wysłowiona

Candy, kogo Ty masz na avatarze?:> inbvo cześć!

Ja jestem. W końcu głowa przestała boleć tak bardzo i zabrałam się do pracy. Dobrej nocy:)

Darki od 23, bo wiele osób tutaj buszuje w nocy po internecie, więc nie będzie niedoboru rozmówców ^.^

Oj no, pomyliło mi się;x matma jest fajna, bo odciąga myśli

Dobry wieczór. Czemu nie w nocnych Darkach?^^

Hej, zainspirowana trochę wypowiedziami na forum, napisałam o zaburzeniach somatoformicznych i chorobach, które mogą się pojawić w następstwie pewnych emocji. Może komuś to pomoże Jak stres wpływa na Twoje zdrowie?

słoneczna_dusza domyślam się, że myśli samobójcze mogą mieć tu znaczenie;) mnie bardziej interesuje skąd te wyrzuty sumienia, fatuma?

Te pewnie kwestionariuszowo, z błędem statystycznym i mają całkiem duże znaczenie dla naszego społeczeństwa:) Racja, to jest naprawdę ważne. Jednak, gdy rzeczywiście tworzy się dyskusja i ludzie starają się dojść do prawdy, to czemu nie dojść do niej sprawdzonym sposobem? Zresztą wydaje mi się, że w tym przypadku przekonanie "jakaś skuteczność terapii istnieje" byłoby nie tylko prawdziwe, ale także całkiem pożyteczne. Zwłaszcza, gdy ktoś się leczy

Kochani, a nie lepiej po prostu spojrzeć na statystyki dotyczące terapii i dać sobie z tą dyskusją? Przecież to jest coś, co łatwo zmierzyć

O 19 położyłam się na chwilę i wstałam o 3:D Cześć wszystkim, jak zwykle:)

Ale na co wpłynąć?^^ Jak to się ładnie mówi- to nieadekwatna odpowiedź organizmu na bodźce. Czyli coś, jak szczypiorek mówi, ale nie nazwałabym tego wkurwianiem się, a bardziej denerwowaniem, niepokojeniem, martwieniem. Tu niekoniecznie jest gniew, raczej lęk.

Nie jestem lekarzem, więc nie bierz moich słów za coś pewnego, ale przypominasz mi trochę mnie. Też jestem czuła na wszelkiego rodzaju leki, ale też autohipnozy, narkotyki, nawet alkohol. I też miałam wkrętę z dwiema osobowościami. W gruncie rzeczy nic mi nie było, po prostu odkryłam to, czego większość ludzi nie widzi- że mam więcej niż jeden schemat postępowania/reagowania/myślenia. A potem zaczęłam zwracać na to coraz bardziej uwagę i zwyczajnie zgubiłam gdzieś poczucie tożsamości. I teraz tak, jak sobie z tym radzić. Może słyszałeś o NLP, oni tam mają jedną taktykę, ja mam trochę inne podejście, ale przedstawię oba. Oni twierdzą, że jeśli znajdujemy się w takim miejscu, gdzie jednocześnie czegoś chcemy i nie chcemy, powinniśmy pogadać z jedną z osobowości i uzgodnić z nią działanie w taki sposób, żeby mogło być spójne. Fajna sprawa, ale wydaje mi się, że jeśli jesteś dysocjacyjną, to lepiej się nie bawić, zwłaszcza samemu. Ja po prostu przestałam się skupiać na tym, że "o, teraz mam tę osobowość, a zaraz będę miała drugą". W pewnym momencie zaczęłam nadawać im różne cechy, sprawdzać preferencje oddzielnie dla każdej z nich. A to sprawiało, że przy każdej większej decyzji, zastanawiałam się która czego chce. I to nie było zbyt mądre. Jak zmusiłam się do tego, żeby przestać zwracać uwagę na to, który zestaw cech mam teraz włączony, przestałam mieć problemy z poczuciem JA. Najważniejsze jest to, że nic Ci nie jest. Dopóki pamiętasz co robiłeś w ciągu dnia i nie masz plam w pamięci, możemy się umówić, że jesteś zwyczajnie samoświadomy Jeśli będziesz chciał pogadać, pisz.

To Cię mogę uspokoić, że ja też czasami słyszę jakiś głos. Ale nie uważam, żeby to było nienormalne Weź jakąś koleżankę, połóż się na łóżku, uspokój całkowicie (jakieś techniki relaksacyjne na pewno Ci pomogą) i zwyczajnie pozwól myślom płynąć. I nie bój się, jak jakiś głos powie coś strasznego. Uśmiechnij się i pomyśl, że to zabawne. Najważniejsze to nie reagować na takie rzeczy lękiem, bo zwyczajnie się nakręcasz, tak jak poprzednicy mówili.

