ekspert_abcZdrowie

PannaNikt023, z tego, co się orientuję, to do psychiatry nie trzeba mieć skierowania, nie obowiązuje też rejonizacja. Radziłabym w pierwszej kolejności pójść do lekarza psychiatry, bo tylko lekarz może postawić diagnozę. Drogą wirtualną nie da się postawić diagnozy, jak słusznie zauważyłaś, ale Twoje objawy faktycznie bardzo mocno korespondują z obrazem klinicznym depresji. Jeżeli jesteś w bardzo kiepskiej sytuacji emocjonalnej, możesz skorzystać z darmowego telefonu zaufania dla osób dorosłych: http://www.psychologia.edu.pl/kryzysy-osobiste/telefon-kryzysowy-112163.html.

Nie twierdzę, że autor wątku nie ma żadnych problemów, bo chyba turcotte mylnie zinterpretował mój powyższy post Po prostu zadałam pytanie, by Pieso8989 doprecyzował, z czym najbardziej sobie nie radzi, co go męczy, bo jego wpis wydał mi się chaotyczny i mało zrozumiały. Nie umniejszajmy problemów innych, bo może faktycznie dla nas to jawi się jako nic nie znacząca drobnostka, a dla kogoś innego jest to już mega problem. Pieso8989, trochę mało o Tobie wiemy, by cokolwiek doradzić. Czy masz zdiagnozowaną jakąś chorobę, np. nerwicę? Bierzesz jakieś leki? Przydałoby się więcej informacji

margor26, trzymam kciuki, żeby się wszystko ułożyło po Twojej myśli. Dobrze, że podjęłaś psychoterapię, ale rzeczywiście cztery spotkania to znacznie za mało, żeby mówić o jakichkolwiek efektach terapeutycznych. Wierzę, że w miarę "wchodzenia w terapię" sama zaczniesz dostrzegać, że jest lepiej. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witam serdecznie! Pani lekarze (psychiatra i ginekolog) mają rację – jeżeli planuje Pani zajść w ciążę, najlepiej byłoby odstawić Lerivon 60m. Stosowanie tego leku u kobiet w ciąży ograniczone jest do przypadków, gdy potencjalne korzyści dla matki wynikające ze stosowania farmakoterapii przewyższają ewentualne ryzyko dla płodu. Więcej na temat nerwicy w ciąży i leczenia nerwicy może przeczytać Pani tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/nerwica-w-ciazy i http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-nerwicy. Napisała Pani jedynie o lekach i obawach związanych z ich odstawieniem. Nie myślała Pani o podjęciu psychoterapii? Ta druga opcja nie ma skutków ubocznych, które mogłyby zagrozić rozwijającemu się w łonie matki dziecku. Pozdrawiam!

Pieso8989, ale z czym chcesz walczyć? Z tym, że "lubisz sobie przyćpać" - jak napisałeś, z tym, że masz natrętne myśli i musisz sprawdzić, czy zamknąłeś drzwi, wyłączyłeś żelazko itd., czy z tym, że jesteś "roztrzepany i rozkojarzony"? Natrętne myśli mogą świadczyć o nerwicy natręctw. Masz zdiagnozowaną jakąś chorobę? Leczysz się na coś? Bierzesz jakieś leki?

krystiano95, nie wiem, czego oczekujesz od tego forum. Zdaję sobie sprawę, jak może boleć złamane serce. Nie wiem jednak, co się takiego wydarzyło między Tobą a Twoją dziewczyną, że nagle sielanka prysła i związek się zakończył. Faktycznie pod wpływem alkoholu napisałeś mało składnie i mało zrozumiale. Jeśli było tak, jak napisałeś, że nagle jak gdyby nigdy nic dziewczyna zmieszała Cię z błotem i zwyzywała, to wybacz, ale śmiem wątpić w szczerość jej uczuć do Ciebie. Tak nie zachowuje się kobieta, której zależy na partnerze. Może zabrzmi to dla Ciebie banalnie, ale musisz dać sobie czas na przeżycie tego rozstania, by móc otworzyć się na inne związki z kobietami. Jesteś młodym mężczyzną, wszystko przed Tobą, a topienie smutków w alkoholu tylko Cię wyniszcza. Nie idź tą drogą. Pozdrawiam!

karmelitkaa, spróbuj zacząć od ćwiczeń (osobista mapa, analiza siebie, moje zalety i mocne strony itp.) na wzmocnienie samooceny, które znajdziesz w tym artykule: http://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci. To tylko początek pracy nad sobą, ale warto od czegoś zacząć Życzę powodzenia!

dariusz1990, szukaj tutaj topic-t11716.html

Witaj teterete! Objawy, które zrelacjonowałeś, wskazują na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (nerwicę natręctw), ale diagnozę i tak może postawić tylko i wyłącznie lekarz psychiatra. Nerwica może się nasilać (wówczas chorego męczą nieprzyjemne dolegliwości, myśli natrętne w przypadku NN itd.), ale objawy mogą się tez okresowo wycofywać, że pacjent czuje się zdrowy jakby w ogóle nie chorował. Może być to remisja, czyli okres choroby, który charakteryzuje się brakiem objawów chorobowych, ale to nie oznacza wcale wyzdrowienia. Pozdrawiam!

