Dryagan

No raczej nie - charakteropatia objawia się zupełną zmianą charakteru / osobowości, co może być spowodowane jakimiś czynnikami somatycznymi (np. guzem mózgu czy zapaleniem opon mózgowych). W opisanym przypadku nie ma tu mowy o zmianie charakteru. Ten człowiek całe życie miał wredny charakter, a to że pewne cechy osobowości na starość mogą się jeszcze pogłębiać to oczywiście prawda (ale może być też odwrotnie, np. mój ojciec na starość złagodniał i stał się do zniesienia)

@Walter z Twojej wypowiedzi wynika jednoznacznie, że nie szanujesz kobiet i traktujesz je przedmiotowo. Raczej nie wróżę Ci w takiej sytuacji powodzenia w związku.

@Psychciu jak ktoś jest z natury pokręcony to tego nie da się wyleczyć niestety

@Psychciu to wszystko nadal nie jest chorobą psychiczną - wszystkie objawy, jakie opisujesz, wskazują na człowieka, który jest pojebany sam z siebie - co w sumie gorzej, bo nie można tego wytłumaczyć psychozą czy urojeniami. Oczywiście możesz się skontaktować z psychiatrą, ale takiej diagnozy, która byłaby podstawą do ubezwłasnowolnienia czy choćby skierowania do psychiatryka nie dostaniesz. I tu jest sedno sprawy. Inne osoby z otoczenia takiego s...syna będą mieli problemy z psyche. On sam pozostanie bezkarny. Prędzej go wsadzisz do aresztu, jeśli ma napady agresji, niż do szpitala psychiatrycznego

no co w tym wskazuje na chorobę psychiczną??? A określenie "kaziroctwo psychczne" to dla mnie nowum. Może być nadopiekuńczość, toksyczna miłość rodzicielska, uzaleznienie - ale to z kazirodztwem nie ma nic wspólnego. To co opisałeś to owszem jakieś dziwactwa, wynikające może z wychowania, z DDA, ale nie choroba psychiczna

@Psychciu ja w tych niby dziwnych zachowaniach, które opisałeś, nie widzę choroby psychicznej. Cechy charakteru, malkontenctwo tak, ale żadne to objawy psychiczne - gdzie te niby urojenia o których piszesz w tytule?

@mandragora ja się zmagam z tym paskudztwem już kilkanaście lat. Arypiprazolu nigdy nie brałem, więc nie jak działa. Oczywiście do wielu leków tego typu trzeba się "przyzwyczaić", zwykle na początku człowiek się czuje tak sobie. Ale czasem trzeba też zmienić, bo się nie da. Lamotrygina jest niezłym stabilizatorem, ale masz rację, że lepiej chroni przed dołami niż przed górką. Ja niestety miewam większe problemy z górkami, bo wpadam od razu w manię na najwyższym poziomie, z psychozami i całym tym gównem. Stąd, żeby normalnie funkcjonować, potrzebuję czegoś przeciwpsychotycznego. Skoro jesteś na początku takiej diagnozy, może trochę potrwać, zanim uda się trafić w lek, który najlepiej będzie Cię stabilizować. Powodzenia...

@mandragora ja kombinowałem różnie, ale odstawianie leków zwykle się dla mnie dobrze nie kończyło. Kiedyś wytrzymałem wprawdzie 4 lata bez nawrotów i bez leków, ale to jednak wracało. Aktualnie biorę zastrzyk z clopixolu raz na miesiąc, wróciłem też do pregabaliny. Te zastrzyki utrzymują moją psychozę na wodzy. Na razie jest dobrze... Rozumiem, że masz diagnozę ChAD od niedawna, stąd Twoje wątpliwości. Niestety choroba afektywna jest nieuleczalna. Leczenie musi ustawić dobry lekarz - dopasować leki i w ogóle. Nie na wszystkie leki reaguje się tak samo, czasem trafienie w dobry dla Ciebie medykament może trochę potrwać

@mandragora brawo. Nawet jak odpuszcza to trochę możesz pobrać, żeby się ustabilizować. Życie na huśtawce nie jest proste, ale daje się żyć, chociaż od czasu do czasu ma się te jazdy.

Jakby to napisać... chyba kiedyś też podchodziłem do takich kwestii bardziej emocjonalnie. Teraz w zasadzie jest mi to obojętne. Nie chcę stracić pracy, to jest dla mnie ważne (tym bardziej, że już byłem pół roku na bezrobociu), głupio jakoś byłoby być na utrzymaniu Żony.

A to ma znaczenie? dla mnie już chyba nie, czasem ambicje i honor trzeba schować do kieszeni.

Inwestowanie w siebie to zawsze dobra inwestycja.

35 lat to żaden wiek, uczyć się można w każdym momencie. Poza tym to jakieś działanie, może pomóc w przezwyciężeniu depresji

Miałem podobną sytuację, no cóż, nadal mam tego samego pracodawcę, ale pracuję w zupełnie innym miejscu i robię coś innego. Na niższym stanowisku. Chyba nie bardzo miałem wyjście, chyba zostanie bezrobotnym Myślę, że tak, bo niby czemu nie?

