrowie

Witaj batmanalke! Przez Internet nie da się niestety przeprowadzić diagnozy różnicowej i stwierdzić, czy bliżej Ci do borderline czy do ChAD. Diagnoza wymaga wizyty u lekarza psychiatry. Jeżeli odczuwasz od dłuższego czasu, że nie jesteś szczęśliwa, masz myśli samobójcze, okaleczasz się, trudno Ci nawiązywać relacje interpersonalne, to jak najbardziej masz podstawy, by skorzystać z pomocy psychiatry. Wiele objawów i Twoich reakcji pasuje do obrazu klinicznego borderline, ale nie mogę mieć żadnej pewności. Najlepiej, gdybyś skorzystała z pomocy lekarza. Pozdrawiam!

Tak. SSRI - selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, szeroka grupa leków antydepresyjnych, które znajdują zastosowanie w leczeniu nie tylko depresji, ale też fobii społecznej, nerwicy natręctw, PTSD czy zespołu lęku uogólnionego. Obawiam się jednak, że w Twoim przypadku leki mogą nie wystarczyć. Czasami farmakologię dobrze jest wesprzeć psychoterapią.

Witaj Jacek33! Przeczytałam Twoją historię i rozumiem, że "diagnozę" sam sobie wystawiłeś na podstawie objawów, jakie wyczytałeś w Internecie. Czy tak? Nie zamierzam polemizować odnośnie Twojego samopoczucia, ale radziłabym raczej skonsultować się ze specjalistą. Niech lekarz porozmawia z Tobą i na podstawie wywiadu, obserwacji etc. postawi rzetelne rozpoznanie. Może to, co u siebie podejrzewasz, to wcale nie nerwica natręctw z myślami natrętnymi? Niewykluczone, że nieprzyjemne dolegliwości uruchomiły u Ciebie substancje psychoaktywne - marihuana i amfetamina. Pozdrawiam!

Może zastanów się, co najlepiej umiesz robić, jakie masz zainteresowania, pasje i jak to można wykorzystać w życiu zawodowym? Może lubisz fotografować i mogłabyś pójść w tym kierunku? Jakie masz wykształcenie? Może niech to będzie Twoim "kryterium" poszukiwania pracy? Jeżeli sama nie wybierzesz sobie niszy, w której się widzisz, to obawiam się, że może Ci być trudno "wstrzelić się" w rynek pracy. CV najlepiej przygotowywać pod kątem stanowiska, na jakie się aplikuje. Jeżeli sama nie wiesz, co chcesz robić, gdzie pracować i wysyłasz takie samo CV w różne miejsca, to na wstępie Twoje szanse na znalezienie pracy maleją. Pomyśl o swoich mocnych stronach, wypisz je na kartce i postaraj się je uwypuklić w swoich dokumentach aplikacyjnych. Pozdrawiam i życzę powodzenia w szukaniu pracy! Odwagi!

Witaj kop! Fajnie, że sam próbujesz walczyć ze swoimi problemami, ale nie rozważałeś nigdy opcji skorzystania z pomocy psychiatry/psychologa? Chociażby o jednej konsultacji, by przekonać się, co by Ci zaproponowali w ramach leczenia? Pozdrawiam!

Witaj Łukasz! Jeżeli drobna dolegliwość wprawiała Cię w stan lęku i biegałeś po lekarzach, by sprawdzić, co Ci dolega, a badania nie wykazywały nic niepokojącego, to rzeczywiście to jest nerwica. Hipochondria, o której wspomniałeś, też jest rodzajem zaburzenia z grupy nerwic. Pozdrawiam!

Witaj doprzodu! Rzeczywiście masz problem z poczuciem własnej wartości, co wyhamowuje Cię w kontaktach z innymi ludźmi. Za bardzo przejmujesz się opinią innych na swój temat. Fajnie, że próbujesz pracować nad swoją samooceną. W pracy nad pewnością siebie może pomóc Ci artykuł i zawarte w nim ćwiczenia: http://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

anonim98, a czy kiedykolwiek konsultowałeś się z psychiatrą albo psychologiem? Leczysz się na coś? Objawy, jakie opisałeś (wstręt do ludzi, poczucie nieobecności w towarzystwie, brak zainteresowania kontaktami interpersonalnymi etc.) mogą wskazywać na wiele problemów natury emocjonalnej, np. depresję czy osobowość schizoidalną. Proponuję skorzystać z pomocy lekarza psychiatry. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

konrad9595, we wszystkim najlepiej zachować umiar. Jeśli ktoś za bardzo poświęca się swojemu zainteresowaniu, nic poza nim nie widzi, nie dostrzega żadnych innych potrzeb, no to rzeczywiście może to być problem i hobby zamiast fajną pasją, sposobem na ciekawe spędzenie wolnego czasu, może stać się koszmarem. Jeżeli jednak potrafimy zachować umiar, to zainteresowanie na pewno nie stanie się udręką. Proponuję więcej dystansu do bohatera i fabuły filmu, który oglądałeś. Pozdrawiam!