Witaj Marciaax3! Dwa lata od gwałtu to dość spory czas. Czy od tamtego wydarzenia nie korzystałaś z żadnego wsparcia? Nie chodziłaś na żadną psychoterapię? Być może właśnie Twoje "blokady", jak je określasz, wynikają z nieprzepracowanej traumy zgwałcenia? Z drugiej strony, trzy tygodnie bycia w związku z nowym partnerem to niezbyt długi czas, by czuć się swobodnie i bezpiecznie i zdecydować się na seks. Czasami kobiety, które nie mają za sobą traumy przemocy seksualnej, potrzebują więcej czasu, by zaufać mężczyźnie, by zdecydować się na współżycie z nim. Zatem nie uważam, żeby Twój dystans i chęć odroczenia zbliżenia seksualnego z partnerem musiała od razu świadczyć o jakiejś anomalii. Może potrzebujesz więcej czasu, by mu zaufać, by poczuć się bezpiecznie? Myślę, że nie warto się śpieszyć, kiedy nie czujesz się na to gotowa. Bez względu jednak na to i tak myślę, że powinnaś skorzystać z pomocy terapeuty/psychologa, bo nieprzepracowane problemy związane z gwałtem mogą wracać. Pozdrawiam!

ap40, za jakość kontaktu terapeutycznego odpowiadają obie strony - i klient, i terapeuta. Obwinianie pacjenta przez terapeutę za wątpliwej jakości relację terapeutyczną jest mocno nieprofesjonalne, gdyż terapeuta powinien mieć świadomość, że on również tę relację współtworzy.

JestemBogiem, człowiekowi trudno "obiektywnie" spojrzeć na siebie, np. stosujemy mnóstwo mechanizmów obronnych, z których nawet nie zdajemy sobie często sprawy. Terapeuta jako osoba patrząca z zewnątrz może pomóc nam zdemaskować te mechanizmy. Terapeuta nie przepisuje "prochów". Leki może przepisać jedynie lekarz psychiatra, ale masz rację, że farmakoterapia nie sprawi, że choroba zniknie. Leki pomagają złagodzić nieprzyjemne objawy chorób, np. minimalizują lęk, ale nie sprawią, że zniknie źródło problemów, które te lęki generuje. Nerwice to szeroka grupa zaburzeń lękowych, które mogą dawać objawy somatyczne (cielesne).

ap40, zachowanie terapeuty modyfikuje podejście, w jakim dany terapeuta pracuje. Trochę inny styl prezentuje terapeuta poznawczo-behawioralny, a inny – pracujący np. w stylu humanistycznym. Niemniej jednak zaleca się, żeby terapeuta był „przezroczysty”, tzn. aby nie ujawniał uczuć wobec klienta/pacjenta. To powinien być kontakt typowo terapeutyczny, neutralny. artur8, warto, byś zastanowił się, dlaczego boisz się spotkania z dziewczyną, którą twierdzisz, że kochasz. Boisz się, że ją rozczarujesz sobą? Obawiasz się, że nie zrobisz na niej dobrego wrażenia na żywo? Boisz się, że rozczarujesz się, gdy zobaczysz ją na żywo? Myślę, że Łoś dał Ci sensowne rady – albo spotkasz się z dziewczyną, ryzykując potencjalne rozczarowanie, gdyż wyidealizowany obraz dziewczyny, jaki masz w głowie, może nie przystawać do rzeczywistości, albo postarasz się zapomnieć o dziewczynie, nie będziesz zabiegał o kontakt z nią (żaden kontakt, ani ten wirtualny, ani ten telefoniczny), dasz sobie czas na przeżycie tego „rozstania” i z otworzysz się na nowe znajomości z dziewczynami na żywo.

karmelitkaa, popracuj przede wszystkim nad poczuciem własnej wartości. Jestem pewna, że gdybyś bardziej uwierzyła w siebie, była pewniejsza siebie, potrafiła siebie docenić, nie byłabyś aż tak "przewrażliwiona" i nie martwiła się potencjalnym flirtem Twojego chłopaka z inną dziewczyną. Kontakty Twojego chłopaka z innymi dziewczynami nie jawiłyby Ci się jako potencjalne zagrożenie dla Waszego związku. Zgadzam się w 100% z Candy14 - jeżeli Twój partner Cię nie zaniedbuje, jesteście ze sobą szczęśliwi, to naprawdę nie ma nic złego w tym, że spotka się od czasu do czasu z inną kobietą, umówi na jakąś rozmowę czy piwo. Nie możesz go trzymać na smyczy, on ma prawo do kontaktów z innymi ludźmi Doceń Wasz związek i to, że ze sobą jesteście, zamiast szukać problemów. Pozdrawiam!

