eleniq

Dziwne, że tak na Ciebie działa. On powinien raczej pobudzać. Jaką dawkę bierzesz? Bo wiesz on się dość szybko rozkręca, zwykle zaczyna się od 300mg na dzień i po tygodniu jak nie ma poprawy zwiększa się do 600mg. Poprawa nastroju na nim zwykle następuje po 2 tygodniach. Jak z libido?

Pierogi ruskie na śniadanie A potem na obiad makaron z serem w knajpie

@Arnin ja też mam zaburzenia lękowo-depresyjne i próbowałem leków ze wszystkich grup SSRI, SNRI, trójpierścieniowych, czteropierścieniowych i dupa. Co jakiś czas miałem też dokładany do nich Ketrel, pregabalinę, hydroksyzynę i również słabo a nawet gorzej po dodaniu leku wspomagającego. Ja będę za jakiś miesiąc prawdopodobnie zmieniał na moklobemid IMAO to już ostatnia deska ratunku dla mnie. Co prawda jeszcze nie próbowałem wortioksetyny i bupropionu ale moja psychiatra uważa, że te leki nie są dla mnie. Zostaje już tylko IMAO. Oby pomogło. Podziwiam, żeś wytrzymał tyle na tej wenlafaksynie, ona mi strasznie zaburzała sen, miałem lęki i z sercem problemy na niej. Odstawiona została po około 2 miesiącach bleee

Witaj! Ja też mam za sobą traumy i chcę ci powiedzieć, jak ja sobie z nimi radzę. Po pierwsze staram się ich nie nazywać traumami, nie określać ich jako czegoś co się źle zadziało, tylko staram się te wypierane wspomnienia przyjąć jako coś normalnego, coś co działo się w toku wydarzeń życiowych, trzeba próbować przyjąć to na chłodno jakby. Jeśli chciałbyś się zwierzyć to napisz na priv, poukładamy może razem twoje wspomnienia

Prawda jest taka, że życie nie jest jednostajne. Wszystko wokół się zmienia - czasem na lepsze, czasem na gorsze, ale jednak się zmienia i to jest potrzebne by ten świat funkcjonował normalnie. Tylko że w depresji wszystko nagle wydaje się takie samo, bez barw, bez duszy, bez zmian. Wszystko nabiera takiego mrocznego odcienia... jakby nie dawało się zmienić... Ciężko to dostrzec w depresji. Dlatego świat wydaje się wtedy nudny, dni lecą jak leciały, totalny bezsens. Bo to zmiany nas budują! Trzeba je dostrzegać, cieszyć się drobnostkami, które coś przynoszą! Bo patrzenie na wszystko z perspektywy przeszłości tylko psuje naszą dobrą wizję świata. Trzeba się cieszyć tym co się dzieje teraz, bo to zawsze coś niesie. Człowiek zapatrzony w przeszłość jest po prostu nie do życia. Chyba że lęk prześladuje do tego, to jest źle, bo lęk potęguje załatwianie się w depresji... Trzeba z tego wyjść, by ujrzeć to co zakrywały depresja i lęk. To jest możliwe do zobaczenia, to piękno, ta dynamika! Tylko jak? Wystarczy chcieć tego bardzo? Jak myślicie?

Chciałbym zdać ostateczną relację na temat Ludiomilu. Niestety lek ten w moim przypadku zawiódł. Mimo, że byłem bardzo cierpliwy, bo wytrzymałem na nim 7 miesięcy (luty 2021-sierpień 2021). Liczyłem, że w końcu zaskoczy, niestety nie podniósł mi motywacji, powodował poddenerwowanie, nakręcał złe myśli, powodował zamieszanie w głowie na początku brania - koszmar! Po jakichś 2-3 miesiącach jego działanie zaczęło się nieco stabilizować, na lęk działał wyśmienicie, szczególnie na ten paniczny, jednak niestety nie działał w ogóle na motywację. Libido było przy nim mocno obniżone. Nie poleciłbym tego leku osobom z myślami samobójczymi, bo może je nakręcić. Cóż lek ten daje trochę energii, śpi się na nim nawet super, lecz niestety nie jest to taka zbyt pozytywna energia. Po zejściu z Ludiomilu będę wchodził na Moklobemid, o którym napiszę później. Pozderki