Witaj Natalia! Twoje obawy są na wyrost i pewnie zdajesz sobie z tego sprawę, bo wiesz, że chorujesz na nerwicę, która podpowiada Ci najgorsze scenariusze. Mimo logicznych argumentów, że nie ma się czego bać, Ty i tak się boisz. Mam tylko nadzieję, że fundacja, która się Tobą opiekuje, szybko zorganizuje jakieś dofinansowanie i będziesz mogła podjąć terapię, której wyraźnie potrzebujesz. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Łukasz! Niestety, drogą wirtualną nie da się postawić żadnej diagnozy, ale podejrzewam, że Twoje dolegliwości (nudności, mdłości, wrażenie, że zaraz będziesz wymiotował) występują na tle lękowym. Możliwe, że to nerwica, ale powinieneś skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który będzie mógł postawić rzetelną diagnozę i zaproponuje odpowiednie leczenie (leki i/lub psychoterapię). Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj Zagubione emocje! Niski kontakt z własnymi emocjami może oznaczać kiepski wgląd w siebie, kiepską introspekcję, co znacznie utrudnia proces terapeutyczny. Więcej na temat introspekcji można przeczytać pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/introspekcja. Pozdrawiam!

Witaj szanka! Wątpię, by imprezowanie miało jakąś moc terapeutyczną. Nie sądzę, żeby przez imprezy dało się przepracować traumy. Nie wiem, czego doświadczyłaś, ale na pewno imprezy nie sprawiły, że "ozdrowiałaś", co najwyżej imprezowanie pomogło wyprzeć Ci problemy, zapomnieć o nich. Podejrzewam, że kłopoty ze snem są wtórne do Twoich problemów emocjonalnych. Napisałaś, że ciągle się stresujesz, nie możesz spać, masz problemy z koncentrowaniem się na pracy, przeżywasz mocno krytykę (szczególnie ze strony rodziców) - to rzeczywiście mogą być objawy rozwijającej się nerwicy albo depresji, jak sugerował lekarz rodzinny. Leki na sen mogą złagodzić przykre objawy, ale nie zlikwidują przyczyn Twojego pogarszającego się samopoczucia. Radziłabym skorzystać z pomocy lekarza psychiatry (nie trzeba skierowania). Niekoniecznie musisz brać leki, skoro się obawiasz skutków ubocznych. Może bardziej zasadnym rozwiązaniem byłaby psychoterapia, ale o tym powinien zadecydować specjalista. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

anonim98, nie chcę marginalizować Twoich problemów, bo zapewne niezdanie do kolejnej klasy jest dla Ciebie ogromnym problemem i martwisz się, ale chciałabym Ci napisać, żebyś spróbował nabrać do tego trochę dystansu. Przecież to nie koniec świata ani żadna katastrofa. Jeżeli przyczyną Twojego niezdania było olewanie nauki, to po prostu bardziej przysiądź do książek w tym roku szkolnym, a na pewno Ci się powiedzie. Jeżeli masz problemy z nauką, nie wstydź się o tym powiedzieć i poprosić o pomoc, o dodatkowe wytłumaczenie. Możesz skorzystać z zajęć wyrównawczych itp. Ja chodziłam w szkole podstawowej z kolegą, który dwa lata pod rząd nie zdał. Był fajnym kolegą, lubianym w klasie. Z nami zdał i poszedł dalej. Pomagaliśmy mu, wspieraliśmy, tłumaczyliśmy, czasem dało się ściągnąć. Potem Tomek poszedł do szkoły z zawodem i dobrze sobie teraz radzi. Nazywaliśmy go "tatuś", bo był od nas o dwa lata starszy, ale on śmiał się z tego i "ratował" swoją sytuację poczuciem humoru. anonim98, wierzę, że i w Twoim przypadku wszystko ułoży się pomyślnie. Powodzenia!

Witaj Summer978! Czy w jakikolwiek sposób leczysz się na nerwicę? Bierzesz jakieś leki? Korzystasz z terapii? Czy mówiłeś swojemu lekarzowi o tym dziwnym déjà vu, jakiego często doświadczasz? Może to jakiś skutek uboczny leków, jakie zażywasz? Pozdrawiam!

nika777, możliwe, że Tobie samej trudno jest zauważyć efekty farmakoterapii. Może zbyt bardzo wyczekujesz tych efektów albo oczekujesz, że efekt będzie piorunujący, że jakoś nagle odczujesz, że samopoczucie z trybu "depresyjnego" przeskoczyło na tryb "bycia szczęśliwą". :) A tak nie jest. Samopoczucie zmienia się powoli i być może zmiany in plus są "mało uchwytne". Pozdrawiam i życzę zdrowia!