( Dean )^2, może coś więcej poczytasz tutaj: http://www.bankier.pl/wiadomosc/ABC-kredytu-studenckiego-2218936.html.

karmelitkaa, sprawa ma prawie 2 miesiące, a Ty nadal tym żyjesz i pytasz, czy dać spokój z tematem? Tak, dać spokój z tematem. Przecież Twój chłopak, będąc z Tobą, ma prawo do tego, by podobały mu się inne dziewczyny. Myślisz, że mu się wizualnie żadna nie podoba? Jest wiele pięknych dziewczyn, ale to z Tobą jest, Ciebie wybrał, dla Ciebie się stara. Doceń to, zamiast szukać dziury w całym. Jesteś zazdrosna o potencjalne "konkurentki", bo nie wierzysz w to, że akurat dla niego jesteś atrakcyjna, a na niskiej samoocenie zasadza się zazdrość. Piszesz, że mu ufasz. Chyba tylko na poziomie deklaratywnym. Skoro mu ufasz, to dlaczego tak się martwisz, że inna mu się spodobała (blondyna itd.). Twoje wpisy sugerują jakbyś się bała o możliwy flirt... To nie świadczy wcale o tym, że masz zaufanie do swojego chłopaka.

karmelitkaa, a jak długo "przeżywasz" ten problem? Kiedy dowiedziałaś się o tym SMS-ie?

qwertyu, jaka to wada wymowy? Korzystałeś z pomocy logopedy?

karmelitkaa, rozumiem Twoje emocje. Poczułaś się być może oszukana, emocjonalnie "zdradzona" przez chłopaka, zazdrosna, bo partner nadużył Twojego zaufania. Ale jeżeli sama czujesz, że nic takiego się nie stało, przez cały czas związku czułaś się kochana, chłopak się starał o Ciebie, byliście ze sobą szczęśliwi, to cóż oznacza fakt, że chciał się spotkać z inną dziewczyną, którą poznał na jakiejś imprezie? Nie chcę marginalizować Twoich uczuć. Chcę tylko Ci uświadomić, że przecież on nie jest Twoją własnością i ma prawo spotykać się z innymi dziewczynami na stopie koleżeńskiej. Dlaczego od razu zakładasz, że ta znajomość mogłaby się przerodzić w romans albo coś więcej? Może faktycznie dobrze im się rozmawiało i widział w niej kandydatkę na koleżankę? Możesz odpowiedzieć: "To dlaczego mi o niej nie powiedział? Dlaczego trzymał to w tajemnicy?". Może właśnie dlatego, że obawiał się Twojej reakcji, tego, że nie zrozumiesz, że zaczniesz doszukiwać się "drugiego dna". Nie wiem... Proponowałabym porozmawiać szczerze z Twoim chłopakiem (ale bez pretensji i oskarżycielskiego tonu) oraz popracować nad zaufaniem w związku. Poza tym myślę, że część sugestii, które otrzymałaś na innym forum, może być trafna. Może jesteś zazdrosna o inne znajomości swojego chłopaka, bo obawiasz się, że go stracisz albo masz niskie poczucie własnej wartości? Nie wiem... Pozdrawiam i życzę powodzenia!

JestemBogiem, jeżeli to faktycznie nerwica, którą podejrzewasz, to obawiam się, że samemu na własną rękę trudno będzie Ci się "wyleczyć". Owszem, możesz w pewnym sensie pracować nad sobą, nauczyć się łagodzić skutki stresu, łatwiej się odprężać czy kontrolować swoje emocje, ale to nie sprawi, że nerwica nagle zniknie. Przez Internet nikt Cię nie zdiagnozuje, a i Twoje "autodiagnozy" nie muszą być poprawne. Myślę, że jednak powinieneś skonsultować się ze specjalistą. Pozdrawiam!

Witaj Letnia_Nina! Kiedy zdiagnozowano u Ciebie nerwicę natręctw? Byłaś u lekarza psychiatry? Leczysz się? Zażywasz jakieś leki, korzystasz z terapii?

olasek91, witaj na forum! Dlaczego przerywałaś terapie? Obawiam się, że łykanie tabletek nie rozwiąże Twoich problemów. Nie myślałaś o znalezieniu dobrego psychoterapeuty, który pomógłby Ci z nerwicą natręctw?

Witaj your_dreams! Czy podejrzenia dotyczące depresji są tylko Twoim przeczuciem, czy konsultowałeś/-aś się z lekarzem?

Witaj Sebastian na forum! Masz zdiagnozowaną nerwicę natręctw? Leczysz się jakoś? Mam nadzieję, że na forum znajdziesz wsparcie.

Witaj empathy112! Próbujesz z tym żyć, tzn. leczysz się, bierzesz leki, korzystasz ze wsparcia terapeutycznego?