ny-lon

Oj mam to samo. Tyle, że ja nie do końca z powodu nerwicy. Trwam w takim stanie już 10 lat. Udało mi się odkryć przyczynę moich ciągłych niepowodzeń, mimo to wciąż nie jest łatwo, bo jest bardzo ciężko pozbyć się starych złych nawyków. Jeszcze się trzymam, choć czuję się mocno wyczerpany staraniami zmiany swojego nastawienia do życia. Z jednej strony czuję, że nie mogę udawać, że jest dobrze, a z drugiej wiem, że nie mogę ciągle dramatyzować, bo nikt mnie nie zechce. Najgorsze jest to, że mam myśli samobójcze spowodowane ciągłym tłumieniem w sobie negatywnych emocji, chciałem żeby inni myśleli, że się nie przejmuję, że wszystko jest w porządku, bo żeby taki młody człowiek miał takie problemy to jest nie do pomyślenia. Niestety psychoterapia niewiele pomagała, leki mi troszkę podnoszą nastrój, ale wiem, że to nie to samo, co ten naturalny pozytywny nastrój. Wiem natomiast, że wszystko było by dobrze, gdyby nie ten wir negatywnych emocji w mojej głowie przez nagromadzone, tłumione przykrości. Myślę, że trzeba zacząć od poznania swoich emocji, nauczyć się je rozpoznawać, wyrażać, ale to będzie trudne, bo trzeba przekopać dawne urazy. Oj, skomplikowana jest ta ludzka psychika. Teraz nie mam sił na konfrontację z tym, muszę zebrać siły, niestety dalej ciężkawo. Może na jesieni coś mnie tchnie Muszę tą przeprawę przejść teraz samemu... Trzeba działać!

Mimo wszystko dzięki za odp Czyli ten flupentyksol bierzesz, żeby mieć tzw. "odhamowanie" dopaminowe. Rzeczywiście wtedy podobno człowiek jest pewniejszy, mniej się zamartwia, po prostu łatwiej się żyje. Kurde też by mi się coś takiego przydało, bo ostatnio totalnie nic mi się nie chce, nawet śniadania jeść mi się nie chce rano, libido mam totalnie na poziomie zero, w ogóle mam spadek taki mocny od około miesiąca. Tylko, że mi lekarz nie przepisze mi flupentyksolu. Teraz dostałem dodatkowo Spamilan, ale wątpię, że on coś da, muszę czekać do 2-3 tygodni na działanie. Ostatecznością będzie u mnie moklobemid.

Ja mam z kolei taki problem, że mam już 23 lata, studiowałem kilka kierunków po kolei i żadnego nie pociągnąłem dalej. Po prostu nie wiem co chcę robić, to jest chyba spowodowane moim niskim poczuciem własnej wartości, które dokucza mi od dziecka. Nigdy nie byłem specjalnie lubiany, bo często się wycofywałem, obrażałem, zazdrościłem. Podejrzewam, że jest temu winna moja mama (Tak, wiem. Zaraz powiecie, że moja, bo nie chcę nad sobą pracować itd.), bo moja mama była utrzymywana przez mojego ojca jakiś czas, siedziała ciągle w domu, nic ją nie interesowało... Ogółem moja mama wyrządziła mi krzywdę na psychice, bo mam do niej straszną, niewyżytą złość o to, jak się zachowywała. Teraz mam ochotę przez nią popełnić samobójstwo, bo tyle jest we mnie tej złości... Nie wiem co robić ze sobą, moja mama zmarła, bo nie dbała o siebie, miała nadciśnienie. Teraz został mi tylko tata, tylko on nie rozumie mojej traumy.

Fajny masz w sumie ten zestawik. A na co ten flupentyksol? Na lęki? Napisałbyś mi na priv jaki lekarz ci ordynuje takie leki, jeśli z Warszawy ten lekarz? Jeśli to nie tajemnica oczywiście, bo wiem, że nie każdy lubi się chwalić kto go leczy. No i prawda, że większa masa ciała dodaje czasem pewności siebie, mi tak samo. Przy twoim wzroście fajna była by waga co najmniej 90kg.

Z ciekawości zapytam, ile brałeś tą wenlafaksynę? Dlaczego odstawiasz? Leczysz się na lęki czy depresję czy i to, i to?

Potwierdzam! ZAKAZ PUBLIKOWANIA LISTÓW POŻEGNALNYCH NA FORUM!!! Dziękuję.

Lepiej iść do lekarza. Czasem może być konieczna zmiana leku niż dawkowania. Lęki też mogą się okresowo nasilać przez stresujące sytuacje w życiu. Też zależy jak długo bierzesz te leki, widzisz lekarzami nie jesteśmy, nie wiemy wszystkiego, nie możemy doradzać...