Witaj anonim41! Podejrzewam, że na tym forum znalazłyby się osoby w podobnym wieku do Twojego z podobnymi problemami do Twoich. janko dobrze Ci podpowiedział - nie warto iść w używki, bo one na pewno Ci nie pomogą. Możliwe, że na chwilę poprawiają samopoczucie i "dodają odwagi", ale pseudo-efekty są chwilowe, a poza tym w ten sposób niszczysz swoje zdrowie i psychiczne, i fizyczne. Możliwe, że faktycznie przechodzisz teraz trudny okres w swoim życiu związany z dojrzewaniem i to wszystko minie. Niemniej jednak problemów nakreśliłeś wiele - nieśmiałość, troska o to, czy znajdziesz dziewczynę, lęk przed szkołą, nieśmiałość, unikanie towarzystwa i uciekanie w świat wirtualny (telewizja, komputer) plus wspomniane używki. Jeżeli czujesz, że sam sobie nie poradzisz, że jest coraz gorzej, to najlepiej, byś skorzystał z pomocy specjalisty, np. w lokalnej poradni psychologiczno-pedagogicznej. Możesz też skorzystać z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży: http://www.116111.pl/. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Zakochanaona, domyślam się, że targają Tobą trudne emocje w związku z rozstaniem. Nie ma złotej recepty na przeżycie końca związku, ale pamiętaj, że czas działa na Twoją korzyść. Daj sobie ten czas, wypłacz łzy, wykrzycz żal i z czasem zobaczysz, że będzie Ci łatwiej, że zaczniesz otwierać się na nowe relacje z mężczyznami. Niczego nie przyspieszaj. Odsyłam do artykułów: http://portal.abczdrowie.pl/rozstanie http://portal.abczdrowie.pl/jak-przetrwac-rozstanie Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Fizli, skoro pragniesz zmiany w swoim życiu, chcesz skorzystać z pomocy psychoterapeuty, to zrób to! Nie zwlekaj! Pomyśl o sobie! Zmień się dla samego siebie - nie dla dziewczyny, nie dla rodziny, nie dla znajomych! Dla siebie! Zacznij żyć dla siebie, bo na razie - jak widać - niszczysz siebie. Szukasz pseudo-szczęścia w butelce alkoholu. To Ci nie pomoże. Owszem, alkohol na chwilę wytłumi emocje, poprawi nastrój, ale to tylko chwila, która mija, a potem człowiek budzi się z jeszcze większym kacem - tym moralnym także. Pozdrawiam i trzymam kciuki za rozpoczęcie przez Ciebie terapii!

IcyBlues, wierzę, że psychoterapia i możliwość przepracowania przeżytej przez Ciebie traumy da większe efekty niż łykanie antydepresantów. Być może na efekty terapii przyjdzie trochę poczekać, ale w ogólnym rozrachunku wierzę, że to nie będzie dla Ciebie czas zmarnowany. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj pani_aranoja! Nie leczysz się, choć zdajesz sobie sprawę z tego, że nadal chorujesz... Co zatem zamierzasz zrobić? Jak chcesz sobie pomóc? Jak inni mieliby Ci pomóc w Twoim zmaganiu się z chorobami? Co musiałoby się stać, byś była w końcu szczęśliwa? Zastanawiałaś się nad tym? Pozdrawiam!

jakostak, a jakie masz wykształcenie? Co umiesz robić? W jakiej branży wyobrażasz sobie siebie jako pracownika? Skoro masz fobię społeczną i obawiasz się kontaktów z ludźmi, to może pomyśl bardziej (przynajmniej na początek) o pracy on-line? Jakiś copywriting może?

evil never dies, nie mam pojęcia, czy Twoje myśli przejdą w czyny. Nikt oprócz Ciebie tego wiedzieć nie może. Jeżeli jednak od jakiegoś czasu widzisz, że Twój nastrój systematycznie się obniża, że coraz trudniej Ci funkcjonować, że nie ma dnia, kiedy byś nie rozmyślał o śmierci samobójczej, to pora zainterweniować. Po co masz czekać do momentu ostatecznego, kiedy nie będziesz miał już sił, by oddalać od siebie myśli o autodestrukcji? Koniecznie porozmawiaj na ten temat ze swoim lekarzem. Nastia, BPD to faktycznie stan bycia w ciągłym kryzysie. Znam kilka osób z borderline i mają podobne objawy do twoich, opisują je w analogiczny sposób. Widzę jednak, że mimo kiepskich chwil terapia bardzo im pomaga. Dobrze, że Ty także korzystasz z psychoterapii. Pozdrawiam!

IcyBlues, czy powiedziałaś o tym, co przeżyłaś swoim rodzicom? Masz u nich wsparcie? Korzystasz z psychoterapii albo bierzesz leki antydepresyjne?

lony, gratuluję pracy i wierzę, że znajdziesz na tyle silny motywator, by uporać się z nerwicą. Leczysz się jakoś? Bierzesz leki, korzystasz z psychoterapii?