Mnie się wydaje, że im bardziej człowiek sobie odpuszcza - że nie wyjdzie, nie zrobi zakupów, nie pójdzie pobiegać, nie posprząta itd., tym bardziej problem narasta. To jest jak błędne koło. Kolejny raz odpuszcza i kolejny i potem już w ogóle nie ma siły nic robić i nawet mu się nie chce, ani nie czuje potrzeby, żeby to robić. A potem budzi się z ręką nocniku, jako zupełna życiowa kaleka. Lepiej więc wpaść w nawyk robienia pewnych rzeczy, żeby to stało się normą i nawet jak danego dnia nie ma siły, to jednak nie dawać sobie taryfy ulgowej. Druga rzecz to poczucie odpowiedzialności. Wiem, że nie mogę się poddać, bo mam pracę (jak nie zrobię tego co mam zrobić to mnie zwolnią), rodzinę i małe dziecko (tutaj odpowiedzialność jest podwójna), ojca - któremu trzeba pomóc, bo staje się niedołężny. To właśnie daje motywację, żeby jednak wstać z tego łóżka i działać. Zresztą nawet gdybym był sam... to takie "niecnierobienie" to zwykłe marnotrawstwo potencjału - po coś w końcu żyje się na tym świecie

@Lucid Dream GRATULACJE I TAK TRZYMAĆ!!!!

@mandragora koniecznie musisz wcześniej iść do lekarza, bo ten stan się może szybko rozkręcić - tak to właśnie działa. Typowe. Trzeba się "szybko spacyfikować" jakimś mocniejszym środkiem - lamotrygina temu nie poradzi, bo ona jednak bardziej chroni przed depresją niż manią. Dziwne, że tylko ten jeden lek dostałaś

@alone05 Telewizja to ZŁO Mnie dziś radość sprawił leniwy dzień, leżę na kanapie (odpoczynek po wyczerpującym tygodniu mi się należy) i oglądam finał Wimbledonu, wcześniej zjadłem wypasiony obiadek. I już nic mi więcej do szczęścia nie trzeba

@DEPERS proszę Cię o wypowiedzi do chestera w mniej zaczepnym stylu.

To może należałoby zapytać ile masz wzrostu

Ludzie maja różne motywacje - to nie jest akurat Twoja sprawa dlaczego. To, że ludzie coś robią, nie jest żadnym argumentem, żeby też tak postępować, bo nie jesteśmy stadem baranów. Może czasem warto popłynąć pod prąd. Decyzje dotyczące wiary są tylko i wyłącznie kwestią własnego sumienia, nie pakujemy się w cudze i nie oceniamy.

@move jak wchodziłem w tamten związek byłem młody i głupi jak szczypiorek. Trudno oczekiwać, że dwudziestolatek będzie patrzeć na te kwestie rozsądnie. Ładna była, chętna na seks i chciała mnie - a ja zakompleksiony, niedowartościowany, stłamszony w domu rodzinnym z ojcem tyranem (ale za to dobrze w miarę sytuowany i z własnym mieszkaniem) - no i się zakochałem. Patrzyłem w nią jak w obrazek - nie ukrywam, chociaż teraz sam jestem sobą zdegustowany. Po tych kilku latach razem byliśmy nawet zaręczeni, ale wtedy dopiero zachorowałem na ChAD i mnie rzuciła, bo przestałem być idealnym kandydatem na męża. Po drodze miałem z nią różne problemy, znaczy narobiła mi dodatkowych kłopotów. A że jest materialistką świadczy fakt, że rozwiodła się z mężem jak stracił pracę i nie mógł jej utrzymywać. Na terapię nie chodziłem ani przed ani po tamtym związku. To dawno już było... Teraz patrzę na cos innego niż ładna buźka i pustka w głowie. Zapomniałem. `Musiałem zapomnieć, bo by mnie zniszczyło. Człowieku ja przez nią chciałem się zabić. No, jak się jest młodym to serio jest się głupiutkim w tych kwestiach, łatwo można zostać zmanipulowanym

@move dla dorosłych katechumenów nie ma żadnej taryfy ulgowej, ponieważ tak jak napisałem wyżej jednocześnie przyjmują trzy sakramenty - chodzi zatem o dogłębne poznanie wiary, świadome co ważne. Przygotowanie dorosłych jest odmienne od przygotowania dzieci. Nie potrzeba też czytać katechizmu dla dzieci, bo jest "Katechizm Kościoła katolickiego" - nawet chyba dostępny online - nie wiem czy w całości: http://www.katechizm.opoka.org.pl @exodus! wszystko się zgadza co do pana Rydzyka, ale redemptoryści to nie Rydzyk. Też sobie z nim nie radzą. Można powiedzieć, że Radio M-a to swego rodzaju sekta, ale nie cały Zakon. Rydzyk zrobił sobie państwo w państwie (Kościół w Kościele) - i ma za nic zarówno władze zakonne, jak i papieża. Bo ma wyznawców, babcie moherowe go obronią jakby co

To chyba jakaś potężna niedowaga - czyżby anoreksja?

Są jeszcze tacy, ale ich mało coraz mniej. Ale prawda jest też taka, że zło jest bardziej widoczne. Jak zawsze, także w Kościele.