nieprzenikniona

Mnie 5mg pierwszy miesiąc usypiało, później już było ok ale jakiejś specjalnej aktywizacji nie zauważyłam

Właśnie dobrze, śpię ok 8h czasem i 10 w weekendy. Nie biorę nic dodatkowo na sen. Arypiprazol biorę rano ok 7.00

Nie, raczej odwrotnie. Przy 5mg najpóźniej o 22 już mnie ścina.

Będę brać fluo, za kilka dni włączam do 37,5 wenli a później docelowo mam przejść na seronil właśnie. Teraz biorę 75 na przemian z 37,5 i już mam masakrę. Dobrze, że do tego lekarka dołożyła mi afobam bo bym chyba wykorkowała…

Odstawianie Wenli to jednak koszmar.

Tzn ja spałam całą noc i cały dzień, a że byłam na oddziale terapeutycznym to nie miało to sensu więc szybko mi odstawili olanzapinę

2 dni wytrzymałam ale ja spałam po tym cały czas chociaż olanzapinę miałam w min dawce. Fakt też słyszałam, że to dobre połączenie, na oddziale lekarz też chwalił.

Wypijam 4 -5 kaw dziennie, bo lubię kawę , od dawna już na mnie nie działa pobudzająco (mogę wypić przed snem ). Magnez też mam w normie a ciśnienie niskie.

Ja mam f60.3 i 32.0 czyli zaburzenia osobowości z pogranicza i lekką depresję…

No dobra, jednak będę brała arypiprazol z fluoksetyną, ktoś coś? Jakieś doświadczenia? a tak poza tym czy komuś wzrosła waga przy arypiprazolu (w niskich dawkach) z ssri/SNRI czy jestem wyjątkiem? Oczywiście lekarka powiedziała mi, że to nie po arypiprazolu wzrosła mi waga, tylko, że zapewne mój organizm zdrowieje (bo wyszłam z niedowagi) ale ja w to do końca nie wierzę (wcześniej ważyłam 45 kg, przez 4 mc 4kg do przodu a apetyt mi jakoś specjalnie nie wzrósł, tzn jem tyle samo cały czas)

omamy mogą też być przy neurozach, depresji, zaburzeniach osobowości…leki dostałaś typowo antydepresyjne a nie antypsychotyczne, więc lekarz raczej nie widzi objawów schizofrenii. Zresztą schizofrenicy nie wiedzą, że mają omamy- dla nich to rzeczywistość. Ja przy zaburzeniu borderline słyszę np. głosy w głowie i chociaż lekarka określa moją osobowość jako bliższą psychotycznej to wykluczyła od razu schizofrenię. Także spokojnie, nie wmawiaj sobie od razu schizofrenii raczej jeśli już to szukaj wśród innych zaburzeń a najlepiej wejdź sobie na ikp i zobacz co wpisała psychiatra

Zmieniam wenlę z powrotem na fluo, do tego Abilifi i doraźnie afobam. Trochę się boję zejsćia z wenli ale mam nadzieję, że jakoś dam radę, póki co na połowie dawki tylko zjazd psychiczny, fizycznie bez zakłóceń.

To jeszcze przed Tobą, terapia w końcu ma do tego prowadzić a szczęście z życia można czerpać na wiele sposobów przecież.

Oby bez tej nadzieji byłoby ciężko

Wcześniej też miałam sporo przejść, chyba ciężko od razu trafić na właściwe osoby, ale bez próbowania nie da się o tym dowiedzieć życzę Ci aby obecna lekarka i terapeutka też były już tymi „trafionymi”.

Nadal bywa, ale chyba z mniejszą częstotliwością i mimo wszystko udaje się zawsze to jakoś przeczekać. U mnie problemem jest to, że mogę się zabić „przez przypadek”… tzn. mała rzecz potrafi urosnąć do takiej rangi, że dzieli mnie już tylko krok od runięcia w przepaść. To nie są długofalowe myśli samobójcze, snucie planów etc. To kilka chwil i zaczynam czuć, że jedyne co muszę to muszę się zabić.

