Evia

Problem polega na tym, że czasem mało brakuje do tego, że faktycznie możemy się pozabijac Co do reszty w zupełności się zgodzę. Odniosę się jeszcze raz do tej generalizacji dotyczącej dobrych i nudnych oraz złych i ciekawych facetów. Życie nie jest czarno-białe, tylko przenika się w nim wiele szarości. Poza tym nie każdy może widzieć atrakcje w ten sam sposób, czyli nie zawsze dobro=nudy , czy odwrotnie.

essprit, miło mi Widzisz, moja logika mi podpowiada, że leki rozluźniające mogłyby przynieść najlepszy efekt (no i faktycznie nie będę ukrywać, że najszybszy ) Myślę, że dobrze postrzegam swoją przeszłość, tzn zrozumiałam wiele mechanizmów, nie mam do nikogo żalu, wiem, że wszystko co było jest już za mną. Faktycznie udalo mi się z tamtych chwil wynieść coś pozytywnego. Nie jestem więźniem swojej przeszłości. Nie jestem już tamtą dziewczynką, z każdym etapem mojego rozwoju i pojmowania nowych spraw staję się na pewien sposób kimś innym. Myślę, że do podobnych wniosków można dojść dzięki terapii a ja już te wnioski wypracowalam sama, więc raczej nic by mi chyba rozmowa z terapeutą nie dała... Chyba, że błędnie wyobrażam sobie wizję takich terapii...

Tylko, że w przypadku mojego faceta to właśnie czyny a nie słowa świadczyły na jego korzyść (aż taką naiwniarą to nie jestem ani nie byłam, żeby dać się zwieść na byle piękne słówka ) Widziałam jak wielokrotnie pomaga innym, zbierał ranne zwierzęta i zawoził je do lecznicy, oddał zawrotną kwotę osobie, która ją zgubiła, przebaczyl swojemu ojcu i postanowił mu pomagać itd. Myślałam sobie wtedy "ktoś z takim sercem na pewno mnie nie skrzywdzi" Nie przewidzialam jednak, że ten chłopak o złotym sercu, może rownorzednie okazać się upartym cholerykiem/furiatem z tendencją do pracoholizmu i pedantyzmu...

Hmm, a co z moim myśleniem jest nie tak? Co do miasta, z którego jestem to wolałabym go nie zdradzać, ponieważ obawiam się, że ktoś mógłby mnie skojarzyć

Nie zgadzam się. Mój miał być normalny (i wcale nie wydawał się wtedy nudny). Poza tym faktycznie myślałam, że w tym związku będę miała święty spokój, jednak jest zgoła inaczej... Dostaję rozstroju nerwowego (czyli emocje jak najbardziej są) a on się okazał takim samym czubem jak ja

Chyba jednak wybiorę się do psychiatry, choćby nawet tylko po te leki... Dzisiaj ten dyskomfort "zaatakował" mi już drugie oko... Wczoraj nawet próbowałam zagadnąć co do tego pomysłu mojego faceta (nie będzie się dało tego przed nim ukryć) na co zareagował z lekkim bulwersem, stwierdził, że mi się w głowie przestawia od tego forum. Wbrew temu co niejednokrotnie mówił, chyba uważa, że jednak jestem normalna. Tylko, że on nie wie o tych moich dolegliwościach i dyskomforcie, niczego nie zauważył. Nawet nie widział tego jak zdarzało mi się wstawać w nocy i pić melisę na uspokojenie. W każdym razie, po jego reakcji nie ciągnęłam już tej dyskusji, tylko poszłam spać. Długie są kolejki do specjalisty? A może da się coś kupić w aptece na przeczekanie? Najdziwniejsze jest to, że pogarsza mi się pomimo tego, że ostatnio wszystko mi się dobrze układa. Nie kłócimy się za bardzo, dużo czasu poświęcam na relaks i swoje przyjemności, jestem też aktywna fizycznie. Może za bardzo się na tym skupiam...

WinterTea, skoro ogromną liczbę ludzi terapia w pewnym sensie wyleczyla, to dlaczego z Tobą miałoby być inaczej? Choćbys nie wiadomo jak chciała, to nie zaprzeczysz niepodwazalnego faktu, że terapie na ogół pomagają

mada1987, a może na tym świecie nie istnieją już niezaburzeni...

W takim razie podsumowując. Faktycznie jestem wariatką i wymagam leczenia Eh, co mnie jeszcze w życiu czeka...

