lubię pisać przeplywem emocji

[Verinia]

Kidyś miałam bloga, który jeszcze tam wisi. Licealne, dawne czasy, ale możecie zerknać.

Fajnie się do tego wraca.

 

http://bachicznymotyl.blogspot.com/

 

Mam ochotę znowu założyć jakiegoś bloga, i pisać. Tym razem może nie przepływ myśli w postaci jakby wierszy, lecz jakiś dziennik, przemyślenia.

 

Oto parę tkanych słów sprzed chwili...

 

 

Kim jestem?

Łykiem kawy w środku nocy

Wszyscy śpią

Przygotowując się do pracy

bo bez niej kołaczy nie ma

 

A ja... Oscyluję między snem

a światem

 

Przepaść

 

Ludzie po drugiej stronie

Nie dosięgną mnie

 

Bezwładnie lecę ku nim

Spadam

Pragnienie dotyku oczu

Obcych 

 

Lecz rodzina jest gdzieś indziej

 

Spójrz do góry 

 

[Verinia]

latałam powierzchniami snów. poniekąd budząc wszystkich wokół.

niespełnione sny,

niespełnione marzenia

ulotniły się

 

Tylko kawa

Tylko papieros

Ten ostatni

Daje ukojenia

 

Wcale nie chcę Twoich słów, pomieszanych z nieprawdą.

Donikąd wciąż płynę.

 

Twoja nieobecność mnie nie porusza.

Zostały zgliszcza tych momentów.

Krótkich w bezkresie życia...

 

Świat porusza się, sam o sobie stanowi.

My nieważni stajemy się.

Tocząc się powoli.

 

A nasze piękne oczy. Nie znaczą już nic.

Jesteśmy tylko pyłkiem, tylko ziarnkiem piasku.

Wszechświat ogarnia i nie ogarnia.

 

Wszystko jakby poza czasem.

 

A ja tulę się do kołdry, tłumacząc sobie, że to wszystko sens jakiś ma.

Że to nie tak martwe jest.

 

Wstaję, zaglądam, rozmawiam.

Uśmiecham się do ludzi.

 

A pustka wciąż...

 

Jest.