Dokładnie. I nagle widzisz, że nie wpisujesz się w to, co Ci od dziecka pokazywali jako nienormalne:D To daje taki sceptyczny stosunek do powszechnej opinii, którego niektórzy ludzie nie wyrobią sobie przez całe życie.

Kestrel, szkoda nerwów. Jakoś jak zaczęłam wychodzić z nerwicy przestałam się zajmować polityką. Jakby była jakaś wojna, mam nadzieję, że rodzice mnie powiadomią^^

Pisz, jakby co, można się spotkać:) No ej, znalazłoby się coś

To nie rozmawiaj o tym, tylko o codziennych sprawach Calineczka1990 ja nie wiem jaka pogoda w Krakowie dokładnie, wiem tylko, że świeci słońce^^ Może się kiedyś zbiorę. Mam taką nadzieję przynajmniej.

Mushroom tak bardzo klasyk:D miałam wiele razy. I mimo mojego zamiłowania do sztuczek umysłowych, chyba jedynym wyjściem tutaj dla mnie zawsze była rozmowa. Ale taka totalnie na luzie. Calineczka1990 noo, jest świetny. Aczkolwiek za bardzo nie chce mi się wychodzić. W domu mam taras i mogłam tam czytać, tutaj niestety nic z tcyh rzeczy.

Ja też, ale może jednak

A nie lepiej, gdy dzieci są mniejsze i nie przeżyją tego tak bardzo? Zwłaszcza młodsze.

Hmm. Ale przecież terapia polega często na analizowaniu z klientem, czy zachowanie jest na pewno ok. Chyba właśnie po to są terapie dla par, żeby pokazać obu stronom konsekwencje ich czynów. Zgadzam się, że na pewno nie zaszkodzi i może rzeczywiście przynieść wiele dobrego. Ale czy ona będzie się czuła dobrze w związku, w którym facet ją wyzywa, nawet jak będzie pewna siebie? Może co najwyżej wtedy podjąć pewne decyzje, do których moim zdaniem już dojrzała. No, ale nie znamy relacji idealnie, nie mogę powiedzieć z pewnością. Całkiem możliwe. Spróbowałaś sobie odpowiedzieć na te pytania, które podsunęłam Ci wcześniej?

Wychodzi na to, że podjęłaś w życiu kilka niezbyt mądrych decyzji Zastanów się, czy chcesz tak spędzić całe życie i jeśli ewentualnie odchodzić to kiedy i jak.

Ja dla odmiany nie polecam terapii. Z tego, co mówisz, z Tobą wszystko jest w porządku. Reagujesz emocjonalnie na opinię kogoś, na kim Ci zależy i kto Cię krzywdzi- całkowicie naturalna reakcja. Nie brakuje Ci jakoś bardzo asertywności, potrafisz mu powiedzieć, co myślisz. To, że nie słucha, to absolutnie nie Twoja wina. Jeśli pójdziesz na terapię, możesz nauczyć się dwóch rzeczy. Albo podniosą Ci pewność siebie i w końcu odejdziesz, albo ewentualnie nauczą Cię radzić sobie ze stresem. I to nie jest żadne rozwiązanie, bo chyba tylko mistrz zen dałby radę czuć się szczęśliwym w, tak jak bittersweet napisała, toksycznym związku. Najlepszym wyjściem byłaby terapia dla par. To jego trzeba zmienić przede wszystkim. I nie pytaj się nas, czy od niego odejśc, przecież my nie wiemy co tam się dzieje dokładnie. I to nie nasza decyzja wybierać między Twoim szczęściem, a losem dzieci. Jeśli wybierzesz coś, bo my tak mówimy, możesz być później bardzo rozczarowana. I oczywiście, psycholog też nie powinien za Ciebie podejmować decyzji. Postaraj się przemyśleć sprawę. Odpowiedz sobie na pytania: czy da się go zmienić? Jak długo wytrzymam i czy w ogóle jest jakiś sens? Czy dzieci w relacji, w której rodzice się kłócą, będą szczęśliwe? Czy coś w ogóle może zmienić jego zachowanie? Jakie chcesz mieć życie?

Czesc Bianka O to, to! Ja miałam zawsze problemy z ludźmi, którzy nie podzielali mojego zdania na temat zaciekawionej ;>

Popieram opcję zrezygnowania/zmarnowania! To ewidentnie zmęczona rozmową emotka:) Cześć wszystkim