NaaN, a ile czasu trwała Twoja terapia? Z jakimi problemami się borykałaś? Miałaś również jakieś zaburzenia somatyczne? No właśnie wydawało mi się, że nie za bardzo mu o nim opowiadałam... Pewnie pozbierał opowieści od wszystkich po kolei. Np kiedyś wujek powiedział tylko tyle, że mój ojciec był uparty, co oczywiście mój facet z automatu wychwycił Podobnie pewnie było również z innymi sprawami

Możecie mnie zaraz wyśmiać albo zjechać, ale tak naprawdę to chciałabym czuć wstręt do jedzenia jak przy anoreksji Niestety... Rzygać też za bardzo nie ma jak... Po pierwsze to obawiam się o zęby, po drugie to strasznie długo trwa (zwymiotowanie posiłku, którego spożycie trwało ok 5 minut, muszę wymiotować ze 20 minut) Po trzecie, to wielokrotnie mój facet jak coś usłyszy to od razu biegnie Zlikwidował zamki w kiblu i może wparadować w każdej chwili Ja bym wcale nie wymiotowała przez cały czas, tylko wtedy jak zjadłabym kolację czy coś niezdrowego. Wcale nie muszę wymiotować po śniadaniu czy obiedzie, zwrócić należy jedynie to co nie powinno nigdy trafić do mojego żołądka...

Nie wiedziałam, że jest jakaś różnica... Jaka? Ile czasu trwała Twoja dobra droga? Jakie miałaś problemy? Myślę, że jest to raczej złośliwość, ponieważ mówi mi o tym mój facet, który nigdy nie znał mojego ojca Poza tym, kiedyś w domu porównanie do ojca było uznawane za obelgę... Teraz nikt z mojej rodziny mi tego nie mówi (w końcu nikt teraz nie chce mówić o nim źle) Jednak sama widzę po sobie, że faktycznie w niektórych kwestiach zachowuję się jak on... Racja... Twoje spostrzeżenie wywołało u mnie gorzkie rozbawienie

Tak naprawdę to mi chyba nie przeszkadza już za bardzo mój problem z uczuciami itd Wcześniej było gorzej bo wielokrotnie się zastanawiałam czy nie jestem przypadkiem psychopatką, jednak teraz kiedy to wszystko zrozumiałam i raz na zawsze mogę wykluczyć te zburzenie, to mam już spokojną głowę w tej kwestii. Nawet mogę nadal się złościć na byle głupoty Jedyne czego nie mogę znieść to tej lewej strony ciała... Głównie oka, którym mam ochotę przez cały czas wywracać Muszę ciągle się kontrolować i powstrzymywać przed tym. Tak samo było właśnie w dzieciństwie, moje tiki/nawyki były dla mnie powodem do wstydu, dlatego zaczęłam się uczyć powstrzymywać. Oczywiście wiązało się to z katuszami wewnętrznymi. I tak też jest właśnie teraz... Naprawdę, gdyby była na to jakaś tabletka...

to masz szczęście, bo akurat większość facetów taki ma...

tylko, że w moim przypadku właśnie tak było W domu nie pozwalano mi płakać i smucić się, i faktycznie tak się stało. Stłumiłam w sobie to do tego stopnia, że nie uroniłam już żadnej łzy przez wiele lat. Zaczęło się to zmieniać przy moim obecnym, co było dużym błędem Powiedziałam sobie tak samo jak kiedyś w domu "nie dam ci tej satysfakcji, już nigdy nie zobaczysz moich łez" i tak się właśnie dzieje Złościć się również nie mogłam ale akurat to nie poskutkowało, możliwe, że dlatego ponieważ dawano mi sprzeczne sygnały. Czasem reagowano na to złością, czasem obojętnością, a czasem czymś w stylu współczucia. Poza tym złość nigdy nie była uznawana za słabość, więc mogłam sobie na to pozwolić. Radość sama wyeliminowałam. Nigdy jednak nie miałam problemu z odczuwaniem rozbawienia i gniewu. Więc jakby nie było, to można odczuwać wybiórcze emocje

essprit, wiem, że to tak nie działa, że same książki nam pomogą ale już kiedyś udało mi się wyjść z tych tików, nawyków itd. Nauczyłam się powstrzymywać przed tym aż zaczęło ustawać Poza tym rozpracowałam sama ze sobą jeszcze inną zagrzebaną i bolesną sprawę, z którą już potrafię normalnie funkcjonować Pomagało mi zwyczajne analizowanie i racjonalizm

essprit, na pewno zdarza się wiele prawdziwych nadużyć ze strony psychologa itp, jednak podejrzewam, że jeszcze więcej może być jakichś pomówień Nie mówię, że trzeba to bagatelizować, owszem najlepiej traktować to poważnie, jednak nie brać tego od razu bezkrytycznie. Czasem potrzebna jest jeszcze ocena z drugiej ręki

bonsai, nie wiem czy dewiacje powinno się brać pod uwagę...

a kto temu zaprzeczał?

tak się chyba dzieje na każdym forum, nie tylko na nerwicy

zgadzam się w zupełności

Czyżbyśmy się znali? Jakiś czas temu wypowiedziałam bardzo podobne zdanie, tylko zamiast domestosu użyłam słowa kret

zima, taka bardzo szczupła to ona raczej nie jest, raczej nieźle ściśnięta

komu psuje, komu nie

bonsai, wtrącę się na siłowni również można wykonywać ćwiczenia aerobowe