Myślę a nawet już jestem pewna, że dobrze dobrane leki to podstawa, zwłaszcza podczas intensywnej terapii. Bez leków to już dawno byłabym w ziemi. Ja mam psychiatrę w tym samym miejscu co terapię i też terapeutka konsultuje się czasem z moją lekarką (i na odwrót) dzięki czemu leczenie jest bardziej kompleksowe…dla mnie to kluczowa sprawa i nie wyobrażam sobie innej możliwości. Swoją drogą też mam ostatnio jakiś zjazd w dół…chyba będę prosić o nowe leki (tzn jeden nowy lek) bo czarno widzę swoje możliwości przeżycia jeśli całkiem zejdę z Wenlafaksyny. Znowu wpadam w anhedonię, nie czuję żadnej przyjemności z niczego, to tak jakby ktoś nagle zgasił mi światło…

Gdybym była samotna to nie wiem czy bym jeszcze żyła…więc wiem doskonale o czym mówisz i nie będę Cię pocieszać bo nie umiem jedyne co mogę napisać to, że mniej więcej wiem jak to jest z tym co Ci jest i trzymać kciuki abyś znalazła jakąś motywację do przetrwania…

Tak mam dobre życie to na zewnątrz ale w głowie nadal syf, niestety traumy jak pewnie wiesz to nie coś co mija/ a wiele z nich rozgrywa się tu i teraz , chociaż tylko w głowie (nadaję pewnym rzeczom takie samo znaczenie i przeżywam tak samo jak wszystkie najgorsze rzeczy w moim życiu). Mimo wszystko dopóki można walczyć to trzeba próbować, poddać się można zawsze…ale wtedy już nigdy nie sprawdzisz czy mogło być inaczej…a podobno dopóki trwa życie to zawsze jest nadzieja… ja już po prostu nie wierzę, że da się z tego wszystkiego wyleczyć, raczej na terapii staramy się pracować nad tym aby to wszystko sprawiało finalnie jak najmniej bólu, aby było do wytrzymania… dysocjacje są niestety okropne ale to po prostu bardzo mocny mechanizm obronny, jedyny w danym momencie dostępny, no i zdecydowanie odkąd biorę neuroleptyk to bardzo osłabły. A Ty bierzesz jakieś leki?

Obecnie od lutego Aripiprazol 5mg i schodzę z Wenlafaksyny ale raczej czarno to widzę (zejście z Ssri/ SNRI w ogóle). A tak ogólnie to wiele leków za mną, najdłużej brałam seronil ale przestał działać.

Ja mam też coś co przypomina dysocjacyjne zaburzenia osobowości, może nie aż tak jak w opisywanych w książkach przypadkach ale dość często zmienia mi się wszystko o 180 i nie zawsze jestem w stanie przypomnieć sobie siebie w innych stanach niż tym który mam w danej chwili. Przez to tygodniowe przerwy to było jak zaczynanie terapii za każdym razem od nowa. Teraz najdłuższe przerwy to 2 dni i zdecydowanie łatwiej o kontynuację, chociaż często i tak z dnia na dzień zdarza mi się całkiem zmienić i odbierać świat już zupełnie inaczej.

Jakoś tak wyszło, przy dwóch sesjach przerwy były za duże aby zachować ciągłość (mam z tym problem). Generalnie nawet teraz tak często zmieniają się moje stany, że zachowanie ciągłości bywa bardzo trudne.

Chodzę na terapię 3x tyg, biorę leki (w sumie co 5-6 tyg jestem u psychiatry). Oddziały nie wchodzą w grę bo praca, dzieci etc. Jakbym jeszcze wypadła z normalnego życia to już w ogóle straciłabym motywację do leczenia. A lata temu byłam na 3 mc oddziale zaburzeń nerwicowych i osobowości i na dłuższą metę nie podziałało.

Ale na to, że „wyrosnę” z bpd raczej nie mam już szans

38