mark123

Jak zacznę coś z tym robić, to na pewien czas może się skończyć moje poczucie stabilności. Na razie w moich kalkulacjach chyba i tak nieco lepiej wychodzi rozmyślanie i wkurzanie się, niż zrobienie coś z tym.

Wkurza mnie, że tylko wrodzone uszkodzenie mózgu może w całości wytłumaczyć moje dziwactwa.

A ja za życie swoim rodzicom wdzięczny nie jestem. Wolałbym, żeby mnie nie robili. Moi też raczej nie chcieli popełniać błędów swoich rodziców; raz tylko ojciec powiedział mi, że żałuje, że w dzieciństwie nie robił mi tego, co jego ojciec robił jemu.

Mi z tego co kojarzę, to tylko raz rodzice powiedzieli (było to jakoś w drugiej połowie dzieciństwa), że każde inne dziecko ma gorzej ode mnie, wtedy gdy mi to powiedzieli, bez problemu w to wierzyłem. No w drugiej połowie dzieciństwa oraz w okresie młodzieżowym w ogóle uważałem, że moja rodzina jest najnormalniejsza, jaka tylko może być. Ja mam tak, że wiem, że błędy popełnili zarówno moi rodzice, jak i ja; ale czy większe ja, czy większe moi rodzice, to tego nie wiem. Ale i tak jakoś nie wydaję mi się, by te błędy miały duży wpływ na psychikę. Część moich negatywnych cech może być także kwestią przypadku (jakaś wrodzona wada w mózgu, co spowodowało, że nie funkcjonował nigdy do końca poprawnie). Myślę, że mało kto (o ile w ogóle ktoś), mając taką rodzinę, jak ja, miałby problemy z psychiką, więc wrodzone uszkodzenie mózgu to u mnie też bardzo możliwa opcja i bardzo dużo by wyjaśniała odnośnie mnie.

Nie zawsze, myślę że czasem wynika ona z własnej osobowości. Nie wszystkie dzieci chcą kogoś naśladować.

Moi rodzice obecnie raczej zasługują, by ich kochać; ale moja psychika nie obsługuje miłości.

Ja się nie martwiłem nigdy o matkę, (jedynie o siebie, co będzie ze mną, jak jej nie będzie). O ojca tym bardziej się nigdy nie martwiłem. Jedyne osoby, o które potrafię się martwić (czasem mocno) to chyba postacie z filmów przy niektórych scenach.

Mnie moim zdaniem też nie grozi w życiu popadnięcie w żadne groźne uzależnienie; ale nie kieruję się pod tym kątem hasłem "by nie popełnić tych samych błędów", tylko po prostu mam wysoki rozsądek i surowe poglądy.

Mnie matka co prawda nie mówiła, że mnie kocha (babcia mówiła), ale w dość sporym stopniu okazywała uczucia; babcia okazywała w jeszcze większym stopniu uczucia; ja natomiast im nie okazywałem. Ja do rodziców zwracam się różnie; czasem "mama", "tata"; a czasem bezosobowo.

Ja nie kocham nikogo.

Ja odkąd pamiętam staram się unikać odpowiedzialności. Wynika to u mnie chyba z lęku przed tym, że popełnię jakieś błędy lub kompletnie coś schrzanię i przed krytyką oraz z niechęci do mierzenia się z tym.

Ja zazwyczaj cały czas jestem mniej lub bardziej senny.

To jest jedna z teorii.

Prawdopodobnie w przyszłym roku czeka mnie rozpoczęcie cyklu wizyt u dentysty, który może potrwać dość długo. Niewykluczone, że po zakończeniu cyklu mój stan psychiczny, emocjonalny będzie gorszy.

Mnie się wydaję, że w normalnych sytuacjach najczęściej jest tak, że przypadku dziewczyn czas na okazywanie miłości trwa nieograniczenie, a w przypadku chłopców trwa do około połowy podstawówki.

Mnie poddanie się daje większy spokój emocjonalny, mniej stresu i wstydu; więc na razie wybieram unikanie walki.

Czasem wygodniejsze jest poddawanie się.

Ja też bardzo nie lubię, gdy mam wcześnie wstać. W ciągu doby, godziny, podczas których najlepiej funkcjonuję, to mniej więcej 23-3; a godziny, podczas których najgorzej funkcjonuję, to mniej więcej 5-10 (wtedy, gdy muszę nie spać, to i tak nie myślę w ogóle, mózg wyłączony).

Przysypiam.

No, cicho coś dzisiaj.

Ja żadnych leków nie biorę.

Ja bym najchętniej zamieszkał w górach, bo samo jeżdżenie (tym bardziej, że bardzo rzadko) nie do końca jest dla mnie dobre, bo się przywiązuję emocjonalnie do krajobrazów i potem nie ma miłych wspomnień, tylko tęsknota po "odejściu" "kogoś ważnego".

Piję herbatę.

3/10 [videoyoutube=eUO9SNCBL6U][/videoyoutube]

A o północy będą wilkołaki