Fluwoksamina jest naprawdę dobrym lekiem, bo prawie nie daje działań ubocznych i raczej nie powoduje jakichś mocnych zaburzeń libido albo koncentracji. Fakt, że na początku może działać trochę ostro, bo organizm się musi przyzwyczaić. Fluwoksaminę przepisuje się też dzieciom jak coś

Najlepiej niech lekarz obejrzy twoją mamę. Pregabalina tak jak każdy inny lek działa na każdego inaczej, fakt że jest zarejestrowana do leczenia lęków, ale różnie może zadziałać, mi np. nie pomagała w ogóle na lęki. Można też spróbować zmiany Elicei np. na Duloksetynę, która wg mnie jest bardzo dobra na lęk wolnopłynący. Ale jak mówiłem - do lekarza z tym!

Setaloft jest jednym z lepszych i przy okazji tańszych zamienników

Hej Zamiast mianseryny można próbować mirtazapiny, trazodonu albo kwetiapiny w małych dawkach. Tylko nie przestrasz się, że kwetiapina jest na schizofrenię, bo to tylko w wyższych dawkach 600-800mg, w niższych działa przeciwlękowo i nasennie. Co do brania mianseryny z rana, to słyszałem, że niektórzy tak robili, że brali sobie 5-10mg mianseryny w dzień, ale jak się po tym czuli to już niezbyt wiem. Tak samo można brać np. 100mg kwetiapiny na sen i potem w dzień brać 25-50mg. Wtedy kwetiapina działa jak hydroksyzyna. Pogadaj o tym z lekarzem więcej.

Witajcie Ostatnio coś mnie bardzo zaciekawiło. Mianowicie, czy zdarzyło się komuś z Was napisać list pożegnalny i po prostu schować go do szuflady i być może zachować na kiedyś tam? Albo może podarliście swoje listy pożegnalne zaraz po ich napisaniu? Czy po napisaniu takiego listu "wyszły" z was nieprzyjemne emocje? Jakie emocje czuliście podczas pisania takich listów? Bardziej złość czy może smutek? Czy bylibyście w stanie przedstawić na forum taki list?

Ping pong Masło czy margaryna

Akurat masz rację, że bardzo często lekarze psychiatrzy czy nawet psycholodzy, jeśli mają uprawnienia do wystawiania diagnoz, robią to na zasadzie jakichś pojedynczo występujących objawów w wywiadzie np. brak kontaktu wzrokowego, słaba modulacja głosu, słaba modulacja emocji to stwierdzają zespół Aspergera. Jednak wg mnie ty nie masz zespołu Aspergera. Bo wiesz ja np. mam coś takiego, że nie patrzę w oczy, ani nawet nie uśmiecham się do psychologa czy psychiatry bo jakoś chyba nie mam ku temu powodów, kiedy rozmawiam z kimś o sobie to niestety uciekam wzrokiem i patrzę w podłogę, bo nie mogę wytrzymać tego, jak ktoś na mnie patrzy, kiedy opowiadam jakieś swoje przykrości. Zawsze się tak zachowuję bez emocji, kontaktu wzrokowego w takich mało przyjemnych sytuacjach. Ale jak już rozmawiam z kimś kogo lubię, do kogo mam zaufanie, też kiedy ktoś mnie zachęca do otworzenia się i powiedzenia czegoś o sobie to jest mi łatwiej się otworzyć, spojrzeć w oczy. Niestety często tak bywa, że ktoś nie jest w stanie opowiadać o sobie, kiedy tłamsi go wewnątrz jakiś lęk. Najpierw trzeba trochę ten lęk zbić, są na to leki, które często podaje się pacjentowi, żeby mógł lepiej się skupić na psychoterapii, żeby mógł lepiej to wszystko znieść, bo sam wiem, że czasami to rzeczywiście można popaść w histerię podczas sesji terapeutycznej.

Z psychoterapeutą czy nawet psychologiem ja wolę nie nawiązywać jakichkolwiek relacji. Dla mnie oni powinni nie istnieć w prywatnym życiu. Przed nimi wylewamy swoje najbardziej wstydliwe, dziwne, wzbudzające lęk sprawy, które wg mnie nie powinny wyłaniać się dalej niż poza gabinet terapeutyczny. Psycholog/psychoterapeuta to dla mnie obca osoba, biorąca ode mnie (albo z funduszu) kasę za słuchanie mojego jęczenia. Ja to nawet momentami nie mam ochoty się uśmiechać do nich specjalnie, nawet gdy oni się uśmiechają. No niestety nie potrafię tego, kiedy opowiadam o sobie jestem bardzo chłodny, bez emocji.

Lekarze nie zlecili żadnych dodatkowych badań? Np. krwi, moczu? Może jesteś na coś chory, skoro się tak intensywnie pocisz, może coś z hormonami jest nie tak?

Na to, żeby w końcu znaleźć sobie dobrych znajomych

Duloksetyna ze wszystkich leków antydepresyjnych ma najmniejszą selektywność względem serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest słabsza noradrenergicznie od duloksetyny.